Αριστερή μελαγχολία, ένα βιβλίο του Έντσο Τραβέρσο Posted by sarant στο 15 Ιουνίου, 2017 Θα παραθέσω ένα εκτενές απόσπασμα από την εισαγωγή, για να πάρετε μια ιδέα. Προτάσσω ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, που μου το έστειλε ο μεταφραστής του βιβλίου. Ο Έντσο Τραβέρσο γεννήθηκε στο Γκάβι (του Πιεμόντε) το 1957 και μεγάλωσε μέσα στις αναμνήσεις της Ιταλικής Αντίστασης, όπου είχε μπλεχτεί για τα καλά η οικογένειά του - ο πατέρας του μάλιστα έγινε, μεταπολεμικά, ο κομμουνιστής δήμαρχος της μικρής γενέθλιας πόλης του. Στην εφηβεία του επηρεάστηκε από τα ριζοσπαστικά ρεύματα της δεκαετίας του '60 και στρατεύτηκε, πολύ νέος, στις γραμμές της Potere Operaio. Σπούδασε ιστορία στη Γένοβα και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του το 1989 στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, κάτω από την εποπτεία του Μικαέλ Λέβι. Αποτέλεσμα ήταν το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Οι μαρξιστές και το εβραϊκό ζήτημα. Ιστορία μιας διαμάχης, 1843-1943 [Les marxistes et la question juive. Histoire d'un debat 1843-1943], που κυκλοφόρησε το 1990, με πρόλογο του Πιέρ Βιντάλ-Νακέ. Δίδαξε, για πολλά χρόνια, στο Πανεπιστήμιο της Πικαρδίας «Ιούλιος Βερν», στην Αμιέν, ενώ σήμερα είναι (από το 2013) καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. [Στα γαλλικά του χρόνια, έγινε μέλος της LCR και στη συνέχεια στάθηκε κοντά στο NPA.] Ο ναζισμός και ο αντισημιτισμός, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και ο μεσοπόλεμος, η ιστορία των ιδεών, η σχέση ιστορίας και μνήμης, τα όρια της έννοιας του ολοκληρωτισμού είναι μερικά από τα θέματα στα οποία έχει εστιάσει. Στα ελληνικά έχουν ήδη κυκλοφορήσει, από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, τα βιβλία του Διά πυρός και σιδήρου: Περί του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου, 1914-1945 (2013), Οι ρίζες της ναζιστικής βίας: Μια ευρωπαϊκή γενεαλογία (2013), Τι απέγιναν οι διανοούμενοι; (2014) και Η ιστορία ως πεδίο μάχης: Ερμηνεύοντας τις βιαιότητες του 20ού αιώνα (2016). Παρεμβαίνει συχνά, με άρθρα του, στις ιστορικές και πολιτικές διαμάχες του καιρού μας. Στα τέλη του 2014 βρέθηκε στην Ελλάδα, σε μια σημαδιακή στιγμή, για να δώσει την Όγδοη Ετήσια Διάλεξη προς τιμήν του Νίκου Πουλαντζά (17 Δεκεμβρίου 2014). Το κείμενο της διάλεξης εκδόθηκε σε βιβλιαράκι: Αναμνήσεις από το μέλλον: οι πολιτικές χρήσεις του παρελθόντος, μτφ. Βαγγία Λυσικάτου, Νήσος & Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, 2015. Πολύ πρόσφατα, τούτο το Φλεβάρη [2017], κυκλοφόρησε το βιβλίο του Les nouveaux visages du fascisme (στη σειρά των συζητήσεων με τον Regis Meyran). Άλλα σημαντικά έργα του [αμετάφραστα]: Les marxistes et la question juive. Histoire d'un debat 1843-1943 (με πρόλογο του Pierre Vidal-Naquet, 1990), Les Juifs et l'Allemagne. De la «symbiose judeo-allemande» a la memoire d'Auschwitz (1992), Siegfried Kracauer. Itineraire d'un intellectuel nomade (1994), Le passe, modes d'emploi. Histoire, memoire, politique (2005), La fin de la modernite juive. Histoire d'un tournant conservateur (2013). Έχει επιμεληθεί, μεταξύ άλλων, την έκδοση του τόμου Le totalitarisme. Le XXe siecle en debat (2001). Δημοσιεύω στη συνέχεια ένα εκτενές απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου. Για πάνω από έναν αιώνα η ριζοσπαστική αριστερά εμπνεύστηκε από την περίφημη εντέκατη θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ: μέχρι σήμερα οι φιλόσοφοι αρκέστηκαν να ερμηνεύουν τον κόσμο, τώρα πρέπει να τον αλλάξουμε. Όταν, το 1989, η αριστερά απόμεινε «χωρίς πνευματικό καταφύγιο», έχοντας συνειδητοποιήσει την αποτυχία των προηγούμενων προσπαθειών για ν' αλλάξει τον κόσμο, χρειάστηκε να αναθεωρήσει τις ίδιες τις ιδέες με τις οποίες είχε πασκίσει να τον ερμηνεύσει. Και όταν, δέκα χρόνια αργότερα, εμφανίστηκαν νέα κινήματα που διακήρυσσαν ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», χρειάστηκε να επινοήσουν εξαρχής τις διανοητικές και πολιτικές τους ταυτότητες. Χρειάστηκε να επινοήσουν εξαρχής τον εαυτό τους σφυρηλατώντας πρακτικές -καθώς και θεωρίες, πολλές φορές- ανήκουστες σ' ένα κόσμο στερημένο από ένα ορατό, κατανοητό ή διανοητό μέλλον. Δεν μπόρεσαν όμως, σε αντίθεση με άλλες ορφανές γενιές που είχαν προηγηθεί, να «επινοήσουν μια παράδοση». Το πέρασμα από μια εποχή πυρός και σιδήρου, η οποία παρά τις πολυάριθμες ήττες της παρέμενε κατανοητή, σε μια νέα εποχή πλανητικών απειλών χωρίς ορατή διέξοδο πήρε μελαγχολικές αποχρώσεις. