(srpskohrvatski / english / deutsch / castellano / français / italiano) Il tripudio nazista è rientrato a Zagabria
1) A što da nije znao braniti? / Danijel Subašić, le gardien « serbe » de l’équipe croate, ou la tolérance à deux vitesses (J... Pavičić) 2) Palatable Slogans / Salonfähige Parolen (GFP 07/11/2018) 3) Il calcio [con saluto fascista] di Zdravko Mamic (M. De Vito) Altri link / Još linkova: [Il cantante nazista Thompson sull'autobus che ha portato in trionfo la nazionale croata] Thompson u autobusu (17/7/2018) https://www.index.hr/vijesti/clanak/anketa-thompson-je-u-pocasnom-busu-s-vatrenima-sto-mislite-o-tome/2011657.aspx FOTO: https://www.facebook.com/nela.rosic/posts/1868679593212828 FOTO: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=238895203501460&id=166382344086080 Il profilo Facebook della Fifa inondato di «gloria all'Ucraina» (9 luglio 2018) ....... Si tratta del motto nazionalista usato dall'assistente allenatore croato Ognjen Vukojevic e dal difensore Domagoj Vida in un video girato dopo la vittoria della Croazia sulla Russia nella sfida dei quarti di finale dei Mondiali. Sia Vukojevic sia Vida hanno giocato nella Dinamo Kiev. Vukojevic è stato multato dalla Fifa per circa 15.000 dollari e poi cacciato dallo staff tecnico della nazionale croata... https://sport.ilmessaggero.it/calcio/russia_ucraina_fifa_russia2018-3847817.html Croacia, desde y más allá del campo de fútbol (Misión Verdad, 12.7.2018) El Mundial de fútbol es por excelencia un gran certamen deportivo repleto de líneas políticas subyacentes. La victoria de este miércoles de Croacia frente a Inglaterra, 2 goles por 1, vale decirlo, coloca al país balcánico por vez primera en la disputa por la codiciada copa... http://misionverdad.com/trama-global/croacia-desde-y-mas-alla-del-campo-de-futbol Tripudio nazista ai Mondiali di Calcio [JUGOINFO 10 luglio 2018] https://it.groups.yahoo.com/neo/groups/crj-mailinglist/conversations/messages/8907 === 1 === Trad.: COUPE DU MONDE : DANIJEL SUBAŠIĆ, LE GARDIEN « SERBE » DE L’ÉQUIPE CROATE, OU LA TOLÉRANCE À DEUX VITESSES (Jutarnji List | Traduit par Chloé Billon | mercredi 11 juillet 2018) Quand les tabloïds serbes ont découvert que Danijel Subašić était le fils de Jovo, Serbe de Croatie, tous les éditorialistes et commentateurs croates se sont piqués de tolérance, et ont entrepris de donner à leurs voisins des leçons d’ouverture : aujourd’hui, le sang ne compte plus, bien entendu ! C’est bien beau, mais ces louables valeurs s’appliqueraient-elles à un fils d’orthodoxe qui ne jouerait pas au football, ne serait pas prix Nobel ou n’aurait pas inventé l’électricité ? Le texte au vitriol de Jutarnji List... https://www.courrierdesbalkans.fr/Coupe-du-monde-Danijel-Subasic-le-defenseur-serbe-de-l-equipe-croate-ou-la https://www.jutarnji.hr/komentari/a-sto-da-nije-znao-braniti/7571598/ A što da nije znao braniti? AUTOR: Jurica Pavičić OBJAVLJENO: 07.07.2018. Kad su srpski tabloidi slavodobitno “otkrili” da je Danijel Subašić sin Jove, svi hrvatski kolumnisti, blogeri i komentatori prionuli su tome da kolege nauče kako aršin roda i krvi ne pripada suvremenom svijetu. Lijepo je to, ali vrijede li te vrednote i za Jovinog sina koji ne igra nogomet, nije dobio Nobela ili izmislio izmjeničnu struju Kad su 90-ih na prostoru Jugoslavije počeli bratoubilački ratovi, u javnoj se komunikaciji isprva stidljivo, a potom sve češće pojavljivala jedna općekorištena fraza. “Prije se”, kazivala je ta fraza, “nije znalo tko je tko.” Tu frazu - “nije se znalo tko je tko” - naširoko su koristili ljudi iz etnički složenih regija kao što su Slavonija, Vojvodina ili Bosna. Koristili su je, međutim, i ljudi koji su odrasli u višenacionalnim ambijentima