Re: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη;
Πολύ καλή! Πωλίνα Π. Στις 23/12/2014 6:00 μμ, ο/η Σπύρος Σκορδίλης έγραψε: Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Η Αθηνά Κακούρη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν μπορεί να είναι συνηθισμένη μια γυναίκα 86 ετών που χρησιμοποιεί κατά κόρον το internet γράφοντας υπέροχα emails με πολυτονικό, και που μπορεί, με την ίδια επιτυχία, να διαχειρίζεται τις προκλήσεις του αστυνομικού και του ιστορικού μυθιστορήματος, δημιουργώντας ιστορίες σαν πίνακες του Ντεγκά και πλοκές που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδυα –αν μη τι άλλο, να σκέφτεσαι «μα πώς το κάνει;». Να πώς το κάνει, λοιπόν. Πώς μάθατε να γράφετε; Δεν ξέρω αν η συγγραφή διδάσκεται. Τα πρότυπά μου ήταν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Το πώς γράφει η Τζέιν Ώστεν, αυτό ήταν το πρότυπό μου. Σε πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα δεν υπάρχουν σκηνές κι έτσι χτίζεται πιο εύκολα η πλοκή. Όταν όμως θέλεις η δράση να προχωρήσει με σκηνές, πρέπει να έχεις μια στέρεη πλοκή, που να μην είναι εμφανής εξαρχής. Αυτή φτάνεις να τη χτίζεις μόνο με την πείρα. Και πάντα προσπαθώ να γράψω κάτι που δεν με κάνει να βαριέμαι. Η θητεία μου στο αστυνομικό μυθιστόρημα μού έχει μάθει ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον αναγνώστη να βαρεθεί. Και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ο καθηγητής Άλκης Αγγέλου με έστρεψε προς τα εκεί. Μου πρότεινε «Γιατί δεν δοκιμάζετε να γράψετε για την εποχή του Διαφωτισμού;». Του είπα «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό» και μου απάντησε «Ανάγνωση δεν ξέρετε, κυρία Κακούρη;». Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω. Αν μια εποχή δεν την έχεις ζήσει, πρέπει να ψάξεις να τη μάθεις. Πρέπει να διαβάσεις Iστορία. Εφημερίδες της εποχής. Φυσικά υπάρχουν πολλών λογιών συγγραφείς ιστορικών. Αυτό που εγώ προσπάθησα να κάνω είναι να πάρω μαζί μου τον σημερινό Ρωμιό στην εποχή της γιαγιάς ή της προγιαγιάς του. Γιατί το θεωρείτε σημαντικό αυτό; Γιατί εκεί, ως Έλληνες, έχουμε μεγάλη αδυναμία. Οι μεγάλες χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία, εκτός από τα βιβλία Ιστορίας, έχουν και μυθιστορήματα, απ’ όπου οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Επίσης έχουν και την τηλεόραση και τις ταινίες τους, στις οποίες με μεγάλη αγάπη αναπαριστούν μέχρι και το μανικετόκουμπο. Προσπαθώντας να το κάνω αυτό, λοιπόν, θέλω να είμαι γνησία. Πρέπει να έχω καταλάβει πώς ήταν τότε οι άνθρωποι, πώς μιλούσαν, πώς ήταν τα σπίτια, τα παπούτσια τους. Και πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω τα ιστορικά γεγονότα και το τι σήμαιναν για την εποχή. Προσπαθείτε συνειδητά να εξαγάγετε αναλογίες και διδάγματα από την αντιπαραβολή μιας ιστορικής περιόδου με το παρόν; Μερικά πράγματα είναι τρομακτικά στην επαναληπτικότητά τους, αλλά δεν ξεκινάω έτσι, νομίζω πως είναι επικίνδυνο. Τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους. Στα Πριμαρόλια, για παράδειγμα, οι χωριάτες πήραν ξαφνικά πολλά λεφτά στα χέρια τους και τα έκαιγαν. Την ίδια εποχή που τα έγραφα αυτά, εδώ πήγαιναν στα μπουζούκια και άναβαν το τσιγάρο με το πεντοχίλιαρο. Αλλά δεν ξεκίνησα με την πρόθεση να αναδείξω αυτό. Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας μπορεί ν’ αφήσει την ιδεολογία του απέξω; Είναι φυσική τάση μας να πιστεύουμε ότι ο τρόπος που κρίνουμε σήμερα είναι και ο τρόπος που έκριναν τότε οι άνθρωποι τα πράγματα. Όμως κατ’ εμέ, ο συγγραφέας αυθαιρετεί και βλάπτει αν δεν εγκαταλείψει τα σημερινά του κριτήρια για να μπει στα κριτήρια της εποχής εκείνης. Ναι, μπορούμε να βγάλουμε σπό τη μέση την προσωπική μας ιδεολογία. Πρέπει να βλέπουμε πώς εκινήθησαν τα πράγματα για να δημιουργηθούν οι επαναστάσεις. Δεν με νοιάζει αν συμπαθεις τους βασιλιάδες, κάτσε να δεις τι έκανε ο Όθωνας, ψάξε. Αλλιώς κάνεις προπαγάνδα. Έχετε εντοπίσει ποτέ ανακρίβεια σε κάποιο από τα ιστορικά σας μυθιστορήματα; Τα Πριμαρόλια τα διάβασα πενήντα φορές, τα διάβασε η μισή Πάτρα, και μετά από 4-5 χρόνια μου έγραψε μια κυρία από τα Κύθηρα «πολύ ωραίο το βιβλίο σας, αλλά γιατί στη σελίδα 453 γράφετε ότι πήρε 5 κιλά ζάχαρη, αφού τότε είχαμε οκάδες;». Είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην τελειότητα. Αλλά είναι άλλο να κάνεις μερικά λάθη πραγματολογικά και άλλο να φαίνεται από την αρχή η περιφρόνησή σου προς την ακρίβεια. Υπάρχουν συγγραφείς που υποστηρίζουν τη συγγραφική άδεια. Εγώ δεν την υποστηρίζω. Ειδικά για τον τόπο μας, που κινδυνεύουν να σβηστούν οι μνήμες του επειδή δεν έχουμε τα σωστά βοηθήματα, είμαι άτεγκτη. Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε την Ελλάδα λόγω της ενασχόλησής σας με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ναι. Με το να τρίβεσαι συνεχώς με την Ιστορία, φτάνεις να σε απασχολεί ο ελληνισμός ολοένα και περισσότερο, ενώ πριν αρχίσεις την έρευνα μπορεί οι ιδιαιτερότητές του να ήταν απλώς κάτι που δεχόσουν. Όταν τρίβεσαι πολύ, οι ανησυχίες σου και ο καημός σου μεγαλώνουν. Συνειδητοποιείς και τα άλματα που έχει καταφέρει να κάνει και πικραίνεσαι πιο πολύ. Γράφετε εύκολα; Όχι. Θα κάτσω στο γραφείο μου για 4-5 ώρες και θα είμαι ευχαριστημένη με δύο ή τρεις σελίδες, που μπορεί την άλλη μέρα να τις πετάξω. Γενικά το λέω συχνά στους νέους συγγραφείς: Αμα δε σ’ αρέσει, πέτα το, μη λυπάσαι τον κόπο
Re: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη;
μιά καλή θεία η γιαγιά που μας αφιγήτε. σπύρος - Original Message - From: Pwlina Papanikolaou pwlin...@otenet.gr To: orasi mailing list orasi@hostvis.net Sent: Saturday, December 27, 2014 12:37 PM Subject: Re: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Πολύ καλή! Πωλίνα Π. Στις 23/12/2014 6:00 μμ, ο/η Σπύρος Σκορδίλης έγραψε: Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Η Αθηνά Κακούρη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν μπορεί να είναι συνηθισμένη μια γυναίκα 86 ετών που χρησιμοποιεί κατά κόρον το internet γράφοντας υπέροχα emails με πολυτονικό, και που μπορεί, με την ίδια επιτυχία, να διαχειρίζεται τις προκλήσεις του αστυνομικού και του ιστορικού μυθιστορήματος, δημιουργώντας ιστορίες σαν πίνακες του Ντεγκά και πλοκές που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδυα –αν μη τι άλλο, να σκέφτεσαι «μα πώς το κάνει;». Να πώς το κάνει, λοιπόν. Πώς μάθατε να γράφετε; Δεν ξέρω αν η συγγραφή διδάσκεται. Τα πρότυπά μου ήταν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Το πώς γράφει η Τζέιν Ώστεν, αυτό ήταν το πρότυπό μου. Σε πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα δεν υπάρχουν σκηνές κι έτσι χτίζεται πιο εύκολα η πλοκή. Όταν όμως θέλεις η δράση να