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα την αναδίπλωση σ' ένα περίφρακτο σύμπαν θλίψης και αναμνήσεων, πρόκειται μάλλον για ένα σύνολο συγκινήσεων και συναισθημάτων που περιβάλλουν τη μετάβαση σε μια νέα εποχή. Είναι ο μοναδικός τρόπος να συνυπάρξουν η αναζήτηση ιδεών και σχεδίων για το αύριο με το πένθος και τη θλίψη που συνοδεύουν την εξάλειψη των επαναστατικών εμπειριών του παρελθόντος. Είναι η μελαγχολία μιας αριστεράς, ούτε αρχαϊκής ούτε ανίσχυρης, που ωστόσο δεν θέλει ν' απαλλαγεί από το φορτίο του παρελθόντος, έστω κι αν αυτό συχνά αποδεικνύεται βαρύ. Είναι η μελαγχολία μιας αριστεράς που, παρότι στρατευμένη στους αγώνες του παρόντος, δεν αποφεύγει να κάνει έναν απολογισμό για τις συσσωρευμένες ήττες. Μιας αριστεράς που δεν παραιτείται μπροστά στην πλανητική τάξη πραγμάτων που σχεδίασε ο νεοφιλελευθερισμός αλλά η οποία μπορεί να ακονίσει τα όπλα της κριτικής της μόνο μέσα από μια ενσυναισθησιακή ταύτιση με τους νικημένους της ιστορίας, αυτό το απέραντο πλήθος στο οποίο έσμιξε, στα τέλη του 20ού αιώνα, η τελευταία γενιά των ηττημένων επαναστάσεων. Για να αποφέρει καρπούς, όμως, αυτή η μελαγχολία πρέπει να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεχτή, αποφεύγοντας τις συνηθισμένες στρατηγικές της παράκαμψης και τις κλασικές πανουργίες της απώθησης. Υπήρξε μια εποχή όπου το να επιχειρήσει κανείς έφοδο στον ουρανό αποτελούσε τον καλύτερο τρόπο για να πενθήσει τους χαμένους συντρόφους του. Αυτή η εποχή πέρασε, η υπέρβαση της θλίψης μέσα από την έξαψη της μάχης δεν είναι πια, ή δεν είναι ακόμα, στην ημερήσια διάταξη. Σ' αυτό το παρελθόν, ταυτόχρονα οικείο και «άγνωστο» -βιωμένο, μεταβιβασμένο, στη συνέχεια απωθημένο και τέλος αλλότριο για τις νέες γενιές- οι διανοητικές διαμάχες ανακατεύονται με λιγότερο τυποποιημένα πολιτισμικά βιώματα. Τα χνάρια αυτής της αριστερής μελαγχολίας αναγνωρίζονται πολύ ευκολότερα στις άφθονες εκδηλώσεις του επαναστατικού φαντασιακού παρά στην πνευματική παραγωγή και τις θεωρητικές αντιδικίες. Κι αυτές οι θεωρητικές πλευρές, άλλωστε, αποκαλύπτουν πολλά στρώματα κρυφών σημασιών όταν ερμηνευτούν μέσα από το πρίσμα της συλλογικής φαντασίας που τις συνοδεύει. Γι' αυτό το δοκίμιο τούτο ταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα σε έννοιες και εικόνες χωρίς να καθιερώνει κάποια ιεραρχία ανάμεσά τους, θεωρώντας τες εξίσου σημαντικές για τον ορισμό και την έκφραση της αριστερής κουλτούρας. Τις συνδυάζει και συλλαμβάνει την αμοιβαία απήχησή τους, δείχνει εκείνο που μοιράζονται πολλά κλασικά θεωρητικά έργα με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Στηρίζεται σε πηγές διαφορετικής φύσης που θα μπορούσαμε να τις χαραχτηρίσουμε, μαζί με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, «νοητικές εικόνες» (Denkbilder). Ο στόχος μας δεν ήταν να εγείρουμε κάποιο μνημείο ή να γράψουμε ένα επιτύμβιο, αλλά να εξερευνήσουμε ένα πολύμορφο και συχνά αντιφατικό μνημονικό τοπίο. Σε αντίθεση προς την κυρίαρχη ανθρωπιστική αγόρευση, που ιεροποιεί τη μνήμη των θυμάτων, αγνοώντας ή και απορρίπτοντας τις στρατεύσεις τους, η επαναστατική μελαγχολία στρέφει το βλέμμα της στους νικημένους. Βλέπει τις τραγωδίες που συνδέονται με τις χαμένες μάχες του παρελθόντος σαν βάρος και σαν χρέος, που περιέχουν επίσης μιαν επαγγελία λύτρωσης. (.) Η αριστερή μελαγχολία δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν εμφανίστηκε στην αυγή του 21ου αιώνα σαν απρόσμενη ανάδυση που χρειάζεται επεξήγηση, επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία. Δεν είναι μια ασθένεια της αριστεράς -ένα παθολογικό πένθος- όπως θα μπορούσε να υποθέσει μια επιφανειακή εφαρμογή των φροϊδικών κατηγοριών. Η ιστορική καμπή του 1989 απλώς την έφερε στο προσκήνιο, όμως δεν τη δημιούργησε. Η αριστερή μελαγχολία υπήρχε πάντα, διακριτική, σεμνή, συχνά υπόγεια, στις περισσότερες περιπτώσεις απαγορευμένη από το δημόσιο