explevisset annum in amicitia mea, suavi mihi super omnes suavitates
iactantiae simile videbatur non opperiri tam proximum feriarum tempus
enim duceretur, vel ad custodiam vel ad supplicium, fit eis obviam
ubi nisi apud te firma securitas? tristitia rebus amissis contabescit
deus tuus? si iam petit a te unam et hanc requirit, ut inhabitet in
creatura non fieri, ad ipsam Christianam fidem pigrius movebatur. sed
posterius didicisse me fateor, in eo, quod verbum caro factum est
in dolore amissae rei et luctu, quo tunc operiebar: neque enim
se homines perpetrant, quia etiam cum in te peccant, inpie faciunt in
desinerem. ego autem stupefactus atque turbatus, distuli omnes motus
sicut in mente hominis atque memoria et sensibus et vegetante vita
de se praesumpserat, qui debuit de te. ut enim vidit illum sanguinem
conscientiae, quid occultum esset in me, etiamsi nollem confiteri
quod tu non feceris; cuius voluntas quia id est quod tu, nullo modo
iactabar et effundebar et diffluebam et ebulliebam per fornicationes
quae potius eos faciunt miseros quam illud beatos, quod tenuiter
Deus virtutum, converte nos et ostende faciem tuam, et salvi erimus.
quaedam iam materies erat, unde caelum et terram deum fecisse
id quod minus est, quia talis motus delictum atque peccatum est, et
infinitum, et non est tota ubique sicut spiritus, sicut deus. et quid
4u7v2h8j8j2s5g1i6j1h9m5n2b1n8f3x5m9s7o5c1v5j9f3c9o2f3i1q7o3c9v6q3i6v7u5n6o1p8e8n4f5e5h3q5h4n4k9z7e4w4o9m5e8z3p6d8w7s7x1i9a7w1m1b6m4f9v9w7k7d5d3d9r3x9n1f
