STAV: ISTINA O POREKLU SRPSKE KATASTROFE
Americi pomoći tužeći je
Aktuelne tužbe Bosne i Hercegovine i Hrvatske protiv Srbije pred Međunarodnim sudom u Hagu zasnovane su na hipoteci krivice protiv koje ni Miloševićevi ni eksperti nove vlasti nisu uspevali da se izbore.
Zejnil MAŠIĆ
Pored višegodišnje ekonomske odmazde međunarodne zajednice i agresije NATO pakta, za koju objektivno nije moguće naći povod koji poznaje međunarodno pravo, Srbiji i srpskom narodu je nametnuta i hipoteka krivice za sukobe na prostoru bivše Jugoslavije.
Kao što golim odricanjem krivice i pripisivanjem iste međunarodnoj zajednici bez pokretanja sudskih postupaka Milošević nije uspeo da sa Srbije i srpskog naroda skine hipoteku te krivice, već ju je svojim držanjem učvršćivao, to samim izručivanjem Miloševića i drugih optuženih za ratne zločine Haškom tribunalu, kao i takozvanim kooperativnim ponašanjem u međunarodnim odnosima, neće uspeti ni nova vlast. Nisu u pravu neki ovdašnji zvaničnici, koje bi prema njihovim pogledima na nacionalno pitanje pisac ovih redova svrstao u neokomuniste, kada tvrde da se u Haškom tribunalu ne sudi državi Srbiji i srpskom narodu već samo pojedincima, jer kako objasniti činjenicu da je tužilaštvo nedavno angažovalo nekog istoričara da govori o srpskom nacionalizmu u dvadesetom veku, što nema nikakve veze sa individualnim zločinima koji su počinjeni u građanskom ratu. U prilog istini o stvarnom poreklu jugoslovenske i srpske katastrofe pisac ovih redova ukazuje na činjenice i dokaze kojima se bez većih teškoća može osporiti Badinterova arbitraža na kojoj počiva pomenuta hipoteka krivice, kao i na pravni put za nadoknadu ratne štete pričinjene u NATO agresiji i vraćanje Srbiji državnog suvereniteta na Kosovu i Metohiji koji joj je oduzet vojnom prinudom.
NEUKOST MILOŠEVIĆEVIH EKSPERATA
Odgovor na ključno pitanje kako se dogodilo da podrška srpskom narodu na prostoru bivše Države Slovenaca, Hrvata i Srba, sa kojom je kao konstitutivni nacionalni subjekt ušao u zajedničku državu 1918. godine, bude zloupotrebljena i protumačena u međunarodnoj zajednici kao pokušaj stvaranja "velike Srbije", nalazi se u činjenici da su i Badinter u svojoj arbitraži i EZ na čelu sa Nemačkom zanemarili sledeće fakte:
- Da jugoslovenske republike, osim Srbije i Crne Gore kao pravnih naslednica istoimenih kraljevina, nisu bile konstitutivni subjekti i osnivači Jugoslavije 1918. godine;
- Da je Jugoslavija nastala samoopredeljenjem četiri državotvorna nacionalna subjekta, od kojih su dva pripadala istom, srpskom nacionalnom korpusu i to: Srbi sa prostora Kraljevine Srbije i Srbi sa prostora Države Slovenaca, Hrvata i Srba;
- Da su Jugoslaviju konstituisala dva državna subjekta: Država Slovenaca, Hrvata i Srba i Kraljevina Srbija kojoj su se nešto ranije priključile nezavisna država Kraljevina Crna Gora i Pokrajina Vojvodina;
- Da je Jugoslavija od osnivanja do njene likvidacije imala neprekinut državno-pravni kontinuitet, tako da posleratno formiranje republika kao federalnih jedinica nije moglo biti od uticaja na državotvorna prava njenih osnivača.
