like like like Στάλθηκε από το iPhone μου
28 Ιουλ 2016, 4:39 πμ, ο/η Θανάσης Παπαϊωάννου <tpapaioanno...@gmail.com> έγραψε: > Hans Killians > Οι δικασταί και οι χειρουργοί αντιμετωπίζουν την ίδια περίπου δυσάρεστη > πραγματικότητα: επεμβαίνουν μερικές φορές πολύ αποφασιστικά στη ζωή των > συνανθρώπων τους, ενώ έπειτα, κατηγορούμενος και ασθενής εξαφανίζονται για > πάντα από τα μάτια τους.Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις μαθαίνουμε τι απέγινε > εκείνος του οποίου η τύχη κάποτε για λίγες ώρες βρισκόταν στα χέρια μας. > Ακόμη σπανιώτερα συμβαίνει αυτές οι πληροφορίες να είναι τόσο ευχάριστες, όσο > στην περίπτωσι του Αυγούστου Μπιντφάντεν, του μικρολογιστού. > Ο Αυγουστίκ Μπιντφάντεν ήταν ο πιο γκρίζος άνθρωπος που είχα γνωρίσει στη ζωή > μου. Ήταν πρώτ” απ’ όλα 30 χρονών και τα μαλλιά του φαίνονταν κιόλας γκρίζα. > Φορούσε γκρίζο κοστούμι, γκρίζες κάλτσες, μια γκρίζα γραβάτα, γκρίζο > πουκάμισο, γκρίζα παπούτσια. Και κατάφερε ακόμη και το λουράκι του ρολογιού > του να φαίνεται κι αυτό σκούρο γκρίζο. > Είχε έρθει στην κλινική να τον εξετάσω. Ο αδύνατος άνθρωπος με κύταζε > μελαγχολικά με το θολό του βλέμμα, και άρχισε να διηγήται την ιστορία της > ζωής του: > — Ξέρετε γιατρέ μου εγώ είμαι ένα ανθρωπάκι. Και έχω όλους τους πόνους που > έχει ένα ανθρωπάκι. Κι” αυτό είναι το τρομερό. > Ο κ. Μπιντφάντεν ήταν απ’ το Βερολίνο και μιλούσε με βερολινέζικη προφορά. > Δεν άφηνε να τον διακόπτουν, και ούτε κατάλαβε ότι έπρεπε να εξηγήση τι ήταν > τέλος πάντων «ένα ανθρωπάκι». Συνέχιζε χωρίς αναπνοή. > — Και επειδή πρέπει γιατρέ μου… ας είναι! Λοιπόν. Εδώ πίσω έχω ένα γρουμπούλι > που ματώνει και με πονάει πολύ. Και σήμερα ακόμη με πονάει. Και από τους > γιατρούς είχα πάντα ένα φόβο, γιατρέ μου, και αν μου επιτρέπετε να μιλήσω > ειλικρινά, και από σας ακόμη. Λοιπόν, γι” αυτό πήγα και εγώ στη μαμμή, που > κάθεται κοντά μας, και είδε το γρουμπούλι. Ντρεπόμουνα πολύ, αλλά σκέφτηκα : > μια μαμμή είναι συνηθισμένη. Και εκείνη μου είπε : Ξέρετε κάτι κ. > Μπιντφάντεν, η γυναίκα μου μιλούσε με το «κύριε», πράγμα που λίγοι άνθρωποι > το κάνουν γιατί δεν είμαι παρά ένα ανθρωπάκι μου είπε λοιπόν : «κύριε» > Μπιντφάντεν, ξεκάθαρα πράγματα, έχετε αιμορρίδες. Και μου έδωσε δυό φάρμακα > το ένα να το παίρνω εσωτερικά και το άλλο να το βάζω επάνω με καταλαβαίνετε > γιατρέ. Και πρέπει να σας πω και κάτι: Τα πράγματα αυτά δεν με βοήθησαν > καθόλου, δηλαδή δεν τα πήρα. Σκέφτηκα, τι θα γίνη, Αύγουστε Μπιντφάντεν, εάν > αυτά τα πράγματα σε πονέσουν! Και έτσι έχω ακόμη τις αίμο… τις αιμορρίδες και > ματώνουν και τώρα είδα πια ότι… ότι μ” αυτές τις αιμορρίδες, δεν γίνεται πια > ζωή. Χάνομαι! > Κύταξα τη σωματική βλάβη του κ. Μπιντφάντεν και μπόρεσα αμέσως να επιβεβαιώσω > τη διάγνωσι της μαμμής. Ήταν πραγματικά πολύ άσχημα. > — Λοιπόν κ. Μπιντφάντεν, είπα, έχετε πράγματι αιμορροίδες και πρέπει να σας > τις αφαιρέσουμε με εγχείρησι. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνη πια. > Ο Μπιντφάντεν ανασηκώθηκε τρομαγμένος. > — Γιατρέ μου, δεν το λέτε σοβαρά. Όχι, δεν μπορεί να το λέτε σοβαρά, να > θέλετε να μ” εγχειρήσετε. Κυτάξτε με. Είμαι μονάχα μισή μερίδα, μονάχα ένα > ανθρωπάκι. Από παιδί ήμουνα πάντα ασθενικός, και τώρα… να, το βλέπετε και > μόνος σας. Γιατρέ, σας λέω: δεν θα τα βγάλω πέρα. Δε θα μπορέσω να σηκώσω τη > νάρκωσι. Όχι, δε μπορείτε να μ” εγχειρήσετε. Δώστε μου κάτι όπως μου έδωσε η > μαμμή. Δεν μπορώ να τολμήσω κάτι τέτοιο. Κάνετε ο,τιδήποτε άλλο, μα σας > ικετεύω γιατρέ, μη μ” εγχειρήσετε! > —Αγαπητέ μου, του είπα σοβαρά, πρέπει οπωσδήποτε να σας εγχειρήσω, αλλιώς θα > έχετε διαρκώς αιμορραγία και θα εξαντλήσθε, και αυτό δεν πρέπει να γίνεται. > Πρέπει να σας ελευθερώσουμε απ’ αυτήν την ελεεινή ιστορία, δεν ειν έτσι ; Και > εσείς δεν το θέλετε ; > Ο Μπιντφάντεν ζάρωσε, χάθηκε μέσα σε μαύρες σκέψεις. Το είδα και προσπάθησα > να τον απομακρύνω απ’ αυτές, ρωτώντας τον: > — Για εξηγήστε μου λοιπόν, τι εννοείτε όταν λέτε ότι είστε ένα «ανθρωπάκι;» > — Αυτό δεν είναι λέξις που χρησιμοποιείται, εξήγησε ο κ. Μπιντφάντεν. Την έχω > βρει μόνος μου. Ένα «ανθρωπάκι» είναι ενας άνθρωπος, που οι άλλοι δεν τον > παίρνουν για ολόκληρο. Που γυρίζει γύρω – γύρω απ’ τους πραγματικούς > ανθρώπους απαρατήρητος, περνάει κοντά απ’ τους πραγματικούς ανθρώπους, απ’ > αυτούς με τα μεγάλα λόγια. Κυττάξτε, γιατρέ. Το επάγγελμά μου είναι να κρατώ > τα ημερομίσθια των υπαλλήλων. Όλη μέρα δεν κάνω τίποτ” άλλο, από το να γράφω > αριθμούς πάνω στο χαρτί. Τους προσθέτω αλλά μερικές φορές κάνω και λάθη και > τους βάζω ανάποδα. Αυτή είναι η δουλειά που την ξέρω πολύ καλά, αλλά αυτή > είναι μια πολύ απλή δουλειά, και απ’ αυτήν είναι σαν να μην παίρνω χρήματα. > Παίρνω έναν ελάχιστο, πολύ μικρό μισθό μονάχα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, > από το να γράφω ημερομίσθια και, φαντασθήτε, ο προϊστάμενος του γραφείου μου > δεν ξέρει σχεδόν ούτε τ” όνομά μου. Καταντάει να μιλάη μαζί μου μόλις μια > φορά τον μήνα και όταν το κάνη αυτό, τότε με λέει, κύριε Μπιντχάζε. Και μια > φορά με είπε κ. Κόρντελ. Βλέπετε; Είμαι ένα ανθρωπάκι. Ενα ανθρωπάκι είμαι > και για όλους τους συναδέλφους μου. Εκείνοι το τι δεν ξέρουν. Εχουν > ποδήλατα, έχουν γυναίκες, πηγαίνουν στον κινηματογράφο. Όταν γυρίζω το βράδυ > στο δωματιάκι μου, τι να σας πω, γιατρέ μου. Ξέρετε τι κάνω ; Πέφτω και > κοιμάμαι! Το καλοκαίρι πήγα μια φορά έξω, στο Γκρύνβαλντ με το τραμ. Τι να > σας πω, στην επιστροφή το τραμ εκτροχιάστηκε, και εγώ καθόμουν μέσα. Το > βλέπετε ότι είμαι ένα