garnizonskih gradova, gradova kao što su bili Pula, Karlovac, Zadar ili Split. U tim su sredinama školske klupe, urede, klinike i zbornice punili ljudi raznih južnoslavenskih narodnosti, ili ljudi čija se narodnost nije mogla jednoznačno svesti na jedno konfesijsko pleme. Pritom ta etnička zamagljenost nije iziskivala odviše mimikrijskog truda. Svi su ti “nije-se-znalo-tko su” govorili u osnovi istom HBS štokavicom, s istim nijansama lokalnog akcenta i leksika. Osim ako nisu bili muslimani, nosili su ista opća imena južnoslavenskog areala ili ista opća mjesta generacijske mode. Sve te Gorane, Nenade, Zorane, Vesne i Branke dodatno su “kamuflirala” prezimena, prezimena koja su se u štokavskom arealu često svodila na jednostavne patronime ili zavičajna klanovska prezimena koja su jednako bila pravoslavna i katolička. Nitko nije mogao “znati” jesi li katolički ili pravoslavni Vranković i Beader, nitko nije mogao znati jesi li katolički Milošević iz Sinja, katolički Lukić iz Bosne ili katolički Jovanović iz Podstrane. Nitko to nije mogao znati, a službena je ideologija - na tome joj hvala - podučavala da to nije ni važno. Ako je nešto u titoističkoj ideologiji bilo dobro, onda to jest. Takav je bio svijet u kojem sam ja odrastao. Vjerujem da je i među vama koji ovo čitate mnogo onih koji su također odrasli u takvom svijetu. Trebalo je da dođemo do zrele dobi da shvatimo da je usporedo s nama postojao i drugi paralelni svijet u kojem se točno i precizno “znalo” tko je tko. Usporedo s nama živjeli su ljudi koji su bez interneta i Googlea, bez špijunskih izvora u matičnom uredu i bez asistencije obavještajnog podzemlja nepogrešivo “znali” što je “stvarno” po narodnosti Branka, a što Zlatko. Uz pomoć tajanstvenog, kolektivnog sjećanja roda i krvi, oni su točno znali da je jedan Mostarac Dragan (Čović) “ovo”, a drugi Mostarac Dragan(Markovina) “ne baš”. S nepogrešivom investigativnom preciznošću, ta je etnomjeriteljska kloaka “znala” što su točno i u kojem omjeru Rajko Grlić, ili Dubravka Ugrešić, ili Neda Ukraden, ili Zoran Šprajc. Znali su s nevjerojatno produbljenim uvidima u kojem se omjeru i kako bevandaje krv pjevača, glumaca, ministara, voditelja Dnevnika ili, naprosto, mirnih i anonimnih susjeda. A onda su - kad je rat počeo - ta arkanska, okultna “znanja” najednom postala stvar zbog koje se gubi imovina i život. Najednom smo se probudili u svijetu u kojem se moj gimnazijski profesor Ognjen Ignjatović, za kojeg blagog pojma nisam imao da je Srbin, odselio iz stana u uglovnici na Rivi, pa u Kninu postao krajinski ministar. Probudili smo se u svijetu u kojem su te višegradski srpski militanti zbog “znanja” o tvom podrijetlu mogli u Štrpcima izvesti iz crnogorskog vlaka i likvidirati. Probudili smo se u svijetu u kojem su te zbog tog “znanja” merčepovci mogli odvesti u zagrebački Paviljon 21 ili te muž književnice Bjelobrajdić mogao iz tvog splitskog stana odvesti u Loru, a da ti se potom zagubi trag. Glava se u to doba gubila zbog tih pučkih “znanja”, a glava se gubila čak i onda kad bi ta “znanja” bila pogrešna. Mirnom žrnovničkom građaninu Đorđu Gašpareviću nije pomoglo to što je doista bio arijevski Hrvat, kad je netko bolje “znao” da on - pošto je Đorđe - jamačno mora biti Srbin. Zbog tog pogrešnog “znanja” građanin je Gašparević završio mrtav na deponiju. Takav je bio svijet u kojem se “znalo tko je tko” te u kojem je to bilo važno. A taj je svijet uspostavio pravila koja i danas vrijede. I danas mi živimo u tom i takvom svijetu. Ako ne vjerujete, pitajte Zdravka Mamića, pitajte Marka Juriča i pitate Stevu Culeja. Ovotjedni hrvatski nacionalni junak - Danijel Subašić - rastao je u vremenima kad se taj i takav svijet stvarao. Vratar hrvatske