Προδημοσίευση: «Πάντα ήρωες», Fabien Marsaud Μεταίχμιο
Τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου βγαίνει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο Πάντα ήρωες, το οποίο έχει μεταφράσει η γνωστή τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου. Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Fabien Marsaud (1977), γνωστός με το ψευδώνυμο Grand Corps Malade, ένας από τους δημοφιλέστερους γάλλους καλλιτέχνες (τραγουδοποιός, αυτοσχεδιαστικός ποιητής). Το καλοκαίρι του 1997 ένα ατύχημα (μια βουτιά στην πισίνα της αθλητικής κατασκήνωσης όπου εργαζόταν) στάθηκε μοιραίο για την εξέλιξή του: τραυμάτισε πολύ σοβαρά τη σπονδυλική του στήλη και η διάγνωση των γιατρών έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να περπατήσει ξανά. Ωστόσο ύστερα από έναν χρόνο εντατικής θεραπείας και επίμονης προσπάθειας, διέψευσε τις προβλέψεις και κατάφερε να περπατήσει (από τη δοκιμασία του αυτή προέρχεται και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο που σημαίνει μεγάλο άρρωστο σώμα — ο Fabien είναι 1,95 στο ύψος, εξού και το μεγάλος). Στο βιβλίο «Πάντα ήρωες» (Patients) που έχει μεταφράσει η Χάρις Αλεξίου και το οποίο έχει κάνει φοβερή επιτυχία στη Γαλλία, ο Fabien αφηγείται την προσωπική μάχη του με το άρρωστο σώμα του και την προσπάθειά του να ξεπεράσει τον τραυματισμό του. Ένα βιβλίο γραμμένο με ευαισθησία, σαρκασμό και ανεπανάληπτο χιούμορ που σε κάνει να γελάς και να συμπάσχεις ταυτόχρονα, χωρίς να λυπάσαι. Ένα βιβλίο που προσπαθεί να «σπάσει» την αμηχανία που μας κατακλύζει όταν συναναστρεφόμαστε άτομα με παρόμοια προβλήματα, που περιγράφει την κατάσταση ακριβώς ως έχει, χωρίς να ωραιοποιεί και να δίνει φρούδες ελπίδες. Για το καλλιτεχνικό του έργο ο Fabien έχει λάβει πλήθος διακρίσεων, ενώ το 2008 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με τον τίτλο του ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων. Περισσότερα για τον καλλιτέχνη και το βιβλίο του θα βρείτε στο προσωπικό του site. Προδημοσίευση Θέλω να κάνω εμετό Είναι πάντα μια ταλαιπωρία για μένα όλα τα μέσα μεταφοράς, όποια κι αν είναι αυτά. Παθαίνω ναυτία όχι μόνο στο πλοίο αλλά και στο αεροπλάνο, στο αυτοκίνητο, παντού… Να με λοιπόν, καρφωμένος ανάσκελα, μια αληθινή δοκιμασία. Είναι 11 Αυγούστου και θα πρέπει να έχει 35 βαθμούς μέσα στο ασθενοφόρο. Είμαι ιδρωμένος αλλά όχι τόσο όσο ο βοηθός νοσοκόμος που είναι από πάνω μου. Τον βλέπω να χειρίζεται τα σωληνάκια, τα σακουλάκια και άλλα πολλά περίεργα πράγματα. Ο ιδρώτας στο πρόσωπό του γλιστράει σαν νερό μέχρι το σαγόνι του σχηματίζοντας σταγόνες. Είναι αηδιαστικό. Μόλις έχω βγει από το νοσοκομείο που ήμουν για ανάνηψη τις τελευταίες εβδομάδες. Με οδηγούν σήμερα σ’ ένα μεγάλο Κέντρο Αποκατάστασης που συγκεντρώνει την αφρόκρεμα των αναπήρων βαριάς μορφής: παραπληγικούς, τετραπληγικούς, κρανιο-τραυματίες, ακρωτηριασμένους, ασθενείς με βαριά εγκαύματα... Ωραία, λέω, νομίζω... θα το γλεντήσουμε. Η μηχανή σβήνει τελικά. Η πίσω πόρτα ανοίγει, οι γνωστές χειρονομίες της τηλεοπτικής σειράς Στην εντατική, και αισθάνομαι το φορείο που είμαι ξαπλωμένος να γλιστράει έξω από το νοσοκομειακό. Ο ήλιος με χτυπάει στο πρόσωπο και δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Νιώθω σαν να πιέζουν τα βλέφαρά μου. Είναι ένας μήνας τώρα που δεν έχουμε συναντηθεί έτσι ο ήλιος κι εγώ, και η συνεύρεση είναι λίγο βίαιη. Για μια στιγμή, ο τύπος σπρώχνει το φορείο, περνάμε μια πόρτα. Μπαίνοντας μέσα