λόγο, λογοκριμένη από την προπαγάνδα και πάντα απρόθυμη να εκτεθεί στο φως της ημέρας. Την ονόμασα «κρυφή παράδοση», όρο που δανείστηκα από την Χάνα Άρεντ. Το 1944, είχε χαραχτηρίσει έτσι («die verborgene Tradition») την ιστορία του «παρία» ιουδαϊσμού, ανυπόταχτου σε κάθε θρησκευτικό ή πολιτικό κομφορμισμό, απείθαρχου τόσο απέναντι στη συναγωγή όσο κι απέναντι στην καθιερωμένη εξουσία. Στα μάτια της, οι καλύτεροι εκπρόσωποί του ήταν ο Χάινριχ Χάινε κι ο Μπερνάρ Λαζάρ, δυο αιρετικοί εβραίοι, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ένας καλλιτέχνης που είχε φέρει στον κινηματογράφο τη φιγούρα του shlemihl, αλήτη και περιθωριακού, καθώς και ο Φραντς Κάφκα, αταξινόμητος και βασανισμένος συγγραφέας. Όπως κι αυτή η «κρυφή παράδοση», η αριστερή μελαγχολία δεν ανήκει στο επίσημο αφήγημα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Δεν έχει σχεδόν τίποτα κοινό με την ένδοξη εποποιία, τις περισσότερες φορές απατηλή και κίβδηλη, των θριάμβων και των μεγάλων καταχτήσεων, με λάβαρα που ανεμίζουν, σεβάσμιους ήρωες και βεβαιότητες για το μέλλον. Εντάσσεται μάλλον σε μια παράδοση ηττών που -όπως υπενθύμισε η Ρόζα Λούξεμπουργκ την παραμονή του θανάτου της- έχουν σημαδέψει την ιστορία των επαναστάσεων. Είναι η μελαγχολία του Μπλανκί και της Λουίζ Μισέλ μετά την αιματηρή καταστολή της Παρισινής Κομμούνας, η μελαγχολία της ίδιας της Ρόζας Λούξεμπουργκ που, στη φυλακή του Βρόνκε, συλλογιόταν το σφαγείο του Μεγάλου Πολέμου και τη συνθηκολόγηση του γερμανικού σοσιαλισμού, η μελαγχολία του Γκράμσι που, σε μια φασιστική φυλακή, ξανασκεφτόταν τη σχέση ανάμεσα σε «πόλεμο θέσεων» και «πόλεμο κινήσεων» μετά την αποτυχία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων, η μελαγχολία του Τρότσκι στην έσχατη μεξικανική εξορία του, κλεισμένου πίσω από τους οχυρωμένους τοίχους του καταφυγίου του στο Κογιοακάν, η μελαγχολία του Βάλτερ Μπένγιαμιν που, εξόριστος στο Παρίσι, επανεξέταζε την ιστορία από τη σκοπιά των «υποδουλωμένων προγόνων», η μελαγχολία του Σ. Λ. Ρ. Τζέιμς που έγραφε για τον Μέλβιλ στην καραντίνα του Έλις Άιλαντ, enemy alien στις Ηνωμένες Πολιτείες του μακαρθισμού, η μελαγχολία των ινδονήσιων κομμουνιστών που επιβίωσαν από τη μεγάλη σφαγή του 1965, η μελαγχολία του Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας, όταν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο κουβανέζικος δρόμος είχε μπει σε αδιέξοδο. Τούτο το βιβλίο προσπαθεί να αποδώσει ένα πρόσωπο σ' αυτή την κρυφή παράδοση, να συλλάβει κάποιες σημαδιακές στιγμές της και ν' αναδείξει τους κυριότερους εκπροσώπους της, στη θεωρία αλλά και στη ζωγραφική ή τον κινηματογράφο. Η στενοχώρια και το πένθος, το συντριπτικό αίσθημα της αποτυχίας, η θλίψη για τους φίλους και τους συντρόφους που έπεσαν, για τις ευκαιρίες που ξοδεύτηκαν, για τις καταχτήσεις που χάθηκαν, για την ευτυχία που πέταξε, συνόδεψαν την ιστορία του σοσιαλισμού από τις απαρχές του, σάμπως η διαλεκτική άλλη όψη της επαναστατικής έκστασης, όπου όλα γίνονται εφικτά, όταν νιώθεις την ευχαρίστηση να ενεργείς από κοινού και να αχτινοβολείς μέσα στη συλλογική δράση, όταν έχεις την εντύπωση ότι πετάς στον ουρανό, απαλλαγμένος από κάθε βάρος κι ικανός να δώσεις νόημα στην ιστορία. Αυτή η αριστερή μελαγχολία συσκοτίστηκε, απωθήθηκε ή εξιδανικεύτηκε από αναπαραστάσεις που την υπερέβαιναν, σκιαγραφώντας την εικόνα ενός απελευθερωμένου μέλλοντος. Έτσι, ποτίζει την ιστορία των επαναστατικών κινημάτων σάμπως υπόγειο ποτάμι, σάμπως ένα ισχυρό μα αόρατο ρεύμα, εξορκισμένο ή εξουδετερωμένο από διδακτικά και παρηγορητικά αφηγήματα. Παραφράζοντας τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, θα μπορούσε να έλεγε κανείς ότι η αριστερή κουλτούρα είναι εμποτισμένη με μελαγχολία όπως το στουπόχαρτο με μελάνι: «Αν όμως ακολουθούσαμε το στουπόχαρτο, τίποτα απ' όσα γράφτηκαν δεν θα απέμενε». Αυτό ακριβώς το κρυφό κείμενο, αυτό το διανοητικό υπόστρωμα φτιαγμένο από συγκινήσεις και μνήμες, σκοπεύει να φέρει στην επιφάνεια τούτο το βιβλίο. Υστερόγραφο: Να θυμίσω ότι απόψε στις 8μμ στην Αλκυονίδα θα παρουσιάσω το βιβλίο «Τι είδα εις την Ρωσσίαν των Σοβιέτ» του Κ. Βάρναλη, στο οποίο έχω κάνει την επιμέλεια (εκδόσεις Αρχείο 2014). Advertisements Περαιτέρω: ?Email ?Facebook8 ?Twitter Σχετικά Βιβλία για τις γιορτές και φέτος! σε "Βιβλία" Ακόμα ένα βιβλίο για δώρο σε "Βιβλία" Ένα βιβλίο για δώρο σε "Βιβλία" This entry was posted on 15 Ιουνίου, 2017 στις 09:40 and is filed under Αριστερά, Κομμουνιστικό κίνημα, Παρουσίαση βιβλίου. Με ετικέτα: Έντσο Τραβέρσο, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Νίκος Κούρκουλος. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, ή trackback from your own site. 44 Σχόλια to "Αριστερή μελαγχολία, ένα βιβλίο του Έντσο Τραβέρσο" 1.Λεύκιππος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 09:44 Η μελαγχολία ούτως ή άλλως είναι πρόβλημα. Αν είναι και αριστερή, βράσε ρύζι... 2.Δύτης των νιπτήρων said 15 Ιουνίου, 2017 στις 09:51 Α, νόμιζα ότι ο shlemihl ήταν επινόηση του Πίντσον (στο V.). Ο Τραβέρσο είναι πάντα εξαιρετικός - όπως και ο μεταφραστής ?? 3.Κατερίνα Τοράσκη said 15 Ιουνίου, 2017 στις 09:52 Πολύ καλή ευκαιρία Νίκο και η έκδοση του βιβλίου στα ελληνικά και η δική σου παρέμβαση! Γιατί λέγονται τόσα και τόσα αυτό το διάστημα. 4.sarant said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:00 Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια! 2 Γίντις δεν είναι αυτό το σλέμιλ; 5.Δύτης των νιπτήρων said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:21 4β Ε, ναι: http://www.jewishencyclopedia.com/articles/13275-schlemihl 6.Πάνος με πεζά said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:27 Καλημέρα ! Άσχετο σχόλιο της μέρας : τριάντα χρόνια χτες από το Ευρωμπάσκετ, τριάντα χρόνια σήμερα από την επόμενη μέρα, Δευτέρα, που δίναμε Έκθεση στις Πανελλαδικές. Κι είχε πέσει Μακρυγιάννης, «Είχα δυο αγάλματα.». (Καλά τα είχα πάει, πλησίστιος εθνικής υπερηφάνειας, είχα φτάσει στο 16, θεϊκό για Έκθεση.) Για τους αρκετούς εκπαιδευτικούς του ιστολογίου, ξέθαψα ένα ωραίο site με θέματα Πανελλαδικών και λύσεις, από το 1983. http://e-didaskalia.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html 7.Παναγιώτης Κ. said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:27 Αριστερή μελαγχολία.Εκτός από τις καρδιές των Αριστερών την συναντάμε και σε υλική μορφή. Διότι π.χ εκείνες οι μονότονες και καταθλιπτικές πολυκατοικίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία ίσως είναι το αποτέλεσμα και της Αριστερής μελαγχολίας. Μετά την Αριστερή μελαγχολία, σειρά έχουν η Αριστερή Οργή, η Αριστερή Αλαζονεία, ο Αριστερός Φθόνος, η Αριστερή Οκνηρία κ.ο.κ. Δεν αστειεύομαι! Χρόνια πολλά η Αριστερά δεν είδε αυτά τα χαρακτηριστικά της και βρέθηκε σε υποχώρηση. Μήπως λοιπόν πρέπει να χαράξει καινούργιο δρόμο; 8.Corto said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:36 Καλημέρα! «Το 1944, είχε χαραχτηρίσει έτσι («die verborgene Tradition») την ιστορία του «παρία» ιουδαϊσμού, .. Στα μάτια της, οι καλύτεροι εκπρόσωποί του ήταν ο Χάινριχ Χάινε κι ο Μπερνάρ Λαζάρ, δυο αιρετικοί εβραίοι, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ., καθώς και ο Φραντς Κάφκα, ..» Όμως ο Τσάρλι Τσάπλιν δεν ήταν Εβραίος (πιθανόν να είχε κάποια τσιγγάνικη καταγωγή). 9.ΕΦΗ - ΕΦΗ said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:38 http://md0.libe.com/api/libe/v2/paperpage/243154/?format=jpg 10.ΛΑΜΠΡΟΣ said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:39 7 - Δεν είναι αποτέλεσμα της αριστερής μελαγχολίας, αλλά της φασιστικής ιδοπέδωσης της ανθρώπινης έκφρασης, οι πολυκατοικίες αυτές σε όλο το ανατολικό μπλόκ, ήταν ο μελαγχολικός θάνατος της αριστεράς, απλώς το 89 επισημοποιήθηκε. 11.sarant said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:41 8 Πράγματι Speculation about Chaplin's racial origin existed from the earliest days of his fame, and it was often reported that he was a Jew. Research has uncovered no evidence of this, and when a reporter asked in 1915 if it was true, Chaplin responded, «I have not that good fortune.» The Nazi Party believed that he was Jewish and banned The Gold Rush on this basis. Chaplin responded by playing a Jew in The Great Dictator and announced, «I did this film for the Jews of the world. Αλλά αν προσέξεις το απόσπασμα οι δυο αιρετικοί εβραίοι δεν είναι ο Τσάπλιν αλλά ο Χάινε και ο Λαζάρ. Ο Τσάπλιν είναι αυτός που είχε φέρει τη φιγούρα του Σλέμιλ στο προσκήνιο 12.