Re: [Orasi] Ο ΣΥΡΙΖΑ μού ζήτησε να «δώσω» τον Βενιζέλο
Ενταξει το εμπεδωσαμε Αλεξανδρος Δημητροπουλος Στάλθηκε απο tablet Στις 21 Απριλίου 2016 11:14:53 π.μ. EEST, ο/η "Σκορδίλης Σπύρος" έγραψε: >Ο ΣΥΡΙΖΑ μού ζήτησε να «δώσω» τον Βενιζέλο > > >Την δική του περιγραφή για μια από τις κομβικές στιγμές της ιστορίας >των τελευταίων ετών, την προσφυγή στο μηχανισμό διάσωσης της ελληνικής >οικονομίας το 2010, αλλά και για την παραπομπή του στο Ειδικό >Δικαστήριο και μια συνδιαλλαγή που του πρότεινανα από τον ΣΥΡΙΖΑ, >προκειμένου να στοχοποιηθεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, προσφέρει ο πρώην >υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου μέσα από το βιβλίο του με >τίτλο «Game over: Η αλήθεια για την κρίση», το οποίο θα κυκλοφορήσει >τις επόμενες ημέρες. > >Περιγράφοντας την απόφαση προσφυγής στο μηχανισμό διάσωσης το 2010, >λέει ότι μετά από μια περίοδο δισταγμών της Γερμανίας, μόλις στις 22 >Απριλίου το Βερολίνο δήλωσε τη στήριξή του. Την ίδια ημέρα το υπουργικό >συμβούλιο αποφάσισε την προσφυγή για να ακολουθήσει την άλλη ημέρα το >διάγγελμα από το Καστελόριζο. > >Σχετικά με την Προανακριτική Επιτροπή που αποφάσισε την παραπομπή του >στο Ειδικό Δικαστήριο μιλά για μια διαδικασία-παρωδία και προειλημμένες >αποφάσεις καθώς «το μόνο που απέμενε ήταν να αποτυπώσει τις κατηγορίες >στο πόρισμα». > >Τα εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο, δημοσιεύονται την Πέμπτη στα >Νέα. Ο ίδιος αναφέρει ότι άρχισε να γράφει το βιβλίο στα αγγλικά μετά >τις εκλογές του 2012 και διέκοψε όταν ξέσπασε η υπόθεση της λίστας και >της δικαστικής διερεύνησης. > >Οι δραματικές ώρες πριν την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης > >Τέτοιες ημέρες πριν από έξι χρόνια, το 2010, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ >αποφάσιζε την προσφυγή στο μηχανισμό διάσωσης. Μέχρι και τις 22 >Απριλίου, η Γερμανία «δίσταζε να συναινέσει στην ενεργοποίηση του >μηχανισμού· τόσο δημόσια όσο και σε ιδιωτικές συζητήσεις έλεγαν ότι >ήταν ακόμα νωρίς». Εκείνο το πρωί αναφέρει ο πρώην υπουργός ότι δέχτηκε >ένα τηλεφώνημα από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έλεγε για πρώτη φορά ότι >το Βερολίνο δεν θα έφερνε αντίρρηση αν η Ελλάδα αποφάσιζε να προσφύγει >στο μηχανισμό. > >«Είχαμε φτάσει στο σημείο “τελευταίας ευκαιρίας” – το περίφημο ultima >ratio. Μίλησα με συναδέλφους μου και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες >και με τον ευρωπαίο επίτροπο. Ολοι θεωρούσαν πως είχαμε φτάσει πλέον σε >ένα σημείο όπου κάθε περαιτέρω καθυστέρηση εγκυμονούσε μεγάλους >κινδύνους», γράφει. > >Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συνεκλήθη άτυπο υπουργικό συμβούλιο στο >οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσίασαν >την κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί. «Εξαιτίας της καθυστέρησης των >εταίρων μας, η δημιουργία του μηχανισμού από μόνη της δεν είχε τελικά >λειτουργήσει αποτρεπτικά για να κατευνάσει τις αγορές και να τις πείσει >ότι δεν υπήρχε θέμα χρεοκοπίας της Ελλάδας. > >» Η συζήτηση κράτησε ώρες. Η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης προέκυψε >ως η μόνη επιλογή. Ολοι συμφωνούσαν, με επιμέρους διαφορετικές >προσεγγίσεις ως προς τον σωστό χρόνο. Οι περισσότεροι ήταν υπέρ της >άμεσης ενεργοποίησης· κάποιοι ήθελαν να περιμένουμε μέχρι να μάθουμε >περισσότερες λεπτομέρειες ως προς τους όρους και τις προϋποθέσεις. Ολοι >όμως πίστευαν ότι κάθε μέρα που περνούσε έκανε το πρόβλημα ακόμα πιο >δύσκολο. > >Την απόφαση επηρέαζε το ότι στις 18 Μαΐου έληγε ένα μεγάλο ομόλογο για >το οποίο η Ελλάδα δεν είχε χρήματα να καταβάλει. > >Στις 22 Απριλίου 2010, μία ημέρα πριν την ανακοίνωση