Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία - Κυριακή, Ιανουαρίου 23, 2022, 09:42
Έξω από το κουτί (ένα διήγημα του Aerosol) Με χαρά δημοσιεύω σήμερα ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας, γραμμένο από τον φίλο μας τον Aerosol. Ο Aerosol είναι από τους πιο παλιούς σχολιαστές στο ιστολόγιο, αλλά πρώτη φορά δημοσιεύουμε κάτι δικό του. Το διήγημα που θα διαβάσετε έχει ήδη δημοσιευτεί παλιότερα στο Διαδίκτυο, σε κάποιο φόρουμ, αλλά πριν από χρόνια. To διήγημα, όπως είπα, είναι επιστημονικής φαντασίας. Δεν εκτυλίσσεται βέβαια στο απώτερο διάστημα ή σε άλλους πλανήτες. Και παρεμπιπτόντως τον Aerosol δεν τον λένε Παντελή Νικολακάκο. Έξω από το κουτί Human Brain Project Campus Biotech Γενεύη Ελβετία Καλησπέρα σε όλους. Με λένε Παντελή Νικολακάκο. Το γνωρίζετε ήδη αλλά θέλω να συστηθώ και επίσημα. Ντρέπομαι λίγο που με λένε Παντελή. Δηλαδή δεν είναι άσχημο όνομα, τέλος πάντων το έχω συνηθίσει, αλλά στις ταινίες θα με λέγανε αλλιώς. Νίο, ας πούμε, ή Ντάτα. Ή μπορεί και Δόκτωρ Ούλτρα! Αν ήμουν σε ταινία μπορεί να με λέγαν Δόκτωρ Ούλτρα και να απεργαζόμουν τρόπους να κατακτήσω τον κόσμο. Με λένε Παντελή Νικολακάκο, δεν θέλω να κατακτήσω τον κόσμο και δεν θα ήξερα και τι να τον κάνω δηλαδή. Δεν ξέρω πια τι θέλω. Γεννήθηκα πριν 28 χρόνια στην Αρεόπολη της Λακωνίας. Παράξενο, καθώς από κάποιες πλευρές είμαι μόνο 24 ετών ακριβώς! Αυτό που έχει πλάκα είναι πως πάντα θα είμαι -είπαμε, από κάποιες πλευρές- 24 ετών και ούτε μέρα παραπάνω. Κι όμως πέρασαν πολλές, πολλές μέρες από τότε που πέθανα. Σας κάνει εντύπωση που το λέω έτσι χύμα; Πέθανα και μετά ξαφνικά δεν είχα πεθάνει τελείως και τώρα είμαι εδώ και τα λέμε. Όσο εδώ μπορεί να είναι το εδώ. Δεν ξέρω πού είναι το εδώ. Το θέμα είναι ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες. Λοιπόν, όταν πέθανα τα πράγματα πήγαιναν καλά. Σπούδαζα Κοινωνιολογία στην Πάντειο, πού και πού παρακολουθούσα κιόλας, μεσοβδόμαδα έκανα τον DJ σε κάτι μαγαζιά που μεσοβδόμαδα δεν πάταγε κανείς, και είχα βάλει στο μάτι τη Νίκη, μια θανατηφόρα κοντούλα που με είχε γραμμένο κανονικά. Την αποφράδα ημέρα καθόμουν με την παρέα στον πάγκο πίσω από την τζαμαρία του Sonic, πίναμε μπύρες και αναρωτιόμασταν πού να πάμε μετά για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Τα προγνωστικά δεν ήταν ιδιαίτερα. Μάλλον μπύρες στα σκαλάκια και σουβλάκια στην πλατεία. Ήμασταν άφραγκοι κι ωραίοι. Εντάξει, απλώς άφραγκοι. Δεν πειράζει, τελικά δεν κάναμε τίποτα έτσι κι αλλιώς. Το τελευταίο που θυμάμαι ήταν τον Κωνσταντίνο να λέει τρυφερά στο Ύψος (κατά κόσμον Θοδωρή) τα εξής σημαδιακά λόγια: “ρε κάφρε, έχεις ακούσει ποτέ τα Βραδεμβούργια του Μπαχ το χάραμα, που έχεις κάψει φλάντζα με τα μπιτάκια, βλάχο;!”