*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
{ Sila lawat Laman Hizbi-Net - http://www.hizbi.net }
{ Hantarkan mesej anda ke: [EMAIL PROTECTED] }
{ Iklan barangan? Hantarkan ke [EMAIL PROTECTED] }
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
PAS : KE ARAH PEMERINTAHAN ISLAM YANG ADIL
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Assalamu'alaikum.
Satu lagi pandangan Shahrir Samad. Ada perkara yang boleh dipelajari
mengenai mentaliti UMNO dari orang dalam spt Shahrir Samad.
................................
PENILAIAN RETROSPEKTIF 15 TAHUN PENCAPAIAN EKONOMI NEGARA - SUATU PANDANGAN
PERIBADI.
http://www.shahrir-umno.com/Source/article.asp?Article=Penilaian
OLEH DATO SHAHRIR ABDUL SAMAD DI SEMINAR EKONOMI MALAYSIA di PURI PUJANGGA,
UNIVERSITI KEBANGSAAN MALAYSIA PADA 5hb SEPTEMBER, 2000
PENDAHULUAN
Saya tertanya mengapa tempuh rujukan perbincangan saya adalah untuk 15 tahun
yang lalu, sedangkan Datuk Seri Dr Mahathir telah menjadi Perdana Menteri
semenjak tahun 1981,iaitu lebih daripada 15 tahun. Bukan lah tempat saya
untuk memendekkan tempuh era kepimpinan Dr Mahathir yang sudah berlalu,
tetapi yang masih bakal itu ialah soalan yang berasingan. Sebenarnya, pihak
penganjur yang telah memilih angka 15 tahun sebagai tempuh penilaian saya
pada hari ini.
Ini bermakna ianya tempuh kepimpinan negara olih Datuk Seri Dr Mahathir
dengan Tun Ghaffar Baba dan beberapa kombinasi lain sehinggalah ke hari ini.
Tafsiran saya pula mengapa tempuh ini dipilih ialah kerana sepanjang tempuh
inilah Datuk Seri Dr Mahathir tidak terganggu olih sebarang perkiraan
perkongsian kepimpinan saperti pernah dibayangkan dalam slogan ‘Kepimpinan 2
M’ iaitu sebelum tahun 1986. Selepas 1986, Dr Mahathir sebenarnya bebas
untuk mencorak ekonomi negara mengikut idea dan pemikirannya, tanpa di
kurang atau ditokoktambah oleh mana-mana pihak lain.
Dari segi politikpun, pertandingan hebat yang telah berlaku dalam UMNO pada
1987, kepada saya, menandakan berakhirnya era Tun Abdul Razak dan detik
sebenarnya bermulanya era Dr Mahathir. Saya menghujahkan sedemikian oleh
kerana keempat tokoh yang bertanding bagi jawatan-jawatan tertinggi UMNO
ketika itu adalah mereka yang diketengahkan oleh Tun Abdul Razak sebagai
barisan pelapisnya. Apabila "orang-orang Tun Razak" telah bersaing sesama
mereka untuk menentukan siapa yang terulung dikalangan mereka, yang menang
bebas untuk memulakan era kepimpinannya tersendiri.
Maka adalah lebih tepat dari perspektif politik kalau tempuh rujukan ini
bermula dari 1987. Era kepimpinan Dr Mahathir bolih dikatakan belum lagi
berakhir kerana beliau maseh lagi mendudukki jawatan tertinggi parti dan
kerajaan. Tetapi, kalau saya mengguna asas perkiraan yang sama, kemunculan
Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi sebagai Timbalan Presiden dan Timbalan
Perdana Menteri, yang menggantikan tokoh pilihan Dr Mahathir sendiri,
sebenarnya mengisyaratkan sudah berakhirnya era Dr Mahathir pada 1997.
Tentunya ini suatu pandangan yang kontroversial tetapi bukankah setiap
kontroversi itu bakal menimbulkan perubahan.
II) KONTROVERSI MEMBUAHKAN PERUBAHAN
Kontroversi bukanlah suatu yang asing bagi Datuk Seri Dr Mahathir, dari mula
beliau digelar sebagai "Melayu Ultra" kepada surat termasyurnya untuk Tunku
Abdul Rahman sehinggalah kepada hari ini ketika negara berhadapan dengan
seluruh dunia secara bersendirian dan berbeza. Secara langsung atau pun
tidak langsung, setiap kontroversi itu membawa perubahan. Adanya yang
diterima dengan baik dan adanya yang masih dipertikaikan.