προχωρήσει με σκηνές, πρέπει να έχεις μια στέρεη πλοκή, που να μην είναι εμφανής εξαρχής. Αυτή φτάνεις να τη χτίζεις μόνο με την πείρα. Και πάντα προσπαθώ να γράψω κάτι που δεν με κάνει να βαριέμαι. Η θητεία μου στο αστυνομικό μυθιστόρημα μού έχει μάθει ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον αναγνώστη να βαρεθεί. Και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ο καθηγητής Άλκης Αγγέλου με έστρεψε προς τα εκεί. Μου πρότεινε «Γιατί δεν δοκιμάζετε να γράψετε για την εποχή του Διαφωτισμού;». Του είπα «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό» και μου απάντησε «Ανάγνωση δεν ξέρετε, κυρία Κακούρη;». Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω. Αν μια εποχή δεν την έχεις ζήσει, πρέπει να ψάξεις να τη μάθεις. Πρέπει να διαβάσεις Iστορία. Εφημερίδες της εποχής. Φυσικά υπάρχουν πολλών λογιών συγγραφείς ιστορικών. Αυτό που εγώ προσπάθησα να κάνω είναι να πάρω μαζί μου τον σημερινό Ρωμιό στην εποχή της γιαγιάς ή της προγιαγιάς του. Γιατί το θεωρείτε σημαντικό αυτό; Γιατί εκεί, ως Έλληνες, έχουμε μεγάλη αδυναμία. Οι μεγάλες χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία, εκτός από τα βιβλία Ιστορίας, έχουν και μυθιστορήματα, απ’ όπου οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Επίσης έχουν και την τηλεόραση και τις ταινίες τους, στις οποίες με μεγάλη αγάπη αναπαριστούν μέχρι και το μανικετόκουμπο. Προσπαθώντας να το κάνω αυτό, λοιπόν, θέλω να είμαι γνησία. Πρέπει να έχω καταλάβει πώς ήταν τότε οι άνθρωποι, πώς μιλούσαν, πώς ήταν τα σπίτια, τα παπούτσια τους. Και πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω τα ιστορικά γεγονότα και το τι σήμαιναν για την εποχή. Προσπαθείτε συνειδητά να εξαγάγετε αναλογίες και διδάγματα από την αντιπαραβολή μιας ιστορικής περιόδου με το παρόν; Μερικά πράγματα είναι τρομακτικά στην επαναληπτικότητά τους, αλλά δεν ξεκινάω έτσι, νομίζω πως είναι επικίνδυνο. Τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους. Στα Πριμαρόλια, για παράδειγμα, οι χωριάτες πήραν ξαφνικά πολλά λεφτά στα χέρια τους και τα έκαιγαν. Την ίδια εποχή που τα έγραφα αυτά, εδώ πήγαιναν στα μπουζούκια και άναβαν το τσιγάρο με το πεντοχίλιαρο. Αλλά δεν ξεκίνησα με την πρόθεση να αναδείξω αυτό. Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας μπορεί ν’ αφήσει την ιδεολογία του απέξω; Είναι φυσική τάση μας να πιστεύουμε ότι ο τρόπος που κρίνουμε σήμερα είναι και ο τρόπος που έκριναν τότε οι άνθρωποι τα πράγματα. Όμως κατ’ εμέ, ο συγγραφέας αυθαιρετεί και βλάπτει αν δεν εγκαταλείψει τα σημερινά του κριτήρια για να μπει στα κριτήρια της εποχής εκείνης. Ναι, μπορούμε να βγάλουμε σπό τη μέση την προσωπική μας ιδεολογία. Πρέπει να βλέπουμε πώς εκινήθησαν τα πράγματα για να δημιουργηθούν οι επαναστάσεις. Δεν με νοιάζει αν συμπαθεις τους βασιλιάδες, κάτσε να δεις τι έκανε ο Όθωνας, ψάξε. Αλλιώς κάνεις προπαγάνδα. Έχετε εντοπίσει ποτέ ανακρίβεια σε κάποιο από τα ιστορικά σας μυθιστορήματα; Τα Πριμαρόλια τα διάβασα πενήντα φορές, τα διάβασε η μισή Πάτρα, και μετά από 4-5 χρόνια μου έγραψε μια κυρία από τα Κύθηρα «πολύ ωραίο το βιβλίο σας, αλλά γιατί στη σελίδα 453 γράφετε ότι πήρε 5 κιλά ζάχαρη, αφού τότε είχαμε οκάδες;». Είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην τελειότητα. Αλλά είναι άλλο να κάνεις μερικά λάθη πραγματολογικά και άλλο να φαίνεται από την αρχή η περιφρόνησή σου προς την ακρίβεια. Υπάρχουν συγγραφείς που υποστηρίζουν τη συγγραφική άδεια. Εγώ δεν την υποστηρίζω. Ειδικά για τον τόπο μας, που κινδυνεύουν να σβηστούν οι μνήμες του επειδή δεν έχουμε τα σωστά βοηθήματα, είμαι άτεγκτη. Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε την Ελλάδα λόγω της ενασχόλησής σας με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ναι. Με το να τρίβεσαι συνεχώς με την Ιστορία, φτάνεις να σε απασχολεί ο ελληνισμός ολοένα και περισσότερο, ενώ πριν αρχίσεις την έρευνα μπορεί οι ιδιαιτερότητές του να ήταν απλώς κάτι που δεχόσουν. Όταν τρίβεσαι πολύ, οι ανησυχίες σου και ο καημός σου μεγαλώνουν. Συνειδητοποιείς και τα άλματα που έχει καταφέρει να κάνει και
Re: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη;
όπιος δεν έχη διαβάση να σπεύση. είναι πολύ καλή. έχω ανεβάση αρκετά βιβλία της εδώ. σπύρος - Original Message - From: Σπύρος Σκορδίλης spyri...@icloud.com To: Α Όραση Όραση orasi@hostvis.net Sent: Tuesday, December 23, 2014 6:00 PM Subject: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Η Αθηνά Κακούρη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν μπορεί να είναι συνηθισμένη μια γυναίκα 86 ετών που χρησιμοποιεί κατά κόρον το internet γράφοντας υπέροχα emails με πολυτονικό, και που μπορεί, με την ίδια επιτυχία, να διαχειρίζεται τις προκλήσεις του αστυνομικού και του ιστορικού μυθιστορήματος, δημιουργώντας ιστορίες σαν πίνακες του Ντεγκά και πλοκές που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδυα –αν μη τι άλλο, να σκέφτεσαι «μα πώς το κάνει;». Να πώς το κάνει, λοιπόν. Πώς μάθατε να γράφετε; Δεν ξέρω αν η συγγραφή διδάσκεται. Τα πρότυπά μου ήταν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Το πώς γράφει η Τζέιν Ώστεν, αυτό ήταν το πρότυπό μου. Σε πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα δεν υπάρχουν σκηνές κι έτσι χτίζεται πιο εύκολα η πλοκή. Όταν όμως θέλεις η δράση να προχωρήσει με σκηνές, πρέπει να έχεις μια στέρεη πλοκή, που να μην είναι εμφανής εξαρχής. Αυτή φτάνεις να τη χτίζεις μόνο με την πείρα. Και πάντα προσπαθώ να γράψω κάτι που δεν με κάνει να βαριέμαι. Η θητεία μου στο αστυνομικό μυθιστόρημα μού έχει μάθει ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον αναγνώστη να βαρεθεί. Και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ο καθηγητής Άλκης Αγγέλου με έστρεψε προς τα εκεί. Μου πρότεινε «Γιατί δεν δοκιμάζετε να γράψετε για την εποχή του Διαφωτισμού;». Του είπα «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό» και μου απάντησε «Ανάγνωση δεν ξέρετε, κυρία Κακούρη;». Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω. Αν μια εποχή δεν την έχεις ζήσει, πρέπει να ψάξεις να τη μάθεις. Πρέπει να διαβάσεις Iστορία. Εφημερίδες της εποχής. Φυσικά υπάρχουν πολλών λογιών συγγραφείς ιστορικών. Αυτό που εγώ προσπάθησα να κάνω είναι να πάρω μαζί μου τον σημερινό Ρωμιό στην εποχή της γιαγιάς ή της προγιαγιάς του. Γιατί το θεωρείτε σημαντικό αυτό; Γιατί εκεί, ως Έλληνες, έχουμε μεγάλη αδυναμία. Οι μεγάλες χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία, εκτός από τα βιβλία Ιστορίας, έχουν και μυθιστορήματα, απ’ όπου οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Επίσης έχουν και την τηλεόραση και τις ταινίες τους, στις οποίες με μεγάλη αγάπη αναπαριστούν μέχρι και το μανικετόκουμπο. Προσπαθώντας