Re: [Orasi] Οι Ρώσοι και το Άγιο Όρος

[Kostas .D. Theodoropoulos]

Για τα θεολογικά υπάρχουν οι αρμόδιοι άλλωστε για αυτό και ο πούτιν στο 
άρθρο του στην καθημερινή αναφέρεται στην ορθοδοξία και τις κοινές 
πατροπαράδοτες σχέσεις.
ι χαχα, αυτό που κάνει πολύ σωστά κατά την γνώμη μου το άρθρο είναι να 
δείξει τις πολιτικές διαστάσεις της σχέσης των ρώσων με το άγιο όρος και πως 
είναι ενταγμένες στην πολιτική της ρωσίας.

--Κώστας--

-Original Message- 
From: Γιάννης Παπαχρήστος

Sent: Friday, May 27, 2016 5:13 PM
To: orasi mailing list
Subject: Re: [Orasi] Οι Ρώσοι και το Άγιο Όρος

Ωραίο άρθρο! Διαφωνώ μόνον με την ερμηνεία των εμπειριών του Αγίου σιλουανού 
του Αθωνίτου. Νομίζω πως είναι μάλλον πρόχειρες. Όμως δεν μπορώ να το 
αναλύσω τώρα εδώ αυτό. Ωραίο άρθρο!


Ιωάννης Παπαχρήστος

27 Μαΐ 2016, 3:52 μμ, ο/η Kostas .D. Theodoropoulos <ks...@hostvis.net> 
έγραψε:



Στρατής Ψάλτου

Η εμπλοκή των Ρώσων στα ζητήματα του Αγίου Όρους έχει περάσει κατά καιρούς 
από διάφορες φάσεις. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημίσεως του 19ου αιώνα, 
με
δεδομένη την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έχουμε την 
αναζωπύρωση της ιδεολογίας του Πανσλαβισμού και την προσπάθεια της Ρωσίας 
να διεισδύσει
στα Βαλκάνια. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής επιχειρήθηκε και η διείσδυση 
στο Άγιο Όρος.


Σε έγγραφο του 1872 από το κομιτάτο της Πετρούπολης προς τον γενικό 
πρόξενο της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη γίνεται λόγος για την προώθηση της 
Σλαβικής υποθέσεως
και ο σχεδιασμός μιας σειράς κινήσεων προς αυτήν την κατεύθυνση: διάθεση 
δεκάδων χιλιάδων ρουβλιών ετησίως, σύσταση αποθήκης όπλων στο ρωσικό 
μοναστήρι
του Αγίου Παντελεήμονος, αποστολή βιβλίων και άλλων μέσων προπαγάνδας, 
εγκατάσταση μοναχών με σκοπό τη δημογραφική αλλοίωση της Αθωνικής 
Πολιτείας και

τη μεταμόρφωση «του μέρους τούτου εις Χώραν ουσιαστικώς Σλαβικήν».

Καθώς η ίδρυση νέων μονών απαγορευόταν από τον Κανονισμό του Όρους, οι 
Ρώσοι αγόραζαν παλιά σπίτια και οικοδομούσαν σε αυτά μεγαλοπρεπή κτίρια, 
στα οποία
συγκεντρωνόταν πλήθος νέων μοναχών που προέρχονταν από τη Ρωσία. Πολλές 
από αυτές τις αδελφότητες ζητούσαν στη συνέχεια τον προβιβασμό τους σε 
κοινοβιακές
Σκήτες, γεγονός το οποίο με την έγκριση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου 
Όρους και του Οικουμενικού Πατριαρχείου μερικές φορές επιτεύχθηκε, όπως 
στην περίπτωση
της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα (Σεράι), η οποία βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία 
της Μονής Βατοπεδίου στις Καρυές, και της Σκήτης του Προφήτου Ηλιού, η 
οποία
βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Μονής Παντοκράτορος. Όπως σημειώνει ο 
μοναχός Γεράσιμος Σμυρνάκης στο βιβλίο που έγραψε για το Άγιο Όρος το 1903 
την περίοδο
αυτή ο αριθμός των μοναχών άρχισε να παρουσιάζει εντυπωσιακή άνοδο, 
φθάνοντας το 1903 τους 7.432 μοναχούς, από τους οποίους οι 3.260 (43,9%) 
ήταν Ρώσοι.