Ove činjenice su prevideli i Milošević i Jović, kao i njihovi eksperti na koje se u svom kazivanju poziva Jović, a Badinterovoj arbitraži su suprotstavili činjenice i komunistička tumačenja instituta samoopredeljenja, koja nisu imala ni istorijsko ni pravno pokriće. Prema navodima gospodina Jovića u feljtonu "Deset godina kriza i raspada" od pre pet godina, oni su na Haškoj konferenciji umesto državotvornog subjektiviteta srpskog naroda sa zapadnih prostora branili zadržavanje imena bivše države, što nije imalo nikakve veze sa njegovim pravom da kao jedan od osnivača Jugoslavije sam odlučuje o državnopravnom statusu. Pojavljujući se u njegovo ime, oni su ga u stvari tretirali kao manjinu.
Badinter je zloupotrebio njihovu neukost i to što zbog komunističkog tumačenja instituta samoopredeljenja nisu znali da su postojala dva državotvorna dela srpskog naroda (kao što je slučaj sa grčkim, arapskim i još nekim narodima) i izveo, može se reći, pravnu diverziju protiv bivše Jugoslavije, tako što je zapadne republike tretirao kao osnivače, što one prema istorijskim činjenicama nisu bile.
TRAGOM JEDNOG FALSIFIKATA
Iako je Jugoslavija nastala saglasno principima samoopredeljenja koje je te 1918. godine proklamovao bivši američki predsednik Vilson, prelomne 1991. godine američka (Bušova) vlada je raspolagala krivotvorenom verzijom njenog nastanka koja je mogla poslužiti kao pravno pokriće za priznavanje zapadnih republika kao nezavisnih država, posebno Hrvatske. Ovu činjenicu obelodanio je Voren Zimerman, poslednji američki ambasador u bivšoj Jugoslaviji, u svojoj knjizi "Poreklo jedne katastrofe", čije su delove objavljivala i pojedina ovdašnja glasila. Zimerman na početku knjige upoznaje američku javnost kako je 1918. godine nastala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca i navodi istorijski falsifikat koji glasi:
"Hrvatska, koja je bila deo poražene Austro-Ugarske monarhije, pridružila se novoj državi kako bi se našla među pobednicima rata i oduprla italijanskim pretenzijama na dalmatinskoj obali."
Ovaj istorijski falsifikat kojim je raspolagala američka vlada, a čije poreklo ostaje nepoznanica, u saglasnosti je sa Badinterovom arbitražom i njegovim tumačenjima koja su zapadne republike tretirala kao osnivače Jugoslavije, jer prema sadržaju navedenog falsifikata ispada da je Hrvatska navodnim pridruživanjem novoj državi uvela srpski narod kao manjinu i u tom statusu ga otcepljenjem izvela iz zajedničke države. Nasuprot tom falsifikatu stoji istorijska istina da kod ujedinjenja Hrvatska kao konstitutivni subjekt nove države nije ni postojala, što potvrđuju i odluke tri naroda sa zapadnih prostora koje je pisac ovih redova u više navrata objavljivao u izvornom obliku u odvojenim polemikama sa gospodom Zimermanom, Jovićem i Galbrajtom, a koje su predstavljene u priloženoj shemi ujedinjenja, kao i njihova pristupnica (adresa) novoj državi, koja glasi:
"Slovenci, Hrvati i Srbi koji su na teritoriji bivše Austro-Ugarske monarhije izveli prevrat i privremeno konstituisali nezavisnu narodnu državu, prožeti idejom narodnog jedinstva i oslanjajući se i na veliko načelo demokratije, koje traži da svaki narod ima sam da odluči o svojoj sudbini, izjavili su u objavi Narodnog vijeća od 19. oktobra da žele da se ujedine sa Srbijom i Crnom Gorom u jedinstvenu državu Srba, Hrvata i Slovenaca. Da se ova misao provede u djelo, zaključilo je Narodno vijeće na svojoj sednici od 24. novembra, da proglašava ujedinjenje Države Slovenaca, Hrvata i Srba sa Srbijom i Crnom Gorom u jedinstvenu državu."