Kepimpinan Dr Mahathir bermula dalam tempuh pelaksanaan DasarEkonomi Baru,
dan mengikut fahaman popular ketika itu, DEB itu sendiri menggandungi
beberapa idea dan pendapat beliau tentang masalah ekonomi orang Melayu,
walaupun penggubalan DEB telah berlaku semasa beliau berada diluar UMNO dan
Kerajaan. Sungguhpun demikian, kemunculan semula beliau didalam UMNO dan
Kerajaan semasa kepimpinan Tun Abdul Razak adalah diatas suatu asas fahaman
DEB yang kurang sangat diperkatakan. Ianya, keperluan kepimpinan politik
UMNO sebagai pemegang amanah bangsa dan negara untuk bersandarkan kepada
amalan ‘meritocracy’ atau, saperti yang biasa di sebut dalam doa di
majlis-majlis umum, fahaman ‘yang terbaik dikalangan kita’untuk memimpin
kita.
Saya akan berpandu kepada falsafah yang tersirat disebalik DEB untuk menilai
pencapaian ekonomi era Dr Mahathir dan tambahan juga, kerana akhirnya
penilaian rakyat adalah muktamad, saya akan turut berpandu kepada keputusan
beberapa pilihanraya umum semenjak 1986 untuk mengukur kesan dan pencapaian
era beliau. DEB telah juga berakhir tempuh pelaksanaannya semasa Dr Mahathir
memegang teraju kepimpinan negara. Dasar Pembangunan Negara telah
menggantikan DEB, tetapi ia tidak pula berdaya melupuskan DEB sama sekali.
Hakikat ini terbukti tempuh hari apabila media menghangatkan suasana dengan
perdebatan mengenai Hak Istimewa Orang Melayu, dan ia juga menjadi perisai
Dr Mahathir apabila beliau berhadapan dengan tuduhan mengamalkan ‘cronyism’
dan ‘nepotism’ olih kepimpinan UMNO pada Perhimpunan Agung UMNO 1997.
PERSYARIKATAN MALAYSIA SEBAGAI DASAR INDUK
Cita-cita Dr Mahathir disebalik pendekatan ekonominya ialah untuk menjadikan
Malaysia sebagai sebuah NIC dan beliau berpendapat bahawa pencapaian
cita-cita ini bergantung sepenuhnya kepada kerjasama rapat diantara Kerajaan
dengan sektor korporat. Kerjasama ini tersimpul dalam konsep atau dasar
"Persyarikatan Malaysia". Konsep ini memperlihatkan keinginan Dr Mahathir
untuk menjadikan negara-negara Jepun dan Korea sebagai inspirasi dan asas
perubahan ekonomi negara kepada sebuah NIC. Sebagai punca inspirasi
cita-cita beliau, ramai juga bakal usahawan Melayu yang telah dihantar untuk
menerima latihan di kedua buah negara itu, disamping syarikat-syarikat Jepun
dan Korea menjadi pilihan pertama sebagai rakan usahasama dalam perniagaan
dan perindusterian untuk mengalakkan pemindahan teknologi serta budaya
perniagaan mereka. Olih itu dasar " Pandang ke Timur" bolih dilihat sebagai
dasar iringan dasar Persyarikatan Malaysia.
Saya melihat dasar Persyarikatan Malaysia sebagai Dasar Induk dalam
pendekatan ekonomi Dr Mahathir olih kerana andaiannya bahawa transformasi
Malaysia kepada sebuah NIC dan kemudiannya kepada sebuah negara maju
perlukan kepada kerjasama yang rapat diantara pemerintah dengan sektor
swasta. Beliau melihat sektor swasta sebagai punca utama kepada innovasi,
daya kreatif dan mampu menjana kepada kemajuan ekonomi negara. Pada teorinya
juga, sektor swasta mempunyai paradigma yang berteraskan kepada kecekapan.
Kecekapan ini sentiasa bolih diukur dari keuntungan perniagaan dan proses
membuat keputusan didalam sesebuah syarikat tidak terganggu oleh birokrasi.
Semangat keusahawanan inilah yang beliau anggap sebagai asas kemajuan
ekonomi sesebuah masyarakat dan negara.