ανθρωπάκι. Και τώρα έχω… αιμορρίδες και είναι ίσως η > πρώτη φορά στη ζωή μου, που τραβώ την προσοχή των άλλων. Αλλά με τι; Μ” αυτά > τα κουτά πράγματα, εκεί πίσω αυτό είν” όλο. > Κουβέντιασα υπομονετικά μαζί του, και τον έκανα να φανταστή πόσο πολύ θα > υπέφερε, αν δεν τον εγχειρίζαμε και δεν τον θεραπεύαμε. > Στο τέλος ξαπλώθηκε ειρηνεμένος στο κρεβάτι του, στο δικό μου τμήμα ανεχόταν > αγόγγυστα όλα όσα του κάναμε και περίμενε πρόθυμος την ώρα που θα τον > εγχειρίζαμε. Δυό μέρες έπρεπε να περιμένη και αυτό ήταν πολύ. > Αργά το πρωί μιας ζεστής καλοκαιριάτικης μέρας, στεκόμαστε στον προθάλαμο του > χειρουργείου και πλέναμε τα χέρια μας για την επόμενη επέμβασι. Μέσα στην > πνιγηρή ατμόσφαιρα της ζέστης, η δουλειά στο χειρουργείο προχωρούσε αργά, > ενοχλητικά αργά, και δεν είχε τελειωμό. Τα πόδια μας λες και ήταν βαριά, σαν > μολύβι. Ο ίδρωτας κυλούσε κάτω απ’ την αδιάβροχη λαστιχένια ποδιά, πάνω στο > δέρμα. Ακόμη και το οινόπνευμα είχε γίνει ένα ζεστό ζουμί. > Η αίθουσα του χειρουργείου, ήταν χτισμένη σε μια προεξοχή και σκεπασμένη με > τζαμαρία. Οι κύριοι μηχανικοί προβλέποντας, σοφά ίσως, την άγρια ζέστη που > θάπρεπε να συγκεντρώνεται κάτω απ’ τα τζάμια, τις μέρες του Αυγούστου, είχαν > φτιάσει μια εγκατάστασι με τρεχούμενο νερό, που θα τα δρόσιζε, αλλά δυστυχώς > δεν λειτουργούσε, δεν είχε ποτέ της λειτουργήσει. Έτσι, το γυάλινο κουτί μας > γέμιζε με θερμό αέρα και αιθέρα. Η πίσσα απ’ τη μόνωσι έλυωνε και έσταζε σε > μερικές μεριές απ’ το ταβάνι στο πάτωμα, κάνοντας συχνά τα μεγάλα λαστιχένια > μας παπούτσια να κολλάνε και να φεύγουν απ’ τα πόδια μας. Πολλές φορές καθώς > προχωρούσαμε, χάναμε κανένα. > Το κυρίως πρόγραμμα των εγχειρήσεων είχε τελειώσει. Θα ερχόταν η εβδόμη > εγχείρησις, και αυτή ήταν ο Αύγουστος Μπιντφάντεν απ’ το τμήμα CIII, > αιμορροΐδες. Ήταν λίγο αδύνατος στο στήθος. > Ισχνός, φρεσκοπλυμένος και καλά προετοιμασμένος, κειτόταν δεμένος πάνω στο > χειρουργικό τραπέζι, ακίνητος. Όπως φαινόταν, είχε παραδοθή στη μοίρα του, > καθώς αρμόζει σ” έναν Αξιοπρεπή άρρωστο. Ενας απ’ τους βοηθούς είχε αρχίσει > στο μεταξύ την νάρκωσι. Και εδώ έμεινε ο Μπιντφάντεν όσο δεν θα μπορούσε να > περιμένη κανείς ήσυχος. Όλα γίνονταν πολύ τακτικά. Ύστερα από λίγο, κύταζα > απ’ το παράθυρο που ήταν κοντά στους νιπτήρες και θέλοντας να παρακολουθήσω > τι έκαναν μέσα στο χειρουργείο, φώναξα στο νεαρό συνάδελφο : > — Τι γινόμαστε; > — Κοιμάται κιόλας, απήντησε εκείνος λακωνικά. > Όλα φαίνονταν σε πλήρη τάξι. Και τότε συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο. Ο > Μπιντφάντεν ανορθώθηκε μέσ” στην νάρκη του, έσπασε τη δερμάτινη ζώνη, > ελευθέρωσε τα χέρια του και μ” ένα πήδημα βρέθηκε κάτω απ’ το χειρουργικό > τραπέζι. Είχε εξαπατήσει το βοηθό, και δεν