. Μου φαίνεται τρυφερό που η τελευταία φωνή που άκουσα με τα αυτιά μου μιλούσε για τέχνη. Κάτω από άλλες συνθήκες μπορεί να δάκρυζα. Αλλά τώρα δεν γίνεται. Το Σιτροέν κατάφερε να καβαλήσει το πεζοδρόμιο, να σπάσει μερικά κάγκελα, να λιώσει δυο τρία ποδήλατα και ένα σκούτερ, και να πετάξει προς την ελευθερία της τζαμαρίας. Ο Κωνσταντίνος και το Ύψος πρόλαβαν να το δουν. Το Ύψος μάλιστα έκανε φιλότιμη προσπάθεια να με τραβήξει -του έσπασε το χέρι και τον αγαπώ πολύ γι αυτό. Εγώ δεν πήρα είδηση, ούτε όταν το αμάξι καρφώθηκε πάνω μου. Δεν ξαναπήρα τίποτα είδηση, όχι με την γνώριμη έννοια των πραγμάτων. Ούτε και ο παππούς που οδηγούσε το Σιτροέν. Βγήκε ζωντανός από το συντρίμμι, ματωμένος αλλά στα πόδια του. Μετά με είδε, έβγαλε μια κραυγή και σωριάστηκε στο πάτωμα. Οπότε ο καθένας μας έγινε η αιτία για τον θάνατο του άλλου. Νιώθω λίγο τύψεις μια που τουλάχιστον εγώ μπορώ και σας μιλάω ενώ αυτός όχι. Όχι πως είμαι σίγουρος ποιος είναι καλύτερα από τους δύο. Όλοι λένε πως είμαι εγώ αλλά ο κόσμος λέει ό,τι θέλει. Δεν έχω να πω πολλά για τα ιατρικά ή για όσα συνέβαιναν όσο ψυχορραγούσα σε κωματώδη κατάσταση. Μεταφέρθηκα στο ΚΑΤ, ένα κορμί σμπαράλια που δεν θα έφτιαχνε ποτέ. Μια κούκλα βουντού, τρυπημένη παντού από σωλήνες μπας και πιάσουν τα μάγια που θα με κρατούσαν στη ζωή. Τα μάγια δεν θα έπιαναν, το γνώριζαν όλοι όσο κι αν προσπάθησαν φιλότιμα. Το γνώριζε κι ο πατέρας μου, που μου κράταγε το χέρι με το δικό του το τραχύ, αμίλητος, με την ψυχή μαύρη. Αυτό το θαύμα δεν ήτανε για μένα. Αλλά τότε ήρθε να με βρει ένα άλλο, πιο παράξενο θαύμα. Για λόγους που δεν ξέρω -και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ- ενδιαφέρθηκε για μένα το Πρόγραμμα. Γιατί εμένα; Δεν ξέρω. Τόσες ώρες συνεντεύξεων, τόσες σελίδες άρθρων, τόσοι λόγοι προτάθηκαν και αναλύθηκαν αλλά δεν πιστεύω πως θα γίνει γνωστό το ακριβές μείγμα συμπτώσεων, πολιτικής, και εσωτερικών πιέσεων που έκαναν τα κεντρικά του Προγράμματος στην Γενεύη να σταθούν πάνω από έναν Παντελή που έσβηνε και να προτείνουν το ανήκουστο. Ίσως η Ελβετία και η Ευρωπαϊκή Ένωση να είχαν ανάγκη να δείξουν πόσο νοιάζονται για τον τσακισμένο Νότο και μια φωτογραφία σε εφημερίδα να αποτέλεσε αφορμή για τη μοναδική κινητοποίηση που ακολούθησε. Θα ήθελα να ήμουν από μια μεριά να τους έβλεπα να προσπαθούν να εξηγήσουν στον κυρ-Αντώνη, που εξήντα χρόνια παλεύει με τα τρακτέρ, τι ακριβώς είχαν στο νου τους! Να του έκαναν ταχύρρυθμα μαθήματα για εικονικούς 3D χώρους, χαρτογράφηση νευρώνων, για το πώς θα μπορούσε (ίσως… ίσως…) να χωρέσει ο γιός του σε ένα μηχάνημα και κάμποσους σκληρούς