Μπράβο Μιχάλη! Ωραίο κείμενο! Ιωάννης Παπαχρήστος
14 Μαΐ 2016, 9:00 πμ, ο/η Μιχάλης Λάσπας <mlas...@otenet.gr> έγραψε: > > Το συμμαχικό νεκροταφείο στον Άλιμο συγκεντρώνει > πολλές ιστορίες: της αιματηρής > απεργίας της Σερίφου, του Λεμονοδάσους στον Πόρο, του Κίπλινγκ και του Σκόμπι, > των Βρετανών νεκρών του Εμφυλίου αλλά κι εκείνων που έπεσαν υπερασπιζόμενοι το > ελληνικό έδαφος, Νεοζηλανδών και Ινδών, Εβραίων και Παλαιστινίων, > Ελληνοκυπρίων > και Τουρκοκυπρίων. Και μας θυμίζει την τεράστια σημασία της μνήμης. > > > Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαζί στο συμμαχικό κοιμητήριο. > > > > > Παρασκευή 29 Απριλίου 2016 > > > Κείμενο > > Τάσος Τέλλογλου > > Φωτογραφίες > > Δημήτρης Μιχαλάκης > > > > > > Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν ένας φίλος, μόλις είχε αγοράσει ένα διαμέρισμα στον > Άλιμο. Του έδωσα συγχαρητήρια για την αγορά –δεν είχε ποτέ δικό του σπίτι– > αλλά > εκείνος φαινόταν να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. «Τι σημαίνει εχθρική > περιουσία;» με ρώτησε. Δεν είχα ακούσει ξανά τον όρο και τηλεφώνησα στο > υπουργείο Οικονομικών. «Ότι κάποιος ιδιοκτήτης ακινήτου είχε τη γερμανική > ιθαγένεια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η ιδιοκτησία του δημεύθηκε» > μου > εξήγησε ένας διευθυντής του υπουργείου. Το ίδιο βράδυ, ο φίλος μου μου έδειξε > το > συμβόλαιο του διαμερίσματος που είχε αγοράσει στον Άλιμο. Στην τέταρτη σελίδα, > εκεί που αναφέρονται όλοι οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του ακινήτου, γράφει επί > λέξει: «Το ως άνω οικόπεδον, ανήκον αρχικώς, εν μεγαλυτέρα εκτάσει, εις τον > Γεώργιον Αιμιλίου Γρώμαν, περιήλθεν αυτοδικαίως και άνευ άλλου τινός εις το > Ελληνικόν Δημόσιον ως εχθρική περιουσία κατά τας διατάξεις του ΒΔ 1158/1949 > και > 1530/50...» > > Είχαμε καθίσει στη βεράντα του και χαζεύαμε προς το νεκροταφείο της Βρετανικής > Κοινοπολιτείας, το «συμμαχικό» όπως το λένε οι κάτοικοι της περιοχής, το οποίο > βρίσκεται ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι. «Θα μου βρεις το Βασιλικό Διάταγμα; > Και > σε παρακαλώ μάθε ποιος είναι ο Γρώμαν» παρακάλεσε ο φίλος μου. > > > Εχθρική περιουσία > > Η γραφή του ονόματος στο συμβόλαιο είναι παραπλανητική. Μπορεί το όνομα να το > βρεις γραμμένο και Γκρόμαν η Γρόμαν. Η οικογένεια είναι γνωστή και έχει παίξει > ρόλο στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Οι Grohmann ήταν Γερμανοί που είχαν έρθει > από την Ανατολική Πρωσία, που σήμερα ανήκει στην Πολωνία. Η οικογένεια άρχισε > να > ασχολείται με την εξόρυξη σιδηρομεταλλεύματος και το 1884 o ορυκτολόγος > Αιμίλιος > (Εμίλ) Γκρόμαν απέκτησε από την πτωχευμένη γαλλική εταιρεία > Serifos-Spilialeza, > χωρίς σχεδόν καθόλου κεφάλαιο, τα δικαιώματα εξόρυξης στο ορυχείο