Μεγάλος μέρος αυτών των Ρώσων μοναχών ήταν απλοί αγρότες, οι οποίοι εύκολα 
μπορούσαν να υιοθετήσουν αμφισβητούμενες από τη θεσμική εκκλησία 
θρησκευτικές
αντιλήψεις, όπως αυτές που περιέχονταν σ’ ένα ρωσικό θεολογικό έργο με τον 
τίτλο Εις τα όρη του Καυκάσου, το οποίο υποστήριζε ότι το όνομα του Θεού 
και
συγκεκριμένα η προσευχή του Τελώνη («ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»), 
όταν επαναλαμβάνεται συνέχεια με κλειστά μάτια, επιφέρει την ένωση εκείνου 
που
προσεύχεται με τον Θεό. Η αντίληψη αυτή θεωρήθηκε αιρετική από την ηγεσία 
του Ρωσικού Πατριαρχείου και οι οπαδοί της στη Ρωσία, γνωστοί ως 
Ονοματολάτρες,
έγιναν στόχος διώξεων. Καθώς στο Άγιο Όρος είχαν καταφέρει να θέσουν υπό 
τον έλεγχό τους τη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, οι ρωσικές αρχές αποφάσισαν να 
ενεργήσουν
δυναμικά. Το 1913 στάλθηκαν τρία ρωσικά θωρηκτά μαζί με στρατιωτικό 
απόσπασμα που πολιόρκησε το Σεράι και συνέλαβε 833 μοναχούς, οι οποίοι 
εκτοπίστηκαν

κάπου στη Ρωσία.

Με την επανάσταση στη Ρωσία τον Οκτώβριο του 1917 και την επικράτηση των 
Μπολσεβίκων τερματίστηκε κάθε υποστήριξη από τη Σοβιετική Ένωση προς τους 
Ρώσους
αγιορείτες μοναχούς. Αυτοί απομονώθηκαν ακόμη περισσότερο με την υπογραφή 
της Συνθήκη της Λοζάνης, με την οποία αναγνωρίστηκε η κυριαρχία του 
ελληνικού
κράτους επί του Αγίου Όρους. Σταδιακά αποκόπηκαν από κάθε επαφή με την 
πατρίδα τους, η ηλικία τους μεγάλωνε, ο αριθμός τους μειωνόταν, τα κελιά 
τους ερημώνονταν
και οι Σκήτες του Αγίου Ανδρέα και του Προφήτου Ηλιού πέρασαν σε ελληνικά 
χέρια.


Ανάμεσα στους Ρώσους μοναχούς που έζησαν στο Άγιο Όρος τον 20ο αιώνα ήταν 
και ο γέροντας Σιλουανός (1866-1938), ο οποίος πήγε το 1892 στη Μονή Αγίου 
Παντελεήμονος
(Ρωσικό) για να μονάσει. Λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, το 1938, τον 
συνάντησε στο μοναστήρι ο επίσης ρωσικής καταγωγής μοναχός Σωφρόνιος. 
Ύστερα
από το θάνατο του Σιλουανού ο γέροντας Σωφρόνιος έφυγε από το μοναστήρι 
και αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για τον γέροντά του. Το βιβλίο 
κυκλοφόρησε το
1948 στη Γαλλία, όπου στο μεταξύ είχε μετακινηθεί ο Σωφρόνιος, πριν 
καταλήξει τελικώς στo Έσσεξ της Αγγλίας. Γράφτηκε στα ρωσικά και ο 
γέροντας Σωφρόνιος
επιδίωξε τη μετάφρασή του και σε άλλες γλώσσες, όπως στα αγγλικά το 1958. 
Το βιβλίο μεταφράστηκε το 1973 και στα ελληνικά, γνωρί

Re: [Orasi] Οι Ρώσοι και το Άγιο Όρος

[Γιάννης Παπαχρήστος]

Ωραίο άρθρο! Διαφωνώ μόνον με την ερμηνεία των εμπειριών του Αγίου σιλουανού 
του Αθωνίτου. Νομίζω πως είναι μάλλον πρόχειρες. Όμως δεν μπορώ να το αναλύσω 
τώρα εδώ αυτό. Ωραίο άρθρο!

