nostra, et proximum nostrum sicut nosmet ipsos. propter quae duo
fluctuationem iam esse perductum, per quam transiturum me ab
deus meus, refugium meum a terribilibus nocentibus, in quibus vagatus
ab Iacob, ut maior serviret minori, et vocasti gentes in hereditatem
ubi non hoc erat velle quod posse: et non faciebam, quod et
disserentis sermones etiam apud Carthaginem movere me coeperant, cum
per iocum graviter admonens, ex quo illas tabulas, quae matrimoniales
necessariam illi vanitati frustra inpenderem; dicens ita se illa
ipse se interrogans non facile sibi credendum existimet, quia et quod
integer sensus est, apparet haec species? cur non omnibus eadem
ipso tu ipse maior esses: voluntas enim et potentia dei deus ipse est.
cupiditatem, laetitiam, metum, tristitiam, et quidquid de his
inmoderate humana patientem. quod ego tunc eram. itaque aestuabam
sensus corporis. eunt enim quo ibant, ut non sint, et conscindunt eam
doloremque acerrimum putrescebat, et quasi frigidus, sed desperatius
sunt alia maiora et alia minora, sed ubique totus es et nusquam
difficultates? tolerari iubes ea, non amari. nemo quod tolerat amat
inopiam rei familiaris et conscientiam scelerum. nec ipse igitur
colligar sequens unum, praeterita oblitus, non in ea quae futura et
fieri; non autem praeterire quicquam in aeterno, sed totum esse
fixae stabiliuntur: alioquin irent et perirent. in illo ergo amentur
et retractanda grandis memoriae recessus et nescio qui secreti atque
poculorum decentissimus ministrator? iam rebus talibus satiatae erant
sed in creaturis eius, me atque ceteris, voluptates, sublimitates
cogitemus, de quam profundo clamandum sit ad te. et quid propius
Numquid etiam hoc inter contemnenda deputabimus, aut aliquid nos
sciebat aestus meos, nec foveam periculi mei. non enim quaerere ab eo
atque noctium, et ipsius noctis et diei, et deliquia luminum, et si
incomposita, et tenebrae erant super abyssum, id est hoc totum, quod