Sebagai rasionale untuk memberikan kredibiliti kepada Persyarikatan
Malaysia, beliau menyatakan bahawa Kerajaan sebenarnya adalah rakan kongsi
setiap perniagaan kerana Kerajaan akan pasti mendapat sebahagian dari
keuntungan perniagaan itu melalui cukai keuntungan syarikat. Pulangan kepada
Kerajaan diperolehi tanpa melibatkan kewangan Kerajaan dan sekiranya asset
dan harta Kerajaan turut dijual kepada sektor swasta untuk memajukannya,
Kerajaan akan memperolehi juga pendapatan.
Peranan utama yang beliau berikan kepada sektor swasta mungkin juga
dipengaruhi olih suasana ketika beliau mengambil alih kepimpinan negara.
Ketika itu , pelaksanaan matlamat penyusunan semula masyarakat Malaysia
untuk meningkatkan pegangan ekuiti Bumiputera dan pembentukan sebuah
Masyarakat Perdagangan dan Perindusterian Melayu (Malay Commercial and
Industrial Community) diletakkan dibawah tanggungjawab agensi amanah,
perbadanan dan syarikat Kerajaan. Prestasi badan-badan ini kurang memuaskan
dari segi keuntungan dan disamping itu, turut dikritik kerana mereka
bersaing secara tidak adil dengan usahawan-usahawan Melayu yang baru sahaja
merangkak dalam dunia perniagaan.
Penterjemahan dasar induk ini bermula dengan pengujudan “sogoshosa” dan
disusuli dengan pendekatan Penswastaan, yang mempunyai dua aspek;
pertama nya, penjualan asset dan harta Kerajaan kepada pihak swasta ,
dan kedua, pembukaan bidang ekonomiyang biasa dikuasai olih pihak kerajaan
untuk di sertai olih swasta.
Strategi Penswastaan inilah yang menjadi strategi pilihan beliau bagi
menghasilkan suatu Masyarakat Perdagangan dan Perindusterian Melayu secucuk
dengan matlamat DEB.
Cita- cita Dr Mahathir untuk membawa negara kearah status NIC turut juga
mempengaruhi beliau untuk memperkukuhkan sektor industri berat negara dengan
penubuhan HICOM yang ditugaskan untuk mempelupori bidang ini. Beberapa
industri berat telah dimulakan, saperti PERWAJA dan PROTON . Ketika itu,
sektor industri berat negara tertumpu kepada industri perkapalan sahaja dan
Kerajaan turut memainkan peranan sebagai pemodal utama dalam bidang ini
melalui syarikat MSE, sebuah perusahaan yang terlibat dalam pembinaan kapal
dan kerja-kerja kejuruteraan.
Agenda ekonomi Dr Mahathir turut terpengaruh olih konsep dunia tanpa
sempadan dimana masa depan ekonomi dunia akan berubah kepada kemewahan dan
kemajuan ekonomi yang ditentukan olih ilmu pengetahuan sebagai sumber utama
ekonomi dalam zaman IT dan digital. Ini menggerakkan beliau untuk
mencadangkan projek Multimedia Super Corridor (MSC) sebagai penglibatan
negara dalam kegiatan ekonomi era terbaru. Secara konsistent, projek terbaru
beliau melibatkan sepenuhnya penyertaan sektor swasta tetapi kali ini,
sektor swasta antarabangsa dan Kerajaan pula memberi segala kemudahan dan
bantuan untuk mengujudkan suasana yang sesuai untuk membolihkan negara
menyertai era K-economy.
PARADOX DR MAHATHIR
Pada tahun 1986, 21% dari GDP negara disumbangkan olih sektor pengilangan
dan peratusan ini telah meningkat kepada 33.8 % pada suku kedua tahun 2000.
Pendapatan per capita negara yang berjumlah USD 1,597.50 pada 1986 telah
meningkat kepada USD 3,530 pada penghujung Julai 2000. Kadar pengganguran
pula telah turun daripada 8.3 % kepada 2.8% dalam tempuh yang sama.
Kesimpulannya ialah dalam era kepimpinan Dr Mahathir, segala petunjuk
ekonomi telah menunjukkan kepada kemajuan dan kemakmuran ekonomi rakyat dan
negara. Transformasi negara dari sebuah pengeluar bahan mentah dan yang
bercorak pertanian kepada sebuah negara perindusterian telah berjaya
dilaksanakan.