της Σερίφου > με > μόνη υποχρέωση να καταβάλει ένα συμβολικό ποσό στο ελληνικό κράτος. > > Οι συνθήκες στα μεταλλεία, που ήταν πλούσια σε ορυκτό πλούτο, ήταν απάνθρωπες. > Οι εργάτες πέθαιναν από τις κακουχίες στις στοές (για χρόνια αργότερα > ανακαλύπτονταν σκελετοί), αλλά αυτό δεν εμπόδισε πάνω από 2.000 ανθρώπους από > όλη την Ελλάδα, κυρίως από τα γύρω κυκλαδίτικα νησιά, να πάνε στη Σέριφο για > να > εργαστούν στα ορυχεία Γκρόμαν στο Μεγάλο Λιβάδι. Μέχρι που το 1916 ο αναρχικός > Κωνσταντίνος Σπέρας οργάνωσε στο νησί την πρώτη απεργία σε ελληνικό έδαφος για > την καθιέρωση του οκταώρου –παράλληλα οι εργάτες απαιτούσαν τη βελτίωση των > άθλιων συνθηκών εργασίας. Προκειμένου να κατασταλεί η απεργία, ο Γεώργιος > Γκρόμαν, γιος του Αιμίλιου που είχε απoβιώσει το 1906, ζήτησε βοήθεια από τη > Χωροφυλακή. Η απόβαση 30 χωροφυλάκων από την κοντινή Τζιά είχε ως αποτέλεσμα > την > αιματηρή σύρραξη της 21ης Αυγούστου και το θάνατο τεσσάρων εργατών. Η εκπομπή > Μαρτυρίες της ΕΡΤ έχει κάνει αφιέρωμαΔείτε το αφιέρωμα στην ταινιοθήκη της ΕΡΤ > στην ιστορική για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα απεργία. > > > > > file0004.jpg > > > > > O Γεώργιος Γκρόμαν, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, απέκτησε επτά παιδιά > με > τη σύζυγό του, Ισμήνη Ζάννου. Τα έστειλε να σπουδάσουν στην Γερμανία και δύο > από > αυτά ήρθαν στην Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ντυμένα με την στολή > του γερμανικού στρατού –ο ένας είχε την ευθύνη του ανεφοδιασμού του γερμανικού > στρατού με φρέσκα λαχανικά από την Κρήτη. > > Δεν ήταν όμως και τα επτά παιδιά του Γκρόμαν στο ίδιο μήκος κύματος. Ο > Ροδόλφος > (Ρούντι) πολέμησε ενάντια στους Ιταλούς στην Αλβανία, ενώ και τα μικρότερα > αδέλφια του «πάλευαν ανάμεσα στις δύο ταυτότητες, την ελληνική και τη > γερμανική» > όπως εξομολογήθηκε στο inside story μέλος της οικογένειας. > > Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε, οι περισσότεροι γιοι ακολούθησαν τον γερμανικό > στρατό και τον πατέρα τους, που κατηγορήθηκε ως συνεργάτης των κατοχικών > δυνάμεων, πίσω στην ανατολική Γερμανία. Όταν λίγους μήνες αργότερα αυτή > καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι Γκρόμαν πήγαν στη Δυτική Γερμανία. Ο Ρούντι > έμεινε πίσω κι έγινε Έλληνας υπήκοος, διατηρώντας έτσι κομμάτι της ιδιοκτησίας > της οικογένειας στο Λεμονοδάσος του Πόρου, το οποίο είχε αγοράσει ο Γεώργιος > το > 1918 και όπου οι Γκρόμαν περνούσαν τα καλοκαίρια. > > Τον χειμώνα τον περνούσαν στην περίφημη Βίλα Γκρόμαν στο Καλαμάκι –εκεί όπου > χτίστηκε αργότερα το σπίτι του φίλου μου–, η οποία μετά τον πόλεμο κηρύχθηκε > εχθρική ιδιοκτησία και αρχικά φιλοξένησε ανάπηρους πολέμου. Ήταν ένα δίπατο > σπίτι πνιγμένο στα δέντρα (κυρίως λεμονιές), με