ΓιώργοςΜ said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:45 6 Καλή η προπάθεια, μικρέ.. ?? , αλλά εμείς οι (δύο χρόνια) μεγαλύτεροι γράφαμε «ευδοκίμηση και αρωγή», αντρικά θέματα, όχι αστεία. ?? 13.Corto said 15 Ιουνίου, 2017 στις 10:50 11 (Sarant): Το πρόσεξα, αλλά θεωρώ ότι η διατύπωση έχει κάποια αδυναμία, γιατί ο Τσάπλιν αναφέρεται ανάμεσα στους δύο πρώτους και στον Κάφκα, που ήταν όντως Εβραίος, ενώ συγχρόνως και τους τέσσερις τους αποκαλεί «εκπροσώπους του «παρία» ιουδαϊσμού». 14.spiral architect ???? said 15 Ιουνίου, 2017 στις 11:14 Καλημέρα Μιας αριστεράς που δεν παραιτείται μπροστά στην πλανητική τάξη πραγμάτων που σχεδίασε ο νεοφιλελευθερισμός αλλά η οποία μπορεί να ακονίσει τα όπλα της κριτικής της μόνο μέσα από μια ενσυναισθησιακή ταύτιση με τους νικημένους της ιστορίας, αυτό το απέραντο πλήθος στο οποίο έσμιξε, στα τέλη του 20ού αιώνα, η τελευταία γενιά των ηττημένων επαναστάσεων. A, καλά! Ας ερωτηθούν καλύτερα όλοι oi σχηματισμοί, κινήματα και κόμματα υιοθετούν αυτό το ευχολόγιο και έπειτα κάνουν ακριβώς τα αντίθετα. 15.cronopiusa said 15 Ιουνίου, 2017 στις 11:24 16.ΣΠ said 15 Ιουνίου, 2017 στις 12:01 Ένας Ιταλός ιστορικός για την αριστερή μελαγχολία. Και θυμήθηκα τον Ενρίκο Μπερλίνγκουερ. Πριν από τέσσερεις μέρες (11 Ιουνίου) ήταν η επέτειος του θανάτου του. 17.giorgos said 15 Ιουνίου, 2017 στις 12:13 Μά τί θά πεί μελαγχολία ! Είναι δυνατόν σέ μιά έπιστημονική θεωρία νά κυριαρχεί ένα τέτοιο συναίσθημα ? 18.dryhammer said 15 Ιουνίου, 2017 στις 12:15 Θυμάμαι απο το '89 μέχρι και μέσα της δεκαετίας του '90, τη μάνα μου να λέει, σχολιάζοντας τον καταιγισμό γεγονότων ένθεν κακείθεν, για τον πατέρα μου, πως πρόλαβε και πέθανε. (το '87) 19.cronopiusa said 15 Ιουνίου, 2017 στις 12:25 La mia generazione ha perso (GR sub) 20.gpoint said 15 Ιουνίου, 2017 στις 12:29 Δεν διαβάζω που δεν διαβάζω, τα θεωρητικά της αριστεράς είναι για μένα ξένη ήπειρος. Αν και τελευταία διακρίνω κάποια βήματα προόδου (κλέβουν ΠΑΟΚτσήδικα συνθήματα : μια φορά ΚΝΕ για πάντα ΚΝΕ- οπότε πάει ο νους σου σε Πάγκαλο και Ανδρουλιδάκη στην μου-νου και τρελλαίνεσαι ?? σε γενικές γραμμές το πρόβλημα της αριστεράς συνοψίζεται σε 6 λέξεις κι ένα ερωτηματικό :τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε ; 21.ΛΑΜΠΡΟΣ said 15 Ιουνίου, 2017 στις 12:53 Στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια οι εξελίξεις θα είναι τόσο καταιγιστικές που όλες αυτές οι έννοιες , αριστερά, δεξιά, κομουνισμός, καπιταλισμός, κι ό,τι άλλο ισμός θα μοιάζουν ανέκδοτα. Όλα εξαρτώνται από το πότε η τεχνητή νοημοσύνη θε ξεπεράσει το κρίσιμο όριο, από κεί και πέρα ο έλεγχος τον ανθρώπων θα περάσει σε άλλο επίπεδο, δεν θα χρειάζονται οι ιδεολογίες, οι θρησκείες και τα κόμματα, ούτε κάν η υποχρεωτική εκπαίδευση. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα λυθεί το πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η τεχνολογική εξέλιξη, που σε λίγα χρόνια θα είναι εκρηκτικό, δηλαδή τον πληθωρισμό του εργατικού δυναμικού και τον υπερπληθωρισμό των ανθρώπων. Είδομεν.? 22.gpoint said 15 Ιουνίου, 2017 στις 13:01 # 21 Φίλτατε Λάμπρο (έχεις μέηλ) θα προλάβουμε τα 15χρόνια ή θα μας. ο ΓΠΠ ; (οψόμεθα είναι το σωστό) 23.gpoint said 15 Ιουνίου, 2017 στις 13:04 Για να είμαι πιο δίκαιος υπάρχει μια σειρά για τους έχοντες τα πόστα. Πρώτον κάντο σωστά Δεύτερον κάντο γρήγορα Τρίτον κάντο χενεράλ, εεεε , κάντο αριστερά 24.nikiplos said 15 Ιουνίου, 2017 στις 13:08 Καλησπέρα. Μελαγχολία ή μη, το πρόβλημα της Αριστεράς, το πολιτικό γιατί τα υπόλοιπα είναι άλλης συζητησης, είναι ίδιο με εκείνο των υπολοίπων ιδεολογικών χώρων. Ισοπεδώνουν το άτομο. Το άτομο είναι αλήθεια, είναι καινούρια ανακάλυψη. Παλαιότερα δεν υπήρχε καν. Ήταν ο μεγάλος υιός της οικογένειας (που δούλευε για να τραφούν/καλοπεράσουν τα υπόλοιπα), ήταν η κόρη που έπρεπε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, ήταν ο υιός που έπρεπε να πάει στρατιώτης κοκ. Ήταν ο υιός που έπρεπε να γίνει ωρολογοποιός. Ξαφνικά όλοι αυτοί άρχισαν να σπουδάζουν, να μορφώνονται να αναζητούν τον εαυτό τους και να θέτουν ζητήματα που είχαν να τεθούν 2000 χρόνια. Και τότε όλες οι θρησκείες, οι φορμαλιστικές ιδεολογίες κλπ, ήταν πολύ λίγες για να καλύψουν τις ανάγκες του ατόμου. Από εκεί ξεπετάχτηκαν οι υπαρξιστές Νίτσε κα μέχρι τον (υποδεέστερο κατά τη γνώμη μου) Σαρτρ. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, είχε φθάσει σε ένα κομβικό αδιέξοδο: Έπρεπε να συγκεράσει τις ολιστικές ιδεολογικές εκδοχές ενός μαρξιστικού ιδεώδους (αδιόρατο, ασαφές και εν πολλοίς πολύ αδρό) με την σύγχρονη ανάγκη του ατόμου. Να ξαναφέρει τον Κήπο του Επίκουρου στο άφορο έδαφος ενός νέου θεολογικού ιδεολογικού φανατισμού, όπως εμφανίζονταν τότε οι Κομμουνιστές της Ανατολής. Εκεί κλάταρε κατά τη γνώμη μου. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Κατά συνέπεια ούτε ισοδύναμοι. Τα άτομα έχουν διαφορές. Για να καταφέρουν να έχουν μια πολιτική ισότητα που θα βασίζεται σε δικαιοσύνη σε πολλά ζητήματα, πρέπει να ξεπεράσουν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ψηλός, δυνατός, κοντός, αδύναμος, ευαίσθητος, χονδρόπετσος, όμορφος, άσχημος κα. Το να συνυπάρξει σε μια κοινωνία, δεν αρκεί η πολιτική ισότητα, αλλά και η κοινοτική, εκείνη δηλαδή που θα τον επιφέρει ως οντότητα μέσα στην άμεση κοινότητα που ζει. Το νομίζετε εύκολο? Δοκιμάστε τότε να μοιράσετε λίγο κέϊκ ?? Παλαιότερα ήταν οι οικογένειες, ένα είδος πρωτόγονης κοινότητας. Εκεί είπαμε στην αρχή μέχρι και τον 18ο αιώνα τι γινόταν. Ο μεσαίος υιός δάσκαλος και η κόρη ράφτρα. Δεν αποφάσιζαν οι ίδιοι, το άτομο δεν υπήρχε. Στον 20ο αιώνα όμως το άτομο είχε ανακαλυφθεί. Η κοινότητα λοιπόν ήταν μια ευρύτερη οικογένεια που καλούταν να προσδιορίσει το άτομο. Η ισοπέδωση του ατόμου που επέφεραν εν πολλοίς τα πολιτικά εγχειρήματα του Μαρξισμού στην Ανατολή, βασίζονταν κυρίως σε θεολογικές αντιλήψεις. Μάλιστα επηρεασμένες από τον μονοθεϊσμό. Γι' αυτό και ήταν πιο εύκολο να καλλιεργήσουν προσωπολατρία από οποιαδήποτε άλλη πολιτική διάσταση. Σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ (γουάο που θά 'λεγε κι ο Βαρουφάκης). Δεν είχε θέση αυτή η ισοπέδωση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της ευρωπαϊκής προοδευτικής σκέψης που ερχόταν από έναν Διαφωτισμό και μια Γαλλική Επανάσταση. Άλλωστε ήξεραν καλά στην Ευρώπη που είχαν οδηγήσει αυτές οι προσωπολατρίες στο παρελθόν. Και η Ανατολή το ήξερε, αλλά δεν είχε διαφωτιστεί. Ήταν μιαν Αχανής έκταση Μουζίκων. Το κοινοτικό πρόβλημα που δεν μπορούσε να λύσει η Ευρώπη, το είχε λύσει η Άγρια Δύση. Εκεί υπήρχε ένα πλούσιο παρελθόν άμεσα ισχυρού κοινοτικού πολιτισμού. Εξαιρετικά θαυμαστού, γιατί είχε αφομοιώσει σε κοινότητες, ανθρώπους από όλον τον τότε κόσμο. Για τους Αμερικανούς Πολίτες, η κοινότητα είναι η επιτομή του ατόμου μέσα στην κοινωνία. Η Κοινωνία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά Βουλή των Κοινοτήτων. Αν δεν υπάρχουν οι Κοινότητες να ευδοκιμήσουν τα άτομα, Κοινωνίες δεν στέκονται. Το αποτέλεσμα ήταν λογικό. Οι ανατολικές θεολογικού τύπου μαρξιστικές ιδεολογίες κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Στις ΗΠΑ το οργανωμένο κεφάλαιο, όπως και στη Βιομηχανική Ευρώπη, βρήκε τρόπο να γλυτώσει από το ρομφαία των κοινοτήτων. Τις αντιστρατεύτηκε ιδρύοντας και κονσερβοποιόντας ανθρώπους στις μεγαλουπόλεις, σε slam δηλαδή. Στις slam δεν μπορεί εύκολα να ευδοκιμήσει μια κοινότητα. Το μόνο ευχάριστο είναι πως στις ΗΠΑ, υπάρχει ακόμη ένα ισχυρό κοινοτικό δυναμικό που ανθίσταται. Δεν περιμένω τίποτε από τον Ευρωπαϊκό ελιτίστικο ατταβισμό. Ο δάσκαλος, ο σπουδαίος, ο μάγκας κλπ. Περιμένω πολλά από τις κοινότητες των ΗΠΑ, εκείνες που στις ταμπέλες τους έξω από τις πόλεις γράφουν: «Ξένε αν δεν είσαι λευκός και μεθοδιστής φύγε, αυτή η πόλη του Τέξας δεν είναι για σένα». Ίδωμεν. 25.Pedis said 15 Ιουνίου, 2017 στις 13:39 Κι σε μας έχει πέσει πολλή μελαγχολία, αγώνας, πάλη, αντίσταση, 17 ώρες . άντε πάμε για το πέμπτο μνημόνιο να στανιάρουμε. 26.Δημ?τρης Μαρτ?νος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 13:48 Γει? σας. Δ?ν θ? ?σχοληθ? μ? τ? κυρ?ως θ?μα (κατ? ?ρχ?ς) ?λλ? δ?ν ε?μαι τελε?ως «?κτ?ς θ?ματος», μι?ς κα? σ?ν σ?μερα, πρ?ν ?π? 23 χρ?νια, π?θανε ? Μ?νος Χατζηδ?κις. Θυμ?μαι π?ς ?κουσα τ?ν ε?δηση το? θαν?του του στ? α?τοκ?νητο, καθ?ς ?πιστρ?φαμε μ? τ?ν ?δελφ? μου ?π? τ? Λα?