MEĐU NAMA
Polemika na polemiku
Povodom govora akademika Dragoslava Mihajlovića, održanog u SANU 13. februara, oglasio se u rubrici "Među nama" profesor Radoslav Stojanović, polemičkim tekstom pod naslovom "Ludi i pametni Srbi". U pokušaju da akademiku objasni zašto smo se našli u situaciji u kojoj jesmo Stojanović je izneo neke teze koje nemaju istorijsko i pravno pokriće, a osim toga i nisu u saglasnosti sa onim što je akademik govorio, tj. sa poreklom srbijanske katastrofe.
Teza Stojanovića da su, kako on kaže "pametni" Srbi pogrešili što nisu prihvatili zahteve Hrvata i Slovenaca da nova država bude federacija, u kojoj bi se znale granice "nacionalnih entiteta" nema pokriće u istorijskim činjenicama.
Odluka o proglašenju ujedinjenja države Slovenaca, Hrvata i Srba sa Kraljevinom Srbijom, koja je doneta na sednici Narodnog veća 24. novembra 1918. godine podrazumevala je federalno ustrojstvo zajedničke države, ali ne po "nacionalnim entitetima", kao što tvrdi profesor, već federaciju Države Slovenaca, Hrvata i Srba sa jedne strane i Kraljevine Srbije sa druge strane, dakle, dvojna federacija.
Za federaciju sa dve federalne državne jedinice - Država Slovenaca, Hrvata i Srba u Kraljevinu Srbiju bile su i zapadne srpske vođe, jer su smatrale da će u federalnoj državnoj jedinici koja nosi i ime njihovog naroda lakše sačuvati državotvorni subjektivitet i osnivačka prava.
I druga teza Stojanovića, prema kojoj je Milošević hteo, da, kako on kaže, ispravi grehe otaca primenom državotvorne strategije pradedova, Garašaninovog "Načertanija" takođe nema istorijsko i pravno pokriće. Kao što u prethodno iznetoj tezi Stojanovića nema srpskog naroda sa zapadnih prostora kao državotvornog nacionalnog subjektiviteta i osnivača Jugoslavije, već samo hrvatskog i slovenačkog, tako je i Milošević prevideo istorijsku činjenicu da su srpski nacionalni korpus u bivšoj Jugoslaviji sačinjavala dva državotvorna dela sa pravom na samoopredeljenje: jedan u matici i drugi deo na prostoru bivše Države Slovenaca, Hrvata i Srba sa kojom je u istom statusu kao i hrvatski narod ušao u zajedničku državu 1918. godine.
Pošto se Milošević obrazovao u sistemu u kojem su važila tumačenja instituta samoopredeljenja i istorijskih činjenica koja je u bivšoj Jugoslaviji nametnula hrvatska i slovenačka komunistička elita, onda ne iznenađuje to što su on, Jović i njihovi kako kažu vrhunski pravni eksperti, Badinterovoj arbitraži suprotstavili tumačenja koja nisu imala istorijsko i pravno pokriće.
Može se zaključiti da je akademik Mihailović sa pravom ukazao na neslavnu ulogu nauke i odbrani i zaštiti državotvornih prava srpskog naroda, posebno nauke kojom se bavi Stojanović.
Zejnil Mašić,
Beograd
