Xabierrek:
Nik, indefektibleki, telebistan maiz eman duten pelikula batekin; ez
dakit izenburua "Capitanes intrépidos" edo antzeko zerbait den: Spencer Tracy
marinel portugesak Bartholomew ume mimatuari "Ay mi pescadito" kantatzen
dionean (barka, Luistxo, espainolezko bertsioa bakarrik ikusi dut), eta gero
hiltzen denean... benetako pornografia emozionala da hori
niretzat.
Nire negarraldi sonatuena Benigniren "La vida es
bella" pelikulan izan zen, zinetik ateratzerainokoa. Sekula gehiago ez zait
gertatu zinetik atera beharra.
Kontua da nire umea jaio berria edo oso txikia
izango zela, eta nire urtebetetze oparia zinera joatea izan zela, bi pelikula,
egun horretan bertan estrainatzen zen "La vida es bella" (beraz, ez neukan
pelikularen inolako erreferentziarik) eta W. Allenena, urte horretakoa, ez
dakit "La maldición del escorpión de jade" edo izango ote zen.
Poz-pozik sartu nintzen "la vida es bella"
ikustera. Pelikularen lehen partea oso polita da, komedia italiano itxurakoa,
dena polita. De repente, eten moduko bat egiten da
eta kolorea aldatzen da, alemanek Benigni eta umea eramaten
dituztenean. Dena aldatzen da orduan, alaia eta koloretsua zena, triste eta
gris bihurtzen da. Nire negarrak orduan! Ikusten neban umea, ikusten neban
aita...eta ni negar eta negar. Ezin aguantatu, kalera irten behar izan neban,
aterkina eta poltsua salan lagata.
Elena
