Re: [Orasi] Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος
σωσττα απλά τα λέει και φαίνεται ότι έχει γνώσεις! ένα δεν είχε συνιδιτοποιήσει, ότι τους μεγάλους κλέφτες δεν τους αγκύζεις γιατί οι συνένοχοι δεν θα σε αφίσουν. -- From: Spiros Skordilis spyri...@icloud.com Sent: Wednesday, December 24, 2014 7:53 AM To: Α Όραση Όραση orasi@hostvis.net Subject: [Orasi] Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος Tου Χάρη Θεοχάρη, www.protagon.gr Είναι συχνό φαινόμενο να προσεγγίζουμε τα ζητήματα εκσυγχρονισμού της χώρας και της οικονομίας της μέσα από μανιχαϊστικές προσεγγίσεις του καλού ιδιωτικού τομέα και της κακής δημόσιας διοίκησης. Με δεδομένη την πρόσφατη εμπειρία μου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια πιο νηφάλια, ελπίζω, εικόνα. Δημόσια Διοίκηση. Δύο λέξεις. Δύο... ψέματα. Στη χώρα μας, και οι δύο λέξεις αυτές, είναι ψεύτικες. Κάποιοι το υποψιάζονται, κάποιοι πιστεύουν πως δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κάποιοι, πιο απαισιόδοξοι, πως δεν γίνεται στη χώρα μας να λειτουργήσει αξιόπιστα η Δημόσια Διοίκηση. Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα από τη... Διοίκηση. Παράδειγμα πρώτο. Ο διευθυντής έρχεται στον σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα και του λέει: «Μπορείς να πεις στον Γενικό να πει το... τάδε στον τμηματάρχη μου, για να το κάνει; Του το λέω εγώ και δεν με ακούει». Εδώ έχουμε την απόλυτη (αυτο)παραδοχή της ανυπαρξίας του Διευθυντή. Δεν ασκεί καμία διοίκηση και δεν μπορεί να κατευθύνει τους υφισταμένους του. Παράδειγμα δεύτερο. Ο τμηματάρχης ρωτάται πώς να μοιραστούν οι υπερωρίες. Ποιος έβαλε πλάτη, ποιος βοήθησε στη δύσκολη στιγμή, ποιον πήρε τηλέφωνο το βράδυ ή το Σαββατοκύριακο για να σηκώσει τα συστήματα που δεν δούλευαν. Απαντάει: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις. Όλοι το ίδιο». Εδώ έχουμε την πλήρη αποποίηση στοιχειωδών υποχρεώσεων του ανθρώπου σε θέση ευθύνης. Ενώ ξέρει ποια θα πάρει τηλέφωνο -γιατί το συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά γυναίκα εργαζόμενη- όταν τα συστήματα δεν λειτουργούν (ξέρει ποια θα το σηκώσει ακόμη και στις διακοπές της), δεν την επιβραβεύει. Το επίδομα ευθύνης είναι καλό, οι ευθύνες, όχι. Παράδειγμα τρίτο. Το νηπιαγωγείο του Δήμου διαθέτει δύο νηπιαγωγούς. Τη μία την αγαπούν όλα τα παιδιά της και όχι μόνο. Στο τέλος της χρονιάς, παιδιά της άλλης νηπιαγωγού, φιλούν και αγκαλιάζουν αυτήν για αντίο, αντί για τη δικιά τους. Στην τάξη της άλλης, ένας μικρός δεν θέλει καν να πάει. Ένας δεύτερος -λίγο άτακτος- όταν παραπονέθηκε πως τον χτύπησε κάποιο τρίτο παιδί της τάξης, τού απαντάει: «Καλά σου έκανε». Εδώ έχουμε την παντελή έλλειψη συστήματος, διαδικασιών, ομοιομορφίας, διασφάλισης ποιότητας, λογοδοσίας. Εθνική λοταρία αν η εφορία σου είναι ήπια ή στριφνή, η πολεοδομία σου ευέλικτη ή τυπολατρική, η δασκάλα σου καλή ή κακή. Μήπως όμως η... «Δημόσια» είναι καλύτερη; Ας δούμε και εδώ τρία -μάλλον γνωστά σε όλους- παραδείγματα. Παράδειγμα πρώτο. Προστατεύουμε τα δάση και τις παραλίες. Συνταγματικά κιόλας. Και έχουμε γεμίσει αυθαίρετα παντού. Παράδειγμα δεύτερο. Έχουμε δημόσια παιδεία με κόστος €5,5δις το 2013 και ιδιωτικές δαπάνες€4,5δις. Σχεδόν ίσες οι δημόσιες