Αναδημοσιεύουμε την συνέντευξη του βουλευτή της Γερμανικής αριστεράς Ilja seifert του κόμματος Die linke που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 25 του περιοδικού «Θέματα αναπηρίας» που εκδίδεται από την Εθνική συνομοσπονδία ατόμων με αναπηρία (ΕΣΑΜΕΑ). Πριν την παράθεση της συνέντευξης θεωρούμε χρήσιμο να εκθέσουμε δύο παρατηρήσεις μας που πιστεύουμε πως είναι κομβικής σημασίας για την ιδεολογική προσέγγιση αλλά και παρέμβαση της αριστεράς. Ο Ilja Seifert θεωρεί πως είναι λαθεμένη η προσέγγιση στην κοινωνική πολιτική η σχέση κόστους προς όφελος. όμως ακριβώς επειδή από την αριστερά δεν έγινε αυτή η προσέγγιση οδηγήθηκε και στις δύο της εκδοχές στην αποτυχία διαχείρισης των κοινωνικών πόρων και στην ιδεολογική και πολιτική δικαίωση του νεοφιλελευθερισμού.
Επιπλέον, ο Ilja Seifert δεν εντοπίζει μία βασική παθογένεια του αναπηρικού κινήματος και όχι μόνο το ότι αυτό δεν λειτουργεί ως δύναμη χειραφέτησης και κοινωνικού ελέγχου αλλά είναι μέρος ως ένας κρατικοδίετος οργανισμός του συστήματος άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Και ακριβώς αυτό το φαινόμενο εκφράζεται όχι μόνο στο επίπεδο των χωρών στην Ε Ε αλλά και σε κορυφαίο θεσμικό επίπεδο αυτό της διασύνδεσης της Ευρωπαϊκής επιτροπής με το Ευρωπαϊκό φόρουμ των ατόμων με αναπηρία όπου το αναπηρικό κίνημα ως εταίρος της όχι μόνο καθίσταται μέρος του προβλήματος αλλά συμβάλλει στην δημιουργία του. Ο Dr. Ilja Seifert είναι βουλευτής του Γερμανικού Κοινοβουλίου με το κόμμα Die Linke. Η κοινοβουλευτική του πορεία ξεκινά από τον Μάρτιο του 1990. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1990 διετέλεσε μέλος του Επιμελητηρίου του ελεύθερα εκλεγμένου Λαϊκού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Στο ενωμένο πλέον Γερμανικό Κοινοβούλιο εκλέγεται από τον Οκτώβριο του 1990: Οκτώβριος 1990 -1994, 1998 - 2002 και από το 2005 μέχρι σήμερα είναι μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής. Ο Dr. Ilja Seifert είναι επίσης Πρόεδρος του ABiD (Allgemeiner Behindertenver-band in Deutschland «Fur Selbstbestimmung und wur-de» (Σύλλογος Ατόμων με Αναπηρία Γερμανίας «Για την Αυτοδιάθεση και την Αξιοπρέπεια»). Ο ABiD ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1990 ως Ένωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας για την Αναπηρία. Εκπροσωπεί τα άτομα με αναπηρία σε ομοσπονδιακό και εθνικό επίπεδο, ενισχύει την αυτοβοήθεια και ενεργοποιεί και υποστηρίζει πολυάριθμα σχέδια για να μπορούν τα άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν πλήρως στη ζωή της κοινότητας. Συνεργάζεται εδώ και πολλά χρόνια με οργανώσεις και ομοσπονδίες άλλων χωρών, ειδικά της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Abid είναι μέλος του Γερμανικού Συμβουλίου Αναπηρίας και πολλών άλλων ενώσεων. Η επίσημη ιστοσελίδα του Dr. Ilja Seifert είναι: www.ilja-seifert.de συνέντευξη Dr. Ilja Seifert: βουλευτής του αριστερού κόμματος Die Linke του Γερμανικού Κοινοβουλίου «Η κοινωνική πολιτική δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως υποπροϊόν της οικονομικής πολιτικής» Είστε ένα διακεκριμένο μέλος του Γερμανικού Κοινοβουλίου. Ποιός είναι ο ρόλος της Γερμανίας ως κράτος -ηγέτης της ΕΕ σε αυτή την οικονομική κρίση, όσον αφορά τα μέτρα λιτότητας που έχουν προγραμματιστεί σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ελλάδα; Θεωρείτε ότι η προστασία των δικαιωμάτων και των συνθηκών διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία πρέπει να συμπεριληφθεί στην ατζέντα της χώρας σας, ώστε να καταφέρει η ΕΕ να βγει από την κρίση; Θα ήταν, βέβαια, πολύ θετικό και επιθυμητό η λήξη της οικονομικής κρίσης να καταστεί δυνατή συνδεόμενη με την πλήρη συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία. Αυτό ισχύει τόσο για τη Γερμανία, όσο και για την Ελλάδα και για τις άλλες χώρες που έχουν δεσμευθεί πάνω στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία. Για παράδειγμα, η έναρξη νέων μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων με στόχο την άρση των εμποδίων και την προσβασιμότητα θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στις εγχώριες κατασκευαστικές βιομηχανίες των αντίστοιχων χωρών. Το ίδιο ισχύει και για τον τομέα των μεταφορών. Η άρση των εμποδίων που εξακολουθούν να υπάρχουν στον τομέα αυτό θα επιτρέψει στα άτομα με προβλήματα όρασης, ακοής ή κινητικότητας να συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνία και θα κάνει τα πράγματα πιο άνετα και βολικά για όλους. Τέτοιου είδους προγράμματα θα πρέπει να καθοριστούν τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και σε εθνικό επίπεδο. Θα πρέπει να είναι χρηματοδοτούμενα και να ισχύσουν για μία περίοδο τουλάχιστον δέκα ετών. Ταυτόχρονα, πρέπει να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν νέοι φυσικοί, επικοινωνιακοί ή ψυχολογικοί φραγμοί. Τότε θα είμαστε σε θέση να επιτύχουμε μεγάλη πρόοδο για την επόμενη δεκαετία. Οι άνθρωποι με και χωρίς αναπηρίες θα βρεθούν στη θέση να συμμετέχουν στη ζωή της κοινότητας (με πλήρη ένταξη) και θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες και πεδία για να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους. Αντί να χρησιμοποιηθεί η κρίση ως δικαιολογία για την αφαίμαξη πόρων από έργα που ενισχύουν τους ανθρώπους, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για τη δημιουργία μιας βιώσιμης οικονομικής δυναμικής. Δυστυχώς, ούτε οι εθνικές κυβερνήσεις ούτε η Ευρωπαϊκή Επι- τροπή, πόσο μάλλον οι μεγάλες τράπεζες, δεν υποστηρίζουν ένα τέτοιο εποικοδομητικό πρόγραμμα ώστε να ξεπεραστεί η κρίση. Ποια είναι η γνώμη σας για τον ρόλο της ΕΕ, σχετικά με τον τρόπο που έχει διαχειριστεί τη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση; Πώς πρέπει η ΕΕ να προστατεύσει τις ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρία; Αυτή τη στιγμή (απαντώ στιΞ ερωτήσεις σας στις 18 Ιουλίου 2011) βρισκόμαστε ακόμη στα μισά της δίνης της οικονομικής κρίσης. Μέχρι τη στιγμή που αυτή η συνέντευξη θα δημοσιευτεί, ίσως να είμαστε λίγο σοφότεροι. Το αν εμείς - ειδικά οι «ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας» που αναφέρατε - θα βρισκόμαστε σε καλύτερη θέση με το πέρας της κρίσης, είναι αδύνατο για μένα να το γνωρίζω αυτή τη στιγμή. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι θα συμβεί το αντίθετο. Και όμως θα ήταν απόλυτα εφικτό σε επίπεδο ΕΕ - και θα ήταν λογικό τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά, και κυρίως από την πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - να συνδεθεί η υπέρβαση της κρίσης με την προστασία των ατόμων με αναπηρία. Ήδη έδωσα μερικά παραδείγματα για αυτό στην απάντησή μου στην πρώτη σας ερώτηση. ΈναΞ άλλος τρόπος, για να δημιουργηθούν πολλές θέσεις εργασίας με διάρκεια, θα ήταν να καταστεί εφικτό για τα άτομα με αναπηρία να λαμβάνουν εκτεταμένη προσωπική βοήθεια σε όλους τουΞ τομείς της ζωής τους (στο σπίτι, στην οικογένεια, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην αναψυχή, στα ψώνια, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην πολιτική εκπροσώπηση των συμφερόντων τους, στην άσκηση της θρησκείας, στην αυτοβοήθεια, κ.