της προσφυγής «το >μήνυμα ήταν απλό και ερχόταν από παντού: “Εχει έρθει η ώρα”». > >Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ο κ. Παπακωνσταντίνου έλαβε ένα >τηλεφώνημα από τον τότε υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τιμ Γκάιτνερ, ο >οποίος του «δήλωνε τη στήριξη των ΗΠΑ. Είχαν μιλήσει με τη Γερμανία και >τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όλα ήταν έτοιμα, εάν αποφασίζαμε να >ζητήσουμε την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Μου μετέφερε επίσης >και ότι το ΔΝΤ θεωρούσε πως έπρεπε να προσφύγουμε στον μηχανισμό άμεσα. > >Οπως τονίζει χαρακτηριστικά: «Το μήνυμα ήταν απλό και ερχόταν από >παντού: ‘Εχει έρθει η ώρα’». > >Στην καταληκτική παρέμβαση, διηγείται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο >τότε Πρωθυπουργός επισήμανε ότι «δεν υπάρχει διεθνής εμπειρία ή συνταγή >γι’ αυτό που περνούσαμε πρόσθεσε ότι «η ανάγκη να σώσουμε την πατρίδα >ήταν μονόδρομος» και ότι «δεν χωρούσαν δεύτερες σκέψεις ούτε >μικροπολιτικοί υπολογισμοί». > >Η ιστορική στιγμή της απόφασης > >Για την στιγμή της απόφασης ο πρώην υπουργός προσθέτει: «Οταν >ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση, τον ακολούθησα στο γραφείο του. Σταθήκαμε >όρθιοι κοντά στην πόρτα. “Πρόεδρε, πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον >μηχανισμό αύριο” του είπα. “Δεν μπορούμε να περιμένουμε περισσότερο”. >Ηταν της ίδιας άποψης. Σταθήκαμε για λίγο εκεί, σιωπηλοί. Ηταν μια >ιστορική στιγμή και το αισθανόμασταν και οι δυο μας. Στη συνέχεια, >έμεινε μόνος στο γραφείο του για να κάνει μια σειρά τηλεφωνημάτων στους >κυριότερους ευρωπαίους ηγέτες». > >«Το διάγγελμα του Καστελλόριζου έχει μείνει στην Ιστορία και η αλήθεια >είναι ότι είχε κάτι το εξωπραγματικό» > >Την επόμενη ημέρα, ήταν προγραμματισμένη επίσκεψ
[Orasi] Ο ΣΥΡΙΖΑ μού ζήτησε να «δώσω» τον Βενιζέλο
Ο ΣΥΡΙΖΑ μού ζήτησε να «δώσω» τον Βενιζέλο Την δική του περιγραφή για μια από τις κομβικές στιγμές της ιστορίας των τελευταίων ετών, την προσφυγή στο μηχανισμό διάσωσης της ελληνικής οικονομίας το 2010, αλλά και για την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο και μια συνδιαλλαγή που του πρότεινανα από τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να στοχοποιηθεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, προσφέρει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «Game over: Η αλήθεια για την κρίση», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες. Περιγράφοντας την απόφαση προσφυγής στο μηχανισμό διάσωσης το 2010, λέει ότι μετά από μια περίοδο δισταγμών της Γερμανίας, μόλις στις 22 Απριλίου το Βερολίνο δήλωσε τη στήριξή του. Την ίδια ημέρα το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε την προσφυγή για να ακολουθήσει την άλλη ημέρα το διάγγελμα από το Καστελόριζο. Σχετικά με την Προανακριτική Επιτροπή που αποφάσισε την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο μιλά για μια διαδικασία-παρωδία και προειλημμένες αποφάσεις καθώς «το μόνο που απέμενε ήταν να αποτυπώσει τις κατηγορίες στο πόρισμα». Τα εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο, δημοσιεύονται την Πέμπτη στα Νέα. Ο ίδιος αναφέρει ότι άρχισε να γράφει το βιβλίο στα αγγλικά μετά τις εκλογές του 2012 και διέκοψε όταν ξέσπασε η υπόθεση της λίστας και της δικαστικής διερεύνησης. Οι δραματικές ώρες πριν την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης Τέτοιες ημέρες πριν από έξι χρόνια, το 2010, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσιζε την προσφυγή στο μηχανισμό διάσωσης. Μέχρι και τις 22 Απριλίου, η Γερμανία «δίσταζε να συναινέσει στην ενεργοποίηση του μηχανισμού· τόσο δημόσια όσο και σε ιδιωτικές συζητήσεις