ανέπνεε βαθιά στη νάρκωσι. Τώρα > στεκόταν εκεί, με την παράξενη στολή του χειρουργείου, ανάμεσα στις αδελφές > που τα είχαν χάσει. Ξαφνικά βρυχήθηκε : > — Οχι… Οχι δεν θ” αφήσω να με χειρουργήσουν, δεν θ” αφήσω να με > χειρουργήσουν! > Οταν μπήκα μέσα, σταμάτησε για μια στιγμή και με κύταξε με γουρλωμένα μάτια, > τρομαγμένος, σαν να ήμουν κάτι το τρομακτικό, ίσως και ο ίδιος ο διάβολος. > Κατόπιν γύρισε σαν αστραπή, έσπασε τον κλοιό των αδελφών με δύναμι, έπεσε > πάνω στις πόρτες, τις έσπρωξε, και έφυγε προτού μπορέσουμε να τον κρατήσουμε. > Έξω στο διάδρομο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στεκόταν ο επιμελητής μας που τον > έλεγαν ο «καθηγητής Καρολάκης» και η γραμματεύς του με τα ξανθά αχυρένια > μαλλιά, όταν ο έξαλλος άνδρας έτρεξε κυνηγημένος στο διάδρομο, και εμείς, > βοηθοί, νοσοκόμοι, αδελφές τρέχαμε από πίσω του. > Ο καθηγητής Καρολάκης, έμεινε για μια στιγμή άναυδος. Προσπάθησε να συνέλθη, > ανέπνευσε βαθιά και αποπήρε με τις φωνές του την κοπέλλα που δεν του έφταιγε > τίποτε, ενώ με βροντερή φωνή έδινε διαταγές, πως θα έπρεπε να συλλάβουμε τον > φυγάδα. Το κορίτσι τρομαγμένο, με φουντωμένο το κεφάλι, έτρεξε στο γραφείο > και τηλεφώνησε σ” όλα τα τμήματα για να δώση το σύνθημα του κινδύνου. > Η κλινική έμοιαζε μ” ένα πλήθος μυρμήγκια που έτρεχαν εδώ και εκεί. Ο θόρυβος > έφτασε στα τμήματα, έφτασε ακόμη και έξω. > Οι ασθενείς ανησύχησαν. Μερικοί σκέφτηκαν ότι θα καιγόταν το νοσοκομείο. > Πηδούσαν απ’ τα κρεβάτια τους, έτρεχαν κουτσαίνοντας με το γύψο στα παράθυρα, > φώναζαν βοήθεια. Οι περαστικοί πρόσεξαν αυτό το πράγμα και έτρεξαν στο > θυρωρείο. Ο θυρωρός διαισθάνθηκε κίνδυνο! Έτρεξε στο κόκκινο κουτί του > κινδύνου, έσπασε το τζάμι και τράβηξε με ορμή τη χειρολαβή. > Εν τω μεταξύ εμείς κυνηγούσαμε τον Αύγουστο Μπιντφάντεν, το ανθρωπάκι, στους > διαδρόμους και στις σκάλες… Η φασαρία γινόταν όλο και μεγαλύτερη και εμείς > λαχανιάσαμε ξοπίσω του. > Ύστερα από ώρα και από πολλές περιπέτειες, καταφέραμε επί τέλους να τον > συλλάβουμε στον τέταρτο όροφο! τον καθησυχάσαμε πως δεν επρόκειτο να τον > χειρουργήσουμε, και τον βάλαμε στη μέση, ο καθηγητής Καρολάκης δεξιά και εγώ > αριστερά. Οι άλλοι μας ακολούθησαν από πίσω. Έτσι περάσαμε πάλι μέσα απ’ τους > διαδρόμους της κλινικής, ένα είδος θριαμβευτικής πορείας. Όταν στρίψαμε στο > διάδρομο, που απ’ τα παράθυρά του μπορούσε να ιδή κανείς στο δρόμο, > κυταχτήκαμε τρομαγμένοι: > Τι γινόταν λοιπόν; Κυτάξαμε κάτω και είδαμε. Οι πυροσβέστες ! Το βαρύ κόκκινο > αμάξι μόλις είχε περάσει την πόρτα. Άνδρες με γυαλιστερά κράνη πηδούσαν κάτω, > πετούσαν σκάλες και σωλήνες και ώρμησαν μέσα στο κτίριο. Ο καθηγητής > Καρολάκης κιτρίνισε, και εξαγριωμένος άρπαξε τον Μπιντφάντεν και του τράνταξε > : > — Αυτό είναι