εκκλησιαστικής παράδοσης, κατασκεύασε το «δικό» του ευρωπαΐζον σύστημα
μιας ιεροκρατικής κοινωνίας, θεμελιωμένης στον (αστικό) τεκτονισμό και
τον ευσεβισμό, και ως ένα βαθμό στο ιδεολογικό πλέγμα της Γαλλικής
Επανάστασης. Και οι δύο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς
λειτουργεί ο εκδυτικισμός στον τόπο μας.
Στη διαδικασία όμως του εξευρωπαϊσμού έλαβε μέρος και η «επίσημη»
εκκλησιαστική παράταξη, με πρώτη την ακαδημαϊκή μας Θεολογία.
Επηρεασμένη η τελευταία από την διαφωτισμένη ευρωπαϊκή θεολογία, δεν
μπόρεσε στο σύνολό της να αγαπήσει τη λαϊκή ευσέβεια και ιδεολογία των
Κολλυβάδων, του Μακρυγιάννη και του Παπαδιαμάντη. Αλλ’ ενώ κατά κανόνα η
ακαδημαϊκή Θεολογία, μέσα στον «επιστημονισμό» της, προτεσταντίζει, η
εκκλησιαστική Ηγεσία, εγγυστωμένη στην συντηρητικότητά της, κατά κανόνα
παπίζει, λειτουργεί δηλαδή δεσποτικά. Ο παπικός-δεσποτικός
συντηρητισμός, που συμβαδίζει στην Ανατολή με την εξάπλωση του
Βααρλαμικού Αντιησυχασμού, στηρίζεται όχι στο Πνεύμα και τη Χάρη, αλλά
στην υλική δύναμη και την εξουσία. Το «σκοτάδι» (Ματθ. 6, 23) γίνεται
πυκνότερο, όταν στα επείσακτα δυτικά πλαίσια ζωής δεν αντιπαρατάσσεται η
παράδοση, αλλά μια συντήρηση, που θέλει να διαλεχθεί με την
αντιπαράδοση, προβάλλοντας μια δυτικοποιημένη ψευδοορθοδοξία,
κυμαινόμενη ανάμεσα στον παπικό δεσποτισμό και τον προτεσταντικό ευσεβισμό.
Μια από τις οδυνηρότερες όψεις αυτής της σύγχυσης είναι ακριβώς η
τοποθέτηση του προβλήματος των σχέσεων «Εκκλησίας-Πολιτείας», μονίμου
πονοκεφάλου της πολιτικής μας εξουσίας.
Οι δυτικοί ή δυτικίζοντες ρυθμιστές της εθνικής μας πορείας δεν
μπορούσαν – ή και δεν μπορούν – να συλλάβουν την ορθόδοξη παράδοση των
σχέσεων των δύο αυτών μεγεθών ως «συναλληλίας» και «συμφωνίας».
Αντίθετα, μετέφεραν και εδώ ακέραιο τον δυτικό προβληματισμό των σχέσεων
αυτών και επιδιώκουν μια δυτική λύση, αγνοώντας την φυσική και αυτονόητη
για την παράδοσή μας συνύπαρξη και συμπόρευση των δύο ρωμαίικων
διακονιών του ίδιου λαού, της «βασιλείας» (πολιτικής διακονίας) και της
«ιερωσύνης» (πνευματικής διακονίας). Μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση, πάλι,
γίνεται κατανοητό το – φράγκικο και αυτό – αίτημα του «χωρισμού»
Εκκλησίας-Πολιτείας, όχι ως ελευθερία βέβαια της εκκλησιαστικής
διακονίας, αλλά ως περιθωριοποίηση και φίμωσή της, για να μην έχει λόγο
στην πορεία του έθνους και αποσύνδεση της παραδοσιακής ορθοδοξίας από
όλες τις δομές του. Το επιχείρημα των βερμπαλιστικών προκλήσεων ηγετικών
μορφών του εκκλησιαστικού χώρου δεν είναι παρά πρόφαση. Με μια πρόχειρη
ανατομία της επιδίωξης αυτής της πολιτικής μας ηγεσίας, μπορεί εύκολα να
διαπιστωθεί, η πιστή αντιγραφή των ευρωπαϊκών («δυτικών») προτύπων και
καταστάσεων για την ολοκλήρωση της αναίρεσης της μακραίωνης παράδοσης
αυτού του τόπου, που έπνιγε ως τώρα την ταυτότητά του.