Ιωάννης Παπαχρήστος

27 Μαΐ 2016, 3:52 μμ, ο/η Kostas .D. Theodoropoulos  έγραψε:

> Στρατής Ψάλτου
> 
> Η εμπλοκή των Ρώσων στα ζητήματα του Αγίου Όρους έχει περάσει κατά καιρούς 
> από διάφορες φάσεις. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημίσεως του 19ου αιώνα, με
> δεδομένη την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έχουμε την αναζωπύρωση 
> της ιδεολογίας του Πανσλαβισμού και την προσπάθεια της Ρωσίας να διεισδύσει
> στα Βαλκάνια. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής επιχειρήθηκε και η διείσδυση 
> στο Άγιο Όρος.
> 
> Σε έγγραφο του 1872 από το κομιτάτο της Πετρούπολης προς τον γενικό πρόξενο 
> της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη γίνεται λόγος για την προώθηση της Σλαβικής 
> υποθέσεως
> και ο σχεδιασμός μιας σειράς κινήσεων προς αυτήν την κατεύθυνση: διάθεση 
> δεκάδων χιλιάδων ρουβλιών ετησίως, σύσταση αποθήκης όπλων στο ρωσικό μοναστήρι
> του Αγίου Παντελεήμονος, αποστολή βιβλίων και άλλων μέσων προπαγάνδας, 
> εγκατάσταση μοναχών με σκοπό τη δημογραφική αλλοίωση της Αθωνικής Πολιτείας 
> και
> τη μεταμόρφωση «του μέρους τούτου εις Χώραν ουσιαστικώς Σλαβικήν». 
> 
> Καθώς η ίδρυση νέων μονών απαγορευόταν από τον Κανονισμό του Όρους, οι Ρώσοι 
> αγόραζαν παλιά σπίτια και οικοδομούσαν σε αυτά μεγαλοπρεπή κτίρια, στα οποία
> συγκεντρωνόταν πλήθος νέων μοναχών που προέρχονταν από τη Ρωσία. Πολλές από 
> αυτές τις αδελφότητες ζητούσαν στη συνέχεια τον προβιβασμό τους σε κοινοβιακές
> Σκήτες, γεγονός το οποίο με την έγκριση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους 
> και του Οικουμενικού Πατριαρχείου μερικές φορές επιτεύχθηκε, όπως στην 
> περίπτωση
> της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα (Σεράι), η οποία βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της 
> Μονής Βατοπεδίου στις Καρυές, και της Σκήτης του Προφήτου Ηλιού, η οποία
> βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Μονής Παντοκράτορος. Όπως σημειώνει ο 
> μοναχός Γεράσιμος Σμυρνάκης στο βιβλίο που έγραψε για το Άγιο Όρος το 1903 
> την περίοδο
> αυτή ο αριθμός των μοναχών άρχισε να παρουσιάζει εντυπωσιακή άνοδο, φθάνοντας 
> το 1903 τους 7.432 μοναχούς, από τους οποίους οι 3.260 (43,9%) ήταν Ρώσοι.
> 
> 
> Μεγάλος μέρος αυτών των Ρώσων μοναχών ήταν απλοί αγρότες, οι οποίοι εύκολα 
> μπορούσαν να υιοθετήσουν αμφισβητούμενες από τη θεσμική εκκλησία θρησκευτικές
> αντιλήψεις, όπως αυτές που περιέχονταν σ’ ένα ρωσικό θεολογικό έργο με τον 
> τίτλο Εις τα όρη του Καυκάσου, το οποίο υποστήριζε ότι το όνομα του Θεού και