nogometne reprezentacije imao je šest godina kad je taj svijet prevladao. Imao je sedam godina kad su oni koji su “točno znali” tko je tko u njegovu gradu Zadru u jednoj noći porazbijali desetke srpskih lokala i dućana, dakako - zato što su “točno znali” da su srpski. U tom vremenu, u toj zemlji i u tom gradu hrvatski je nacionalni junak odrastao kao jedan od onih za koje se, eto, “nije moglo znati”, ali se ipak “znalo” “tko je tko”. Odrastao je kao dijete pravoslavca iz Zagrada kod Benkovca, koji se, da stvari budu čišće, zvao Jovo. Ali, odrastao je i od majke katolkinje koja, da stvari budu zamršenije, nosi ime koje može i ne mora biti “naše” - Boja. Odrastavši u tom i takvom svijetu, ovotjedni hrvatski nacionalni junak prošao je sav jad i krimen razizemlja hrvatskog nogometa. U vlastitom je zavičajnom klubu bio na ledu. U menadžersko ga je ropstvo pokušao uvesti Mamićev zadarski klon, član HDZ-a, klupski šef i mafijaš Reno Sinovčić. Zbog sukoba menadžera, mladi je vratar prije dvadesete godine života morao bježati u Zagreb i prijavljivati prijetnju. Priča Danijela Subašića, ukratko, tek je nešto dramatičnija od priča desetaka djece robova koje financijski cuclaju i kao roblje preprodaju hrvatski mamićoidi. No, priča zadarskog vratara imala je, uz “opće” i “tipske” nedaće hrvatskog nogometnog blata, još jednu specifičnu, manjinsku. Mladi zadarski vratar, naime, “nije baš” bio Hrvat. Odnosno, on jest bio poluhrvat, za sebe je tvrdio da jest Hrvat i da jest katolik po odgoju, ali u svijetu u kojem “se znalo” tko je tko, također se jako dobro “znalo” da se vratarov otac zove Jovo. Toliko se to “znalo” da je i budući vratarov punac prijetio kćeri da će je ubiti zato što hoda s momkom heretičke, trofazne krvi. To je, ponavljam, svijet u kojem je odrastao Danijel Subašić. To je svijet u kojem bi se on stoput mogao okrenuti na glavu, stoput bi mogao primiti katoličke sakramente i vaditi se na DNK majke Boje, no u tom svijetu bi se “znalo” da je on sin Jove, a ta bi činjenica bitno obilježila njegov daljnji život. U tom svijetu Danijel Subašić teško da bi mogao raditi u javnom sektoru, ne bi mogao postati ravnatelj, profesor povijesti, ne bi od HDZ-a dobio ugovor za ordinaciju ili posao u elektroprivredi, a ako bi nešto od toga i dobio ili mogao, mogao bi tek uz ustrajnu mimikriju i mnogostruko dokazivanje lojalnosti. To je svijet koji je čekao zadarskog Danijela. To je svijet u kojem bi živio da nije jedne potankosti koja je promijenila sve. A ta je “potankost” da je - znao braniti. Zbog te “potankosti” za Srbinova su se sina otimali hadezeovski, kriminalni menadžeri. Zbog te je “potankosti” dospio prvo na Poljud pa u Monaco. Zbog te je “potankosti” dospio u reprezentaciju, gdje je niz godina dijelio svlačionicu s ustašoidnim zemljakom iz Pridrage, Joeom Šimunićem. Zbog te je “potankosti” dospio na gol nacionalne vrste. Zbog te je “potankosti” u nedjelju u Nižnjem Novgorodu obranio Dancima tri penala. Zbog te je “potankosti” ovog tjedna postao nacionalni heroj. A onda se dogodio perverzni medijski obrat. Onog časa kad je momčina iz Benkovca obranio Dancima tri penala, srpski su tabloidi slavodobitno “otkrili” da je Subašić sin Jove te da Hrvatska svoje četvrtfinale duguje jednom dalmatinskom Srbinu. A kad su Srbi u Subašiću “otkrili” Srbina i pravoslavca, s Hrvatske je strane krenula medijska mobilizacija. Svi hrvatski kolumnisti, blogeri i anonimni komentatori jednoglasno su prionuli tome da srpske kolege nauče kako njihov aršin roda i krvi ne pripada suvremenom svijetu. Svi su se silno trudili podsjetiti “one preko” kako nema veze što je komu otac, nego kako se osjeća i kojoj kulturi pripada. Kako nije važno što je tko po rodu i krvi, nego po