Μολονότι απευθυνόμαστε σε καλούς γνώστες της Ελληνικής πραγματικότητας
θα επιτραπεί να υπενθυμίσουμε, ότι ο από τινων ετών σκανδαλώδης τονισμός
των διαφόρων θρησκευτικών μειονοτήτων της Χώρας μας και η συνεχιζόμενη
από τον 19ο αιώνα αμφισβήτηση της έννοιας της «επικρατούσης θρησκείας»
στοχεύουν στη δημιουργία συνείδησης θρησκευτικής πολυμορφίας και
πολυφωνίας στον σύγχρονο Ελληνισμό, ώστε να καταστεί και εδώ δυνατή η
εφαρμογή της ευρωπαϊκής ή αμερικανικής λύσεως του «α-θρήσκου» κράτους ή
και του «αθέου» κράτους, αν το επιτρέψουν κάποτε οι Μεγάλοι μας
Προστάτες. Οι Έλληνες πολιτικοί θα πρέπει να έχουν γίνει πρώτα «πολύ
δυτικοί», για να μπορούν να βλέπουν την Εκκλησία τόσο ευρωπαϊκά… Γι’
αυτό θα μου επιτραπεί να δώσω μια προέκταση στην επικρατούσα έννοια της
«ξενοκρατίας», ως επέμβασης των Ξένων στη χάραξη της εθνικής πολιτικής
και τη μεταβολή του κράτους σε μεταπρατικό χώρο, τονίζοντας και την όψη
της κυριάρχησης του «ξένου» στη συνείδηση και το φρόνημα όλων των
αποξενωμένων από την ελληνική παράδοση, που έχουν τη δύναμη να χαράσσουν
την πολιτική της Χώρας.
Καταλήγουμε, έτσι, στη διαπίστωση, ότι και οι εκκλησιαστικοί και οι
(αληθινοί ή υποθετικοί) αντιεκκλησιαστικοί συναντώμαστε συνήθως σε μια
ευρωπαΐζουσα καρικατούρα μας, που τη θεωρούμε ως (παραδοσιακή) Ορθοδοξία
και ή την προβάλλουμε ως σωτηρία, ή την απορρίπτουμε ως καταστροφή. Στο
σημείο αυτό λ.χ. μπορεί να αναφέρει κανείς τον θεσμό της κληρονομικής
βασιλείας, που μας επέβαλε πάλι η Ευρώπη, γιατί η ρωμαίικη (ορθόδοξη)
βασιλεία δεν ήταν κληρονομική, δηλαδή ρατσιστική. Και ενώ η «πρόοδος»
φρίττει και στο απλό άκουσμα του όρου «βασιλέα», έστω και αν η ελληνική
παράδοση γνωρίζει ήδη από την αρχαιότητα βασιλεία, αλλά αιρετό,
ορισμένοι «εκκλησιαστικοί» πιστεύουν, ότι η έκπτωση της φράγκικου τύπου
βασιλείας στη Χώρα μας σημαίνει και απεμπόληση της παραδόσεώς μας!
Με τις αναφορές, φυσικά, αυτές δεν ζητώ να καταλογίσω ευθύνες, αλλά να
υπογραμμίσω την τρομερή σύγχυση στην οποία ζούμε, αλλά και τη
φρικιαστική άγνοια της Ορθόδοξης Παράδοσης. Οι διαστάσεις αυτής της
σύγχυσης ή άγνοιας γίνονται τραγικές, όταν σε Συνέδρια επιστημονικά
γίνεται λόγος, και από ιστορικούς ακόμη, για τον «Χριστιανισμό» γενικά
και αόριστα, μέσα στον οποίο στριμώχνονται με κάθε άνεση Ορθοδοξία και
μη Ορθοδοξία, Ρωμηοσύνη κα Φραγκοσύνη. Και αυτά από λεγόμενους
«συντηρητικούς».