με τις ιδιωτικές δαπάνες και με τον ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών, ενδεχομένως να εξισωθούν σύντομα. Από αυτά τα €4,5δις, σχεδόν το €1δις το ξοδεύουμε για φροντιστήρια. Παράδειγμα τρίτο. Έχουμε δημόσια υγεία για να γίνεται πάρτι ιδιωτών με τις δαπάνες. Εκτοξευμένες πάνω από όλους τους δείκτες των Ευρωπαϊκών χωρών, όχι προς όφελος των πολιτών φυσικά. Η ιδιωτική δαπάνη για το 2012 ήταν €5,6δις. Η δημόσια, €12δις. Σχεδόν το 1/3 της συνολικής δαπάνης για την υγεία στη χώρα μας, είναι ιδιωτική. Μετά τις παρατηρήσεις, οφείλουμε να καταλήξουμε σε λύσεις και απαντήσεις. Απαντήσεις σε τρία καθοριστικά ερωτήματα που προκύπτουν από τα δεδομένα μας. Ερώτημα πρώτο: Μπορούμε να πορευτούμε χωρίς σοβαρή και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση; Στο κάτω-κάτω αυτό κάναμε τόσα χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει με την κρίση, όμως δεν έχουν γίνει τα ουσιαστικά βήματα που θα έπρεπε. Μήπως αντέχουμε κουτσά στραβά; Η απάντηση είναι αρνητική για τρεις λόγους τουλάχιστον. Πρώτον, η μη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης έχει σημαντικό οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αυτό το κόστος μπορεί να πληρωθεί από κάποια από τις κοινωνικές τάξεις. Πλούσιοι, μεσαία τάξη, φτωχοί. Για ευνόητους λόγους -από τον νόμο των αριθμών μέχρι τις εναλλακτικές και τους τρόπους αντίδρασης που κάθε τάξη έχει- το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει πάντα η μεσαία τάξη. Αυτό, όμως, τελείωσε. Τελείωσε η ικανότητα της μεσαίας τάξης -όσης απέμεινε- να σηκώσει αυτό το βάρος. Δεύτερον, πολιτικά και κυρίως εκλογικά μιλώντας, το Βέλγιο ή ακόμη και η Γερμανία δεν είναι μακριά μας. Μπορεί του χρόνου να έχουμε 3 εκλογικές αναμετρήσεις στη σειρά χωρίς κυβέρνηση. Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί 3, 6 ή 9 μήνες μετά τις εκλογές. Δεν μπορεί να πορευτούμε με Δημόσια Διοίκηση που περιμένει εντολή από τον πολιτικό προϊστάμενο για να κάνει τη δουλειά της. Ο προϊστάμενος αυτός μπορεί να μην υπάρχει για καιρό. Τρίτον
Re: [Orasi] Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος
πολλές και μεγάλες αλήθειες! μπορούμε να τις δεχτούμε; όχι. γιατί ; μα γιατί το ψεμά είναι πιό βολικό. αυτό μόνο; όχι, είναι ακόμη πιό βολικό για κάθε στραβό να ευθύνονται κάπιοι άλλοι. γρηγόρης On 24/12/2014 7:53 πμ, Spiros Skordilis wrote: Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος Tου Χάρη Θεοχάρη, www.protagon.gr Είναι συχνό φαινόμενο να προσεγγίζουμε τα ζητήματα εκσυγχρονισμού της χώρας και της οικονομίας της μέσα από μανιχαϊστικές προσεγγίσεις του καλού ιδιωτικού τομέα και της κακής δημόσιας διοίκησης. Με δεδομένη την πρόσφατη εμπειρία μου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια πιο νηφάλια, ελπίζω, εικόνα. Δημόσια Διοίκηση. Δύο λέξεις. Δύο... ψέματα. Στη χώρα μας, και οι δύο λέξεις αυτές, είναι ψεύτικες. Κάποιοι το υποψιάζονται, κάποιοι πιστεύουν πως δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κάποιοι, πιο απαισιόδοξοι, πως δεν γίνεται στη χώρα μας να λειτουργήσει αξιόπιστα η Δημόσια Διοίκηση. Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα από τη... Διοίκηση. Παράδειγμα πρώτο. Ο διευθυντής έρχεται στον σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα και του λέει: «Μπορείς να πεις στον Γενικό να πει το... τάδε στον τμηματάρχη μου, για να το κάνει; Του το λέω εγώ και δεν με ακούει». Εδώ έχουμε την απόλυτη (αυτο)παραδοχή της ανυπαρξίας του Διευθυντή. Δεν ασκεί καμία διοίκηση και δεν μπορεί να κατευθύνει τους υφισταμένους του. Παράδειγμα δεύτερο. Ο τμηματάρχης ρωτάται πώς να μοιραστούν οι υπερωρίες. Ποιος έβαλε πλάτη, ποιος βοήθησε στη δύσκολη στιγμή, ποιον πήρε τηλέφωνο το βράδυ ή το Σαββατοκύριακο για να σηκώσει τα συστήματα που δεν δούλευαν. Απαντάει: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις. Όλοι το ίδιο». Εδώ έχουμε την πλήρη αποποίηση στοιχειωδών υποχρεώσεων του ανθρώπου σε θέση ευθύνης. Ενώ ξέρει ποια θα πάρει τηλέφωνο -γιατί το συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά γυναίκα εργαζόμενη- όταν τα συστήματα δεν λειτουργούν (ξέρει ποια θα το σηκώσει ακόμη και στις διακοπές της), δεν την επιβραβεύει. Το επίδομα ευθύνης είναι καλό, οι ευθύνες, όχι. Παράδειγμα τρίτο. Το νηπιαγωγείο του Δήμου διαθέτει δύο νηπιαγωγούς. Τη μία την αγαπούν όλα τα παιδιά της και όχι μόνο. Στο τέλος της χρονιάς, παιδιά της άλλης νηπιαγωγού, φιλούν και αγκαλιάζουν αυτήν για αντίο, αντί για τη δικιά τους. Στην τάξη της άλλης, ένας μικρός δεν θέλει καν να πάει. Ένας δεύτερος -λίγο άτακτος- όταν παραπονέθηκε πως τον χτύπησε κάποιο τρίτο παιδί της τάξης, τού απαντάει: «Καλά σου έκανε». Εδώ έχουμε την παντελή έλλειψη συστήματος, διαδικασιών, ομοιομορφίας, διασφάλισης ποιότητας, λογοδοσίας. Εθνική λοταρία αν η εφορία σου είναι ήπια ή στριφνή, η πολεοδομία σου ευέλικτη ή τυπολατρική, η δασκάλα σου καλή ή κακή. Μήπως όμως η... «Δημόσια» είναι καλύτερη; Ας δούμε και εδώ τρία -μάλλον γνωστά σε όλους- παραδείγματα. Παράδειγμα πρώτο. Προστατεύουμε τα δάση και τις παραλίες. Συνταγματικά κιόλας. Και έχουμε γεμίσει αυθαίρετα παντού. Παράδειγμα δεύτερο. Έχουμε δημόσια παιδεία με κόστος €5,5δις το 2013 και ιδιωτικές δαπάνες€4,5δις. Σχεδόν ίσες οι δημόσιες με τις ιδιωτικές δαπάνες και με τον ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών, ενδεχομένως να εξισωθούν σύντομα. Από αυτά τα €4,5δις, σχεδόν το €1δις το ξοδεύουμε για φροντιστήρια. Παράδειγμα τρίτο. Έχουμε δημόσια υγεία για να γίνεται πάρτι ιδιωτών με τις δαπάνες. Εκτοξευμένες πάνω από όλους τους δείκτες των Ευρωπαϊκών χωρών, όχι προς όφελος των πολιτών φυσικά. Η ιδιωτική δαπάνη για το 2012 ήταν €5,6δις. Η δημόσια, €12δις. Σχεδόν το 1/3 της συνολικής δαπάνης για την υγεία στη χώρα μας, είναι ιδιωτική. Μετά τις παρατηρήσεις, οφείλουμε να καταλήξουμε σε λύσεις και απαντήσεις. Απαντήσεις σε τρία καθοριστικά ερωτήματα που προκύπτουν από τα δεδομένα μας. Ερώτημα πρώτο: Μπορούμε να πορευτούμε χωρίς σοβαρή και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση; Στο κάτω-κάτω αυτό κάναμε τόσα χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει με την κρίση, όμως δεν έχουν γίνει τα ουσιαστικά βήματα που θα έπρεπε. Μήπως αντέχουμε κουτσά στραβά; Η απάντηση είναι αρνητική για τρεις λόγους τουλάχιστον. Πρώτον, η μη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης έχει σημαντικό οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αυτό το κόστος μπορεί να πληρωθεί από κάποια από τις