Re: [Orasi] Θεός σφαγών και βιασμών - Του Θάνου Τζήμερου
Αν υπήρχαν στις σκέψεις του μέσου μουσουλμάνου αυτά που γράφει ο τζήμερος ο πλανήτης θα είχε καταστραφεί. Για παράδειγμα στην χώρα μας ζούν 500 χιλιάδες μουσουλμάνοι. --Κώστας-- -Original Message- From: Christos Koromilas Κορομηλάς Sent: Thursday, March 24, 2016 5:15 AM To: Α Ορασις Subject: [Orasi] Θεός σφαγών και βιασμών - Του Θάνου Τζήμερου Θεός σφαγών και βιασμών - Του Θάνου Τζήμερου Είμαι απόλυτα ανεξίθρησκος – περισσότερο δεν γίνεται. Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θες, με όποιον τρόπο θες. Δεν πρόκειται αυτό να επηρεάσει ούτε την άποψή μου για σένα, ούτε τη στάση μου, ούτε τη σχέση μας. Κι αν ρωτάς για μένα: δεν ξέρω για ποιον λόγο είμαστε στη γη, δεν ξέρω πώς και γιατί προέκυψε η ζωή, τι δημιούργησε το Σύμπαν. Δεν ξέρω αν η σχέση αιτίου - αιτιατού στην οποία εδράζονται αυτά τα ερωτήματα είναι συμπαντικός νόμος ή ένα εργαλείο που έφτιαξε το μυαλό μας για να επιβιώσει ερμηνεύοντας τον περίγυρό του. Δεν ξέρω ούτε πώς το μυαλό φτιάχνει εργαλεία. Όμως, σέβομαι όλες τις ερμηνείες. Σέβομαι την προσήλωση του πιστού, τη θαρραλέα απελπισία του άθεου, τον πνευματικό μόχθο του αγνωστικιστή. Σέβομαι την κοινή ανθρώπινη μοίρα και νιώθω δέος μπροστά στην προσπάθεια του ανθρώπου να προσεγγίσει το «επέκεινα», να ζήσει και να δημιουργήσει, συμβιώνοντας με μια εκ γενετής καταδίκη σε θάνατο. Γι’ αυτό ποτέ δεν ένιωσα, ούτε εξέφρασα υποτίμηση για οποιαδήποτε θρησκεία. Ο δικός μου τρόπος προσέγγισης του μυστηρίου της ύπαρξης δεν είναι η θρησκεία αλλά η φιλοσοφία. Η οντολογική συζήτηση περί Θεού δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Δεν μπορείς ούτε να επιβεβαιώσεις επιστημονικά ούτε να διαψεύσεις καμία εκδοχή. Το θέμα είναι μόνο ηθικό. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα: οι αντιφάσεις, η επινόηση του διαβόλου, το χάσμα ανάμεσα στις διδαχές και στην εφαρμογή τους, στον Θεό και τους εκπροσώπους του. Αναρωτιέσαι τι ψάχνει το μυαλό: μια γωνιά για να προφυλαχτεί από την καταιγίδα ή το μάτι του κυκλώνα για να ξεγυμνώσει τα μυστικά του; Δεν ψάχνουν όλα τα μυαλά το ίδιο πράγμα. Μπορούν όμως να το ψάχνουν με το ίδιο ήθος. Γι’ αυτό έχω αγαπημένους φίλους και στενούς συνεργάτες, βαθειά πιστούς, με τους οποίους κάνω δύσκολες αλλά ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Δεν με εκφράζει λοιπόν καμία θρησκεία, όμως δέχομαι και τον λόγο ύπαρξης και τη χρησιμότητά της – της κάθε θρησκείας. Με μία θεμελιώδη προϋπόθεση: να πρόκειται μόνο για θρησκεία, όπως την αντιλαμβάνεται ο δυτικός άνθρωπος του 21ου αιώνα. Δηλαδή, η πίστη σου να αφορά εσένα