Dari segi pencapaian Melayu pula, sukar untuk dinafikan kejayan yang telah
diperolehi sepanjang era kepimpinan Dr Mahathir. Saya terbaca sebuah rencana
yang diterbitkan semasa perdebatan mengenai kenyataan David Chua dan
Tuntutan 17 Suqui. Dalam rencana berkenaan, penulisnya ‘Akbar Ali’ telah
mempaparkan kejayaan Kerajaan untuk meningkatkan pendapatan isi rumah semua
kaum, dan pendapatan isi rumah bumiputera telah melompat sebanyak 117% dalam
tempuh 1990 hingga 1997 walaupun pendapatan bukan bumiputera telah melonjak
sebanyak 130%. Penulis rencana turut menyatakan bahawa jurang pendapatan
antara bumiputera dengan orang Tionghua telah semakin rapat, kalau pada
tahun 1970 pendapatan orang Tionghua adalah 2.1 kali lebih tinggi daripada
pendapatan bumiputera, pada 1995 ia telah menurun kepada 1.9 kali ganda.
Kesimpulan rencana tersebut ialah untuk menegaskan bahawa kaum bukan
bumiputera tidak ketinggalan dalam semua aspek hidup mereka, dan oleh kerana
Melayu dan bumiputera masih belum mencapai sasaran yang diharapkan dibawah
DEB, Melayu masih perlu kepada muafakat untuk meneruskan usaha kearah
pencapaian hasrat DEB, yang mana, mengikut penulis rencana, tidak ada sebab
kukuh untuk menghentikannya bagi mencapai keadilan sosial dan perpaduan
nasional.
Pengiktirafan rakyat terhadap kejayaan kepimpinan Dr Mahathir telah
diberikan kepada beliau dalam Pilihanraya Umum 1995 ketika mana Barisan
Nasional, sebagai parti pemerintah telah memperolehi peratusan undi yang
tertinggi sekali semenjak beliau menggambil alih kepimpinan negara.
Bagaimanapun, empat tahun kemudian, dalam Pilihanraya Umum 1999, sebahagian
besar rakyat, khususnya pengundi Melayu, telah menarik balik pengiktirafan
mereka sungguhpun ekonomi negara masih berada ditahap yang memuaskan sesudah
negara berjaya melalui segala cabaran kegawatan ekonomi pada akhir tahun
1997.
Disinilah terletaknya paradox era kepimpinan Dr Mahathir. Dasar ekonomi
beliau telah berjaya membawa negara dari sebuah pengeluar bahan mentah dan
status sebagai sebuah negara pertanian kepada sebuah negara moden dan
perindusterian. Akan tetapi, ianya seolah sejarah berulang kembali. Dalam
pilihanraya umum 1969, Perikatan telah berhadapan dengan keadaan yang hampir
sama apabila pengundi, khususnya pengundi Melayu juga, telah menolak
kepimpinan Tunku Abdul Rahman dan Dr Mahathir turut juga menjadi diantara
mangsa yang kalah dalam pilihanraya umum itu. Perbezaannya, diantara tahun
1969 dan 1999, ialah pengundi bukan Melayu tidak menolak parti pemerintah
pada tahun 1999 sapertimana mereka telah lakukan 30 tahun dahulu. Suatu yang
tidak berubah ialah kecenderungan pengundi Melayu untuk membuat keputusan
mereka berasaskan kepada isu politik semasa dan bukannya berpandu kepada
kesenangan dan kemewahan ekonomi. Ianya seumpama Melayu mudah memprotes
terhadap apa yang tidak ada dan tidak berpuashati dengan apa yang sudah
diperolehi.
Paradox politik Dr. Mahathir pula, ialah beliau bermula dalam politik negara
dengan imejnya sebagai seorang ‘ultra Melayu’ dan tidak disenangi olih kaum
bukan Melayu tetapi dihormati akan ketegasannya dalam isu-isu Melayu olih
masyarakat Melayu. Kini, beliau sungguh di hormati olih kaum bukan Melayu
tetapi berhadapan pula dengan sikap negatif sebahagian masyarakat Melayu
terhadap kepimpinannya.
Tun Abdul Razak, dengan bantuan beberapa cerdik pandai Melayu, telah
menggubal Dasar Ekonomi Baru sebagai suatu wawasan kearah pembentukan
masyarakat Malaysia yang bersatu padu melalui penyusunan semula masyarakat
dan penghapusan kemiskinan. Asas kepada DEB ialah pertumbuhan ekonomi yang
pesat dengan Kerajaan memainkan peranan utama sebagai pemodal dan penggerak
kepada pertumbuhan ini. DEB menjadi petanda kepada permulaan pendekatan
pemerintah untuk mengubah masyarakat Melayu dari suatu yang bersikap sebagai
‘political animal’ kepada ‘economic animal’.