χωμάτινο γήπεδο τένις και > ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Το κτήμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, και περιλάμβανε > την > έκταση όπου σήμερα βρίσκεται το νεκροταφείο. > > > Το βασιλικό διάταγμα > > Με την απελευθέρωση, οι νικητές Βρετανοί ξεκίνησαν να ενταφιάζουν στην έκταση > δίπλα στη βίλα τους στρατιώτες τους που έπεσαν κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο του > 1944-1945. Ένα βίντεο του 1946 δείχνει το λόφο του συμμαχικού νεκροταφείου να > έχει καλυφθεί από ξύλινους σταυρούς και τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό με τον > αρχηγό > των βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, στρατηγό Σκόμπι, να φθάνουν στο Καλαμάκι > για να αποτίσουν φόρο τιμής στους πεσόντες της βρετανικής αυτοκρατορίας. Στο > βάθος, πίσω από τα δέντρα, ξεχωρίζει η επιβλητική βίλα Γκρόμαν. > > > > > > Θα περάσουν έξι χρόνια έως ότου παραχωρηθούν –στις 30 Ιουνίου του 1952 με > απόφαση του βασιλιά, του υφυπουργού Οικονομικών Γεωργίου Γρηγορίου και του > υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ– στην Αυτοκρατορική Επιτροπή Πολεμικών > Τάφων «εν Καλαμακίω 39.510 μέτρα» (κάπου 40 στρέμματα), δηλαδή το μεγαλύτερο > μέρος της δημευμένης «εχθρικής περιουσίας», για τη δημιουργία νεκροταφείου για > όλους τους στρατιώτες της Κοινοπολιτείας που έπεσαν κατά τον Β΄ΠΠ. O > Γαλλοκαναδός Louis de Soissons σχεδίασε το κοιμητήριο κοντά στην εκβολή του > ρέματος της Πικροδάφνης, με πρόσοψη στη λεωφόρο Ποσειδώνος. Εκεί μεταφέρθηκαν > τα > οστά στρατιωτών των χωρών της πρώην βρετανικής αυτοκρατορίας από πεδία των > μαχών > και νεκροταφεία όλης της Ελλάδας. > > O Μανώλης Τσούλος είναι ο άνθρωπος που έχει σήμερα την ευθύνη για την έκταση > των > 35 στρεμμάτων με τους 2.029 τάφους. «Πρόκειται στην ουσία για τέσσερα > νεκροταφεία» λέει στο inside story. Ανάμεσά τους βρίσκεται ένα μικρό > συγκρότημα > τάφων από τον Κριμαϊκό πόλεμο του 1853-6, όταν η Ελλάδα είχε πάρει το μέρος > της > Ρωσίας και οι αντίπαλοι Άγγλοι απέκλεισαν τον Πειραιά. Οι υπήκοοί τους που > σκοτώθηκαν εκεί μεταφέρθηκαν στο συμμαχικό νεκροταφείο το 1966. > > Στο χώρο υπάρχει κι ένα κενοτάφιο για τους 74 υπηκόους της ενιαίας Ινδίας > (Ινδοί > και Πακιστανοί είναι θαμμένοι πλάι-πλάι) που πολέμησαν μαζί με τους στρατιώτες > από άλλες έξι χώρες της Κοινοπολιτείας που συντηρούν εδώ τάφους. Στο κενοτάφιο > υπάρχουν μόνο στάχτες, σε μικρά μπετονένια κουτιά κάτω από επιτύμβιες στήλες. > > Συγκινητικοί είναι οι 596 τάφοι των άγνωστων νεκρών –«known unto God», γνωστών > στο Θεό, όπως είναι χαραγμένο στις μαρμάρινες πλάκες. Οι στρατιώτες αυτοί > βρέθηκαν χωρίς ταυτότητες και κατά περιπτώσεις ενταφιάστηκαν μαζί με άλλους σε > πολλά μέρη της Ελλάδας πριν μεταφερθούν τα οστά τους