ριο, μετ? ?π? μι? μ?ρα κοπιαστικ?ς, πλ?ν ε?χ?ριστης, δουλει?ς. Ε?χαμε βγ?λει στ? καρν?γιο τ? τρεχαντ?ρι μας, τ?ν ?ρχ?γγελο, κα? κ?ναμε τ?ν ?τ?σια συντ?ρησ? του. Τριψ?ματα, στοκαρ?σματα, μπογι?ς, βερν?κια κα? ?λα τ? σχετικ?. Ε?χαμε ε?θυμη δι?θεση, παρ? τ?ν κο?ραση,γιατ? ξ?ραμε π?ς ε?χαμε μπροστ? μας ?να καλοκα?ρι μ? ταξ?δια, ψαρ?ματα κα? ?λες τ?ς χαρ?ς τ?ς θ?λασσας. Π?σαμε κι ο? δυ? σ? μελαγχολ?α. Τ?ν Χατζηδ?κι ?ργησα ν? τ?ν ?κτιμ?σω. ?ν κα? πολ? μικρ?ς, παιδ? το? δημοτικο?, στ?ς ?ρχ?ς τ?ς δεκαετ?ας το? ?60, ε?χα γ?νει ?παδ?ς το? Μ?κη, ?πηρεασμ?νος ?π? τ?ν ?δελφ? μου πο? ?ταν ?δη φοιτητ?ς. Τ?ν ?ποχ?ν ?κε?νην ε?χε δημιουργηθε? ?νας ?παδισμ?ς το? στ?λ ?λυμπιακ?ς-Παναθηναϊκ?ς ?ν?μεσα στο?ς θαυμαστ?ς το? Μ?κη κα? το? Μ?νου. Τ?τε ?βρισκα τ? τραγο?δια του νερ?βραστα, ?δερφ?στικα κα?, ?ργ?τερα πο? -τρομ?ρα μου- πολιτικοποι?θηκα, χωρ?ς πολιτικ? μ?νυμα. ?ρχισα ν? τ?ν ?νακαλ?πτω ?ξ α?τ?ας το? Τρ?του. Διαβ?ζοντας κα? ?κο?γοντ?ς τον στ? ραδι?φωνο κατ?λαβα τ?ν ?ξ?α του. Ε?δικ? στ? θ?μα το? ρεμπ?τικου (μι? μεγ?λη -μαζ? μ? τ? θ?λασσα- ?δυναμ?α μου) ?π?ρξε πρωτοπ?ρος. ?π? πολ? νωρ?ς, μ?λιστα, ?ταν ? συντριπτικ? πλειοψηφ?α τ?ς ?ριστερ?ς, ?λλ? κα? τ?ς συντηρητικ?ς, διαν?ησης τ? θεωρο?σε ?ξοβελιστ?ο. Γι? α?τ?, ?μως, ?ς μιλ?σουν α?το? πο? τ? ξ?ρουν καλ?τερα κα? τ? ?χουν μελετ?σει σ? β?θος. Κι ?να τραγο?δι του πο? π?ντα μ? ?γγ?ζει. ? γκρεμ?ς, μ? τ?ν ?ρφ?α Κρεο?ζη. 27.Λεύκιππος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 13:51 15 Αφίσα τελευταία σειρά «Φίλοι του Λακού Μετώπου...» Λείπει ένα γιωτα να γίνει Λαϊκού ή κάνω λάθος και Λακού σημαίνει κάτι; Εκτυπώθηκαν ήδη; 28.Γιάννης Ιατρού said 15 Ιουνίου, 2017 στις 14:47 21: Βάστα καημένε Γέρακα ?? 29.Δημ?τρης Μαρτ?νος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 14:55 ?να σχ?λιο γι? τ? σημεριν? θ?μα (λεξιλογικο? χαρακτ?ρα): Γρ?φει (στ? ?π?σπασμα τ?ς ε?σαγωγ?ς): «.Χρειάστηκε να επινοήσουν εξαρχής τον εαυτό τους.» Νομ?ζω π?ς α?τ? ε?ναι μετ?φραση α?το? πο? στ? ?γγλ?ζικα λ?γεται: «.reinvent themselves.» Τ? reinvent μεταφρ?ζεται κα? ?ς ?πανεφευρ?σκω, ?ποδ?δοντ?ς το α?τολεξε?. Ο? παραπ?νω ?ποδ?σεις το? «reinvent» μο? φα?νονται πολ? ?γγλι?ς (κατ? τ? ?μερικανι?ς) Χωρ?ς ν? ε?μαι ε?δικ?ς, πιστε?ω π?ς ?ννοιολογικ? θ? τα?ριαζε καλ?τερα κ?τι σ?ν: .Χρει?στηκε ν? ?παναπροσδιοριστο?ν. ? .ν? ?παναπροσδιορ?σουν τ?ν ?αυτ? τους. ?π? α?το?, τ? γν?μην ?χει ? Νικοκ?ρης, ?ς ? πλ?ον ?ρμ?διος; 30.Αφώτιστος Φιλέλλην said 15 Ιουνίου, 2017 στις 14:57 26. Ορφέας Κρεούζης Έζησα από το 1928 έως και το 2004. Πορεύτηκα τίμια και αντρίκια. Άφησα μια παρακαταθήκη, ανθρώπους που με θυμούνται. Τελικά ο πραγματικός θάνατος έρχεται όταν ξεχνιέσαι. http://orpheakreouzis.blogspot.gr/ 31.gpoint said 15 Ιουνίου, 2017 στις 15:08 # 24 Λογικά ασυνεπές το «Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Κατά συνέπεια ούτε ισοδύναμοι.» Αν δεν είναι ισοδύναμοι αποκείεται να είναι ίδιοι, το αντίθετο δεν ισχύει. 32.gpoint said 15 Ιουνίου, 2017 στις 15:13 Και μιας που μας το θύμισε ο αγαπητός Δημήτρης (έχεις μέηλ) το μνημόσυνο του Μάνου, το τραγούδι που εμένα μου μίλησε περισσότερο. 33.voulagx said 15 Ιουνίου, 2017 στις 15:19 #29: Δημητρη, χωρις να ειμαι ειδικος ουτε ο πλεον αρμοδιος, υποψιαζομαι οτι η μεταφραση εγινε απο τα ιταλικα, στα οποια: Inventare=επινοειν 34.Γιάννης Ιατρού said 15 Ιουνίου, 2017 στις 15:44 33: εξ ού και η γνωστή στάση/νοοτροπία: non invented here 35.sarant said 15 Ιουνίου, 2017 στις 15:45 29-33 Μπορει να έγινε και από τα γαλλικά ?? Δυστυχώς δεν πήρα το βιβλίο όπως υπολόγιζα και δεν μπορώ να το τσεκάρω. 26 Τραγουδάρα! 36.Μπούφος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 16:01 26 Δημήτρη Μαρτίνο ξεσηκωτική η ζειμπεκιά του Γκρεμού! Θεός σ'χωρέσ' τον Μάνο που όταν ζούσε τον έβρισκα κάπως..μπλιαξ και προτιμούσα το Θεοδωράκη. .Αρχάγγελος!;-) 37.Γιάννης Ιατρού said 15 Ιουνίου, 2017 στις 16:22 38.Πέπε said 15 Ιουνίου, 2017 στις 16:36 @29, 33, 35: Μα νομίζω ότι παραδοσιακά σ' όλες τις γλώσσες, εφόσον έχουν αυτό το ρήμα (invent ή όπως), η κύρια σημασία είναι επινοώ. Η έννοια του #29, reinvent = περίπου επαναπροσδιορίζω, είναι πρόσφατη*, ειδική, σκόπιμη (ο πρώτος διδάξας θα μπορούσε να έχει διαλέξει άλλο ρήμα για να εκφράσει την έννοια που εισήγε, αλλά είχε κάποιο λόγο να διαλέξει το «επινοώ»), οπότε υποθέτω ότι ο νεολογισμός θα πέρασε σ' όλες τις γλώσσες παρόμοια. Αν ισχύει αυτό, τότε λίγο ενδιαφέρει αν το κείμενο μεταφράστηκε από αγγλικά, γαλλικά ή ιταλικά. _____________ (Πρόσφατη είναι και η ίδια η έννοια, όχι μόνο το να δηλώνεται αυτή η έννοια μ' αυτή τη λέξη.) 39.