λπ.). Η βοήθεια για τους ανθρώπους (με αναπηρία) πρέπει να έρχεται σε αυτούς και όχι το αντίστροφο. Δεν χρειαζόμαστε ακριβές εγκαταστάσεις «φροντίδας», χρειαζόμαστε μια ιδιαίτερη, ευέλικτη, εξατομικευμένη βοήθεια. Η χρηματοδότηση θα πρέπει επίσης να διατίθεται για ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν σε μικρές ομάδες τεσσάρων έως έξι ατόμων να ζήσουν μαζί και να βοηθούν ο ένας τον άλλο. Επίσης, θα ήταν εξαιρετικά επωφελές να δοθεί μακροπρόθεσμη στήριξη στις οργανώσεις αυτοβοήθειας των ατόμων με αναπηρία. Αυτό θα τους επιτρέψει να αυξήσουν την εμπειρία τους σχετικά με την κατάστασή τους, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους διεθνώς και να συμβάλλουν με την άποψη και τη γνώση τους στην ανάπτυξη της κοινωνίας στο σύνολό της. Σε περιόδους κρίσης, πιστεύεται ότι ενεργοποιούνται συντηρητικά κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά. Τι πιστεύετε εσείς για αυτό; Γενικά μιλώντας, όντως αυτό βλέπουμε. Αλλά έχουμε πραγματικά την πολυτέλεια να συνεχίσουμε σε αυτή την καθοδική συντηρητική - νεοφιλελεύθερη πορεία; Έτσι κι αλλιώς, αυτή εί- ναι που μας οδήγησε τόσο βαθιά στην κρίση κατά πρώτο λόγο. Γιατί θα πρέπει οι ίδιες μέθοδοι και οι παραδοχές - απορρύθμι-σης, του ανταγωνισμού, των περικοπών της κοινωνικής πρόνοιας, κ.λπ. - που πιστεύω ότι είναι εν μέρει υπεύθυνες για την κρίση, να μας βγάλουν από αυτή; Νομίζω ότι είναι καιρός για κάποιες νέες ιδέες. Και μια από αυτές είναι να επικεντρωθούμε στην πολιτική δράση για κοινωνική ανάπτυξη. Πρέπει να σταματήσουμε να εξετάζουμε την κοινωνική πολιτική και την πολιτική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως υποπροϊόν της οικονομικής πολιτικής. Αντ' αυτού, πρέπει να τις δούμε ως κινητήρια δύναμη. Εκεί είναι το κλειδί για τη δημιουργία μόνιμων θέσεων εργασίας και η πηγή της ικανοποίησης και της ποιότητας ζωής. Από εκεί θα προκύψουν νέες ανάγκες, και η ικανοποίηση αυτών των αναγκών θα επιτρέψει στη βιομηχανία και τον τομέα των υπηρεσιών να αναπτύσσονται χωρίς να σπαταλούνται οι φυσικοί πόροι του πλανήτη μας. Από εκεί θα προκύψουν ζητήματα που θα αναζητούν καινοτόμες λύσεις. Αυτό, με τη σειρά του, ανοίγει ένα ευρύ πεδίο επιστημονικής έρευνας, όπου τα άτομα με και χωρίς αναπηρία θα πρέπει να συνεργαστούν για να βρουν απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να αφήσουμε την πεπατημένη οδό και παράλληλα, λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία μας, να προχωρήσουμε σε νέα, δημιουργικά βήματα μαζί με τους ενδιαφερομένους και όχι να επιβά- λουμε νέα μέτρα σε αυτούς. Πώς η οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας επηρεάζουν τους Ευρωπαίους πολίτες με αναπηρία; Τι είδους μέτρα θα μπορούσαν να πάρουν οι εθνικές κυβερνήσεις; Πώς πρέπει να δράσουν οι οργανώσεις των ατόμων με αναπηρία, σύμφωνα με τη γνώμη σας; Μπορώ να πω ότι βλέπω δύο τάσεις. Από τη μία πλευρά, το αναπηρικό κίνημα βρίσκεται σε άνοδο και συχνά έχει έναν απελευθερωτικό χαρακτήρα. Οι άνθρωποι δεν βλέπουν πια σαν «ντροπή» την αναπηρία τους. Έχουν αποτινάξει τον μανδύα του ταπεινού και ευγνώμονα ικέτη. Έχουν απαιτήσεις και επιμένουν σε πρότυπα που είναι σύμφωνα με την αρχή του «καθολικού σχεδιασμού». Αισθάνονται ότι είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας με ίσα