DILEMMA MELAYU YANG SEBENAR
Sungguhpun Tun Abdul Razak yang memulakan usaha untuk mengubah orang Melayu
dari ‘insan politik’ kepada menjadi ‘insan ekonomik’, Allahyarham tidak pula
mengabaikan soal politik atau perpaduan Melayu. Allahyarham berjaya
meredakan keghairahan berpolitik dikalangan orang Melayu dengan membawa PAS
masuk bersama kedalam Barisan Nasional. Fahaman communal dalam politik telah
juga dapat diredakan dengan penubuhan kerajaan campuran dengan parti Gerakan
di Pulau Pinang.
Allahyarham Tun Abdul Razak telah berjaya mengubah scenario politik negara
kerana, sungguhpun Allahyarham adalah Timbalan Perdana Menteri kepada Tunku
Abdul Rahman, Allahyarham bersedia mengubah barisan kepimpinan negara dengan
mempertengahkan tokoh-tokoh Melayu yang tidak mempunyai ikatan dengan
kepimpinan Tunku Abdul Rahman. Barisan kepimpinan Allahyarham memperlihatkan
imej yang terpelajar, bersih dan cekap, yang ketika itu termasuklah Dr
Mahathir yang diberikan jawatan sebagai Menteri Pelajaran.
Sesudah 30 tahun selepas Mei 13, 1969 dan DEB dilaksanakan dengan kejayaan
yang tidak bolih dinafikan, orang Melayu masih belum berubah dari bersikap
dan bertindak sebagai ‘insan politik’. Kalau diperhatikan cara pengundian
orang Melayu semenjak 1969, sokongan mereka kepada parti pemerintah masih
lagi berasaskan kepada keselesaan mereka dengan isu politik semasa.
Umpamanya, walaupun negara berhadapan dengan kemelesetan ekonomi semasa
Pilihanraya Umum 1986, sokongan pengundi Melayu masih tetap kepada Barisan
Nasional sedangkan pengundi bukan Melayu telah lari kepada parti
pembangkang. Dan sungguhpun ekonomi negara begitu sihat semasa Pilihanraya
Umum 1995, Barisan Nasional masih tidak mampu merampas balik negeri
Kelantan.
Sebaliknya, sokongan pengundi bukan Melayu terhadap parti pemerintah akan
dipengaruhi olih suasana ekonomi semasa sapertimana dapat dilihat pada
Pilihanraya Umum 1990, 1995 dan 1999. Semenjak 1969, perhitungan kaum
Tionghua, khususnya, telah berpandu kepada iklim ekonomi negara, lebih-lebih
lagi selepas lawatan Tun Abdul Razak ke Beijing pada 1974 telah menghapuskan
sentimen politik yang terakhir bagi kaum ini apabila Kerajaan Tiongkok telah
menghapuskan tuntutan politiknya terhadap masyarakat Tionghua di seberang
laut diluar tanah besar Cina.
Dilemma Melayu sebenarnya ialah sikap orang Melayu yang belum lagi berubah
sebagai seorang ‘insan politik’ kepada seorang ‘insan ekonomik’,
walaubagaimana mewah dan terpelajar mereka itu. Sungguhpun bolih dibuktikan
bahawa negara telah berjaya berubah dari sebuah pengeluar bahan mentah
kepada pengeluar barangan buatan dan pendapatan masyarakat Melayu telah
turut meningkat semasa era kepimpinan Dr Mahathir, tetapi yang masih lagi
mempertikaikan kepimpinannya itu ialah masyarakat Melayu itu sendiri.
YANG TERBAIK DIKALANGAN KITA
Pada pendapat saya, sungguhpun DEB menandakan permulaan untuk cuba
mengubahkan Orang Melayu dari ‘insan politik’ kepada ‘insan ekonomik’,
terdapat beberapa prasyarat yang perlu dipatuhi olih kepimpinan politik yang
bertanggungjawab untuk melaksanakan proses perubahan ini. Bagi orang Melayu,
sekiranya aspek politik itu betul, maka yang lain akan turut betul, atau
dalam bahasa Inggeris, “get the politics right first, the rest will follow
!” Penggubal DEB, Allahyarham Tun Abdul Razak, memahami prinsip ini. Olih
itu, DEB telah dilaksanakan berlatarkan kepada dua aspek yang tidak terdapat
dalam era kepimpinan Dr Mahathir.