να το κάνω αυτό, λοιπόν, θέλω να είμαι γνησία. Πρέπει να έχω καταλάβει πώς ήταν τότε οι άνθρωποι, πώς μιλούσαν, πώς ήταν τα σπίτια, τα παπούτσια τους. Και πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω τα ιστορικά γεγονότα και το τι σήμαιναν για την εποχή. Προσπαθείτε συνειδητά να εξαγάγετε αναλογίες και διδάγματα από την αντιπαραβολή μιας ιστορικής περιόδου με το παρόν; Μερικά πράγματα είναι τρομακτικά στην επαναληπτικότητά τους, αλλά δεν ξεκινάω έτσι, νομίζω πως είναι επικίνδυνο. Τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους. Στα Πριμαρόλια, για παράδειγμα, οι χωριάτες πήραν ξαφνικά πολλά λεφτά στα χέρια τους και τα έκαιγαν. Την ίδια εποχή που τα έγραφα αυτά, εδώ πήγαιναν στα μπουζούκια και άναβαν το τσιγάρο με το πεντοχίλιαρο. Αλλά δεν ξεκίνησα με την πρόθεση να αναδείξω αυτό. Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας μπορεί ν’ αφήσει την ιδεολογία του απέξω; Είναι φυσική τάση μας να πιστεύουμε ότι ο τρόπος που κρίνουμε σήμερα είναι και ο τρόπος που έκριναν τότε οι άνθρωποι τα πράγματα. Όμως κατ’ εμέ, ο συγγραφέας αυθαιρετεί και βλάπτει αν δεν εγκαταλείψει τα σημερινά του κριτήρια για να μπει στα κριτήρια της εποχής εκείνης. Ναι, μπορούμε να βγάλουμε σπό τη μέση την προσωπική μας ιδεολογία. Πρέπει να βλέπουμε πώς εκινήθησαν τα πράγματα για να δημιουργηθούν οι επαναστάσεις. Δεν με νοιάζει αν συμπαθεις τους βασιλιάδες, κάτσε να δεις τι έκανε ο Όθωνας, ψάξε. Αλλιώς κάνεις προπαγάνδα. Έχετε εντοπίσει ποτέ ανακρίβεια σε κάποιο από τα ιστορικά σας μυθιστορήματα; Τα Πριμαρόλια τα διάβασα πενήντα φορές, τα διάβασε η μισή Πάτρα, και μετά από 4-5 χρόνια μου έγραψε μια κυρία από τα Κύθηρα «πολύ ωραίο το βιβλίο σας, αλλά γιατί στη σελίδα 453 γράφετε ότι πήρε 5 κιλά ζάχαρη, αφού τότε είχαμε οκάδες;». Είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην τελειότητα. Αλλά είναι άλλο να κάνεις μερικά λάθη πραγματολογικά και άλλο να φαίνεται από την αρχή η περιφρόνησή σου προς την ακρίβεια. Υπάρχουν συγγραφείς που υποστηρίζουν τη συγγραφική άδεια. Εγώ δεν την υποστηρίζω. Ειδικά για τον τόπο μας, που κινδυνεύουν να σβηστούν οι μνήμες του επειδή δεν έχουμε τα σωστά βοηθήματα, είμαι άτεγκτη. Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε την Ελλάδα λόγω της ενασχόλησής σας με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ναι. Με το να τρίβεσαι συνεχώς με την Ιστορία, φτάνεις να σε απασχολεί ο ελληνισμός ολοένα και περισσότερο, ενώ πριν αρχίσεις την έρευνα μπορεί οι ιδιαιτερότητές του να ήταν απλώς κάτι που δεχόσουν. Όταν τρίβεσαι πολύ, οι ανησυχίες σου και ο καημός σου μεγαλώνουν. Συνειδητοποιείς και τα άλματα που έχει καταφέρει να κάνει και πικραίνεσαι πιο πολύ. Γράφετε εύκολα; Όχι. Θα
Re: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη;
πολύ καλό! γρηγόρης On 23/12/2014 6:00 μμ, Σπύρος Σκορδίλης wrote: Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Η Αθηνά Κακούρη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν μπορεί να είναι συνηθισμένη μια γυναίκα 86 ετών που χρησιμοποιεί κατά κόρον το internet γράφοντας υπέροχα emails με πολυτονικό, και που μπορεί, με την ίδια επιτυχία, να διαχειρίζεται τις προκλήσεις του αστυνομικού και του ιστορικού μυθιστορήματος, δημιουργώντας ιστορίες σαν πίνακες του Ντεγκά και πλοκές που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδυα –αν μη