δικαιώματα, σύμφωνα με το πνεύμα της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία. Από την άλλη πλευρά, όμως, αισθάνονται ότι υπόκεινται σε μια ανελέητη προσέγγιση «κόστους -οφέλους». Υπάρχει μια συνεχής συζήτηση για την ανάγκη μείωσης του κόστους σε όλους τους τομείς, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι με αναπηρία δεν διαθέτουν τίποτα που θα μπορούσε να «κοπεί». Αντίθετα, χρειάζονται επενδύσεις για να καλύψουν τις πιο βασικές ανάγκες τους και να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα - επενδύσεις σε υποδομές (π.χ. μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς φραγμούς), επενδύσεις σε δημόσιες υπηρεσίες (π.χ. κατ' οίκον φροντίδα, προσωπική βοήθεια), επενδύσεις σε προσβάσιμη στέγαση, κ.λπ. Αλλά λόγω της πτώχευσης, στερούνται αυτών των επενδύσεων, από τράπεζες που υποτίθεται ότι «ενδιαφέρονται». Οι κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να σκεφτούν περισσότερο πάνω στο πώς θα εξασφαλίσουν την ευημερία των πολιτών τους, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρία, πάνω από τα κέρδη των λίγων μεγάλων τραπεζών. Οι διάφορες οργανώσεις των ατόμων με αναπηρία έχουν πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ τους. Μερικοί διστάζουν και είναι έτοιμοι ακόμη και για περικοπές (ακόμη και με σφιγμένα δόντια), εάν αυτό πρόκειται να διασφαλίσει την επιβίω-σή τους. Άλλοι είναι πιο θαρραλέοι. Θα κατέβουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και να προτείνουν προσεκτικές λύσεις, τόσο σε σχέση με συγκεκριμένες βελτιώσεις για τις ομάδες που εκπροσωπούν όσο και για αλλαγές στην προοπτική της κοινωνίας στο σύνολό της. Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε και τα δύο: αύξηση της αποδοχής σε τοπικό επίπεδο και μια παραδειγματική στροφή σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Πρέπει να είμαστε πιο δυναμικοί, και χρειαζόμαστε πιο ελκυστικές ιδέες. Είναι σημαντικό να μοιράζονται και να εξετάζονται οι εμπειρίες τακτικά και σε όλα τα επίπεδα. Πιστεύετε ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες με αναπηρία μπορούν να είναι αισιόδοξοι για «καλύτερες ημέρες» στο κοντινό μέλλον; Θα πρέπει να είναι, ακόμα και αν πολλές εμπειρίες στην καθημερινή ζωή μπορεί να αποβούν αποθαρρυντικές. Εμείς, οι άνθρωποι με αναπηρία είμαστε «καταδικασμένοι» να είμαστε αισιόδοξοι, να το πω έτσι. Διαφορετικά, δεν θα βρούμε τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Δεν θα πάρουμε τίποτα δωρεάν - είτε πρόκειται για την προσβασιμότητα, την πλήρη συμμετοχή, τουΞ πόρους, την εκπαίδευση, να είμαστε δεκτοί ως εκπρόσωποι των συμφερόντων μας, ή ένα σπίτι, μια καλή δουλειά, και μια αυτοπροσδιοριζόμενη οικογένεια ζωή. Υπάρχουν χώρες όπου οι άνθρωποι με όλων των ειδών τις αναπηρίες αποτελούν ένα «κανονικό» κομμάτι της καθημερινής ζωής στους δρόμους. Αυτές οι χώρες έχουν πολλές προσβά-σιμες τουαλέτες και κράσπεδα, στάσεις και ανακοινώσεις στα λεωφορεία. Η διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα είναι, φυσικά, ένα θέμα στην πολιτική και στη δημόσια ζωή. Έχουν ισχυρές οργανώσεις αυτοβοήθειας και εκστρατείες για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Και έπειτα, υπάρχουν χώρες όπου οι άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες εξακολουθούν να είναι «κρυμμένοι», μερικές φορές στις οικογένειές τους που είναι «ντροπή» για αυτούς και μερικές φορές σε δημόσιες ή θρησκευτικές «μονάδες φροντίδας». Σε αυτέΞ τις χώρες, τα ανθρώπινα