Από την άλλη όμως πλευρά το φαινόμενο πολλών οπαδών της παραδοσιακής
Αριστεράς, που διατηρούν στενές σχέσεις με την ζωή της Εκκλησίας και τις
πρακτικές της, δεν είναι μια απόδειξη για την απόσταση, που χωρίζει
ακόμη το Λαό στο ευρύ φάσμα από την πολιτική του ηγεσία;
Η λαϊκή ευσέβεια, που μέσα στη λαϊκότητά της είναι πιο αυθεντική από την
πεφωτισμένη θρησκευτικότητα του ευρωπαϊκού συντηρητισμού, επιμένει ακόμη
να αγνοεί τον Διαφωτισμό και τα εισαγόμενα στο Έθνος παράγωγά του. Αυτή
η αντοχή του Λαού μας, σε μια τόσο παρατεινόμενη διάρκεια, μόνο στην
ενέργεια της Θείας Χάρης μπορεί να αποδοθεί. Και ο μόνος, που τελικά
είναι ανεύθυνος για ό,τι σε βάρος του συντελείται, είναι ο Λαός, ο
«πάσχων Χριστός» της ιστορικής συνέχειάς μας.
(Περιοδικό “ΡΕΣΑΛΤΟ” τ. 11 και τ. 12)
(Πηγή ηλ. κειμένου: www.oodegr.com)
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του π. Γεωργίου πατώντας εδώεκκλησιαστικής
παράδοσης, κατασκεύασε το «δικό» του ευρωπαΐζον σύστημα μιας
ιεροκρατικής κοινωνίας, θεμελιωμένης στον (αστικό) τεκτονισμό και τον
ευσεβισμό, και ως ένα βαθμό στο ιδεολογικό πλέγμα της Γαλλικής
Επανάστασης. Και οι δύο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς
λειτουργεί ο εκδυτικισμός στον τόπο μας.
Στη διαδικασία όμως του εξευρωπαϊσμού έλαβε μέρος και η «επίσημη»
εκκλησιαστική παράταξη, με πρώτη την ακαδημαϊκή μας Θεολογία.
Επηρεασμένη η τελευταία από την διαφωτισμένη ευρωπαϊκή θεολογία, δεν
μπόρεσε στο σύνολό της να αγαπήσει τη λαϊκή ευσέβεια και ιδεολογία των
Κολλυβάδων, του Μακρυγιάννη και του Παπαδιαμάντη. Αλλ’ ενώ κατά κανόνα η
ακαδημαϊκή Θεολογία, μέσα στον «επιστημονισμό» της, προτεσταντίζει, η
εκκλησιαστική Ηγεσία, εγγυστωμένη στην συντηρητικότητά της, κατά κανόνα
παπίζει, λειτουργεί δηλαδή δεσποτικά. Ο παπικός-δεσποτικός
συντηρητισμός, που συμβαδίζει στην Ανατολή με την εξάπλωση του
Βααρλαμικού Αντιησυχασμού, στηρίζεται όχι στο Πνεύμα και τη Χάρη, αλλά
στην υλική δύναμη και την εξουσία. Το «σκοτάδι» (Ματθ. 6, 23) γίνεται
πυκνότερο, όταν στα επείσακτα δυτικά πλαίσια ζωής δεν αντιπαρατάσσεται η
παράδοση, αλλά μια συντήρηση, που θέλει να διαλεχθεί με την
αντιπαράδοση, προβάλλοντας μια δυτικοποιημένη ψευδοορθοδοξία,
κυμαινόμενη ανάμεσα στον παπικό δεσποτισμό και τον προτεσταντικό ευσεβισμό.
Μια από τις οδυνηρότερες όψεις αυτής της σύγχυσης είναι ακριβώς η
τοποθέτηση του προβλήματος των σχέσεων «Εκκλησίας-Πολιτείας», μονίμου
πονοκεφάλου της πολιτικής μας εξουσίας.