δίσκους. Τον φαντάζομαι να ακούει, τσακισμένος από τη θλίψη, και κάποια στιγμή να του κάνει κλικ πως τελικά ήταν καλύτερα ένα μεγάλο κουτί που μέσα θα χωρούσε η σκέψη μου από το μικρό, ξύλινο, που θα με ξαπόστελνε μια και καλή να βρω τη μάνα. Κοιμήθηκε το βράδυ πριν υπογράψει; Πώς κοιμήθηκε; Μίλησε με τον θειό μου τον Στέλιο; Να ρώτησε τα ξαδέρφια μου τι κέρατα του λένε όλοι αυτοί οι παλαβοί; Υπόγραψε. Έδωσε επίσημα την άδεια να πάρουν τον εγκέφαλό μου, να τον τεμαχίσουν σε χίλιες φλούδες και να διαβάσουν όλα τα μυστικά που (ίσως… αλλά μπορεί και όχι…) να έβαζαν τον Παντελή Νικολακάκο σε έναν κόσμο πολύ μακριά από το σώμα του, πολύ μακριά από την Αρεόπολη, την Αθήνα, το Sonic και τη Νίκη που τον είχε γραμμένο κανονικά. Στη μόνη μετά θάνατον ζωή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Δεν σας έχω πει τίποτα για αυτή τη ζωή. Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω λόγια. Την διαδικασία δεν την έζησα, ούτε με την πρώτη μου ιδιότητα ως κανονικού ανθρώπου, ούτε με ετούτη ως… αυτό που είμαι. Την πληροφορήθηκα αργότερα από όλους, και πολλοί από εσάς την γνωρίζετε καλύτερα από μένα -ούτε παλιά, ούτε τώρα έχω κλίση στην ιατρική. Εγκέφαλος και νευρικό σύστημα πέρασαν από μια απίστευτη σειρά εξελιγμένων μαγνητικών και αξονικών τομογραφιών. Μετά άρχισε το λεπτομερές σκανάρισμα του εγκεφάλου μου. Ένας κρυο-ουλτραμικροτόμος ξεκίνησε δουλειά, ανατέμνοντας κάθε μικροσκοπική στρώση και κομμάτι για να καταγραφεί με ακρίβεια ο κάθε νευρώνας («μου»… ο κάθε νευρώνας μου, κυρίες και κύριοι, τι λέτε για αυτό;) και οι συνάψεις του. Μικροσκόπια ηλεκτρονίων και άλλα εξελιγμένα ματζαφλάρια διαβάσανε ό,τι μπόρεσαν και, φαντάζομαι, κάποιοι κύριοι με πράσινες φόρμες πέταξαν σε έναν κλίβανο τη φύρα, δηλαδή το σώμα μου. Το μοντέλο που προέκυψε, ο κυβερνο-Παντελής, μεταφέρθηκε σε έναν υπερυπολογιστή που κουβαλάει κάπου 32 χιλιάδες Τέρα σκληρού δίσκου. Η διαδικασία πήρε 3 χρόνια και 9 μήνες. Και μετά κάποιος πάτησε το ΟΝ. Εντάξει, πλάκα κάνω, απλά μου αρέσει η έκφραση. Έχει κάτι οριστικό, κάτι δραματικό. Δεν υπήρξε ακριβώς μία τέτοια στιγμή αλλά πολλές, σε αρκετά στάδια ελέγχου. Υπήρξε όμως η στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι και να το θυμάμαι. Άρα, κατά τον Καρτέσιο, τον Παντελή και την επιστημονική ομάδα, να υπάρχω. Ήταν η χειρότερη εμπειρία και των δυο ζωών μου. Με διαβεβαίωσαν πως κράτησε ελάχιστα. Τους πιστεύω, μου φέρονται όλοι με ιδιαίτερη προσοχή, τρυφερότητα και (νομίζω) με ειλικρίνεια. Αλλά δεν κράτησε ελάχιστα για μένα. Η αίσθηση απίστευτης, απόλυτης απομόνωσης από ό,τι θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, ένας εφιάλτης από ατόφιο