Yang pertama, Tun Abdul Razak telah berjaya membawa PAS bersama dalam
Kerajaan Campuran BN, iaitu bagi menyelesaikan soal perpaduan politik orang
Melayu. Yang keduanya, UMNO sebagai pemegang amanah perjuangan kebangsaan
orang Melayu telah digerakkan untuk mengamalkan ‘meritocracy’ sesama
sendiri. Harapan Tun Abdul Razak adalah bahawa dengan amalan ‘yang terbaik
dikalangan kita’ berada didalam politik UMNO, ianya akan terus memimpin
masyarakat Melayu kerana kepimpinannya tidak mudah dipertikaikan dari segi
‘quality’ dan kemampuan. Yang menarik juga ialah sekiranya politik
Melayu-UMNO menegaskan kepada ‘meritocracy’ dan persaingan sesama sendiri,
kaum bukan Melayu juga akan mengakui kelayakan Melayu untuk memerintah.
Era kepimpinan Dr Mahathir, khususnya selepas 1987, telah kehilangan kedua
dua aspek politik ini. Perpaduan politik Melayu ,di bawah anjuran UMNO,
telah tergugat, mula-mula dengan kemunculan Semangat 46 yang membantu PAS
menawan Kelantan pada 1990. Pada 1999 pula, bantahan terhadap pemecatan
Anwar Ibrahim telah melahirkan parti Keadilan yang membantu PAS menawan pula
negeri Terengganu. Serentak dengan perubahan scenario politik Melayu itu, Dr
Mahathir semakin berkeras untuk mengubah budaya politik dalaman UMNO dengan
penubuhan UMNO Baru. Meritocracy dalam UMNO diketepikan. Proses persaingan
yang boleh melahirkan mereka yang terbaik telah terbantut, beserta dengan
proses mencari bakat baru. Kedudukan dan jawatan bergantung kepada
ketaatsetiaan kepada beliau sendiri dan apabila negara memasukki dekad “The
Greedy 90s” - ketika mana hubungan dengan kepimpinan politik bolih
menjanjikan kekayaan yang tidak pernah termimpi dengan “pink form” menjadi
‘isme’ semasa , “up front” menjadi sebahagian bahasa Melayu, dan “proxy”
bukan lagi terhad kepada taktik politik - amalan rasuah mula mula didakwa
berlaku di kalangan pemimpin tertinggi Kerajaan.
Yang ‘ironic’ ialah kesemua ini mungkin dimaafkan oleh pengundi Melayu pada
1999 sekiranya tidak berlaku pemecatan Anwar Ibrahim. Mungkin, kalau tidak
ada krisis itu, pemain-pemain utama politik UMNO akan makan sama-sama dan
makan diam-diam.
Kesimpulannya, prasyarat agar “politik Melayu-UMNO itu mesti betul dahulu”
yang tidak ditepati membawa orang Melayu balik semula kepada sikap mereka
sebagai ‘insan politik’. Kesudahannya, sebagai ‘insan politik’, mereka tetap
mempertikaikan kepimpinan Dr Mahathir sungguhpun, dari segi ekonomi, era
kepimpinan beliau telah memperlihatkan pencapaian yang bolih di banggakan.
HEY, PRESTO !
Amalan ‘meritocracy’ yang diperkenalkan olih Tun Abdul Razak dalam politik
Melayu-UMNO juga diharap akan diresap masuk kedalam budaya niaga masyarakat
Melayu yang berkecimpung didalam bidang ekonomi. Tanpa budaya sanggup saing
dan usaha, survival Melayu dalam bidang ekonomi lagi tidak terjamin.
Bagaimanapun, fahaman Allahyarham Tun Abdul Razak ialah golongan politik
Melayu-UMNO lah yang harus yang pertama mengamalkan ‘meritocracy’ untuk
menjadi contoh dan tauladan kepada masyarakat ekonomi Melayu pula. Fahaman
bahawa bagi budaya politik Melayu akan dicerminkan di peringkat lain
masyarakat Melayu adalah tepat sekali olih kerana kalau dilihat kritikan
terhadap hasil pencapaian dasar ekonomi era kepimpinan Dr Mahathir,
sebenarnya adalah juga kritikan terhadap hasil pencapaian politik beliau.