κοινωνικές τάξεις. Πλούσιοι, μεσαία τάξη, φτωχοί. Για ευνόητους λόγους -από τον νόμο των αριθμών μέχρι τις εναλλακτικές και τους τρόπους αντίδρασης που κάθε τάξη έχει- το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει πάντα η μεσαία τάξη. Αυτό, όμως, τελείωσε. Τελείωσε η ικανότητα της μεσαίας τάξης -όσης απέμεινε- να σηκώσει αυτό το βάρος. Δεύτερον, πολιτικά και κυρίως εκλογικά μιλώντας, το Βέλγιο ή ακόμη και η Γερμανία δεν είναι μακριά μας. Μπορεί του χρόνου να έχουμε 3 εκλογικές αναμετρήσεις στη σειρά χωρίς κυβέρνηση. Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί 3, 6 ή 9 μήνες μετά τις εκλογές. Δεν μπορεί να πορευτούμε με Δημόσια Διοίκηση που περιμένει εντολή από τον πολιτικό προϊστάμενο για να κάνει τη δουλειά της. Ο προϊστάμενος αυτός μπορεί να μην υπάρχει για καιρό. Τρίτον, αν δούμε το κόστος δυσλειτουργίας από μια άλλη πλευρά, οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν αυξημένα έξοδα λειτουργίας σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ο
[Orasi] Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος
Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος Tου Χάρη Θεοχάρη, www.protagon.gr Είναι συχνό φαινόμενο να προσεγγίζουμε τα ζητήματα εκσυγχρονισμού της χώρας και της οικονομίας της μέσα από μανιχαϊστικές προσεγγίσεις του καλού ιδιωτικού τομέα και της κακής δημόσιας διοίκησης. Με δεδομένη την πρόσφατη εμπειρία μου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια πιο νηφάλια, ελπίζω, εικόνα. Δημόσια Διοίκηση. Δύο λέξεις. Δύο... ψέματα. Στη χώρα μας, και οι δύο λέξεις αυτές, είναι ψεύτικες. Κάποιοι το υποψιάζονται, κάποιοι πιστεύουν πως δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κάποιοι, πιο απαισιόδοξοι, πως δεν γίνεται στη χώρα μας να λειτουργήσει αξιόπιστα η Δημόσια Διοίκηση. Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα από τη... Διοίκηση. Παράδειγμα πρώτο. Ο διευθυντής έρχεται στον σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα και του λέει: «Μπορείς να πεις στον Γενικό να πει το... τάδε στον τμηματάρχη μου, για να το κάνει; Του το λέω εγώ και δεν με ακούει». Εδώ έχουμε την απόλυτη (αυτο)παραδοχή της ανυπαρξίας του Διευθυντή. Δεν ασκεί καμία διοίκηση και δεν μπορεί να κατευθύνει τους υφισταμένους του. Παράδειγμα δεύτερο. Ο τμηματάρχης ρωτάται πώς να μοιραστούν οι υπερωρίες. Ποιος έβαλε πλάτη, ποιος βοήθησε στη δύσκολη στιγμή, ποιον πήρε τηλέφωνο το βράδυ ή το Σαββατοκύριακο για να σηκώσει τα συστήματα που δεν δούλευαν. Απαντάει: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις. Όλοι το ίδιο». Εδώ έχουμε την πλήρη αποποίηση στοιχειωδών υποχρεώσεων του ανθρώπου σε θέση ευθύνης. Ενώ ξέρει ποια θα πάρει τηλέφωνο -γιατί το συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά γυναίκα εργαζόμενη- όταν τα συστήματα δεν λειτουργούν (ξέρει ποια θα το σηκώσει ακόμη και στις διακοπές της), δεν την επιβραβεύει. Το επίδομα ευθύνης είναι καλό, οι ευθύνες, όχι. Παράδειγμα τρίτο. Το νηπιαγωγείο του Δήμου διαθέτει δύο νηπιαγωγούς. Τη μία την αγαπούν όλα τα παιδιά της και όχι μόνο. Στο τέλος της χρονιάς, παιδιά της άλλης νηπιαγωγού, φιλούν και αγκαλιάζουν αυτήν για αντίο, αντί για τη δικιά τους. Στην τάξη της άλλης, ένας μικρός δεν θέλει καν να