τίποτα και στη μέση η μικρή μου έντρομη συνείδηση σαν κερί μέσα σε ένα σκοτεινό σύμπαν. Φαντάζομαι πως και στην παρούσα κατάστασή μου θα μπορούσα να τρελαθώ. Ίσως μάλιστα αυτό να έχει ήδη συμβεί. Πάντως από εκείνη την κατάσταση της χαοτικής απομόνωσης με έσωσε το πρώτο ερέθισμα, η επίγνωση πως σκέφτομαι αλλιώς, πως κάτι πρωτόγνωρο έχει ο τρόπος που νιώθω μέσα στο ίδιο μου το μυαλό. Ο τρόμος μου μεταφέρθηκε από «έξω», ή καλύτερα την πλήρη απουσία οποιοδήποτε «έξω», στο «μέσα» που μου φάνηκε αλλιώτικο με τρόπο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Φυσικά είναι αλλιώτικο και δεν υπάρχουν τα εργαλεία να μεταφερθεί αυτή η εμπειρία. Μετά από πολλές ώρες ανάλυσης έχω καταλήξει πως τώρα ο νους μου έχει περισσότερες γωνίες. Επίσης, γυαλίζει. Τι σημαίνουν αυτά; Βάλτε τα σε όσα εισαγωγικά θέλετε, δεν υπάρχει τρόπος να το μεταφέρω καλύτερα και είναι προσδιορισμοί άχρηστοι στην ανθρωπότητα. Αλλά μόνο αυτούς έχω, μαζί με μια γωνιώδη συνείδηση που μοιάζει έτοιμη να δημιουργήσει αντανακλάσεις. Όχι ακριβώς έτοιμη, μάλλον ικανή, αλλά… καταλαβαίνετε; Δεν καταλαβαίνετε. Τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα και για εσάς και για εμένα. Την τρομαγμένη ενδοσκόπησή μου διέκοψε το πρώτο εξωτερικό ερέθισμα που αντιμετώπισα στη νέα μου φάση ύπαρξης -τη μετά θάνατον ζωή μου. Η επιστημονική ομάδα μου απευθύνθηκε, με ενημέρωσε για το τι μου είχε συμβεί, πού βρισκόμουν και ποιες δυνατότητες επαφής είχα με το περιβάλλον μου. Υπήρχαν μικρόφωνα για να ακούω όποιον βρισκόταν στον χώρο μου. Είχαν φροντίσει να βλέπω μέσω κάμερας το εσωτερικό του δωματίου. Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ένα όμορφο χαλί, ανοιχτό μπλε. Είχαν κάνει τον κόπο να φαίνεται παχύ και θελκτικό το χαλί μου, ένα απαλό χαλί που θα ήθελα να κυλιστώ πάνω του. Μετά το χαλί μου είδα τους τοίχους, με πίνακες και αφίσες, τα λίγα καλόγουστα έπιπλα, τον ήπιο φωτισμό και τα όργανα ελέγχου του νέου “κορμιού” μου. Όλα περιποιημένα, μελετημένα, ζεστά. Φτιαγμένα άψογα για να ταιριάζουν με κάτι που δεν ήμουν πια, τόσο κοντά και τόσο απρόσιτα στην άλλη πλευρά του φακού μου. Όμως εκτίμησα την προσπάθεια και, εν καιρώ, τη στοργική διάθεση που υπήρχε απέναντί μου. Η πρόθεση να με βλέπουν ως πρόσωπο, ως άνθρωπο, ήταν η πρώτη ανακούφιση στο χάος της νέας μου ταυτότητας, και μου έδειξε πως είχα την επιλογή να με ξαναδώ κι εγώ ως άνθρωπο, έστω με μια πρωτόγνωρη έννοια. Αυτές οι σκέψεις όμως ήρθαν μετά. Στην αρχή ήταν ο τρόμος, η έκπληξη και το μπλε χαλί. Είχαν προνοήσει να έχω την δυνατότητα να αποκόβομαι από όποιο ερέθισμα δεν ήθελα να δεχτώ. Φαντάζομαι πως ρίσκαραν με αυτή την απόφαση. Είμαι ένα μοναδικό και