ustavnoj, građanskoj pripadnosti. Svi su se najednom potrudili prisjetiti kolege s onu stranu Drine da se “ne može znati tko je tko” i da to u Hrvatskoj nije važno. I sve je to lijepo. Osim što tu postoji jedan problem. Problem je što te iste vrednote hrvatska javnost, politika i građani ne primjenjuju na sve sinove Jove. Te im vrednote najednom postanu mile tek onda kad Srbin zna braniti, kad dobije Nobela ili izmisli izmjeničnu struju. U nekom usporednom svijetu, stasiti Zadranin Danijel Subašić mogao je ne igrati nogomet. Mogao je završiti nekakvu školu, naučiti nekakav zanat i biti tek običan anonimni Zadranin u ranim tridesetim godinama. Nisam siguran da bi i tada anonimna hrvatska gomila na njega primjenjivala iste kriterije koje primjenjuje sada. Nisam siguran bi li i tada bilo nevažno tko je komu otac, nego kako se osjeća i kojoj kulturi pripada. Nisam siguran da bi im i tada bilo nevažno što je tko po rodu i krvi, nego samo po ustavnoj, građanskoj pripadnosti. Nisam siguran da bi i za tog Subašića vrijedilo da se “ne može znati tko je tko” i da to u Hrvatskoj nije važno. Nisam siguran da bi taj drugi Subašić izbjegao da mu u “staklenoj noći” ‘91. ne smrskaju dućan. Stoga svatko tko kani klicati “ovom” Jovinu sinu, prvo treba promisliti: što bih mislio o njemu da nije veliki vratar, nego cjevar ili službenik? I bi li se i tada držao toga da “nije važno tko je tko”? Ili bi, da se na glavu okrene, Danijel za nas bio “tek”- Srbin? === 2 === ORIG.: Salonfähige Parolen (GFP 11.07.2018) Die Bundesrepublik Deutschland hat über Jahrzehnte den kroatischen Nationalismus gestärkt, der aktuell für Debatten bei der Fußball-WM sorgt... https://www.german-foreign-policy.com/news/detail/7666/ https://www.german-foreign-policy.com/en/news/detail/7670/ Palatable Slogans 07/11/2018 ZAGREB/BERLIN(Own report) - The Croatian nationalism, currently causing an uproar at the FIFA World Cup has been supported by the German government for decades. During the World Cup, members of the Croatian national team also sang a song with well-known fascist lyrics - originally a song from a singer glorifying Ustaša fascism and praising the mass murder of Serbs in World War II. Virulent nationalism has been prevailing for years throughout the Croatian society. The European Commission against Racism and Intolerance (ECRI) recently confirmed that fascist tendencies are gaining strength in that country. Following World War II, old Ustaša structures had been able to hibernate in the Federal Republic of Germany. Bonn also had supported the growing Croatian separatism in the 1970s and established links to the exile Croatian nationalist groups. In the early 1990s, Germany promoted Croatia's secession - and thus its nationalism - for geostrategic reasons. "Drive the Serbs into the Blue Adriatic Sea" Even before the Croatian player Domagoj Vida's remarks became known, one of his teammates staged a provocation, by referring positively to his country's fascist past during the World Cup in Russia... Following the Croatian team's victory over the Argentine team, Dejan Lovren enthusiastically chimed in a song of the Croatian singer "Thompson" that starts with the words "Za dom - spremni!" ("For the Homeland - Ready!").[1] This had been the slogan of Nazi Germany's collaborator Ustaša fascist movement, which had ruled the Croatian state between 1941 and 1945 and participated in the Holocaust. The exact number of its victims is unknown, however, estimates run from 330,000 to over 700,000 murdered Serbs and up to 40,000 murdered Jews and Romani, respectively. "Thompson" is known for his glorification of the Ustaša-regime. In his songs, he has verses such as "Oh, Neretva, flow down, drive the Serbs into the blue Adriatic Sea," or "Shining star above Metković, send our greetings to Ante Pavelić..." Pavelić had been the Ustaša's historic Fuehrer. "Belgrade is burning!" Following Croatia's victory over the Russian team, a video clip emerged showing the Croatian player dedicating his team's victory to the Ukraine, while chanting "Glory to the Ukraine!"