ανήκουστο! Έναν τέτοιο ασθενή ποτέ δεν είχαμε στην κλινική. > Αύριο θα γελάη μαζί μας ολόκληρη η πόλις. Και αυτό το χρωστάμε μονάχα σε σας. > Τι φαντάζεστε πως είστε τέλος πάντων κύριε ; Να κάνετε έναν τέτοιο μεγάλο > θόρυβο γύρω απ’ τον εαυτό σας! > Ακούστηκε ο θόρυβος που έκαναν οι πυροσβέσται στη σκάλα. Ο επί κεφαλής με > πελώρια πηδήματα προχωρούσε μπροστά. > — Που είναι η φωτιά ; Τι έγινε ; φώναξε από μακρυά. > Ο καθηγητής Καρολάκης έδειξε με το δάκτυλο τον υπαίτιο. > — Αυτός ο άνθρωπος τα φταίει όλα, είπε με αγανάκτησι. > Σ’ αυτή την κατάστασι μας ξέφυγε και αναστάτωσε ολόκληρη την Κλινική. > Ο Μπιντφάντεν είχε σκύψει το κεφάλι. Έδειχνε πως συναισθάνθηκε επιτέλους το > σφάλμα του. τον έσπρωξα ελαφριά με τον αγκώνα. > — Λοιπόν, κύριε Μπιντφάντεν, συνεχίζετε ακόμη να πιστεύετε ότι είσαστε ένα > «ανθρωπάκι» ; Δεν νομίζετε και εσείς ότι εδώ πέρα παίζετε τον κύριο ρόλο ; > Ο Μπιντφάντεν ανέπνευσε βαθιά. Το πρόσωπό του φωτίστηκε στην αρχή με ένα > ντροπαλό χαμόγελο και μετά έλαμψε. > — Πράγματι γιατρέ, έτσι είναι, είπε, τώρα… τώρα γιατρέ μπορείτε να μ” > εγχειρήσετε. > Έτσι και έγινε. Η μικρή επέμβασις τελείωσε γρήγορα και καλά. > Ο Μπιντφάντεν κειτόταν μετά την εγχείρησι ήσυχος και ειρηνικός στο κρεβάτι > του. Τις επόμενες μέρες όμως παρατηρήσαμε ότι του είχε συμβή μια παράξενη > μεταμόρφωσι. Η Ορεξη και η αυτοπεποίθησί του μεγάλωναν πραγματικά, έλαμπε το > πρόσωπο του, γινόταν πιο γελαστός, πιο ανακοινωτικός και έδειχνε μάλιστα > ωρισμένα χαρακτηριστικά «καυχήσεως». > Επειδή είχε γίνει στην κλινική ένα είδος διασήμου ανδρός, είχε πολλές > επισκέψεις από άλλους ασθενείς. Όλοι ήθελαν να ιδούν τον άνθρωπο εκείνο που > έφυγε απ’ το χειρουργείο και έτρεχε σ” ολόκληρο το νοσοκομείο και δημιούργησε > τόσο θόρυβο. Διαρκώς έπρεπε ο Μπιντφάντεν να διηγήται το κατόρθωμα του και > από φορά σε φορά έπαιρνε η διηγήσις του φανταστική μορφή. Όταν τέλος, > θεραπευμένος, έφυγε από μας, ήταν σαν μεταμορφωμένος. Μ” αποχαιρέτησε με > λέξεις ευγνωμοσύνης: > — Τα εκάνατε όλα πολύ καλά γιατρέ, θα σας συνιστώ και σ” άλλους. > Πήγε σ” όλες τις αδελφές στο τμήμα και στο χειρουργείο για να τις > αποχαιρετήση εγκάρδια. > Ύστερα από τρεις μήνες ξαναείδα τον Μπιντφάντεν. Παρουσιάστηκε στην κλινική > με κάποιον που είχε πάθει ένα ατύχημα και μου εξήγησε αξιοπρεπώς : > — Γιατρέ μου, από δω ο συνάδελφος έσπασε το πόδι του. Του είπα: Υπάρχει > μονάχα ένας που μπορεί να στο κάνη τελείως καλά. Αυτός είστε σεις, γιατρέ. > Πάρτε τον λοιπόν, σας παρακαλώ, γιατρέ, κρατήστε τον τον κακομοίρη και > επισκευάστε τον. > Τον κρατήσαμε ευχαρίστως και ο Μπιντφάντεν μου εξήγησε ακόμη μερικά πράγματα: > — Ξέρετε γιατρέ, με το πράγμα εκεί πίσω έγινε κάτι πολύ σπουδαίο. Το είχα για > πολύν καιρό, και τώρα ξέρω ότι