πανάκριβο πείραμα και δεν θα ήταν πολύ χαρούμενοι αν αποτραβιόμουν δια παντός στο νέο μου μυαλό για να παραφρονήσω με την ησυχία μου! Μπορώ να αποτραβηχτώ στο μπουντουάρ μου σαν βασίλισσα, μπορώ να έχω και κάτι που προσομοιάζει με ύπνο, αν και δεν το κάνω καθημερινά. Μετά την πρώτη μου επαφή με την ομάδα έκοψα επαφή για μια μέρα. Είμαι σίγουρος πως τρόμαξαν αλλά κάποια στιγμή αντιλήφθηκαν ότι άρχισα να κάνω ελέγχους των συστημάτων και των εργαλείων μου. Όταν ξαναμίλησα δεν είχα πολλά να τους πω. “Ο πατέρας μου”. Τρεις λέξεις, ούτε ρήμα, ούτε ερωτηματικό. Και μου τον έφεραν. Μου έχουν τάξει διάφορα για το μέλλον. Ξέρω πως ένα από τα πιο φιλόδοξα είναι η δημιουργία κάποιας αίσθησης αφής. Τον πρώτο καιρό αυτό που υπήρχε ήταν ένας κύλινδρος, καλυμμένος με μαλακό ελαστικό που κάλυπτε αισθητήρες. Μου μετέφερε μερικές χονδροειδείς πληροφορίες αγγίγματος ή τουλάχιστον ζουλήγματος. Όταν μπήκε ο Αντώνης Νικολακάκος στο δωμάτιο-Παντελή, είδα στα μάτια του μια ανάγκη -σαν πείνα, άγρια και απελπισμένη- να με βρει πίσω από τα μηχανήματα. Δασκαλεμένος, στάθηκε μπροστά στον κύλινδρο, στάθηκε ακίνητος με αμηχανία και μετά με μια απότομη κίνηση, με ένα σώμα που αποφάσισε πως δεν πάει στο διάολο, όπως τα βρήκες νύφη μου, όχι όπως τα ξέρεις, τον βούτηξε και τον έσφιξε τόσο που σχεδόν τον έσπασε, ενώ με μια φωνή που μετά βίας γνώριζα ούρλιαξε “αγόρι μουουου”, τραβώντας το ου σχεδόν σαν λύκος που αλυχτάει, με πρόσωπο παραμορφωμένο από δάκρυα. Ούτε τα δάκρυα είναι σαν τις ταινίες, γίνεσαι κατακόκκινος και τρέχουν μύξες, πρήζεσαι και ασχημαίνεις αλλά έτσι είναι και όποιου αρέσει. Και ο μπαμπάς μου, με δάκρυα και μύξες, φωνάζοντας το όνομα που μου έδωσαν με τη μάνα, προσπαθούσε να με κρατήσει και τώρα όπως με κράτησε μετά από μια άλλη γέννα, 28 χρόνια πριν, μικρό και ροδαλό μα τώρα δεν ήμουν ροδαλός ή μικρός ήμουν σκληρός από πλαστικό και μέταλλο και σκόρπιος σε ένα ολόκληρο δωμάτιο αλλά τον ήθελα κοντά μου και αν μπορούσα θα έκλαιγα κι εγώ με μύξες και τα πάντα και τότε κατάλαβα πως κάτι σπάει μέσα μου κάτι υπάρχει ακόμα που μπορεί να σπάσει μέσα στον Παντελή με τις γωνίες και την γυαλάδα και τον κυρ-Αντώνη που ξεχαρβάλωνε ένα ελαστικό αγγούρι εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, ένας χαροκαμένος πατέρας που έσφιγγε τον μετά θάνατον γιο του και αποφασίσαμε και οι δυο, εκεί και τότε, πως τελικά ήμουν ζωντανός. Ξαναβρήκαμε τη ζωή από τον πιο περίεργο δρόμο και πώς να του μιλήσω με την τεχνητή φωνή που μου είχαν φορέσει αλλά του μίλησα και με άκουσε και με αναγνώρισε. Γαμώ την κοινωνία μου, γαμώ! Τελικά καλή δουλειά έκαναν τα παιδιά του Προγράμματος, τους το χρωστάω να τους το πω… Κάποτε