> συγκεκριμένα η προσευχή του Τελώνη («ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»), όταν 
> επαναλαμβάνεται συνέχεια με κλειστά μάτια, επιφέρει την ένωση εκείνου που
> προσεύχεται με τον Θεό. Η αντίληψη αυτή θεωρήθηκε αιρετική από την ηγεσία του 
> Ρωσικού Πατριαρχείου και οι οπαδοί της στη Ρωσία, γνωστοί ως Ονοματολάτρες,
> έγιναν στόχος διώξεων. Καθώς στο Άγιο Όρος είχαν καταφέρει να θέσουν υπό τον 
> έλεγχό τους τη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, οι ρωσικές αρχές αποφάσισαν να 
> ενεργήσουν
> δυναμικά. Το 1913 στάλθηκαν τρία ρωσικά θωρηκτά μαζί με στρατιωτικό απόσπασμα 
> που πολιόρκησε το Σεράι και συνέλαβε 833 μοναχούς, οι οποίοι εκτοπίστηκαν
> κάπου στη Ρωσία.
> 
> Με την επανάσταση στη Ρωσία τον Οκτώβριο του 1917 και την επικράτηση των 
> Μπολσεβίκων τερματίστηκε κάθε υποστήριξη από τη Σοβιετική Ένωση προς τους 
> Ρώσους
> αγιορείτες μοναχούς. Αυτοί απομονώθηκαν ακόμη περισσότερο με την υπογραφή της 
> Συνθήκη της Λοζάνης, με την οποία αναγνωρίστηκε η κυριαρχία του ελληνικού
> κράτους επί του Αγίου Όρους. Σταδιακά αποκόπηκαν από κάθε επαφή με την 
> πατρίδα τους, η ηλικία τους μεγάλωνε, ο αριθμός τους μειωνόταν, τα κελιά τους 
> ερημώνονταν
> και οι Σκήτες του Αγίου Ανδρέα και του Προφήτου Ηλιού πέρασαν σε ελληνικά 
> χέρια.
> 
> Ανάμεσα στους Ρώσους μοναχούς που έζησαν στο Άγιο Όρος τον 20ο αιώνα ήταν και 
> ο γέροντας Σιλουανός (1866-1938), ο οποίος πήγε το 1892 στη Μονή Αγίου 
> Παντελεήμονος
> (Ρωσικό) για να μονάσει. Λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, το 1938, τον 
> συνάντησε στο μοναστήρι ο επίσης ρωσικής καταγωγής μοναχός Σωφρόνιος. Ύστερα
> από το θάνατο του Σιλουανού ο γέροντας Σωφρόνιος έφυγε από το μοναστήρι και 
> αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για τον γέροντά του. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το
> 1948 στη Γαλλία, όπου στο μεταξύ είχε μετακινηθεί ο Σωφρόνιος, πριν καταλήξει 
> τελικώς στo Έσσεξ της Αγγλίας. Γράφτηκε στα ρωσικά και ο γέροντας Σωφρόνιος
> επιδίωξε τη μετάφρασή του και σε άλλες γλώσσες, όπως στα αγγλικά το 1958. Το 
> βιβλίο μεταφράστηκε το 1973 και στα ελληνικά, γνωρίζοντας μέχρι σήμερα 
> απανωτές
> εκδόσεις.
> 
> Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή του Σιλουανού να είναι μοιρασμένη ανάμεσα στα 
> διακονήματα του μοναστηριού του Αγίου Παντελεήμονος, στις μακρές ακολουθίες
> στον ναό, στη νηστεία και την υπακοή. Παράλληλα από τον νου του νεαρού 
> δόκιμου περνούσαν διάφοροι λογισμοί. Άλλοτε σκεφτόταν «τώρα είσαι άγιος» και 
> άλλοτε
> «δεν θα σωθείς». Τελικώς, περιγράφεται να τον