Era kepimpian Dr Mahathir ada melahirkan ‘insan ekonomik’ dikalangan orang
Melayu, akan tetapi insan-insan ekonomik ini terlalu kelihatan sebagai
mereka yang bernaung kuat kepada kekuasaan politik dan bukan mereka yang
menunjukkan semangat daya saing yang sebenarnya, sapertimana diharapkan
sudah terhasil daripada lebih 20 tahun DEB. Dasar induknya, Persyarikatan
Malaysia, telah membawa kepada kemunculan suatu oligarki ekonomi yang
diketuai olih diri beliau sendiri sebagai Ketua Eksekutifnya. Ada yang
menyifatkan kumpulan kecil ini sebagai Billionaires Club dan ada yang
menggunakan terma ‘cronies’. Kalau suatu ketika dahulu, ini diibaratkan
sebagai kumpulan towkay yang rapat dengan pemimpin utama negara pada tahun
1969, sekarang anggota oligarki ini turut termasuk usahawan-usahawan Melayu
juga pada kali ini. Mungkin keangkuhan anggota kumpulan ini terlalu ketara.
Umpamanya apabila seorang timbalan menteri menegur perkhidmatan syarikat MAS
secara terbuka, towkay MAS telah mengancam untuk menggambil tindakan
mahkamah terhadap timbalan menteri berkenaan. Sebenarnya, timbalan menteri
berkenaan tidak menyedari bahawa keadaan sudah berubah dari masa ketika
orang politik mempunyai lebih pengaruh dari ahli korporat.
Kehadiran kumpulan oligarki ekonomi yang bernaung secara terus dibawah
pemimpin utama politik adalah kesudahan dari dasar induk Persyarikatan
Malaysia. Yang positif dari kemunculan kumpulan ini ialah Perdana Menteri
berkemampuan mengarahkan sumber kumpulan ini kearah pencapaian idea
ekonominya, tetapi olih kerana kumpulan ini hanya berketuakan kepada Perdana
Menteri sahaja, semangat Persyarikatan Malaysia itu tidaklah suatu yang
telah benar-benar meresap kesemua peringkat hubungan diantara swasta dan
kerajaan. Contoh yang telah saya berikan sebentar tadi memperlihatkan
bagaimana anggota kumpulan ini tidak menganggapkan anggota pentadbiran
Kerajaan sebagai berhak untuk menegur mereka, dan biasanya anggota kerajaan
sendiri tidak mampu untuk mendapat kerjasama mereka kecuali setelah
dipersetujui olih Perdana Menteri sendiri.
Strategi penswastaan pula dikatakan sebagai strategi yang menambahkan
bilangan usahawan Melayu selaras dengan DEB. Kita menyaksikan bagaimana
pegangan ekuiti PNB dalam syarikat-syarikat tertentu, yang sepatutnya
dipegang sebagai amanah untuk seluruh masyarakat Melayu, telah dijual kepada
usahawan Melayu untuk melonjakkan mereka ke tahap ekonomi yang lebih tinggi.
Penjualan ekuiti dalam beberapa buah syarikat awam kepada individu Melayu
termasuklah, yang terbaru sekali, pegangan PNB dalam syarikat MMC yang
akhirnya membawa MMC untuk membeli ekuiti dalam Pelabuhan Tanjung Pelepas
sedangkan fahaman umum, PTP itu sudah punmilik bumiputera. Apakah perlunya
dilakukan pemindahan pegangan ekuiti dalam MMC dari PNB kepada individu
Melayu yang sudah pun memilikki PTP untuk membeli ekuiti dalam PTP ? Inilah
keajaiban dunia korporat yang dikuasai olih oligarki ekonomi selaras dengan
dasar Persyarikatan Malaysia.
Pelaksanaan strategi penswastaan yang biasa dilakukan ialah dari segi
penjualan asset Kerajaan dalam bentuk hartanah. Pemerhatian saya ialah
bagaimana sesudah projek penswastaan itu diluluskan, projek itu terus dijual
kepada syarikat awam untuk mendapat keuntungan segera dan lumayan. Maka,
HEY, PRESTO !, muncullah seorang lagi usahawan Melayu diatas belas ehsan
pemimpin politik. Tahun-tahun 90an adalah tempuh yang sungguh menghairahkan
dari segi kemunculan insan korporat Melayu berkat Bursa Saham yang
meletup-letup. Bilangan IPO yang bertambah dari 13 penyeneraian baru dalam
tahun 1989 kepada 92 dalam 1996 dan 88 dalam 1997 melahirkan beratus jutawan
Melayu baru kerana keperluan penyertaan bumiputera didalam kesemuanya. Dekad
ini juga melahirkan terma ‘Melayu Baru’ lengkap dengan segala simbol
kemewahannya.
Dalam dekad ini juga sektor swasta bertukar menjadi sektor korporat dan
kekuatan ekonomi Melayu mula kelihatan dalam gerakan demi gerakan korporat.