και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι το Μεγάλο Άγνωστο. Οι δεσμεύσεις της θρησκείας σου να είναι δικές σου εσωτερικές ηθικές δεσμεύσεις και να μην θες να γίνουν νόμος του κράτους. Να αποδέχεσαι ότι οι άλλοι έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με σένα. Να μην επιδιώκεις να τους σώσεις, φέρνοντάς τους ντε και καλά στη δική σου πίστη. Θα νηστέψεις τη Σαρακοστή, τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη Μεγάλη Παρασκευή, το Ραμαζάνι; Νήστεψε όποτε θες αλλά τα σουβλατζίδικα θα είναι ανοιχτά, το ίδιο και οι κάβες. Και δεν θα κοιτάς με μισό μάτι όποιον παραγγέλνει κεμπάπ με μπύρα. Είναι εύκολο ένας θρησκευόμενος να υιοθετήσει αυτή την άποψη; Όχι! Διότι καθώς η θρησκεία έχει ως στόχο τη σωτηρία του πιστού με την κατάκτηση της αιώνιας ζωής στον Παράδεισο, και αυτός επιτυγχάνεται αν ακολουθήσεις στην εδώ ζωή σου τις επιταγές της, είναι επόμενο ότι όποιος δεν τις ακολουθεί δεν πρόκειται να σωθεί! Θα πάει στην κόλαση, θα καίγεται με αιώνιο πυρ και θείον, θα σφαγιαστεί στη μάχη του Αρμαγεδδώνα! Ήδη, δηλαδή, στο μυαλό του πιστού, η προοπτική της ζωής του «απίστου» έχει υποβαθμιστεί. Είναι καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο κι απλώς περιμένει την εκτέλεση της ποινής. Από αυτό το σημείο μέχρι τη σκέψη «αφού ο Θεός τον άπιστο τον προορίζει για θάνατο, γιατί εγώ, ως… στρατιώτης του, να μην τον επιταχύνω;» η απόσταση εξαρτάται από το γενικότερο επίπεδο του πολιτισμού στο οποίο βρίσκεται η θρησκευόμενη κοινωνία. Μπορεί, κάτω από κάποιες συνθήκες, να μικρύνει πολύ επικίνδυνα. Γι’ αυτό υπογραμμίζω την έννοια «δυτικός άνθρωπος του 21ου αιώνα» διότι η θρησκεία δεν βρίσκεται στα «Ιερά Βιβλία». Βρίσκεται στο μυαλό των ανθρώπων. «Ιερά Βιβλία» χωρίς πιστούς είναι μουγγά. Όπως μια παρτιτούρα. Μουσική γίνεται αν περάσει από το μυαλό του ερμηνευτή και από το όργανό του. Ό,τι αισθάνεται, αυτό θα «ερμηνεύσει». Μερικές φορές η ερμηνεία είναι διασκευή, τόσο ελεύθερη, που ελάχιστα θυμίζει την παρτιτούρα. Αυτό έκαναν οι δυτικές κοινωνίες: διασκεύασαν τη θρησκεία. Την έκαναν πιο «τζαζ», ας πούμε. Απενεργοποίησαν εντελώς τις κανονιστικές διατάξεις της καθερινότητας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοιες. Φαντάζεσαι να απαγορευόταν να ντύνεσαι με σύμμικτα υφάσματα από μαλλί και λινάρι και να ήσουν υποχρεωμένος τα ρούχα σου να έχουν… κρόσσια; (Δευτερονόμιον κβ΄11-12) Αποσιώπησαν τις αιμοβόρες διαταγές. Γνωρίζεις π.χ. τι πρέπει να κάνεις αν ο αδελφός σου, το παιδί σου, η γυναίκα σου ή ο κολλητός σου («ο φίλος όστις είναι ως η ψυχή σου») σε παρακινήσει να πιστέψεις σε άλλους θεούς από αυτούς των πατέρων σου