δικαι- ώματα και τα πολιτικά δικαιώματα είναι περισσότερο ή λιγότερο ξένες έννοιες και δεν υπάρχει ισχυρό δικαιωματικό αναπηρικό κίνημα. Η αναπηρία είναι σε μεγάλο βαθμό κάτι που πρέπει να «διορθωθεί» ιατρικά, και συχνά η κατάστασή μας θεωρείται ως θεϊκή τιμωρία ή ως ένα είδος «ελαττώματος». Ωστόσο, γνωρίζω άτομα με αναπηρία που είναι πολύ δραστήρια στις χώρες αυτές. Μιλώντας μαζί τους έχω μάθει από αυτούς, όπως ακριβώς και αυτοί έχουν μάθει από μένα. Θα δούμε «καλύτερες μέρες». Το ερώτημα είναι, πότε - κάτι που εν μέρει εξαρτάται και από εμάς. Όπως έχω ήδη πει: ΕμείΞ δεν θα πάρουμε τίποτα δωρεάν! Το EDF διαδραματίζει έναν σημαντικό ρόλο στην εφαρμογή της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία στα κράτη μέλη της ΕΕ. Ποιά θα πρέπει να είναι η συνεισφορά της Γερμανίας, μιας και έχει ήδη επικυρώσει τη Σύμβαση; Το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία (EDF) είναι η πιο σημαντική πλατφόρμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τα άτομα με αναπηρία για να μοιράζονται τις εμπειρίες τους, και για αυτό είναι πολύτιμο. Είναι επίσης το πιο αποτελεσματικό μέσο που έχουμε ώστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στα διάφορα όργανα της ΕΕ (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή), και το έργο αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό. Και δεδομένου ότι η ΕΕ είναι ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ, το Φόρουμ μπορεί πραγματικά να επικεντρωθεί στην έκκληση για την εφαρμογή της Σύμβασης σε επίπεδο ΕΕ και να υποβληθούν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα επιτευχθεί αυτό. Σε εθνικό επίπεδο - στη Γερμανία, για παράδειγμα - εργαζόμαστε προς την ίδια κατεύθυνση. Αυτό που παρατηρούμε εδώ είναι ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν βλέπει να χρειάζεται πραγματικά δράση, επειδή υποστηρίζουν ότι οι απαιτήσεις και τα πρότυπα που ορίζονται στη Σύμβαση έχουν ήδη όλα επιτευχθεί στη Γερμανία. Γι' αυτό μια από τις πιο σημαντικές ανησυχίες του γερμανικού αναπηρικού κινήματος αυτή τη στιγμή είναι να επιστήσει την προσοχή στο γεγονόΞ ότι αυτό δεν συμβαίνει και να επισημάνει στην κυβέρνηση ποια ακριβώς είναι τα νομοθετικά, διοικητικά μέτρα και τα μέτρα ευαισθητοποίησης που απαιτούνται άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Την ίδια στιγμή, καλούμε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να ασκήσει πιέσεις σε επίπεδο ΕΕ για την προετοιμασία και την υλοποίηση ενός φιλόδοξου σχεδίου δράσης. Στην ευρωπαϊκή ατζέντα για την αναπηρία, ποιές είναι για εσάς οι προτεραιότητες; Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η έμφαση στη διάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πολιτική για την αναπηρία είναι ένα πολυθεματικό έργο που αγγίζει όλους τους τομείς της πολιτικής. Δεν πρέπει να επικεντρωθεί μόνο στην κοινωνική πολιτι- κή ή την υγειονομική περίθαλψη. Πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι η άρση των εμποδίων σε όλους τους τομείς. Αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί με συντονισμένο τρόπο σε ολόκληρη την Ευρώπη και αυτό θα χρειαστεί ένα πρόγραμμα παροχής επενδυτικών κινήτρων, προσαρμοσμένο στις σημερινές απαιτήσεις. Την ίδια στιγμή, πρέπει να αυξήσουμε το εύρος των προ-σβάσιμων μονάδων αυτόνομης διαβίωσης και υπηρεσιών φροντίδας κοντά στο σπίτι. Νομίζω ότι πρέπει στοχεύσουμε να δημιουργηθούν όσο το δυνατόν λιγότερες «ειδικές λύσεις». Αντ' αυτού, όλοι οι νόμοι, οι κανονισμοί, οι υπηρεσίες κ.