Ianya dekad penuh keajaiban dan yang peliknya hari ini kedengaran pula
rintihan yang Melayu agak ketinggalan dalam penyewaan dan kehadiran dalam
sektor runcit. Ini isu 70an dan agak ganjal sesudah ekonomi Melayu melalui
transformasi yang begitu hebat dalam dekad 90an, penyakit lama yang patut
sudah sembuh meminta kepada rawatan sekali lagi. Dalam zaman ‘hypermarket’
dan ‘supermarket’, mampukah peniaga runcit Melayu mencari ruang untuk hidup
? Dan sektor swasta Melayu, tanpa korporat Melayu, mungkinkah kali ini
mereka diberikan perhatian sewajarnya ?
Kita seolah-olah perlu bermula kesemuanya sekali lagi. Pasti ianya pada
tahap yang lebih tinggi daripada tahun 1969, tetapi ianya pasti memerlukan
kepada kesedaran bahawa fahaman elitisma Melayu bermakna semangat untuk
menjadikan Melayu sebagai bangsa terunggul dalam negaranya sendiri dan
bukannya suatu kumpulan kecil yang ingin menguasai segala-segalanya.
APA SEKARANG ?
Masyarakat Melayu dan negara kehilangan peluang untuk menikmati hasil
sebenar DEB saperti yang diilhamkan olih Allahyarham Tun Abdul Razak. Yang
paling rugi adalah UMNO itu sendiri dari segi hasratnya untuk menjadi teras
politik Melayu dan mungkin juga bangsa Melayu itu sendiri ,kalau tersilap
langkah, terlepas pula kemampuan nya untuk mengekalkan kedudukannya sebagai
teras politik negara. Falsafah politik Tun Abdul Razak masih lagi bolih di
gunapakai, lebih-lebih lagi kalau kita berpendapat DEB itu masih patut di
teruskan. Dari hakikatnya, mereka yang terlibat memeraskan otak menggubalkan
DEB selepas 13hb Mei 1969 adalah cerdik pandai Melayu yang kesemuanya
berumur dibawah 40 tahun. Hanya Ungku Abdul Aziz yang ketika itu yang lebih
tua.
Kepada saya, yang relevan adalah masa depan bangsa dan negara. Kita tidak
boleh terpukau kerana memikirkan perasaan hati individu, walaubagaimana
tinggi sekalipun kedudukannya. Sumbangannya akan tetap di hargai olih
sejarah bangsa tetapi buat masa ini, perkiraan masa depan menjadikan setiap
individu tidak lagi relevan. Inilah perubahan paradigma yang sebenarnya
diperlukan, supaya bangsa dan negara boleh bergerak ke hadapan. Masa depan
negara adalah milik generasi muda yang berusia dibawah 40 tahun, dan mereka
sepatutnya lah gulungan yang ke depan untuk memikirkan rupa bentuk negara
pada masa akan datang. Kalaulah pada 1969, gulungan yang berusia sedemikian
yang membantu Allahyarham Tun Abdul Razak menggubalkan DEB, tentunya setelah
lebih 30 tahun semenjak itu, lebih ramai generasi muda Melayu yang
berkelayakkan dan berkemampuan untuk melakukan usaha yang sama.
Saya yakin bahawa kalau DEB 2 digubalkan oleh generasi muda sebagai satu
pelan tindakan bagi membentuk masa depan mereka yang berteraskan kepada
keadilan sosial dan perpaduan nasional, kita akan membawa tumpuan negara
kearah yang lebih berfaedah daripada asyik mengkritik dan mengutuk
kepimpinan ataupun mempertahankannya.
Yang relevan adalah masa depan bangsa dan negara, dan ianya milik generasi
muda.
..........................
Wassalam.
_________________________________________________________________________
Get Your Private, Free E-mail from MSN Hotmail at http://www.hotmail.com.
Share information about yourself, create your own public profile at
http://profiles.msn.com.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
( Melanggan ? To : [EMAIL PROTECTED] pada body : SUBSCRIBE HIZB)
( Berhenti ? To : [EMAIL PROTECTED] pada body: UNSUBSCRIBE HIZB)
( Segala pendapat yang dikemukakan tidak menggambarkan )
( pandangan rasmi & bukan tanggungjawab HIZBI-Net )
( Bermasalah? Sila hubungi [EMAIL PROTECTED] )
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Pengirim: "salam sejahtera" <[EMAIL PROTECTED]>