έφυγε ο πατέρας με υποσχέσεις για αυριανή επίσκεψη. Τα πιτσιρίκια της ομάδας, ο Κλάους και η Κολέτ, ήρθαν λιγομίλητοι, ρύθμισαν δυο-τρία πράγματα, πήραν και τον κύλινδρο για ρεκτιφιέ και μου είπαν ντροπαλά πως με συνέδεσαν να βλέπω αν θέλω από την κάμερα που έβλεπε προς την Γενεύη και την λίμνη και το μεγάλο συντριβάνι που είναι σαν να κατουράει, και πως έξω κοντεύει η δύση. Βγήκαν συγκινημένοι, νά ‘ναι καλά τα παιδιά (κι εύχομαι να την πέσει ο Κλάους στην Κολέτ γιατί τον βλέπω λίγο γκάου αλλά νομίζω της αρέσει). Εγώ συνδέθηκα με την κάμερα και έβλεπα τον ήλιο να γέρνει. Στο μεταξύ κάθε μέρα μιλάω με ψυχολόγο. Δεν μου έκρυψαν πως υπάρχει ολόκληρη ομάδα που αναλύει τις αντιδράσεις μου αλλά μου υποσχέθηκαν πως οι προσωπικές συζητήσεις με την ψυχολόγο «μου» δεν θα καταγράφονται αν το ζητήσω. Δεν το πιστεύω αλλά δεν με νοιάζει. Στην παρούσα κατάσταση μπορεί να καταγραφεί ό,τι κάνω, πράγμα που αρχίζω να συνηθίζω. Με απασχολεί το ποιός είμαι; Ναι, σίγουρα. Δεν έχω καν τρόπο να ξέρω πόσο άρτιες παρέμειναν οι αναμνήσεις μου κατά την μετάβαση στο νέο μου στάδιο. Με απασχολεί και το τι είμαι. Ακόμα και χωρίς ακριβείς αναμνήσεις για σύγκριση, είμαι κάτι διαφορετικό χωρίς τις άπειρες ανθρώπινες ορμόνες να σουλατσάρουν μέσα μου. Πρέπει να δεχτώ πως μέχρι να βγάλω άκρη είμαι αυτό που σκέφτομαι, αυτό που νιώθω και αυτό που κάνω. Τα ίδια Παντελάκη μου λοιπόν, δεν θυμάμαι να είχα ποτέ καλύτερη θεωρία. Βρίσκω αστείο που έχουν ξεσπάσει τεράστιες θεολογικές συζητήσεις για τον αν έχω ψυχή! Επισήμως τα χριστιανικά δόγματα μου κάνουν την χάρη να δείχνουν εξαιρετικά γαλαντόμα με το θέμα, αλλά πιστοί και θεολόγοι έχουν λυσσάξει. Οι μουσουλμάνοι είναι διχασμένοι και οι ινδουιστές μάλλον χέστηκαν. Σας διαβεβαιώνω, προσωπικά δεν έχω ιδέα. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να έρθω το βράδυ στο δωμάτιο να σας πιω το αίμα. Αφενός τι να το κάνω το αίμα, στην καλύτερη να σας έπινα λίγο ρεύμα, αφετέρου νομίζω πως ό,τι θεωρούσα αρχές ή κανόνες σωστής συμπεριφοράς ζουν ακόμα μέσα μου. Τέλος πάντων δεν νιώθω σαν ζόμπι αλλά ενημερώθηκα πως υπάρχει η άποψη πως και ζόμπι να ήμουν (φιλοσοφικά μιλώντας) θα μπορούσα να το κρύβω επιτυχημένα. Δεν ξέρω πόσο μετράει η γνώμη μου, πάντως εγώ δεν πιστεύω πως γίνεται να φοράς μόνιμα μια μάσκα αν δεν είναι τελικά ένα με την φάτσα σου. Πιο πρακτικό ζήτημα είναι το τι είμαι νομικά. Όσο σκοτώνονται οι νομικοί για το κατά πόσο είμαι πρόσωπο με ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ασαφές το πώς θα αντιμετωπίσω το μέλλον μου. Το μέλλον μου… Απορροφώ πληροφορίες με ταχύτερους ρυθμούς από παλιά. Αν μου δοθεί η ευκαιρία φαντάζομαι πως θα βρεθώ με κάμποσα