[Orasi] Θεός σφαγών και βιασμών - Του Θάνου Τζήμερου
Θεός σφαγών και βιασμών - Του Θάνου Τζήμερου Είμαι απόλυτα ανεξίθρησκος – περισσότερο δεν γίνεται. Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θες, με όποιον τρόπο θες. Δεν πρόκειται αυτό να επηρεάσει ούτε την άποψή μου για σένα, ούτε τη στάση μου, ούτε τη σχέση μας. Κι αν ρωτάς για μένα: δεν ξέρω για ποιον λόγο είμαστε στη γη, δεν ξέρω πώς και γιατί προέκυψε η ζωή, τι δημιούργησε το Σύμπαν. Δεν ξέρω αν η σχέση αιτίου - αιτιατού στην οποία εδράζονται αυτά τα ερωτήματα είναι συμπαντικός νόμος ή ένα εργαλείο που έφτιαξε το μυαλό μας για να επιβιώσει ερμηνεύοντας τον περίγυρό του. Δεν ξέρω ούτε πώς το μυαλό φτιάχνει εργαλεία. Όμως, σέβομαι όλες τις ερμηνείες. Σέβομαι την προσήλωση του πιστού, τη θαρραλέα απελπισία του άθεου, τον πνευματικό μόχθο του αγνωστικιστή. Σέβομαι την κοινή ανθρώπινη μοίρα και νιώθω δέος μπροστά στην προσπάθεια του ανθρώπου να προσεγγίσει το «επέκεινα», να ζήσει και να δημιουργήσει, συμβιώνοντας με μια εκ γενετής καταδίκη σε θάνατο. Γι’ αυτό ποτέ δεν ένιωσα, ούτε εξέφρασα υποτίμηση για οποιαδήποτε θρησκεία. Ο δικός μου τρόπος προσέγγισης του μυστηρίου της ύπαρξης δεν είναι η θρησκεία αλλά η φιλοσοφία. Η οντολογική συζήτηση περί Θεού δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Δεν μπορείς ούτε να επιβεβαιώσεις επιστημονικά ούτε να διαψεύσεις καμία εκδοχή. Το θέμα είναι μόνο ηθικό. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα: οι αντιφάσεις, η επινόηση του διαβόλου, το χάσμα ανάμεσα στις διδαχές και στην εφαρμογή τους, στον Θεό και τους εκπροσώπους του. Αναρωτιέσαι τι ψάχνει το μυαλό: μια γωνιά για να προφυλαχτεί από την καταιγίδα ή το μάτι του κυκλώνα για να ξεγυμνώσει τα μυστικά του; Δεν ψάχνουν όλα τα μυαλά το ίδιο πράγμα. Μπορούν όμως να το ψάχνουν με το ίδιο ήθος. Γι’ αυτό έχω αγαπημένους φίλους και στενούς συνεργάτες, βαθειά πιστούς, με τους οποίους κάνω δύσκολες αλλά ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Δεν με εκφράζει λοιπόν καμία θρησκεία, όμως δέχομαι και τον λόγο ύπαρξης και τη χρησιμότητά της – της κάθε θρησκείας. Με μία θεμελιώδη προϋπόθεση: να πρόκειται μόνο για θρησκεία, όπως την αντιλαμβάνεται ο δυτικός άνθρωπος του 21ου αιώνα. Δηλαδή, η πίστη σου να αφορά εσένα και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεσαι το Μεγάλο Άγνωστο. Οι δεσμεύσεις της θρησκείας σου να είναι δικές σου εσωτερικές ηθικές δεσμεύσεις και να μην θες να γίνουν νόμος του κράτους. Να αποδέχεσαι ότι οι άλλοι έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με σένα. Να μην επιδιώκεις να τους σώσεις, φέρνοντάς τους ντε και καλά στη δική σου πίστη. Θα