Moramo se uspraviti sami Proteklo je više od dva veka od kada je srpski narod otpočeo borbu za oslobođenje, ujedinjenje i vaskrs sopstvene države. Naša borba je imala i budući da je krajem 20. veka vraćena na početak, imaće i dalje tri oslonca: svest da borba može biti uspešna samo ako bude vođena za slobodu kao takvu, dakle za slobodu svih, svest da u borbi, ma kakav njen cilj bio, sva sredstva nisu dopuštena, svest da u proteklom periodu nijednu bitku nismo dobili bez sadejstva sa Rusijom i da su nam protivnici bili zajednički.
Držeći se ovih oslonaca, pobeđivali smo. Gubili samo onda kada je i Rusija posrtala pod udarima neprijatelja ili kada su i nama i vama nacionalna kormila bila oduzimana delovanjem iznutra, kao što je bilo od 1917. godine donedavno. Vi ste svoje breme zbacili u osvit 21. veka, pošavši u budućnost putem koji ne krči vojna sila, kojom srećom i dalje raspolažete, već sve uspešnija privreda i pre svega principijelna međudržavna politika. Današnja Rusija, iako jeste globalna sila, sve više postaje saradnik, saveznik i prijatelj svih naroda, država i pojedinaca koji cene svoju i tuđu slobodu i napredak. Početkom prethodnog veka, Rusija i njen suveren napravili su do danas neprevaziđen presedan u istoriji čovečanstva: stupivši u rat, iako svesni da za njega nisu sasvim spremni - a da bi osujetili austro-nemački ratni plan da "Srbija mora umreti", narod i država su doživeli strahote režiranog poraza, revolucije i građanskog rata, dok suveren svoje viteštvo plaća najvećom mogućom cenom - gubitkom života članova svoje porodice, sopstvenog života i ispuštanjem iz ruku nacionalnog i državnog kormila. Imperator se ovom žrtvom iz podzemnog gubilišta vazneo na pijedestal svetih na onom svetu, a svojim Rusima i Srbima ostavio nezaboravan dokaz sudbinske povezanosti. Mi pamtimo. Da bi joj se oduzela sloboda, Srbiji se prvo mora oduzeti pamćenje. Misleći Srbi, koji ljube svoju zemlju, ljube i Rusiju, ne očekujući od nje novu žrtvu, svesni veličine i neprolaznosti prethodne. Znamo da se Srbija i srpstvo moraju do kraja uspraviti sami. Danas nam na tom putu stoje večiti neprijatelji, lažni saveznici i razbraća, sjedinjeni čežnjom da ratne ciljeve iz 1914. godine ostvare danas, sredstvima takozvanog "novog svetskog poretka". Principijelno, zastupajući prava srpskog naroda i njegove matične države Srbije na diplomatskom planu, Rusija danas, srećom bez krvi, čini ono što je već toliko puta činila, a naročito 1914-1917. Čini to bez krvi, ali ne bez žrtve jer presedan kojim bi Srbiji bilo oteto Kosovo i Metohija, Rusiji bi pomogao da u svoje granice vrati deo ruskog naroda koji je raspadom SSSR-a, mimo svoje volje, ostao izvan njih. Rusi kao narod, na to svakako imaju preče pravo, nego Albanci koji su nacionalna manjina u Srbiji. Duboko svesni svega ovoga, kao i veći deo naroda srpskog, znamo da smo pred Bogom, sobom, precima i potomstvom, ali i pred svagdašnjim požrtvovanim - sudbinski vezanim saveznicima, dužni da svoje pravo branimo istrajno, celovito i do kraja, svim od Boga, a ne od neprijatelja dopuštenim sredstvima. Znamo i šta ne smemo činiti: nikada ne smemo stupiti u društvo u koje naša braća i najiskreniji prijatelji nisu dobrodošli, ne smemo dopustiti da nam neprijatelji biraju prijatelje, ne smemo biti saveznici sopstvenih neprijatelja, koji su istovremeno neprijatelji naše braće, saveznika i prijatelja, ne možemo težiti jednakoj poziciji u odnosu na saveznike i protivnike, jer linija između njih nije fizički prostor - već fikcija i biti tu - znači ne biti nigde. Srbija, koja je ustala i koja zna, moraće da se o ovome dogovori sa Srbijom koja još veruje da je naš dalji pad zaslužen i neizbežan i da ga je bolje dočekati na kolenima, navedeno je u otvorenom pismu NJegovoj svetosti patrijarhu Moskovskom i sve Rusije, narodu i predsedniku Rusije. Prof. dr Dragan Nedeljković, predsednik Srpskog narodnog pokreta "Svetozar Miletić" http://www.glas-javnosti.co.yu/