πάει. Ένας δεύτερος -λίγο άτακτος- όταν παραπονέθηκε πως τον χτύπησε κάποιο τρίτο παιδί της τάξης, τού απαντάει: «Καλά σου έκανε». Εδώ έχουμε την παντελή έλλειψη συστήματος, διαδικασιών, ομοιομορφίας, διασφάλισης ποιότητας, λογοδοσίας. Εθνική λοταρία αν η εφορία σου είναι ήπια ή στριφνή, η πολεοδομία σου ευέλικτη ή τυπολατρική, η δασκάλα σου καλή ή κακή. Μήπως όμως η... «Δημόσια» είναι καλύτερη; Ας δούμε και εδώ τρία -μάλλον γνωστά σε όλους- παραδείγματα. Παράδειγμα πρώτο. Προστατεύουμε τα δάση και τις παραλίες. Συνταγματικά κιόλας. Και έχουμε γεμίσει αυθαίρετα παντού. Παράδειγμα δεύτερο. Έχουμε δημόσια παιδεία με κόστος €5,5δις το 2013 και ιδιωτικές δαπάνες€4,5δις. Σχεδόν ίσες οι δημόσιες με τις ιδιωτικές δαπάνες και με τον ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών, ενδεχομένως να εξισωθούν σύντομα. Από αυτά τα €4,5δις, σχεδόν το €1δις το ξοδεύουμε για φροντιστήρια. Παράδειγμα τρίτο. Έχουμε δημόσια υγεία για να γίνεται πάρτι ιδιωτών με τις δαπάνες. Εκτοξευμένες πάνω από όλους τους δείκτες των Ευρωπαϊκών χωρών, όχι προς όφελος των πολιτών φυσικά. Η ιδιωτική δαπάνη για το 2012 ήταν €5,6δις. Η δημόσια, €12δις. Σχεδόν το 1/3 της συνολικής δαπάνης για την υγεία στη χώρα μας, είναι ιδιωτική. Μετά τις παρατηρήσεις, οφείλουμε να καταλήξουμε σε λύσεις και απαντήσεις. Απαντήσεις σε τρία καθοριστικά ερωτήματα που προκύπτουν από τα δεδομένα μας. Ερώτημα πρώτο: Μπορούμε να πορευτούμε χωρίς σοβαρή και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση; Στο κάτω-κάτω αυτό κάναμε τόσα χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει με την κρίση, όμως δεν έχουν γίνει τα ουσιαστικά βήματα που θα έπρεπε. Μήπως αντέχουμε κουτσά στραβά; Η απάντηση είναι αρνητική για τρεις λόγους τουλάχιστον. Πρώτον, η μη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης έχει σημαντικό οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αυτό το κόστος μπορεί να πληρωθεί από κάποια από τις κοινωνικές τάξεις. Πλούσιοι, μεσαία τάξη, φτωχοί. Για ευνόητους λόγους -από τον νόμο των αριθμών μέχρι τις εναλλακτικές και τους τρόπους αντίδρασης που κάθε τάξη έχει- το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει πάντα η μεσαία τάξη. Αυτό, όμως, τελείωσε. Τελείωσε η ικανότητα της μεσαίας τάξης -όσης απέμεινε- να σηκώσει αυτό το βάρος. Δεύτερον, πολιτικά και κυρίως εκλογικά μιλώντας, το Βέλγιο ή ακόμη και η Γερμανία δεν είναι μακριά μας. Μπορεί του χρόνου να έχουμε 3 εκλογικές αναμετρήσεις στη σειρά χωρίς κυβέρνηση. Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί 3, 6 ή 9 μήνες μετά τις εκλογές. Δεν μπορεί να πορευτούμε με Δημόσια Διοίκηση που περιμένει εντολή από τον πολιτικό προϊστάμενο για να κάνει τη δουλειά της. Ο προϊστάμενος αυτός μπορεί να μην υπάρχει για καιρό. Τρίτον, αν δούμε το κόστος δυσλειτουργίας από μια άλλη πλευρά, οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν αυξημένα έξοδα λειτουργίας σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ο υπολογισμός δεν είναι απλός. Σύμφωνα με διάφορες μελέτες (μεταξύ άλλων και του παρατηρητηρίου του ΣΕΒ), έχουμε κόστος γραφειοκρατίας μόνο, διπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Το κόστος μας είναι κοντά στο 7% του ΑΕΠ, έναντι 3,5% για την Ε.Ε. Όταν