σ’ αυτό το καινούργιο κτίριο βρίσκω επιτέλους λίγη δροσιά. Διασχίζουμε ατέλειωτους διαδρόμους, με τα νέον στερεωμένα στο ταβάνι να τρεμοπαίζουν σαν φλας, ο τραυματιοφορέας σταματά κι εγώ περιμένω. Νέα κεφάλια σκύβουν πάνω μου για να με χαιρετήσουν, ξεκινάμε πάλι. Χωνόμαστε στο εσωτερικό ενός ασανσέρ, μεγάλου σαν την τραπεζαρία του σπιτιού μου, και διασχίζουμε πάλι άλλους διαδρόμους, ακόμα πιο μακρείς. Πιστεύω πως ο αρχιτέκτονας αυτού του Κέντρου είχε από πολύ μικρός πάθος για τους διαδρόμους. Καταλήγουμε σ’ αυτό που θα πρέπει να είναι το δωμάτιό μου για τους επόμενους μήνες. Δύο βοηθοί νοσοκόμοι φτάνουν για να βοηθήσουν να μεταφερθώ στο κρεβάτι μου. Γλιστράνε τα μπράτσα τους κάτω από το σώμα μου και μετράνε δυνατά: «Ένα, δύο... τρία». Στο τρία με σηκώνουν με τη μία για να με τοποθετήσουν στο κρεβάτι. Είχα ήδη δει να το κάνουν αυτό στην Εντατική. Αυτή τη φορά όμως είμαι εγώ αυτός που μπήκε στο σίριαλ. Πάει ένας μήνας πια που είμαι κι εγώ ένα επείγον περιστατικό. Απολαμβάνω τη δροσιά των καινούργιων μου σεντονιών και ανακαλύπτω το καινούργιο μου ταβάνι. Πρέπει να ξέρετε πως, όταν είσαι σε ύπτια θέση με απόλυτη ανικανότητα να κινηθείς, το οπτικό σου πεδίο πρέπει να ικανοποιείται από την οροφή του μέρους που σε εγκατέστησαν και από τα πρόσωπα αυτών που έχουν την καλοσύνη να σκύβουν πάνω σου όταν σου μιλούν. Στην εντατική η οροφή ήταν απαλά κίτρινη... Τελικά, σκέφτομαι ότι πρέπει κάποτε να ήταν λευκή, αλλά θα πρέπει να κουράστηκε τόσο να κοιτάζει τύπους προβληματικούς, με στόμα γεμάτο σωληνάκια. Ήξερα το ταβάνι μου στην εντατική με όλες του τις λεπτομέρειες, κάθε σημείο του, κάθε παραλλαγή του βαψίματός του. Υπήρχε ένα νέον καλυμμένο με μια σχάρα παραλληλόγραμμη. Η σχάρα είχε τετρακόσια ογδόντα τέσσερα μικρά τετράγωνα. Τα μέτρησα πολλές φορές για να είμαι σίγουρος. Στην εντατική όταν είμαστε... συνειδητοί, έχουμε τον χρόνο να κάνουμε αρκετά ουσιώδη πράγματα... Το νέο μου ταβάνι είναι πολύ πιο άσπρο, πιο χαμηλό επίσης, είμαι σε ένα αληθινό δωμάτιο, καταδικό μου. Μετά την άφιξη των γονιών μου, που ακολούθησαν πίσω από το νοσοκομειακό, δέχομαι διαδοχικά την επίσκεψη τριών προσώπων που θα αποδειχτούν απαραίτητα στη θεραπεία μου: του αρχίατρου, του φυσιοθεραπευτή και του εργοθεραπευτή. Με εξετάζουν στα γρήγορα ο καθένας με τον τρόπο του και μου εξηγούν με λίγα λόγια τον ρόλο τους και πώς θα κυλήσουν οι επόμενες ημέρες. Σε αυτές τις περιστάσεις, άσχετα με το τι πιστεύουμε, δεν σκεφτόμαστε πολύ το μέλλον, ακόμα και το πολύ κοντινό. Εδώ κι έναν μήνα είμαι πολύ απασχολημένος με την έρευνα για την ταχεία φυσική μου αποκατάσταση, συχνά μάταια, πολύ ταλαιπωρημένος από τα απρόοπτα του παρόντος για να ασχοληθώ με το μέλλον. Η έλλειψη της κίνησης, απ’ ό,τι φαίνεται, δημιουργεί μία ταλαιπωρία μόνιμη. Πώς μπορούμε να ξύσουμε το φρύδι αν δεν μπορούμε να κινήσουμε τα χέρια. Τέλος πάντων, αυτό που θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Η μέρα μου ήταν δύσκολη, είχα τάση για εμετό για δυο ώρες, ένας χοντρός συνοδός ίδρωνε από πάνω μου σε όλη τη διαδρομή. Λοιπόν, θέλω να μ’ αφήσουν ήσυχο, σαν πολλές πληροφορίες και καινοτομίες δέχτηκα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Έχω ήδη και ένα νέο ταβάνι... http://www.protagon.gr/31936 ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ __________ Για καλή Ελληνική και ξένη μουσική, Θεατρικά έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο επισκεφθείτε το http://www.isobitis.com ______________