Nakon pročitane pristupnice novoj državi 1. decembra 1918. godine Regent Aleksandar Karađorđević proglasio je ujedinjenje, a proglas je glasio:
"U ime Njegova Veličanstva Kralja Petra Prvog proglašavam ujedinjenje Srbije sa zemljama nezavisne Države Slovenaca, Hrvata i Srba u jedinstveno Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca."
BADINTEROVA "OTKRIĆA"
U ovom falsifikatu čije poreklo Zimerman nije naveo treba tražiti razloge zbog kojih prelomne 1991. godine Amerika nije zapadnim republikama osporavala pravo na otcepljenje, već se samo protivila nasilnim i protivustavnim postupcima bilo koje jugoslovenske republike. Pošto Nemačkoj kao glavnom pokretaču kampanje u Evropskoj zajednici da se priznaju Slovenija i Hrvatska takav stav Amerike nije odgovarao, ona pronalazi izlaz u zatvaranju rešavanja jugoslovenske krize u okvire zajednice, držeći Ameriku po strani sve dok Badinter nije pronašao "pravnu finesu" za neutralisanje američkog stava i legalizaciju postupaka Slovenije i Hrvatske.
Izvršavajući postavljeni zadatak eliminacije federalnog ustava, posebno njegove odredbe koja je promenu spoljnih granica uslovljavala saglasnošću svih federalnih jedinica, što bi zadovoljilo i američki stav, Badinter dolazi do poznatog "otkrića", otcepljenje Slovenije i dve trećine teritorije Hrvatske proglašava raspadom Jugoslavije kao države, a to je po njemu značilo da federalni ustav više nije na snazi. Tako se prema njegovom "otkriću" Slovenija razdružila od nepostojeće države 26. juna 1991. godine, iako u njenoj odluci jasno piše koja je to država od koje se razdružila. Ovde valja ukazati na činjenicu da se posle Badinterovog "otkrića" u međunarodnoj i domaćoj komunikaciji Slovenija nikada više nije pozivala na svoju odluku o razdruživanju, koje je, kao što je poznato, izvela na više nego brutalan način pod čuvenom parolom "Europa zdaj".
Badinterovom drugom "otkriću" da se zapadne republike priznaju kao bivše države u postojećim granicama na osnovu referenduma po građanskom principu mogao je kao pravna podloga poslužiti samo istorijski falsifikat kojeg je obelodanio Zimerman. Ako je Badinter mislio na bivše države pre ujedinjenja, onda to prema verodostojnim istorijskim činjenicama nisu Slovenija, Hrvatska i Bosna i Hercegovina, već Država Slovenaca, Hrvata i Srba. Ako je mislio na Sloveniju, Hrvatsku i BiH kao bivše federalne jedinice, onda je kao pravnik visokog ranga morao znati da raspad Jugoslavije istovremeno znači i raspad Hrvatske i BiH kao državnih subjekata, jer im je za njihov opstanak u postojećim granicama nedostajala plebiscitarna saglasnost jednog od njihovih osnivača, tamošnjeg srpskog naroda.
ODGOVOR NA TUŽBU BOSNE I HERCEGOVINE
Za razliku od ovdašnjih zvaničnika koji povodom tužbe BiH zagovaraju osporavanje nadležnosti Međunarodnog suda pravde, pošto po njima ova zemlja sve do pre tri godine nije ni postojala, ili dogovor o odustajanju BiH od tužbe, pisac ovih redova smatra da treba osporavati osnovanost tužbe i legitimitet tužioca. Osim osporavanja osnovanosti tužbe i legitimiteta tužioca napred izneti dokazi daju dovoljno pravno pokriće za podnošenje protivtužbe za počinjen zločin protiv mira, u kojem je pored Badintera i nekih članica EZ učestvovala i muslimansko-hrvatska BiH.