έλεγαν ότι ήταν ακόμα νωρίς». Εκείνο το πρωί αναφέρει ο πρώην υπουργός ότι δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έλεγε για πρώτη φορά ότι το Βερολίνο δεν θα έφερνε αντίρρηση αν η Ελλάδα αποφάσιζε να προσφύγει στο μηχανισμό. «Είχαμε φτάσει στο σημείο “τελευταίας ευκαιρίας” – το περίφημο ultima ratio. Μίλησα με συναδέλφους μου και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και με τον ευρωπαίο επίτροπο. Ολοι θεωρούσαν πως είχαμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο όπου κάθε περαιτέρω καθυστέρηση εγκυμονούσε μεγάλους κινδύνους», γράφει. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συνεκλήθη άτυπο υπουργικό συμβούλιο στο οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσίασαν την κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί. «Εξαιτίας της καθυστέρησης των εταίρων μας, η δημιουργία του μηχανισμού από μόνη της δεν είχε τελικά λειτουργήσει αποτρεπτικά για να κατευνάσει τις αγορές και να τις πείσει ότι δεν υπήρχε θέμα χρεοκοπίας της Ελλάδας. » Η συζήτηση κράτησε ώρες. Η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης προέκυψε ως η μόνη επιλογή. Ολοι συμφωνούσαν, με επιμέρους διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς τον σωστό χρόνο. Οι περισσότεροι ήταν υπέρ της άμεσης ενεργοποίησης· κάποιοι ήθελαν να περιμένουμε μέχρι να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες ως προς τους όρους και τις προϋποθέσεις. Ολοι όμως πίστευαν ότι κάθε μέρα που περνούσε έκανε το πρόβλημα ακόμα πιο δύσκολο. Την απόφαση επηρέαζε το ότι στις 18 Μαΐου έληγε ένα μεγάλο ομόλογο για το οποίο η Ελλάδα δεν είχε χρήματα να καταβάλει. Στις 22 Απριλίου 2010, μία ημέρα πριν την ανακοίνωση της προσφυγής «το μήνυμα ήταν απλό και ερχόταν από παντού: “Εχει έρθει η ώρα”». Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ο κ. Παπακωνσταντίνου έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον τότε υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τιμ Γκάιτνερ, ο οποίος του «δήλωνε τη στήριξη των ΗΠΑ. Είχαν μιλήσει με τη Γερμανία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όλα ήταν έτοιμα, εάν αποφασίζαμε να ζητήσουμε την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Μου μετέφερε επίσης και ότι το ΔΝΤ θεωρούσε πως έπρεπε να προσφύγουμε στον μηχανισμό άμεσα. Οπως τονίζει χαρακτηριστικά: «Το μήνυμα ήταν απλό και ερχόταν από παντού: ‘Εχει έρθει η ώρα’». Στην καταληκτική παρέμβαση, διηγείται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο τότε Πρωθυπουργός επισήμανε ότι «δεν υπάρχει διεθνής εμπειρία ή συνταγή γι’ αυτό που περνούσαμε πρόσθεσε ότι «η ανάγκη να σώσουμε την πατρίδα ήταν μονόδρομος» και ότι «δεν χωρούσαν δεύτερες σκέψεις ούτε μικροπολιτικοί υπολογισμοί». Η ιστορική στιγμή της απόφασης Για την στιγμή της απόφασης ο πρώην υπουργός προσθέτει: «Οταν ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση, τον ακολούθησα στο γραφείο του. Σταθήκαμε όρθιοι κοντά στην πόρτα. “Πρόεδρε, πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό αύριο” του είπα. “Δεν μπορούμε να περιμένουμε περισσότερο”. Ηταν της ίδιας άποψης. Σταθήκαμε για λίγο εκεί, σιωπηλοί. Ηταν μια ιστορική στιγμή και το αισθανόμασταν και οι δυο μας. Στη συνέχεια, έμεινε μόνος στο γραφείο του για να κάνει μια σειρά τηλεφωνημάτων στους κυριότερους ευρωπαίους ηγέτες». «Το διάγγελμα του Καστελλόριζου έχει μείνει στην Ιστορία και η αλήθεια είναι ότι είχε κάτι το εξωπραγματικό» Την επόμενη ημέρα, ήταν προγραμματισμένη επίσκεψη στο Καστελλόριζο την οποία ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε να μην ακυρώσει για να δώσει μάλιστα «τον συμβολισμό ότι συνεχίζουμε τη δουλειά μας και αφετέρου την ανακοίνωση από το πιο ακριτικό