Οι δυτικοί ή δυτικίζοντες ρυθμιστές της εθνικής μας πορείας δεν
μπορούσαν – ή και δεν μπορούν – να συλλάβουν την ορθόδοξη παράδοση των
σχέσεων των δύο αυτών μεγεθών ως «συναλληλίας» και «συμφωνίας».
Αντίθετα, μετέφεραν και εδώ ακέραιο τον δυτικό προβληματισμό των σχέσεων
αυτών και επιδιώκουν μια δυτική λύση, αγνοώντας την φυσική και αυτονόητη
για την παράδοσή μας συνύπαρξη και συμπόρευση των δύο ρωμαίικων
διακονιών του ίδιου λαού, της «βασιλείας» (πολιτικής διακονίας) και της
«ιερωσύνης» (πνευματικής διακονίας). Μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση, πάλι,
γίνεται κατανοητό το – φράγκικο και αυτό – αίτημα του «χωρισμού»
Εκκλησίας-Πολιτείας, όχι ως ελευθερία βέβαια της εκκλησιαστικής
διακονίας, αλλά ως περιθωριοποίηση και φίμωσή της, για να μην έχει λόγο
στην πορεία του έθνους και αποσύνδεση της παραδοσιακής ορθοδοξίας από
όλες τις δομές του. Το επιχείρημα των βερμπαλιστικών προκλήσεων ηγετικών
μορφών του εκκλησιαστικού χώρου δεν είναι παρά πρόφαση. Με μια πρόχειρη
ανατομία της επιδίωξης αυτής της πολιτικής μας ηγεσίας, μπορεί εύκολα να
διαπιστωθεί, η πιστή αντιγραφή των ευρωπαϊκών («δυτικών») προτύπων και
καταστάσεων για την ολοκλήρωση της αναίρεσης της μακραίωνης παράδοσης
αυτού του τόπου, που έπνιγε ως τώρα την ταυτότητά του.
Μολονότι απευθυνόμαστε σε καλούς γνώστες της Ελληνικής πραγματικότητας
θα επιτραπεί να υπενθυμίσουμε, ότι ο από τινων ετών σκανδαλώδης τονισμός
των διαφόρων θρησκευτικών μειονοτήτων της Χώρας μας και η συνεχιζόμενη
από τον 19ο αιώνα αμφισβήτηση της έννοιας της «επικρατούσης θρησκείας»
στοχεύουν στη δημιουργία συνείδησης θρησκευτικής πολυμορφίας και
πολυφωνίας στον σύγχρονο Ελληνισμό, ώστε να καταστεί και εδώ δυνατή η
εφαρμογή της ευρωπαϊκής ή αμερικανικής λύσεως του «α-θρήσκου» κράτους ή
και του «αθέου» κράτους, αν το επιτρέψουν κάποτε οι Μεγάλοι μας
Προστάτες. Οι Έλληνες πολιτικοί θα πρέπει να έχουν γίνει πρώτα «πολύ
δυτικοί», για να μπορούν να βλέπουν την Εκκλησία τόσο ευρωπαϊκά… Γι’
αυτό θα μου επιτραπεί να δώσω μια προέκταση στην επικρατούσα έννοια της
«ξενοκρατίας», ως επέμβασης των Ξένων στη χάραξη της εθνικής πολιτικής
και τη μεταβολή του κράτους σε μεταπρατικό χώρο, τονίζοντας και την όψη
της κυριάρχησης του «ξένου» στη συνείδηση και το φρόνημα όλων των
αποξενωμένων από την ελληνική παράδοση, που έχουν τη δύναμη να χαράσσουν
την πολιτική της Χώρας.