τι άλλο, να σκέφτεσαι «μα πώς το κάνει;». Να πώς το κάνει, λοιπόν. Πώς μάθατε να γράφετε; Δεν ξέρω αν η συγγραφή διδάσκεται. Τα πρότυπά μου ήταν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Το πώς γράφει η Τζέιν Ώστεν, αυτό ήταν το πρότυπό μου. Σε πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα δεν υπάρχουν σκηνές κι έτσι χτίζεται πιο εύκολα η πλοκή. Όταν όμως θέλεις η δράση να προχωρήσει με σκηνές, πρέπει να έχεις μια στέρεη πλοκή, που να μην είναι εμφανής εξαρχής. Αυτή φτάνεις να τη χτίζεις μόνο με την πείρα. Και πάντα προσπαθώ να γράψω κάτι που δεν με κάνει να βαριέμαι. Η θητεία μου στο αστυνομικό μυθιστόρημα μού έχει μάθει ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον αναγνώστη να βαρεθεί. Και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ο καθηγητής Άλκης Αγγέλου με έστρεψε προς τα εκεί. Μου πρότεινε «Γιατί δεν δοκιμάζετε να γράψετε για την εποχή του Διαφωτισμού;». Του είπα «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό» και μου απάντησε «Ανάγνωση δεν ξέρετε, κυρία Κακούρη;». Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω. Αν μια εποχή δεν την έχεις ζήσει, πρέπει να ψάξεις να τη μάθεις. Πρέπει να διαβάσεις Iστορία. Εφημερίδες της εποχής. Φυσικά υπάρχουν πολλών λογιών συγγραφείς ιστορικών. Αυτό που εγώ προσπάθησα να κάνω είναι να πάρω μαζί μου τον σημερινό Ρωμιό στην εποχή της γιαγιάς ή της προγιαγιάς του. Γιατί το θεωρείτε σημαντικό αυτό; Γιατί εκεί, ως Έλληνες, έχουμε μεγάλη αδυναμία. Οι μεγάλες χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία, εκτός από τα βιβλία Ιστορίας, έχουν και μυθιστορήματα, απ’ όπου οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Επίσης έχουν και την τηλεόραση και τις ταινίες τους, στις οποίες με μεγάλη αγάπη αναπαριστούν μέχρι και το μανικετόκουμπο. Προσπαθώντας να το κάνω αυτό, λοιπόν, θέλω να είμαι γνησία. Πρέπει να έχω καταλάβει πώς ήταν τότε οι άνθρωποι, πώς μιλούσαν, πώς ήταν τα σπίτια, τα παπούτσια τους. Και πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω τα ιστορικά γεγονότα και το τι σήμαιναν για την εποχή. Προσπαθείτε συνειδητά να εξαγάγετε αναλογίες και διδάγματα από την αντιπαραβολή μιας ιστορικής περιόδου με το παρόν; Μερικά πράγματα είναι τρομακτικά στην επαναληπτικότητά τους, αλλά δεν ξεκινάω έτσι, νομίζω πως είναι επικίνδυνο. Τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους. Στα Πριμαρόλια, για παράδειγμα, οι χωριάτες πήραν ξαφνικά πολλά λεφτά στα χέρια τους και τα έκαιγαν. Την ίδια εποχή που τα έγραφα αυτά, εδώ πήγαιναν στα μπουζούκια και άναβαν το τσιγάρο με το πεντοχίλιαρο. Αλλά δεν ξεκίνησα με την πρόθεση να αναδείξω αυτό. Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας μπορεί ν’ αφήσει την ιδεολογία του απέξω; Είναι φυσική τάση μας να πιστεύουμε ότι ο τρόπος που κρίνουμε σήμερα είναι και ο τρόπος που έκριναν τότε οι άνθρωποι τα πράγματα. Όμως κατ’ εμέ, ο συγγραφέας αυθαιρετεί και βλάπτει αν δεν εγκαταλείψει τα σημερινά του κριτήρια για να μπει στα κριτήρια της εποχής εκείνης. Ναι, μπορούμε να βγάλουμε σπό τη μέση την προσωπική μας ιδεολογία. Πρέπει να βλέπουμε πώς εκινήθησαν τα πράγματα για να δημιουργηθούν οι επαναστάσεις. Δεν με νοιάζει αν συμπαθεις τους βασιλιάδες, κάτσε να δεις τι έκανε ο Όθωνας, ψάξε. Αλλιώς κάνεις προπαγάνδα. Έχετε εντοπίσει ποτέ ανακρίβεια σε κάποιο από τα ιστορικά σας