Δημ?τρης Μαρτ?νος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 16:44 @sarant (35) Σχετικ? μ? τ?ν μετ?φραση το? reinvent myself ?π? τ? ?γγλ?ζικα, δ?ν νομ?ζεις π?ς τ? ?παναπροσδιορ?ζoμαι ε?ναι πι? κοντ? του ?ννοιολογικ?; ?χω ?δικο ν? θεωρ? τ? ?πανεφευρ?σκομαι ? τ? ?πινο? ?ξ ?ρχ?ς τ?ν ?αυτ? μου ?γγλοαμερικανι?; @Μπο?φος (36). Ε?τυχ?ς, πρ?λαβα ν? τ?ν ?κτιμ?σω ?σο ζο?σε. ?? ?σο γι? τ?ν ?ρχ?γγελο, ?ταν ?να παν?μορφο τρεχαντ?ρι πο? ναυπηγ?θηκε στ?ς Σπ?τσες τ? 1985 κα? τ?ν χαρ?καμε γι? 19 χρ?νια, ?σο ?ντεχαν τ? κ?τσια μας ν? τ?ν συντηρο?με. ?σο γι? τ? ?νομ? του, ψ?ξαμε ν? βρο?με κ?τι παραδοσιακ? κα? τελικ? καταλ?ξαμε σ? α?τ?. 40.Δημ?τρης Μαρτ?νος said 15 Ιουνίου, 2017 στις 16:47 @Π?πε (38). Δ?ν ε?χα δε? τ?ν ?π?ντησ? σου ?ταν ?γραφα τ? 39α. 41.Δύτης των νιπτήρων said 15 Ιουνίου, 2017 στις 16:53 Και πώς θα μεταφράζαμε, π.χ., κάποιον που λέει redefine myself; (δεν πιάνω το reconfigure.) Λίγο παρακάτω μιλά για την «επινόηση της παράδοσης», ένα παράδοξο που πια ως όρος είναι παραπάνω από δόκιμος. Και καθόλου το ίδιο με τον, ξερωγώ, «προσδιορισμό της παράδοσης». 42.Μιχάλης Νικολάου said 15 Ιουνίου, 2017 στις 17:07 24, . στις ταμπέλες τους έξω από τις πόλεις γράφουν: «Ξένε αν δεν είσαι λευκός και μεθοδιστής φύγε, αυτή η πόλη του Τέξας δεν είναι για σένα». . Πάντως για τις μεγάλες τουλάχιστον πόλεις του Τέξας ισχύει εδώ και αρκετόν καιρό ακριβώς το αντίθετο. Το Χιούστον, για παράδειγμα, είναι πλέον και τυπικά η most diverse μείζων πόλη στις ΗΠΑ (όντας ήδη η 4η μεγαλύτερη), κάτι που αντιμετωπίζεται θετικά, ως πρότυπο συνύπαρξης κοινοτήτων με πολύ διαφορετικές καταβολές αλλά με κοινόν παρονομαστή. Η πρόταση της εισαγωγής αυτού του άρθρου από τους LA Times για πιτσιρίκια που φωνάζουν "Buscalo, buscalo," καθώς παίζουν μπάλα αναφέρεται σε κοινό και διαδεδομένο φαινόμενο. Η ιστορία, ιδιαίτερα η κοινωνική, του Τέξας έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς είναι αρκετά διαφορετική απ' εκείνην του υπόλοιπου Νότου των ΗΠΑ, κάτι που αντικατοπτρίζεται μερικές φορές και στην καθημερινότητα. 43.Το Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη said 15 Ιουνίου, 2017 στις 17:07 Ότι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τα βιβλία του Τραβέρσο, εμπίπτει στην κατηγορία «ενδιαφέρον» (προσωπικά τα θεωρώ κάτι παραπάνω από εξαιρετικά). Δεν αναφέρθηκε στο άρθρο και το τελευταίο του πριν την παρούσα κυκλοφορία, το «Κατανοώντας τη ναζιστική γενοκτονία: Ο μαρξισμός μετά το Άουσβιτς» που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβρη. 44.sarant said 15 Ιουνίου, 2017 στις 17:28 39-41 Ακριβώς, χρειάζεται το ρήμα «επινοώ», μεταξύ άλλων και λόγω του καθιερωμένου πια «επινοηση» 43 Καλά λέτε. Σχολιάστε Γράψτε το σχόλια σας εδώ....Γράψτε το σχόλια σας εδώ.... Gravatar Λογότυπο WordPress.com Φωτογραφία Twitter Φωτογραφία Facebook Φωτογραφία Google+ « Αποκαθίστανται οι ζημιές; Θα αποκατασταθεί η βλάβη; Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com. Follow ________ Orasi mailing list για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση orasi-requ...@hostvis.net και στο θέμα γράψτε unsubscribe Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας στείλτε email στην διεύθυνση Orasi@hostvis.net διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net Για το αρχείο της λίστας http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/ Εναλλακτικό αρχείο: http://hostvis.net/pipermail/orasi_hostvis.net/ παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011) http://www.freelists.org/archives/orasi __________ NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού http://www.nvda-project.org/ _____________ Κατάλογος ηχητικών βιβλίων για ανάγνωση http://www.hostvis.net/audiobooks/katalogos.xls Τα ηχογραφημένα βιβλία με φυσική φωνή προσφέρονται από τις βιβλιοθήκες που λειτουργούν οι φορείς των τυφλών ____________
