Re: [Orasi] «Παρακαλούσα να μην μπω στη θέση του Καμπούρη» - «Γουστάραμε με τον Πολίτη» - «Έπαιξε ρόλο ο Συρίγος»
για την ιστορία, το τραγούδι με το στόμα γεμάτο φιλιά, το τραγουδούσε ο Λεωνίδας Βελής και όχι ο Καζαντζίδης και ήταν σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου. Νίκος. On 14/6/2017 4:09 μμ, Konstantinos Theodoropoulos wrote: Newpost.gr - Τετάρτη, 14 Ιουνίου 2017 - 1:47 μμ «Παρακαλούσα να μην μπω στη θέση του Καμπούρη» - «Γουστάραμε με τον Πολίτη» - «Έπαιξε ρόλο ο Συρίγος» Το ημερολόγιο έγραφε 14 Ιουνίου 1987, όταν η χώρα βίωνε την πιο χρυσή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού. Σα σήμερα, πριν από 30 χρόνια, η Εθνική Ελλάδας, ύστερα από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, το οποίο κρίθηκε στην παράταση, ύστερα από δύο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη, επικράτησε 103-101 της Σοβιετικής Ένωσης και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, υπό τους ήχους του "Final Countdown" των Σουηδών "Europe". Το έπος του '87 έμεινε χαραγμένο στις μνήμες των Ελλήνων, αφού με αυτόν τον τίτλο η χώρα μας αναγνωρίστηκε διεθνώς για πρώτη φορά στα ομαδικά αθλήματα. Ακόμα μνημονεύουν οι φίλαθλοι αυτήν τη μεγάλη επιτυχία και τους ήρωές της. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά, που τραγουδούσαν, διασκευάζοντας το γνωστό "Με το στόμα γεμάτο φιλιά" του Καζαντζίδη, η Μαρινέλλα με τον Πάριο. Υπήρχαν όμως και άλλοι ήρωες, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου, ο Ανδρίτσος, ο Ιωάννου, ο Ρωμανίδης, ο Σταυρόπουλος, ο Καρατζάς και ο Λινάρδος. Πώς, όμως, φτάσαμε στην κατάκτηση του τροπαίου; Τι είχε προηγηθεί, τι έγινε στην πορεία και ποια ήταν τα όπλα της Ελλάδος απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, η οποία εκείνην την εποχή ήταν από τα μεγαθήρια του παγκοσμιου μπάσκετ; Ο Νίκος Λινάρδος, που συμμετείχε με την Εθνική στην επιτυχία του 1987, δίνει τις απαντήσεις. "Στόχος ήταν η εξάδα, όχι το μετάλλιο" Ο παλαίμαχος άσος ξεκίνησε τη διήγησή του από την προετοιμασία του ομοσπονδιακού συγκροτήματος, το οποίο σήμερα αποκαλείται από οπαδούς και Τύπο ως "επίσημη αγαπημένη". "Αυτή η ομάδα που αποτέλεσε την εθνική του Ευρωμπάσκετ του '87, ξεκίνησε το ταξίδι της από μία μικρή πόλη της Ελλάδας, από ένα όμορφο και ζεστό προπονητικό κέντρο, στη Νάουσα, το οποίο έγινε γνωστό από τότε και παραμένει δημοφιλές για αρκετές ομάδες. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο, ιδιοκτησίας του ΕΟΤ και του δήμου Ναούσης. Εκεί μαζευτήκαμε, κάναμε τις πρώτες μας προπονήσεις και έγιναν οι πρώτες ομιλίες για τους στόχους. Ο στόχος ήταν η πρόκριση στην πρώτη εξάδα, γιατί στην προηγούμενη διοργάνωση, του '85 η Εθνική δεν κατάφερε να είναι παρούσα. Άρα δεν υπήρχε το άγχος να πάρει μετάλλιο. Λόγω έδρας υπήρχε η έγνοια να φτάσουμε στην τελική φάση", είπε αρχικά και συνέχισε: "Μέσα από μία πολύ σκληρή προετοιμασία, η Εθνική ομάδα λίγο πριν την έναρξη του ευρωμπάσκετ, στις 3 Ιουνίου, συγκεντρωθήκε σε ένα εξίσου οικογενειακό και ζεστό περιβάλλον, που το δημιουργούσε το ξενοδοχείο Τζόουνς στη Γλυφάδα, όταν η πόλη ήταν σχεδόν άτειχη, γύρω γύρω υπήρχαν μόνο οικόπεδα, τα οποία μετά από κάθε παιχνίδι μας ήταν ο χώρος συγκέντρωσης χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι ήθελαν να μας συμπαρασταθούνε, εκτός του ΣΕΦ". Η ομάδα σε εκείνην τη διοργάνωση είχε ένα φοβερό δέσιμο και συσπείρωση. Αυτή η πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Έλληνα προπονητή, ήταν ένα σημαντικό υλικό της συνταγής, η οποία έφερε την επιτυχία. Tα λόγια του Φασούλα "Αυτή η ομάδα είχε παιδιά, τα οποία ήταν πρωταγωνιστές στους συλλόγους τους. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 22 με 23 χρονών. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Γκάλης τότε, που ήταν 28. Και οι 12 παίκτες που απαρτίζαμε στην Εθνική είχαμε χρόνο συμμετοχής στους συλλόγους μας από 30 έως 35 λεπτά, γιατί τότε ήταν διαφορετικές οι συνθήκες του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Δεν υπήρχε το δικαίωμα συμμετοχής έξι ξένων ούτε καν δύο. Οπότε όλα τα παιδιά είχαμε μεγάλη αυτοπεποίθηση ανεξάρτητα αν ο καθένας είχε μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ", τόνισε και εξήγησε πως αυτό το οικογενεακό κλίμα επηρέασε τις σχέσεις των παικτών. "Ασπάζομαι μία κουβέντα που είπε ένας από τους συμπαίκτες μου, ο Παναγιώτης Φασούλας, «αυτή η ομάδα απαρτίζεται από παίκτες που είναι συγγενείς, είναι σαν να έχουμε όλοι βγει από την ίδια γέννα”. Τα παιδιά μεταξύ μας είμαστε οι περισσότεροι μέσα στο χώρο από διάφορα πόστα. Ο καθένας ενδιαφέρεται για το τι κάνει ο άλλος»", είπε και στη συνέχεια εξήρε την προσωπικότητα του Κώστα Πολίτη. "Γουστάραμε να παίζουμε για τον προπονητή" "Εγώ προσωπικά ήμουν από τους μικρότερους και απο τους λεγόμενους παίκτες της δεύτερης γραμμής, τους αναπληρωματικούς. Αναγνωρίζω τους μεγάλους μας συμπαίκτες, όπως ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Φασούλας. Οι ρεζέρβες έπαιξαν όμως και αυτοι μεγάλο ρόλο στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχε ένταση στην προπόνηση και συναγωνισμός. Πάνω απ' όλα όμως υπήρχε οικογενειακό κλίμα, το οποίο δημιουργήθηκε από την ποιότητα και τον χαρακτήρα του ανθρώπου, Πολίτη. Ο προπονητής μας είναι ένας άνθρωπος πολύ ήρεμος, ευγενής. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα συνάντησα από κανέναν σε τέτοιο βαθμό στα μετέπειτα χρόνια της καριερας μου. Γούσταρε ο παίκτης να παίζει
Re: [Orasi] «Παρακαλούσα να μην μπω στη θέση του Καμπούρη» - «Γουστάραμε με τον Πολίτη» - «Έπαιξε ρόλο ο Συρίγος»
Συγκινούμαι πάντα, Όταν θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Θυμάμαι είχαμε κερδίσει στους ομίλους, Την μεγάλη Γιουγκοσλαβία του τεράστιου Ντράζεν Πέτροβιτς. Πολύ λέγανε ήταν τυχαίο! Γι' αυτό για εμένα, Ο μεγάλος άθλος Πραγματοποιήθηκε όταν κερδίσαμε και πάλι την Γιουγκοσλαβία του τεράστιου Ντράζεν Πέτροβιτς στα ημιτελικά. Μία Επισήμανση στον αρθρογράφο, Το κόμμα με το στόμα γεμάτο φιλιά το τραγούδησε ο Λεωνίδας δελής. Στάλθηκε από το iPhone μου 14 Ιουν 2017, 4:09 μμ, ο/η Konstantinos Theodoropoulos έγραψε: > Newpost.gr - Τετάρτη, 14 Ιουνίου 2017 - 1:47 μμ > > «Παρακαλούσα να μην μπω στη θέση του Καμπούρη» - «Γουστάραμε με τον Πολίτη» - > «Έπαιξε ρόλο ο Συρίγος» > > Το ημερολόγιο έγραφε 14 Ιουνίου 1987, όταν η χώρα βίωνε την πιο χρυσή σελίδα > του ελληνικού αθλητισμού. Σα σήμερα, πριν από 30 χρόνια, η Εθνική Ελλάδας, > ύστερα από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, το οποίο κρίθηκε στην παράταση, ύστερα > από δύο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη, επικράτησε 103-101 της Σοβιετικής > Ένωσης και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, υπό τους > ήχους του "Final Countdown" των Σουηδών "Europe". > > Το έπος του '87 έμεινε χαραγμένο στις μνήμες των Ελλήνων, αφού με αυτόν τον > τίτλο η χώρα μας αναγνωρίστηκε διεθνώς για πρώτη φορά στα ομαδικά αθλήματα. > Ακόμα μνημονεύουν οι φίλαθλοι αυτήν τη μεγάλη επιτυχία και τους ήρωές της. > Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά, που τραγουδούσαν, > διασκευάζοντας το γνωστό "Με το στόμα γεμάτο φιλιά" του Καζαντζίδη, η > Μαρινέλλα με τον Πάριο. Υπήρχαν όμως και άλλοι ήρωες, ο Φασούλας, ο > Χριστοδούλου, ο Ανδρίτσος, ο Ιωάννου, ο Ρωμανίδης, ο Σταυρόπουλος, ο Καρατζάς > και ο Λινάρδος. > > > > Πώς, όμως, φτάσαμε στην κατάκτηση του τροπαίου; Τι είχε προηγηθεί, τι έγινε > στην πορεία και ποια ήταν τα όπλα της Ελλάδος απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, η > οποία εκείνην την εποχή ήταν από τα μεγαθήρια του παγκοσμιου μπάσκετ; Ο Νίκος > Λινάρδος, που συμμετείχε με την Εθνική στην επιτυχία του 1987, δίνει τις > απαντήσεις. > > "Στόχος ήταν η εξάδα, όχι το μετάλλιο" > > Ο παλαίμαχος άσος ξεκίνησε τη διήγησή του από την προετοιμασία του > ομοσπονδιακού συγκροτήματος, το οποίο σήμερα αποκαλείται από οπαδούς και Τύπο > ως "επίσημη αγαπημένη". > > "Αυτή η ομάδα που αποτέλεσε την εθνική του Ευρωμπάσκετ του '87, ξεκίνησε το > ταξίδι της από μία μικρή πόλη της Ελλάδας, από ένα όμορφο και ζεστό > προπονητικό κέντρο, στη Νάουσα, το οποίο έγινε γνωστό από τότε και παραμένει > δημοφιλές για αρκετές ομάδες. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο, ιδιοκτησίας του > ΕΟΤ και του δήμου Ναούσης. Εκεί μαζευτήκαμε, κάναμε τις πρώτες μας > προπονήσεις και έγιναν οι πρώτες ομιλίες για τους στόχους. Ο στόχος ήταν η > πρόκριση στην πρώτη εξάδα, γιατί στην προηγούμενη διοργάνωση, του '85 η > Εθνική δεν κατάφερε να είναι παρούσα. Άρα δεν υπήρχε το άγχος να πάρει > μετάλλιο. Λόγω έδρας υπήρχε η έγνοια να φτάσουμε στην τελική φάση", είπε > αρχικά και συνέχισε: > > "Μέσα από μία πολύ σκληρή προετοιμασία, η Εθνική ομάδα λίγο πριν την έναρξη > του ευρωμπάσκετ, στις 3 Ιουνίου, συγκεντρωθήκε σε ένα εξίσου οικογενειακό και > ζεστό περιβάλλον, που το δημιουργούσε το ξενοδοχείο Τζόουνς στη Γλυφάδα, όταν > η πόλη ήταν σχεδόν άτειχη, γύρω γύρω υπήρχαν μόνο οικόπεδα, τα οποία μετά από > κάθε παιχνίδι μας ήταν ο χώρος συγκέντρωσης χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι > ήθελαν να μας συμπαρασταθούνε, εκτός του ΣΕΦ". > > Η ομάδα σε εκείνην τη διοργάνωση είχε ένα φοβερό δέσιμο και συσπείρωση. Αυτή > η πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Έλληνα προπονητή, ήταν ένα σημαντικό υλικό > της συνταγής, η οποία έφερε την επιτυχία. > > Tα λόγια του Φασούλα > > "Αυτή η ομάδα είχε παιδιά, τα οποία ήταν πρωταγωνιστές στους συλλόγους τους. > Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 22 με 23 χρονών. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Γκάλης τότε, > που ήταν 28. Και οι 12 παίκτες που απαρτίζαμε στην Εθνική είχαμε χρόνο > συμμετοχής στους συλλόγους μας από 30 έως 35 λεπτά, γιατί τότε ήταν > διαφορετικές οι συνθήκες του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Δεν υπήρχε το δικαίωμα > συμμετοχής έξι ξένων ούτε καν δύο. Οπότε όλα τα παιδιά είχαμε μεγάλη > αυτοπεποίθηση ανεξάρτητα αν ο καθένας είχε μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στο > Ευρωμπάσκετ", τόνισε και εξήγησε πως αυτό το οικογενεακό κλίμα επηρέασε τις > σχέσεις των παικτών. > > "Ασπάζομαι μία κουβέντα που είπε ένας από τους συμπαίκτες μου, ο Παναγιώτης > Φασούλας, «αυτή η ομάδα απαρτίζεται από παίκτες που είναι συγγενείς, είναι > σαν να έχουμε όλοι βγει από την ίδια γέννα”. Τα παιδιά μεταξύ μας είμαστε οι > περισσότεροι μέσα στο χώρο από διάφορα πόστα. Ο καθένας ενδιαφέρεται για το > τι κάνει ο άλλος»", είπε και στη συνέχεια εξήρε την προσωπικότητα του Κώστα > Πολίτη. > > "Γουστάραμε να παίζουμε για τον προπονητή" > > "Εγώ προσωπικά ήμουν από τους μικρότερους και απο τους λεγόμενους παίκτες της > δεύτερης γραμμής, τους αναπληρωματικούς. Αναγνωρίζω τους μεγάλους μας > συμπαίκτες, όπως ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Φασούλας. Οι ρεζέρβες έπαιξαν όμως > και αυτοι μεγάλο ρόλο
[Orasi] «Παρακαλούσα να μην μπω στη θέση του Καμπούρη» - «Γουστάραμε με τον Πολίτη» - «Έπαιξε ρόλο ο Συρίγος»
Newpost.gr - Τετάρτη, 14 Ιουνίου 2017 - 1:47 μμ «Παρακαλούσα να μην μπω στη θέση του Καμπούρη» - «Γουστάραμε με τον Πολίτη» - «Έπαιξε ρόλο ο Συρίγος» Το ημερολόγιο έγραφε 14 Ιουνίου 1987, όταν η χώρα βίωνε την πιο χρυσή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού. Σα σήμερα, πριν από 30 χρόνια, η Εθνική Ελλάδας, ύστερα από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, το οποίο κρίθηκε στην παράταση, ύστερα από δύο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη, επικράτησε 103-101 της Σοβιετικής Ένωσης και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, υπό τους ήχους του "Final Countdown" των Σουηδών "Europe". Το έπος του '87 έμεινε χαραγμένο στις μνήμες των Ελλήνων, αφού με αυτόν τον τίτλο η χώρα μας αναγνωρίστηκε διεθνώς για πρώτη φορά στα ομαδικά αθλήματα. Ακόμα μνημονεύουν οι φίλαθλοι αυτήν τη μεγάλη επιτυχία και τους ήρωές της. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά, που τραγουδούσαν, διασκευάζοντας το γνωστό "Με το στόμα γεμάτο φιλιά" του Καζαντζίδη, η Μαρινέλλα με τον Πάριο. Υπήρχαν όμως και άλλοι ήρωες, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου, ο Ανδρίτσος, ο Ιωάννου, ο Ρωμανίδης, ο Σταυρόπουλος, ο Καρατζάς και ο Λινάρδος. Πώς, όμως, φτάσαμε στην κατάκτηση του τροπαίου; Τι είχε προηγηθεί, τι έγινε στην πορεία και ποια ήταν τα όπλα της Ελλάδος απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, η οποία εκείνην την εποχή ήταν από τα μεγαθήρια του παγκοσμιου μπάσκετ; Ο Νίκος Λινάρδος, που συμμετείχε με την Εθνική στην επιτυχία του 1987, δίνει τις απαντήσεις. "Στόχος ήταν η εξάδα, όχι το μετάλλιο" Ο παλαίμαχος άσος ξεκίνησε τη διήγησή του από την προετοιμασία του ομοσπονδιακού συγκροτήματος, το οποίο σήμερα αποκαλείται από οπαδούς και Τύπο ως "επίσημη αγαπημένη". "Αυτή η ομάδα που αποτέλεσε την εθνική του Ευρωμπάσκετ του '87, ξεκίνησε το ταξίδι της από μία μικρή πόλη της Ελλάδας, από ένα όμορφο και ζεστό προπονητικό κέντρο, στη Νάουσα, το οποίο έγινε γνωστό από τότε και παραμένει δημοφιλές για αρκετές ομάδες. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο, ιδιοκτησίας του ΕΟΤ και του δήμου Ναούσης. Εκεί μαζευτήκαμε, κάναμε τις πρώτες μας προπονήσεις και έγιναν οι πρώτες ομιλίες για τους στόχους. Ο στόχος ήταν η πρόκριση στην πρώτη εξάδα, γιατί στην προηγούμενη διοργάνωση, του '85 η Εθνική δεν κατάφερε να είναι παρούσα. Άρα δεν υπήρχε το άγχος να πάρει μετάλλιο. Λόγω έδρας υπήρχε η έγνοια να φτάσουμε στην τελική φάση", είπε αρχικά και συνέχισε: "Μέσα από μία πολύ σκληρή προετοιμασία, η Εθνική ομάδα λίγο πριν την έναρξη του ευρωμπάσκετ, στις 3 Ιουνίου, συγκεντρωθήκε σε ένα εξίσου οικογενειακό και ζεστό περιβάλλον, που το δημιουργούσε το ξενοδοχείο Τζόουνς στη Γλυφάδα, όταν η πόλη ήταν σχεδόν άτειχη, γύρω γύρω υπήρχαν μόνο οικόπεδα, τα οποία μετά από κάθε παιχνίδι μας ήταν ο χώρος συγκέντρωσης χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι ήθελαν να μας συμπαρασταθούνε, εκτός του ΣΕΦ". Η ομάδα σε εκείνην τη διοργάνωση είχε ένα φοβερό δέσιμο και συσπείρωση. Αυτή η πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Έλληνα προπονητή, ήταν ένα σημαντικό υλικό της συνταγής, η οποία έφερε την επιτυχία. Tα λόγια του Φασούλα "Αυτή η ομάδα είχε παιδιά, τα οποία ήταν πρωταγωνιστές στους συλλόγους τους. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 22 με 23 χρονών. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Γκάλης τότε, που ήταν 28. Και οι 12 παίκτες που απαρτίζαμε στην Εθνική είχαμε χρόνο συμμετοχής στους συλλόγους μας από 30 έως 35 λεπτά, γιατί τότε ήταν διαφορετικές οι συνθήκες του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Δεν υπήρχε το δικαίωμα συμμετοχής έξι ξένων ούτε καν δύο. Οπότε όλα τα παιδιά είχαμε μεγάλη αυτοπεποίθηση ανεξάρτητα αν ο καθένας είχε μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ", τόνισε και εξήγησε πως αυτό το οικογενεακό κλίμα επηρέασε τις σχέσεις των παικτών. "Ασπάζομαι μία κουβέντα που είπε ένας από τους συμπαίκτες μου, ο Παναγιώτης Φασούλας, «αυτή η ομάδα απαρτίζεται από παίκτες που είναι συγγενείς, είναι σαν να έχουμε όλοι βγει από την ίδια γέννα”. Τα παιδιά μεταξύ μας είμαστε οι περισσότεροι μέσα στο χώρο από διάφορα πόστα. Ο καθένας ενδιαφέρεται για το τι κάνει ο άλλος»", είπε και στη συνέχεια εξήρε την προσωπικότητα του Κώστα Πολίτη. "Γουστάραμε να παίζουμε για τον προπονητή" "Εγώ προσωπικά ήμουν από τους μικρότερους και απο τους λεγόμενους παίκτες της δεύτερης γραμμής, τους αναπληρωματικούς. Αναγνωρίζω τους μεγάλους μας συμπαίκτες, όπως ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Φασούλας. Οι ρεζέρβες έπαιξαν όμως και αυτοι μεγάλο ρόλο στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχε ένταση στην προπόνηση και συναγωνισμός. Πάνω απ' όλα όμως υπήρχε οικογενειακό κλίμα, το οποίο δημιουργήθηκε από την ποιότητα και τον χαρακτήρα του ανθρώπου, Πολίτη. Ο προπονητής μας είναι ένας άνθρωπος πολύ ήρεμος, ευγενής. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα συνάντησα από κανέναν σε τέτοιο βαθμό στα μετέπειτα χρόνια της καριερας μου. Γούσταρε ο παίκτης να παίζει για τον προπονητή του και αυτός να εμπνέει μία ηρεμία και αυτοπεποίθηση". Ο όρκος τιμής Όπως τόνισε παραπάνω ο Νίκος Λινάρδος, ο στόχος ήταν η εξάδα, αφού δεν υπήρχε άγχος. Παρ' όλα αυτά, το ελληνικό πείσμα βγήκε μπροστά, μετά από μία ήττα. "Με πολλά παι