μυθιστορήματα; Τα Πριμαρόλια τα διάβασα πενήντα φορές, τα διάβασε η μισή Πάτρα, και μετά από 4-5 χρόνια μου έγραψε μια κυρία από τα Κύθηρα «πολύ ωραίο το βιβλίο σας, αλλά γιατί στη σελίδα 453 γράφετε ότι πήρε 5 κιλά ζάχαρη, αφού τότε είχαμε οκάδες;». Είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην τελειότητα. Αλλά είναι άλλο να κάνεις μερικά λάθη πραγματολογικά και άλλο να φαίνεται από την αρχή η περιφρόνησή σου προς την ακρίβεια. Υπάρχουν συγγραφείς που υποστηρίζουν τη συγγραφική άδεια. Εγώ δεν την υποστηρίζω. Ειδικά για τον τόπο μας, που κινδυνεύουν να σβηστούν οι μνήμες του επειδή δεν έχουμε τα σωστά βοηθήματα, είμαι άτεγκτη. Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε την Ελλάδα λόγω της ενασχόλησής σας με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ναι. Με το να τρίβεσαι συνεχώς με την Ιστορία, φτάνεις να σε απασχολεί ο ελληνισμός ολοένα και περισσότερο, ενώ πριν αρχίσεις την έρευνα μπορεί οι ιδιαιτερότητές του να ήταν απλώς κάτι που δεχόσουν. Όταν τρίβεσαι πολύ, οι ανησυχίες σου και ο καημός σου μεγαλώνουν. Συνειδητοποιείς και τα άλματα που έχει καταφέρει να κάνει και πικραίνεσαι πιο πολύ. Γράφετε εύκολα; Όχι. Θα κάτσω στο γραφείο μου για 4-5 ώρες και θα είμαι ευχαριστημένη με δύο ή τρεις σελίδες, που μπορεί την άλλη μέρα να τις πετάξω. Γενικά το λέω συχνά στους νέους συγγραφείς: Αμα δε σ’ αρέσει, πέτα το, μη λυπάσαι τον κόπο σου, θα βγει
Re: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη;
πές ένα χρυσέ μου γρηγόρης On 23/12/2014 6:29 μμ, σκορδίλης σπύρος wrote: όπιος δεν έχη διαβάση να σπεύση. είναι πολύ καλή. έχω ανεβάση αρκετά βιβλία της εδώ. σπύρος - Original Message - From: Σπύρος Σκορδίλης spyri...@icloud.com To: Α Όραση Όραση orasi@hostvis.net Sent: Tuesday, December 23, 2014 6:00 PM Subject: [Orasi] Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Πώς γράφετε κυρία Κακούρη; Η Αθηνά Κακούρη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν μπορεί να είναι συνηθισμένη μια γυναίκα 86 ετών που χρησιμοποιεί κατά κόρον το internet γράφοντας υπέροχα emails με πολυτονικό, και που μπορεί, με την ίδια επιτυχία, να διαχειρίζεται τις προκλήσεις του αστυνομικού και του ιστορικού μυθιστορήματος, δημιουργώντας ιστορίες σαν πίνακες του Ντεγκά και πλοκές που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδυα –αν μη τι άλλο, να σκέφτεσαι «μα πώς το κάνει;». Να πώς το κάνει, λοιπόν. Πώς μάθατε να γράφετε; Δεν ξέρω αν η συγγραφή διδάσκεται. Τα πρότυπά μου ήταν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Το πώς γράφει η Τζέιν Ώστεν, αυτό ήταν το πρότυπό μου. Σε πολλά σύγχρονα μυθιστορήματα δεν υπάρχουν σκηνές κι έτσι χτίζεται πιο εύκολα η πλοκή. Όταν όμως θέλεις η δράση να προχωρήσει με σκηνές, πρέπει να έχεις μια στέρεη πλοκή, που να μην είναι εμφανής εξαρχής. Αυτή φτάνεις να τη χτίζεις μόνο με την πείρα. Και πάντα προσπαθώ να γράψω κάτι που δεν με κάνει να βαριέμαι. Η θητεία μου στο αστυνομικό μυθιστόρημα μού έχει μάθει ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον αναγνώστη να βαρεθεί. Και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ο καθηγητής Άλκης Αγγέλου με έστρεψε προς τα εκεί. Μου πρότεινε «Γιατί δεν δοκιμάζετε να γράψετε για την εποχή του Διαφωτισμού;». Του είπα «Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για τον Διαφωτισμό» και μου απάντησε «Ανάγνωση δεν ξέρετε, κυρία Κακούρη;». Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω. Αν μια εποχή δεν την έχεις ζήσει, πρέπει να ψάξεις να τη μάθεις. Πρέπει να διαβάσεις Iστορία. Εφημερίδες της εποχής. Φυσικά υπάρχουν πολλών λογιών συγγραφείς ιστορικών. Αυτό που εγώ προσπάθησα να κάνω είναι να πάρω μαζί μου τον σημερινό Ρωμιό στην εποχή της γιαγιάς ή της προγιαγιάς του. Γιατί το θεωρείτε σημαντικό αυτό; Γιατί εκεί, ως Έλληνες, έχουμε μεγάλη αδυναμία. Οι μεγάλες χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία, εκτός από τα βιβλία Ιστορίας, έχουν και μυθιστορήματα, απ’ όπου οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Επίσης έχουν και την τηλεόραση και τις ταινίες τους, στις οποίες με μεγάλη αγάπη αναπαριστούν μέχρι και το μανικετόκουμπο. Προσπαθώντας να το κάνω αυτό, λοιπόν, θέλω να είμαι γνησία. Πρέπει να έχω καταλάβει πώς ήταν τότε οι άνθρωποι, πώς μιλούσαν, πώς ήταν τα σπίτια, τα παπούτσια τους. Και πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω τα ιστορικά γεγονότα και το τι σήμαιναν για την εποχή. Προσπαθείτε συνειδητά να εξαγάγετε αναλογίες και διδάγματα από την αντιπαραβολή μιας ιστορικής περιόδου με το παρόν; Μερικά πράγματα είναι τρομακτικά στην επαναληπτικότητά τους, αλλά δεν ξεκινάω έτσι, νομίζω πως είναι επικίνδυνο. Τα συμπεράσματα βγαίνουν από μόνα τους. Στα Πριμαρόλια, για παράδειγμα, οι χωριάτες πήραν ξαφνικά πολλά λεφτά στα χέρια τους και τα έκαιγαν. Την ίδια εποχή που τα έγραφα αυτά, εδώ πήγαιναν στα μπουζούκια και άναβαν το τσιγάρο με το πεντοχίλιαρο. Αλλά δεν ξεκίνησα με την πρόθεση να αναδείξω αυτό. Πιστεύετε ότι ο συγγραφέας μπορεί ν’ αφήσει την ιδεολογία του απέξω; Είναι φυσική τάση μας να πιστεύουμε ότι ο τρόπος που κρίνουμε σήμερα είναι και ο τρόπος που έκριναν τότε οι άνθρωποι τα πράγματα. Όμως κατ’ εμέ, ο συγγραφέας αυθαιρετεί και βλάπτει αν δεν εγκαταλείψει τα σημερινά του κριτήρια για να μπει στα κριτήρια της εποχής εκείνης. Ναι, μπορούμε να βγάλουμε σπό τη μέση την προσωπική μας ιδεολογία. Πρέπει να βλέπουμε πώς εκινήθησαν τα πράγματα για να δημιουργηθούν οι επαναστάσεις. Δεν με νοιάζει αν συμπαθεις τους βασιλιάδες, κάτσε να δεις τι έκανε ο Όθωνας, ψάξε. Αλλιώς κάνεις προπαγάνδα. Έχετε εντοπίσει ποτέ ανακρίβεια σε κάποιο από τα ιστορικά σας μυθιστορήματα; Τα Πριμαρόλια τα διάβασα πενήντα φορές, τα διάβασε η μισή Πάτρα, και μετά από 4-5 χρόνια μου έγραψε μια κυρία από τα Κύθηρα «πολύ ωραίο το βιβλίο σας, αλλά γιατί στη σελίδα 453 γράφετε ότι πήρε 5 κιλά ζάχαρη, αφού τότε είχαμε οκάδες;». Είμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην τελειότητα. Αλλά είναι άλλο να κάνεις μερικά λάθη πραγματολογικά και άλλο να φαίνεται από την αρχή η περιφρόνησή σου προς την ακρίβεια. Υπάρχουν συγγραφείς που υποστηρίζουν τη συγγραφική άδεια. Εγώ δεν την υποστηρίζω. Ειδικά για τον τόπο μας, που κινδυνεύουν να σβηστούν οι μνήμες του επειδή δεν έχουμε τα σωστά βοηθήματα, είμαι άτεγκτη. Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε την Ελλάδα λόγω της ενασχόλησής σας με το ιστορικό μυθιστόρημα; Ναι. Με το να τρίβεσαι συνεχώς με την Ιστορία, φτάνεις να σε απασχολεί ο ελληνισμός ολοένα και περισσότερο, ενώ πριν αρχίσεις την έρευνα μπορεί οι ιδιαιτερότητές του να ήταν απλώς κάτι που δεχόσουν. Όταν τρίβεσαι πολύ, οι ανησυχίες σου και ο καημός σου μεγαλώνουν. Συνειδητοποιείς και τα άλματα