[2] This is a slogan of another of the Nazi collaborators - the Organization of Ukrainian Nationalist (OUN). Unlike the Croatian case, the Nazis, however, prevented the Ukrainian nationalists from forming their state in 1941. Nevertheless, the OUN participated in the Holocaust and murdered over 90,000 Poles, and thousands of Jews. "Glory to Ukraine! Glory to the Heroes" ("Slawa Ukraini! Herojam slawa!") was their popular greeting. On the same video clip, the Croatian assistant coach Ognjen Vukojević added: "This victory is for Dynamo [Kiev] and Ukraine." Under public pressure, the Croatian Soccer Association relieved Vukojević of his duties at the FIFA World Cup, whereas Vida, whom the Croatian team wants to keep for the two upcoming matches, was only given a warning. Yesterday another video clip emerged with Vido not only shouting "Glory to Ukraine!" but adding into the camera: "Belgrade is burning!"[3] At the Fuehrer's Graveside Positive reference to Ustaša fascism has a long tradition in Croatian soccer. There was the incident on November 19, 2013, for example, when, following the victory over Iceland's national team, the member of the Croatian national team Josip Šimunić yelled "Za dom - spremni!" five times into the stadium's microphone.[4] Fifa banned Šimunić from the 2014 World Cup in Brazil. Croatia's Football Association then hired him as a training assistant in 2015, as a rehabilitation measure. The fans of Croatia's soccer team are also notorious for their fascist and racist slogans and have already been banned several times from attending their national team's games. On the other hand, the President of the Croatian Football Association, Davor Šuker, is not only a "Thompson" fan, he had even been photographed in 1996 at the grave site of Ustaša Fuehrer Ante Pavelić.[5] Fascist Tendencies The positive references to fascism in Croatian soccer correspond to the general political orientation of a majority in Croatia's population. Last May, the Anti-Racism Commission of the European Council published a report on the Croatian situation, which noted a marked increase in racist tendencies in that country. This is not least of all expressed in "praising" the fascist Ustaša regime, writes the Anti-Racism Commission.[6] It was also noted that politicians of various persuasions are increasingly resorting to baiting during their speeches. Their chauvinist agitation often targets refugees - particularly, Muslims - but also Romani. The Croatian Serb minority is not least among the victims of these attacks. Ustaša symbols are repeatedly painted on Serb buildings or those belonging to Serb organizations. Hibernation in the Federal Republic of Germany The steadily increasing new Croatian nationalism dates back to the old Ustaša era nationalism, which Belgrade had sought to suppress as much as possible in socialist Yugoslavia. It survived, however, also due to the practical support of the Federal Republic of Germany. Functionaries and supporters of Croatia's Ustaša, who fled to West Germany, were able to regroup and reorganize, helping Branimir Jelić, an early Ustaša member, to organize a Croatian National Committee (Hrvatski Narodni Odbor, HNO) already back in the 1950s. Its headquarters in Munich attracted numerous former Croatian Nazi collaborators. Former Ustaša Minister of the Interior, Mate Frković and others were published in their magazine Hrvatska Država (The Croatian State), printed in Munich.