εκείνο κρατούσε κατά κάποιον τρόπο το μυαλό > μου και τόκανε να σταματάη. > — Μπα, πως έφθασες σ” αυτές τις σκέψεις; > — Είναι εύκολο να σας εξηγήσω γιατρέ. Τότε, μετά την υπόθεσι της κλινικής, > γύρισα στη δουλειά μου, αλλά εκείνο είχε ένα μεγάλο αντίκτυπο. Η ιστορία, με > τους πυροσβέστες δηλαδή, είχε διαδοθή παντού. Ο προϊστάμενος μου μου είπε να > παρουσιαστώ αμέσως. Λοιπόν δεν φαντάζεστε πόσο γέλασε. Χτυπιόταν στην καρέκλα > του και έλεγε : «Μπιντφάντεν τι τρομερές ιστορίες κάνετε. Ξεσηκώνετε ολόκληρη > την πόλι στο πόδι γιατί σας ξύσανε λιγάκι εκεί από πίσω. Λοιπόν Μπιντφάντεν, > λέει ο προϊστάμενος, διεσκέδασα τρομερά μ” αυτή την ιστορία. Πηγαίνετε πάλι > στη δουλειά σας και προχωρήστε». Και τι να σας πω γιατρέ. Όλα πήγαιναν πιο > εύκολα από πριν. Και μετά χρειάστηκε κάποιος απ’ την εταιρεία μας, που θα > κρατούσε μόνος του το μισθολόγιο σε ένα μεγάλο παράρτημα. Και τι να σας πω, > ξέρετε ποιος πήρε τη θέσι; Εγώ γιατρέ, εγώ ο Αύγουστος Μπιντφάντεν. Με εξήντα > μάρκα παραπάνω! Βλέπετε, γιατρέ, τώρα ξέρω, ότι ανθρωπάκι με είχαν κάνει τα > πράγματα που μου κόψατε εκεί πίσω. Εκείνα δε φταίγανε για όλα ; Και τώρα > έγινα ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος. Και βλέπετε γιατρέ, αυτά όλα > τα οφείλω σε σας. > — Και στους πυροσβέστες, κύριε Μπιντφάντεν, πρόσθεσα γελώντας και του > πρότεινα το χέρι. > Από το βιβλίο: «Πίσω μας στέκει ο Θεός» του HANS KILLIAN. > Μετάφρασις: Δ/ρος Αγλαίας Μπιμπή – Παπασπυροπούλου. Έκδοσις δεκάτη. > Εκδόσεις «Η Δαμασκός». Αθήναι 2006. > LikeLike > > > ________ > > Orasi mailing list > για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση > orasi-requ...@hostvis.net > και στο θέμα γράψτε unsubscribe > > Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας > στείλτε email στην διεύθυνση > Orasi@hostvis.net > > διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα > http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net > > Για το αρχείο της λίστας > http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ > παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) > http://www.freelists.org/archives/orasi > __________ > NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού > http://www.nvda-project.org/ > _____________ > Κατάλογος ηχητικών βιβλίων για ανάγνωση > http://www.hostvis.net/audiobooks/katalogos.xls > Τα ηχογραφημένα βιβλία με φυσική φωνή προσφέρονται από τις βιβλιοθήκες που > λειτουργούν οι φορείς των τυφλών > ____________ ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ _____________ Κατάλογος ηχητικών βιβλίων για ανάγνωση http://www.hostvis.net/audiobooks/katalogos.xls Τα ηχογραφημένα βιβλία με φυσική φωνή προσφέρονται από τις βιβλιοθήκες που λειτουργούν οι φορείς των τυφλών ____________