λπ., θα πρέπει να σχεδιάζονται εξαρχής με την αρχή του καθολικού σχεδιασμού. Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, πρέπει να βρούμε τρόπους για να μπορέσουν οι οργανώσεις αυτοβοήθειας και τα άτομα με αναπηρία να δικτυωθούν και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους πιο εύκολα -και αυτό απαιτεί, επίσης, προγράμματα που θα παράσχουν την απαραίτητη υποστήριξη. Πιστεύω επίσης ότι είναι πολύ σημαντικό να μοιραστούν οι εμπειρίες που έρχονται πέρα από τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νέες μορφές αυτοορ-γανωμένης εργασίας για άτομα με αναπηρία αναδύονται στις με-τα-σοβιετικές χώρες, και οι άνθρωποι εκεί ενδιαφέρονται πολύ για τις εμπειρίες μας. Την ίδια στιγμή, μπορούμε να μάθουμε και εμείς πολλά από τις δεξιότητες αυτοσχεδιασμού και τη δέσμευση που δείχνουν οι ακτιβι- στές εκεί. Είμαι πολύ χαρούμενος που το EDF βρίσκεται ήδη σε επαφή με την κοινότητα των ομάδων αυτοβοήθειας και των οργανώσεων σε πολλά μετα-σοβιετικά κράτη και θα κάνω ότι μπορώ για να εμβαθύνουμε τους δεσμούς και να επεκτείνουμε τις ανταλλαγές μεταξύ μας. Πώς θα περιγράφατε την επίσημη γερμανική πολιτική για την αναπηρία; Είναι εξαιρετικά αμφίσημη και αντιφατική. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί πολύ από την ορολογία που κυριαρχεί σήμερα, όπωΞ «ένταξη», «αυτοδιάθεση», «αλλαγή παραδείγματος», κ.λπ., αλλά αυτό αποκρύπτει το γεγονός ότι οι παλιές δομές του διαχωρισμού εδραιώνονται όλο και περισσότερο στην πράξη. Η κυρίαρχη προσέγγιση εξακολουθεί να είναι «να επενδύσουμε στο αμετακίνητο», ενώ αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι υποστήριξη στις αυτο-οργανωμένες, ευέλικτες, ευκίνητες δομές. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση διοργανώνει μεγάλα και ακριβά γεγονότα με τα οποία προσποιείται ότι οι φορείς χάραξης πολιτικής μάς λαμβάνουν υπόψη τουΞ κατά την κατάρτιση των σχεδίων τους. Στο τέλος, όμως, σχεδόν τίποτα από τη συμβολή μας δεν βρίσκει πραγματικά θέση στα έγγραφα, τη νομοθεσία και την πρακτική διοίκησης. Ποιοί είναι οι σκοποί και οι στρατηγικοί στόχοι του ABiD; Ο AllgemeinerBehindertenver-band in Deutschland (ABiD) «Fur Selbstbestimmung und wurde» (Σύλλογος Ατόμων με Αναπηρία Γερμανίας «Για την Αυτοδιάθεση και την Αξιοπρέπεια»), είναι μία από τις μεγαλύτερες οργανώσεις για τα δικαιώματα της αυτοβοήθειας και την αναπηρία στη Γερμανία. Ωξ μια ένωση που ιδρύθηκε στην πρώην Ανατολική Γερμανία, προτού αυτή καταρρεύσει, μέρος της δύναμής μας προέρχεται από την εμπειρία του μετασχηματισμού που ζήσαμε. Η βασική μας προτεραιότητα αντικατοπτρίζεται στο όνομά μας. Εργαζόμαστε για να διευκολύνουμε τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους να ζουν αυτεξούσια και με αξιοπρέπεια. Αυτή η προσέγγιση από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει διαμορφωθεί σε μας πάνω από 20 χρόνια τώρα. Τα τελευταία χρόνια, έχουμε επεκτείνει το δίκτυο των επαφών μας με τα με-τα-σοβιετικά κράτη, για το οποίο σίγουρα βοήθησε ότι πολλοί από εμάς είχαν μάθει στο σχολείο ρωσικά. Η προώθηση των σχέσεων αυτών έχει γίνει ένας από τους δεδηλωμένους στόχους της ABiD. Συνεργαζόμαστε επίσης με το Γερμανικό Συμβούλιο Ατόμων με Αναπηρία, που συμμετέχει στις κοινοβουλευτικές ακροάσεις ως εμπειρογνώμονας και δεν διστάζουν να βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν εάν είναι απαραίτητο. http://www.panap.gr ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi ______________