[7] It was the fact that the Croatian exiles' orientation was clearly set on destroying Yugoslavia - alongside their anti-communism - that furnished the political reason for West Germany to remain benevolent toward them. After all, in the aftermath of World War I, Yugoslavia was founded, with a relatively strong nation-state, to block Germany's route in its drive to the southeast. On the other hand, this was also Germany's impetus, in the 1970s, for supporting the strengthened Croatian separatism and, for this purpose - also with intelligence service collaboration - to bridge the gap between the nationalist Croats in exile with the right-wing secessionist circles in Zagreb. (german-foreign-policy.com reported.[8]) Front-Line Soldiers and Combat Volunteers Croatian nationalism achieved a breakthrough in the early 1990s, when the Croatian nationalists - again with decisive German support - were able to secede from the Yugoslav Federation. Franjo Tudjman was the politician at the helm of the new nation, who, in 1989, had euphemized the Jasenovac death camp as an "assembly and labor camp." In Jasenovac Serbs, Jews and Romani had been murdered. At the same time Tudjman extolled the Ustaša state as having been "the expression' of the Croatian people's aspiration for self-determination and sovereignty."[9] In Croatia's secessionist war - which Germany supported politically, practically and militarily - the nationalist, ultra-rightwing positions prevailed on a broad front. "Front-line soldiers and combat volunteers" greeted each other with the Ustaša salute 'Za dom Spremni" and sang Ustaša songs, wrote the journalist Gregor Mayer. The Catholic church - very influential in Croatia - also glorified the Ustaša. Under Tudjman's leadership, "streets and squares were renamed at a frenetic pace," often named after Ustaša personalities, such as "Nazi ideologue, Mile Budak," "Ustaša functionaries seeped back from exile into the state apparatus and the educational system." Mayer considers that Tudjman has rendered "a historical and social conception 'palatable'," wherein "radical right-wingers and neo-Nazis can still refer to."[10] [1] Tobias Finger: Kroatien und der Umgang mit der faschistischen Vergangenheit. tagesspiegel.de 26.06.2018. [2] "Ruhm der Ukraine": Fifa verwarnt Kroatiens Vida. derstandard.at 08.07.2018. [3] Erneut Untersuchung gegen Kroaten Vida. derstandard.at 10.07.2018. [4] Berthold Seewald: Wieviel Ustascha treibt Kroatiens Fußballspieler? welt.de 17.12.2013. [5] Dario Brentin: Sie wollen ihrem Team weh tun. zeit.de 19.06.2016... [6] Europarat ist alarmiert über das Erstarken von Neofaschisten in Kroatien. nzz.ch 15.05.2018. [7] See also Rezension: Ulrich Schiller: Deutschland und "seine" Kroaten <https://www.german-foreign-policy.com/news/detail/5214/>. [8] See also Nützliche Faschisten <https://www.german-foreign-policy.com/news/detail/6187/>. [9], [10] Gregor Mayer: Kroatien. In: Gregor Mayer, Bernhard Odehnal: Aufmarsch. Die rechte Gefahr aus Osteuropa... === 3 === Vedi anche: Il saluto fascista di Zdravko Mamić (Lituania, luglio 2006) http://www.cnj.it/documentazione/sportecultura.htm#mamic2006 https://ilmanifesto.it/il-calcio-di-zdravko-mamic/ Il calcio di Zdravko Mamic Russia 2018. I guai giudiziari del dirigente croato ricercato nel suo paese, dove il 6 giugno scorso è stato condannato in contumacia a sei anni di reclusione per frode fiscale e appropriazione indebita di Mario De Vito su Il Manifesto del 12.07.2018 L’ultima immagine del fuggitivo Zdravko Mamic è di pochi giorni fa. Un breve video registrato col cellulare: c’è lui