νηστέψεις τη Σαρακοστή, τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη Μεγάλη Παρασκευή, το Ραμαζάνι; Νήστεψε όποτε θες αλλά τα σουβλατζίδικα θα είναι ανοιχτά, το ίδιο και οι κάβες. Και δεν θα κοιτάς με μισό μάτι όποιον παραγγέλνει κεμπάπ με μπύρα. Είναι εύκολο ένας θρησκευόμενος να υιοθετήσει αυτή την άποψη; Όχι! Διότι καθώς η θρησκεία έχει ως στόχο τη σωτηρία του πιστού με την κατάκτηση της αιώνιας ζωής στον Παράδεισο, και αυτός επιτυγχάνεται αν ακολουθήσεις στην εδώ ζωή σου τις επιταγές της, είναι επόμενο ότι όποιος δεν τις ακολουθεί δεν πρόκειται να σωθεί! Θα πάει στην κόλαση, θα καίγεται με αιώνιο πυρ και θείον, θα σφαγιαστεί στη μάχη του Αρμαγεδδώνα! Ήδη, δηλαδή, στο μυαλό του πιστού, η προοπτική της ζωής του «απίστου» έχει υποβαθμιστεί. Είναι καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο κι απλώς περιμένει την εκτέλεση της ποινής. Από αυτό το σημείο μέχρι τη σκέψη «αφού ο Θεός τον άπιστο τον προορίζει για θάνατο, γιατί εγώ, ως… στρατιώτης του, να μην τον επιταχύνω;» η απόσταση εξαρτάται από το γενικότερο επίπεδο του πολιτισμού στο οποίο βρίσκεται η θρησκευόμενη κοινωνία. Μπορεί, κάτω από κάποιες συνθήκες, να μικρύνει πολύ επικίνδυνα. Γι’ αυτό υπογραμμίζω την έννοια «δυτικός άνθρωπος του 21ου αιώνα» διότι η θρησκεία δεν βρίσκεται στα «Ιερά Βιβλία». Βρίσκεται στο μυαλό των ανθρώπων. «Ιερά Βιβλία» χωρίς πιστούς είναι μουγγά. Όπως μια παρτιτούρα. Μουσική γίνεται αν περάσει από το μυαλό του ερμηνευτή και από το όργανό του. Ό,τι αισθάνεται, αυτό θα «ερμηνεύσει». Μερικές φορές η ερμηνεία είναι διασκευή, τόσο ελεύθερη, που ελάχιστα θυμίζει την παρτιτούρα. Αυτό έκαναν οι δυτικές κοινωνίες: διασκεύασαν τη θρησκεία. Την έκαναν πιο «τζαζ», ας πούμε. Απενεργοποίησαν εντελώς τις κανονιστικές διατάξεις της καθερινότητας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοιες. Φαντάζεσαι να απαγορευόταν να ντύνεσαι με σύμμικτα υφάσματα από μαλλί και λινάρι και να ήσουν υποχρεωμένος τα ρούχα σου να έχουν… κρόσσια; (Δευτερονόμιον κβ΄11-12) Αποσιώπησαν τις αιμοβόρες διαταγές. Γνωρίζεις π.χ. τι πρέπει να κάνεις αν ο αδελφός σου, το παιδί σου, η γυναίκα σου ή ο κολλητός σου («ο φίλος όστις είναι ως η ψυχή σου») σε παρακινήσει να πιστέψεις σε άλλους θεούς από αυτούς των πατέρων σου; Δεν θα τον ακούσεις, δεν θα τον λυπηθείς. «Εξάπαντος θέλεις θανατώσει αυτόν, η χειρ σου θέλει είσθαι πρώτη επ’ αυτόν διά να θανατώσεις αυτόν και η χειρ παντός του λαού έπειτα. Και θέλεις λιθοβολήσει αυτόν με λίθους ώστε να αποθάνει» (Δευτερονόμιον ιγ΄9-10). Και τι κάνεις όταν κατακτάς πόλη απίστων; «Εξάπαντος θέλεις πατάξει τους κατοίκους της πόλεως εκείνης εν