πτυχία και προχωρημένες ερασιτεχνικές γνώσεις σε αρκετά θέματα. Δεν ξέρω αν υπάρχει παραδοσιακή δουλειά για μένα μα σίγουρα θα είμαι απαραίτητος στην εκτίμηση και εξέλιξη του προγράμματος που με έφερε εδώ. Αλλά θα μπορούσα να κάνω και άλλα πράγματα. Ενδεχομένως κερδίζοντας και πολλά χρήματα -αν και οι πρακτικές μου ανάγκες είναι καλυμμένες. Αυτό που δεν ξέρω είναι το μέλλον μου ως μέλος μιας κοινωνίας. Αποτελώ μια κοινωνία του ενός και ταυτόχρονα προσπαθώ να ξαναβρώ μια θέση στα ανθρώπινα πράγματα. Προσπαθώ; Θα παίζει εξίσου ρόλο και σε ένα χρόνο ή δύο; Θα αρχίσω να αποκλίνω από τα ανθρώπινα και να χάνομαι σε ιντερνετικούς διαδρόμους σαν ζων μιμίδιο; Η προσωπικότητά μου θα καταρρεύσει ή θα βρει μια νέα σταθερότητα με βάση τα καινούρια μου βιώματα; Ίσως πίσω από όλα αυτά απλά να κρύβεται το ότι αλλάζω όπως όλοι. Τουλάχιστον όπως πολλοί που κάτι έντονο χώρισε την ζωή τους στα δύο. Εντάξει, για μένα ήταν ένας πρόωρος θάνατος πίσω από την τζαμαρία του Sonic, αλλά αυτά μπορεί να είναι εντυπωσιακές ταμπέλες. Αν υπάρχει κάτι που κατάλαβα καλά, βαθιά και ενστικτωδώς, από τα πρώτα συγκλονιστικά δευτερόλεπτα της δεύτερης γέννας μου, είναι πως δεν μπορώ να λειτουργήσω μόνος. Είμαι εδώ, μέσα σε ένα κουτί σε μέγεθος δωματίου, και είμαι παντού, βολτάροντας στα άδυτα του διαδικτύου με έναν τρόπο που δεν έχει όμοιό του, αλλά έμαθα πως ο χώρος και ο χρόνος είναι σχετικά. Αυτό που δεν είναι σχετικό είναι η ανάγκη μου να σας βρω. Να καθρεφτιστώ στον κόσμο, όπως οτιδήποτε γεννήθηκε άνθρωπος. Αν ήμουν σε ταινία, μπορεί να με έλεγαν Δόκτωρ Ούλτρα και να απεργαζόμουν τρόπους να κατακτήσω τον κόσμο. Αλλά με λένε, ακόμα και τώρα, Παντελή Νικολακάκο. Θέλω να σας βρω και να τελειώσω εκείνη την μπύρα που πήγε στράφι πριν τέσσερα χρόνια. Τσιγκουνιές θα κάνουμε; Ας με συνδέσουν με κάποιο όχημα ή ρομπότ να πάω βόλτα στην Γενεύη! Ο Κωνσταντίνος και το Ύψος πιστεύω πως θα έρθουν. Αν πλευρίσω τον Κλάους μπορεί να σκαρφιστεί κάποιο πρόγραμμα για να κάνω κεφάλι. Ή ίσως και να μην σταματήσει εκεί… Τι στο διάολο, τόσες βιτσιόζες κυκλοφορούν, μπορεί τελικά να κάνω σουξέ. https://sarantakos.wordpress.com/2022/01/23/aerosol/ ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ Εναλλακτικό αρχείο: http://hostvis.net/pipermail/orasi_hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθόνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ _____________ Τα ηχογραφημένα βιβλία με φυσική φωνή που ανεβαίνουν στις βιβλιοπροτάσεις προσφέρονται από τις βιβλιοθήκες που λειτουργούν οι φορείς των τυφλών ενώ Για να κατεβάσετε τον σχετικό κατάλογο επισκεφθείτε το http://www.hostvis.net/audiobooks/katalogos.zip ____________