che guida una folla di fedeli sotto il sole di Medugorje https://direktno.hr/eu-i-svijet/dijaspora/video-mamic-vodio-molitvu-krunice-u-medugorju-127488/. Lui, Mamic, è ricercato in Croazia, dove il 6 giugno scorso è stato condannato in contumacia a sei anni di reclusione per frode fiscale e appropriazione indebita, reati maturati in qualità di presidente della Dinamo Zagabria. Mamic, dal canto suo, è in Bosnia, dispone di un regolare passaporto e il paese continua a non concedere l’estradizione richiesta dalla Croazia. Così, mentre la nazionale guidata da Zlatko Dalic si prepara per la semifinale mondiale stasera contro l’inghilterra, in patria il mondo del calcio si trova nel bel mezzo di un caos in qualche modo simile alla calciopoli italiana del 2006. Mamic, infatti, è il principale dirigente calcistico croato: tredici anni da presidente della Dinamo Zagabria e, ancora oggi, uomo di potere in Federcalcio, tanto forte da riuscire a imporre il proprio presidente anche dall’esilio: quel Davor Suker che portò la Croazia fino al terzo posto ai mondiali francesi del 1998, vincendo anche la classifica dei marcatori. I guai, per Mamic, sono pane quotidiano da anni: gli ultras della Dinamo lo odiano sin dal suo insediamento, nel 2002, accusandolo di usare la squadra per il proprio personale arricchimento. I giornali croati, dal canto loro, hanno più volte fatto notare i legami ambigui tra Mamic e alcuni potentati economici e politici non esattamente limpidi. S’è parlato a più riprese di gestione «losca e familiare» degli affari della Dinamo, ma anche di conflitto d’interessi a causa della sua influenza sulla federazione. Per dare un’idea ulteriore del personaggio basti dire che fu in grado di nominare il proprio fratello Zoran alla guida della Dinamo tra il 2013 e il 2016, mentre suo figlio, Mario, imperversava come procuratore e aveva anche il potere di decidere chi far giocare in nazionale in base alle esigenze del mercato. Nel 2010 anche la Uefa si interessò al caso, ma dopo un giro di udienze tutto finì nel nulla. Dal canto suo, Mamic, si è reso protagonista anche di uscite pubbliche violentissime contro la minoranza serba, gli omosessuali e i giornalisti. I tifosi hanno fatto di tutto per mettergli i bastoni tra le ruote: nel novembre del 2014, in occasione di un match con l’Italia, a Milano i croati si resero protagonisti di una notte di follia e scontri (16 arresti); l’anno dopo, per la partita di ritorno, sul prato dello stadio di Spalato fu incisa un’enorme svastica. Provocazioni, proteste, disordini: il nemico era sempre lo stesso, Zdravko Mamic. Nel 2015, la svolta: Mamic e due dei suoi collaboratori vengono arrestati con l’accusa di aver evaso 12.2 milioni di euro e di essersi appropriati indebitamente di altri 15 milioni, tutti proventi della vendita dei giocatori della Dinamo. Lo schema ricalca il più classico dei ricatti: ai giovani calciatori più promettenti venivano fatti firmare contratti privati che prevedevano il 50 percento di proventi per Mamic in caso di vendita. Il caso più famoso è quello di Luka Modric, finito nell’indagine per il suo passaggio dalla Dinamo al Tottenham. Colui che oggi viene definito come «il centrocampista più forte del mondo» in un primo momento dichiarò che la clausola che imponeva il versamento a Mamic fosse stata aggiunta soltanto dopo la sottoscrizione del contratto, ma poi questa versione è stata ritirata e adesso Modric è sotto accusa per falsa testimonianza. A un giornalista che qualche giorno fa, in pieno mondiale, gli chiedeva un commento su questa vicenda, Modric ha dato una risposta piuttosto scocciata: «Non ha nulla di più interessante da chiedermi?». A mondiale concluso, forse, la risposta.