Pored jednonacionalne Hrvatske, kao proizvod Badinterovih tumačenja o referendumu sprovedenom po građanskom principu nastala je i muslimansko-hrvatska državna tvorevina pod nazivom BiH, čije je priznavanje izazvalo građanski rat koji se odvijao po formuli "svako sa svakim". Ovu tezu potvrđuje i Dejtonski sporazum koji je ukinuo muslimansko-hrvatsku tvorevinu čija je vojska pretendovala na uspostavljanje kontrole na celoj teritoriji BiH, što je svakako imalo presudan uticaj na širenje sukoba. Za razliku od muslimansko-hrvatske državne teritorije i njenih institucija koje su ukinute ili je njihovo delovanje svedeno na 51 odsto teritorije, Republiku Srpsku i sve njene institucije Dejtonski sporazum je priznao i time BiH vratio u tronacionalni status koji je ranije imala. Ove činjenice govore da nema kontinuiteta postdejtonske BiH sa onom muslimansko-hrvatskom iz 1993. godine, što je osnov za osporavanje o svojevrsnom priznanju međunarodne zajednice da je njen deo okupljen oko Nemačke odgovoran za izazivanje građanskog rata u BiH.
ODGOVORNOST ZA AGRESIJU
Pisac ovih redova je u više navrata pokretao pismenu inicijativu sa predlogom pravnog puta za nadoknadu u agresiji NATO pakta pričinjene štete i za vraćanje Srbiji državnog suvereniteta na Kosovu i Metohiji koji joj je oduzet primenom vojne prinude, koji vodi preko američkog suda, ali su se i bivša i sadašnja vlast o te inicijative oglušila. Za razliku od drugih zemalja-učesnica u agresiji, u Ustavu SAD postoji odredba koja štiti spoljne subjekte od protivpravnih postupaka njihove administracije.
Reč je o odredbi člana 6, stav drugi, Ustava SAD kojom se određuje stav prema međunarodnom pravu, a u kojoj je, između ostalog, zapisano i sledeće: zaključeni međunarodni ugovori, kao i oni koji će biti zaključeni u ime Sjedinjenih Država, biće najviši zakoni zemlje, i sve sudije u svim državama biće obavezne da ih se pridržavaju, uprkos bilo čemu suprotnom u ustavu ili zakonu bilo koje države."
Prema ovoj odredbi Povelja i sve relevantne rezolucije Ujedinjenih nacija, kao i drugi međunarodni kolektivni ugovori prihvaćeni od SAD (Statut NATO i sve relevantne konvencije) najviši su zakoni Amerike u svim njenim državama, a to znači da su čelnici bivše američke administracije Klinton, Olbrajtova i general Klark napadom na našu zemlju povredili najviše zakone Amerike. Amerika je demokratska zemlja i pravna država čija demokratija počiva na tamošnjem ustavnom i pravnom poretku, kojeg se njeni zvaničnici moraju držati i u međunarodnim odnosima, a ne da liče na Staljinove komesare, što je slučaj sa nekima od njih. Zato nisu u pravu oni ovdašnji zvaničnici koji misle da Ameriku treba amnestirati od odgovornosti za agresiju i druge protivpravne postupke prema našoj zemlji i ići linijom manjeg otpora, jer se sa Amerikom u kojoj je još prisutan kult zakona mogu uspostaviti najkorektniji odnosi ako se pred tamošnjim sudom sve raščisti. Tim sudskim procesom bi se eliminisala politička okupacija Haškog tribunala za koju se mogu navesti brojni dokazi da postoji. Zbog komunističkog tumačenja pojedinih pravnih instituta kojim je ovdašnja pravna nauka još uvek opterećena valja naglasiti da tamošnja administracija u personalnom smislu ne čini državu Ameriku već je to tamošnji pravni i ustavni poredak sa svim njenim državnim institucijama. Dakle, sudski progon čelnika bivše američke administracije Klintona, Olbrajtovu i generala Klarka predstavljaće pomoć Americi da očuva izvornu američku demokratiju i kult zakona kao najviših vrednosti njene civilizacije.
http://www.srpska-rec.co.yu/arhiva/327/dajstranu.php?a=19