Καταλήγουμε, έτσι, στη διαπίστωση, ότι και οι εκκλησιαστικοί και οι
(αληθινοί ή υποθετικοί) αντιεκκλησιαστικοί συναντώμαστε συνήθως σε μια
ευρωπαΐζουσα καρικατούρα μας, που τη θεωρούμε ως (παραδοσιακή) Ορθοδοξία
και ή την προβάλλουμε ως σωτηρία, ή την απορρίπτουμε ως καταστροφή. Στο
σημείο αυτό λ.χ. μπορεί να αναφέρει κανείς τον θεσμό της κληρονομικής
βασιλείας, που μας επέβαλε πάλι η Ευρώπη, γιατί η ρωμαίικη (ορθόδοξη)
βασιλεία δεν ήταν κληρονομική, δηλαδή ρατσιστική. Και ενώ η «πρόοδος»
φρίττει και στο απλό άκουσμα του όρου «βασιλέα», έστω και αν η ελληνική
παράδοση γνωρίζει ήδη από την αρχαιότητα βασιλεία, αλλά αιρετό,
ορισμένοι «εκκλησιαστικοί» πιστεύουν, ότι η έκπτωση της φράγκικου τύπου
βασιλείας στη Χώρα μας σημαίνει και απεμπόληση της παραδόσεώς μας!
Με τις αναφορές, φυσικά, αυτές δεν ζητώ να καταλογίσω ευθύνες, αλλά να
υπογραμμίσω την τρομερή σύγχυση στην οποία ζούμε, αλλά και τη
φρικιαστική άγνοια της Ορθόδοξης Παράδοσης. Οι διαστάσεις αυτής της
σύγχυσης ή άγνοιας γίνονται τραγικές, όταν σε Συνέδρια επιστημονικά
γίνεται λόγος, και από ιστορικούς ακόμη, για τον «Χριστιανισμό» γενικά
και αόριστα, μέσα στον οποίο στριμώχνονται με κάθε άνεση Ορθοδοξία και
μη Ορθοδοξία, Ρωμηοσύνη κα Φραγκοσύνη. Και αυτά από λεγόμενους
«συντηρητικούς».
Από την άλλη όμως πλευρά το φαινόμενο πολλών οπαδών της παραδοσιακής
Αριστεράς, που διατηρούν στενές σχέσεις με την ζωή της Εκκλησίας και τις
πρακτικές της, δεν είναι μια απόδειξη για την απόσταση, που χωρίζει
ακόμη το Λαό στο ευρύ φάσμα από την πολιτική του ηγεσία;
Η λαϊκή ευσέβεια, που μέσα στη λαϊκότητά της είναι πιο αυθεντική από την
πεφωτισμένη θρησκευτικότητα του ευρωπαϊκού συντηρητισμού, επιμένει ακόμη
να αγνοεί τον Διαφωτισμό και τα εισαγόμενα στο Έθνος παράγωγά του. Αυτή
η αντοχή του Λαού μας, σε μια τόσο παρατεινόμενη διάρκεια, μόνο στην
ενέργεια της Θείας Χάρης μπορεί να αποδοθεί. Και ο μόνος, που τελικά
είναι ανεύθυνος για ό,τι σε βάρος του συντελείται, είναι ο Λαός, ο
«πάσχων Χριστός» της ιστορικής συνέχειάς μας.
(Περιοδικό “ΡΕΣΑΛΤΟ” τ. 11 και τ. 12)
(Πηγή ηλ. κειμένου: www.oodegr.com)
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του π. Γεωργίου πατώντας εδώ
________
Orasi mailing list
________
Orasi mailing list
για την διαγραφή σας από αυτή την λίστα στείλτε email στην διεύθυνση
orasi-requ...@hostvis.net
και στο θέμα γράψτε unsubscribe
Για να στείλετε ένα μήνυμα και να το διαβάσουν όλοι οι συνδρομητές της λίστας
στείλτε email στην διεύθυνση
Orasi@hostvis.net
διαβάστε τι συζητά αυτή η λίστα
http://hostvis.net/mailman/listinfo/orasi_hostvis.net
Για το αρχείο της λίστας
http://www.mail-archive.com/orasi@hostvis.net/
παλαιότερο αρχίο (έως 25/06/2011)
http://www.freelists.org/archives/orasi
__________
NVDA δωρεάν αναγνώστης οθώνης ένα πρόγραμμα ανοιχτού λογισμικού
http://www.nvda-project.org/
__________
Για καλή Ελληνική και ξένη μουσική, Θεατρικά έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο
ρεπερτόριο επισκεφθείτε το
http://www.isobitis.com
_____________