εδώ. «Θυμάμαι όταν ο > πατέρας μου ήταν αρχικηπουρός κι εγώ κηπουρός, την περίοδο 1994-95, όταν > μετέφεραν τα οστά ενός Νεοζηλανδού από την Κρήτη» λέει ο Τσούλος. > > > > > _dm73592w.jpg > > > > > > Πᾶσα γῆ τάφος > > Πλάι σε όλους αυτούς υπάρχουν και οι επώνυμοι νεκροί, οι «επιφανείς» που θα > έλεγε ο Θουκυδίδης, οι συγγενείς και φίλοι των οποίων μπορούν να συνδεθούν με > την ανάμνηση των δικών τους πιο άμεσα και ανεμπόδιστα, αφού τα υπολείμματα > είναι > ταυτισμένα με τα πρόσωπα. Η ανάμνηση για κάποιον που έχει σκοτωθεί στον πόλεμο > –αυτό μαθαίνεις σε αυτούς εδώ τους τάφους– είναι ένα περίεργο πράγμα. Έτσι, οι > συγγενείς του οδηγού GE Isaac που υπηρέτησε στις διαβιβάσεις (signals) και > έπεσε > στα 21 του χρόνια στην Αθήνα των Δεκεμβριανών, στις 28 Δεκεμβρίου 1944, > γράφουν > στην επιτύμβια στήλη του: «A foreign grave/ is a painful thing/ where loving > hands/ no flowers can bring» («Ένας τάφος στα ξένα/ είναι επώδυνο πράγμα/ εκεί > τα χέρια που αγαπούν/ δεν μπορούν να φέρουν λουλούδια»). > > Η γυναίκα και τα παιδιά του μηχανικού EC Green, που σκοτώθηκε στα 47 του στις > 6 > Μαρτίου 1947, γράφουν: «A day to remember/ sad to recall/ without farewell/ he > left us» («Μια μέρα να θυμόμαστε/ λυπηρή η ανάκλησή της/ χωρίς αντίο/ μας > άφησε»). > > > > _dm73455.jpg > > > > > Σε όλα τα στρατιωτικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας ανά τον κόσμο (στην > Ελλάδα > βρίσκονται 22) είναι χαραγμένο ένα σύνθημα, που φέρει την σφραγίδα ενός > διάσημου > Βρετανού και κρύβει μια από τις χιλιάδες λυπηρές ιστορίες του πολέμου. Όταν ο > Ράντγιαρντ Κίπλινγκ έχασε το 1915 στη μάχη του Λόος στη βόρεια Γαλλία τον > μοναχογιό του, ΤζακΟ πόνος του Κίπλινγκ για το γιο του έχει γίνει ταινία με > τίτλο "My Boy, Jack", κατηγόρησε τον εαυτό του για την απώλεια. Μάλιστα, στο > ποίημα Epitaphs of the War έγραψε: > > «If any question why we died > > Tell them, because our fathers lied» > > («Αν απορεί κανείς γιατί πεθάναμε > > Πείτε τους, επειδή οι πατεράδες μας είπαν ψέματα») > > > > > > > john_kipling_in_the_uniform_of_the_irish_guards_1915_rudyard_kipling_papers_university_of_sussex_library.jpg > > > Ο Τζον Κίπλινγκ με την στολή της Ιρλανδικής Φρουράς, 1915. [Rudyard Kipling > Papers, University of Sussex Library] > Ως αποτέλεσμα των βαρύτατων ενοχών του, ο Κίπλινγκ, που είχε υποστηρίξει με > πάθος τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επέλεξε > τον στίχο που ενώνει την μοίρα όλων εκείνων που αναπαύονται στο χώμα του > Αλίμου, > επώνυμων και ανώνυμων: «Their name liveth for evermore» («Το όνομά τους θα ζει > για πάντα»). Ανήκει στα Απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης και ο Κίπλινγκ τον > διάλεξε > για να κοσμεί όλα τα στρατιωτικά νεκροταφεία όταν ήταν μέλος της Commonwealth > War Graves CommissionΗ ιστοσελίδα της CWGC. Πώς βρέθηκε ο μεγάλος λογοτέχνης > στην επιτροπή; Ο γιος του ανήκε στο 75% των πεσόντων της μάχης του Λόος που > δεν > μπόρεσαν να ταυτοποιηθούν κι έτσι θάφτηκε σε ανώνυμο τάφο. Έψαξε σαν τρελός > όσο > ζούσε για να βρει κάποιο ίχνος του, αλλά μάταια. Ο τάφος του Τζον Κίπλινγκ > ανακαλύφθηκε τελικά το 1992, 77 ολόκληρα χρόνια μετά τη μάχη που του κόστισε > τη > ζωή και δεκαετίες μετά το θάνατο του πατέρα του. > > Στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας είναι θαμμένοι άνθρωποι από > πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και 393 Έλληνες που πολέμησαν κατά των > δυνάμεων του Άξονα στη Μέση Ανατολή. Αλλά στο συμμαχικό νεκροταφείο του > Φαλήρου, > πλάι σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, που ήταν όλοι τότε υπήκοοι του > βρετανικού Στέμματος, είναι θαμμένοι Ινδοί, Νεοζηλανδοί και Αυστραλοί, Εβραίοι > και Παλαιστίνιοι και φυσικά Βρετανοί. > > Στις αρχές της εβδομάδας, τη μεγάλη Δευτέρα, ήταν η μέρα των Αυστραλών να > θυμηθούν τους δικούς τους νεκρούς, του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου > Πολέμου, και ήταν όμορφο που ένας αναπληρωτής υπουργός Αμύνης της αριστεράς, ο > Δημήτρης Βίτσας, απέτισε φόρο τιμής στους Βρετανούς πεσόντες στα Δεκεμβριανά. > Ο > Γερμανός επιτετραμμένος κατέθεσε το δικό του στεφάνι τιμώντας εκείνους που > σκοτώθηκαν πριν 75 και πριν 100 χρόνια πολεμώντας ενάντια στη χώρα του, ενώ ο > Τούρκος πρέσβης θύμισε τη φράση του Μουσταφά Κεμάλ για όσους έχασαν τη ζωή > τους > στην Καλλίπολη –ανάμεσά τους χιλιάδες Αυστραλοί: «Από την στιγμή που κείτονται > στη γη μας, είναι κι αυτοί γιοι μας». > > > > > _dm73531w.jpg > > > > > > > > _dm73621.jpg > > > > > Τα λουλούδια ήταν προσεκτικά κλαδεμένα, το γκαζόν κουρεμένο, τα παρτέρια > πεντακάθαρα χάρη στον Τσούλο και την ομάδα του και όταν κατέθεσε και ο > τελευταίος επίσημος το δικό του στεφάνι, η Αυστραλή στρατιωτική ακόλουθος για > τη > Νότια Ευρώπη κάλεσε όσους πολίτες ήθελαν να τιμήσουν κάποιον δικό τους να > πλησιάσουν στο μνημείο με την επιγραφή «Their name liveth for evermore». Τότε, > τέσσερις γυναίκες από την Αυστραλία πλησίασαν το μνημείο με δύο στεφάνια, πολύ > πιο συγκινημένες από όλους τους επισήμους. > > > Μετά από 75 χρόνια > > Τις βρήκα μετά και τις ρώτησα τι τις έφερε στη χώρα μας και σε αυτήν τη γωνιά > της παραλιακής. Άρχισαν να μου αραδιάζουν ονόματα ελληνικών τοποθεσιών: Βεύη, > Φλώρινα, Μπράλος, Μέγαρα, Κρήτη. Οι πατεράδες τους ήρθαν στις αρχές Απριλίου > του > 1941 για να μας βοηθήσουν να σταματήσουμε τη γερμανική προέλαση. Ήταν μια μάχη > άνιση. Η Λόρελ Μπάση είναι θυγατέρα του Τσαρλς Μπάρνετ που συνελήφθη από τους > Γερμανούς στη Βεύη και κρατήθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Αυστρία «έως το > τέλος του πολέμου» όπως μας λέει. «Αιχμαλωτίσθηκε πριν 75 ακριβώς χρόνια. Ήρθα > εδώ, είμαι τρεις εβδομάδες εδώ για να ακολουθήσω τα ίχνη του». Ο πατέρας της > επέστρεψε ταλαιπωρημένος αλλά ζωντανός από τον πόλεμο. Τη ρωτάμε αν βρήκε κάτι > μετά από 75 χρόνια και απαντάει με μια βεβαιότητα που δεν αφήνει περιθώριο > αμφισβήτησης: «Βρήκα τη θέση από την οποία πολεμούσε στη Βεύη». Η Ρόξον Σκοτ, > κόρη του πυροβολητή Γκλεν Σκοτ, λέει ότι βρήκε το μέρος στα Μέγαρα από το > οποίο > ο πατέρας της σάλπαρε για την Κρήτη. > > > > > _dm73404.jpg > > > Αριστερά η Τζιλ Ρόουζ και δεύτερη από δεξιά η Λόρελ Μπάση, που ήρθαν να > τιμήσουν > τους πατεράδες τους που αιχμαλωτίστηκαν από τους Γερμανούς καθώς > υπερασπίζονταν > το ελληνικό έδαφος . > > > Την ώρα που μιλάμε με τις δύο γυναίκες, μια τρίτη πετάγεται: «Εμένα δεν θα με > ρωτήσετε γιατί είμαι εδώ;» Η Τζιλ Ρόουζ και ο αδελφός της Ντον Πρίτσαρντ ήρθαν > στην Ελλάδα για να τιμήσουν την μνήμη του πατέρα τους, Νιλ Πρίτσαρντ, ο οποίος > αιχμαλωτίστηκε στην Κρήτη από τους Γερμανούς και βρέθηκε σε στρατόπεδο > αιχμαλώτων στην Πολωνία. «Βρήκαμε την παραλία κάτω από τα Σφακιά όπου > αιχμαλωτίστηκε» λένε. > > Δεν έχει σημασία πόσο μικρή η μεγάλη είναι η ιστορία του καθενός από εκείνους > που βρέθηκαν εδώ αυτήν την ανοιξιάτικη μέρα. Ούτε αν οι δικές τους αναμνήσεις > συνδέονται με τα ίχνη εκείνων που βρίσκονται μέσα στα μικρά μπετονένια > κιβώτια, > κάτω από τις επιτύμβιες πλάκες. Σημασία έχει ότι η μνήμη μπορεί να κινητοποιεί > σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους 75 χρόνια μετά, να ορμάει στις ζωές τους και με > έναν τρόπο να τις καθορίζει. Ακόμα. > > Inside Story > > > ________ > > Orasi mailing list > για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση > orasi-requ...@hostvis.net > και στο θέμα γράψτε unsubscribe > > Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας > στείλτε email στην διεύθυνση > Orasi@hostvis.net > > διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα > http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net > > Για το αρχείο της λίστας > http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ > παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) > http://www.freelists.org/archives/orasi > __________ > NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού > http://www.nvda-project.org/ > __________ > Για καλή Ελληνική και ξένη μουσική, Θεατρικά έργα από το ελληνικό και > παγκόσμιο ρεπερτόριο επισκεφθείτε το > http://www.isobitis.com > > ______________ ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ __________ Για καλή Ελληνική και ξένη μουσική, Θεατρικά έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο επισκεφθείτε το http://www.isobitis.com ______________
