POROZMAWIAC O DEPRESJI
(depresja - moj nieuchronny bol)
Od zeszlego trudnego wakacyjnego lata przyszla na mnie
"jesienna szaruga". Zaczelo znow dziac sie ze mna zle, coraz
gorzej. Objawy byly poczatkowo jedynie psychosomatyczne:
zawroty, glowy, chwile slabosci, utrata apetytu, zaburzenia
snu. Lekarz ogolny leczyl mnie na niskie cisnienie, co zreszta
potwierdzil kardiolog, wysylajac mnie do domu na cala dobe z
malenkim cisnieniomierzem, wlaczajacym sie automatycznie co pol
godziny. Wyszlo na to, ze gdzies nad ranem jestem w stanie
prawie letargu, cisnienie spada do piecdziesieciu, rano po
przebudzeniu jest rowniez bardzo niskie i mimo kilku
szatanskich kaw podnosi sie niezwykle powoli.
Jako przyczyne zdemaskowano zazywane przeze mnie od lat
kropelki, ktore przepisal mi psychiatra, gdy wchodzilam z
kliniki. Ktore to ja bralam za srodek nasenny, a ktore okazaly
sie psychotropem. A bon? Przez tyle lat zazywalam to swinstwo,
wlasciwie nie wiedzac, co biore. Uprzejmie prosilam lekarzy o
przepisywanie mi tego specyfiku, lekarze uprzejmie wystawiali
recepte. Wszyscy byli nad wyraz uprzejmi i najzupelniej zgodni,
ze musze dobrze spac (od kiedy pamietam, mialam z tym klopoty),
a po kropelkach spalam bardzo dobrze tyle, ze nikt dotad nie
wiedzial, co dzieje sie w nocy z moim organizmem. Dobrze mowie,
moze wykonczyc czlowieka ta francuska uprzejmosc. :-)
Teraz chociaz wszystko stalo sie jasne, kropelki kazano mi
wyrzucic do smieci, do czego sie gorliwie zastosowalam. Mialo
byc OK. Ale nie bylo. Mimo innych srodkow nasennych, spalam -
zupelnie jak Lenin - trzy, cztery godziny na dobe, reszta byla
nieustajaca mordega przewracania sie w lozku w oczekiwaniu na
nowy dzien. W ciagu dnia nasilaly sie moje, jak je nazywam,
mroczki, znaczy sie chwile obrzydliwej slabosci.
Mysle sobie, trzeba przeczekac i juz. Gdy jednak gdzies w
pazdzierniku zeszlego roku, padlam w salonie nieprzytomna jak
kloda, rozbijajac sobie bolesnie o stolik moj nieszczesny leb i
przerazona Dorotka wezwala do domu lekarke, cala sprawa
zdecydowanie przybrala rumiencow, to znaczy powoli zaczelo sie
wyjasniac, co i jak.
Po dokladnym zbadaniu i przeanalizowaniu objawow, wezwana
do interwencji lekarka, ktora byla oczywiscie lekarzem ogolnym,
wypisujac recepte komentowala rozne duperele, ktore mi zaleca,
natomiast jakos dziwnie przemilczala dwa ostatnie specyfiki,
nie wiedzac, ze z przebytej przed laty tak dlugotrwalej
depresji znam je, i to doskonale jak przyslowiowy zly szelag.
Jednym byl srodek przeciwlekowy, brany pod jezyk i dzialajacy
poza pominieciem ukladu pokarmowego poprzez krew wprost na
mozg, dzieki czemu niweluje kryzys lekowy doslownie
natychmiast. Drugim lekarstwem byl nie wyprobowany wprawdzie na
mnie dotad, lecz znany mi z nazwy zwyczajny antydepreser.
By wiec "zazenowana" lekarka poczula sie bardziej na
luzie, wprowadzilam ja szybciutko w historie "mojej choroby",
cytujac cala litanie psychotropow, ktorymi w tamtej "chorej
epoce" bez skutku probowano mnie leczyc.
Potem opowiedzialam jej ochotnie jak to niespodziewanie,
za to ostatecznie i bezpowrotnie wyszlam z tej bryndzy, jak
zdrowe wreszcie zycie stalo sie dla mnie szczesliwe i owocne,
aktywne jak nigdy dotad. Tu zaczelam sie chwalic jak wiele w
tak krotkim czasie po wyjsciu z depresji osiagnelam: nauka
francuskiego, zdobycie prawa jazdy i wreszcie rozpoczecie pracy
w moim umilowanym zawodzie... Sluchala z cala uwaga,
przytakiwala z aprobata, przepisane leczenie radzila jednak
zastosowac, co zreszta bez najmniejszego przekonania zrobilam.
Nie mialam wielkiej ochoty, by znow pasc gdzies na pysk czy
ryzykowac "chwile slabosci", gdy siade akurat za kierownica.
Po jakims czasie z wynikami analiz przyszlam do gabinetu
tej lekarki. Wyszla gdzies na chwile, zostawiajac mnie sama.
Zerknelam odruchowo na ekran komputera ustawionego na moje
medyczne dossier. Wyswietlona diagnoza porazila mnie jak piorun
- spazmofilia! Nie ukrywam, przezylam zupelnie niespodziewany,
bardzo mocny, bardzo brutalny szok.
Jaka spazmofilia?! Jaka depresja?! To niemozliwe, zeby to
samo gowno po tylu latach powrocilo do mnie raz jeszcze!
Wrzeszczalam, buntujac sie i nie wierzac. Skad znow depresja?!
Zycie jest piekne, nie mam najmniejszych powodow do
jakiejkolwiek depresji, wprost przeciwnie, nigdy nie bylam tak
zrownowazona, a jednoczesnie, tak optymistyczna,
entuzjastyczna, pogodna. A ze zle spie czy trace apetyt - to
bzdety, mam to zreszta po Ojcu, ktory na najmniejszy stres
reagowal podobnie. Nie mam powodu do depresji, nie mam zadnych,
tak dobrze mi przeciez znanych, symptomow depresji - nie ma
zadnej depresji! Pomylka w diagnozie!
Na wszelki wypadek postanowilam jednak skonsultowac mego
psychiatre z kliniki, w ktorej swojego czasu leczona bylam
dwukrotnie. Zeby sie nie rozwodzic - psychiatra, ktory mnie
widywal w swoim czasie w dramatycznie okropnym stanie, teraz
wzruszyl tylko na moje watpliwosci ramionami, zdiagnozowal, ze
jest to banalna reakcja organizmu na odstawienie kropelek, z
ktora sama musze sobie poradzic i na pewno sobie poradze.
Recepte z antydepreserami wrzucil bezceremonialnie do kosza.
Zaproponowal mi jedynie terapie grupowa - pewnie dla lekomanow
- gdybym, powiedzmy, po jakichs dwoch miesiacach wciaz borykala
sie z psychosomatycznymi problemami.
Skurczybyk! Zbagatelizowal, zupelnie olal moj problem. A
mnie coraz trudniej zylo sie z tymi przekletymi "mroczkami",
bylam juz o krok od zrezygnowania z pracy. Balam sie wychodzic
z domu, usiasc za kierownica. Powracal koszmar.
Na wszelki wypadek przeprowadzilam na sobie z tym
przeciwlekowym specyfikiem przy prezentujacej sie okazji kilka
eksperymentow. Nachylam sie, podnosze cos ciezkiego i wstajac,
widze juz tylko na czarnym, czarnym tle zlociste gwiazdy w
oczach. Typowy, przy zbyt naglej zmianie pozycji, gwaltowny
spadek cisnienia. Zupelnie juz na slepo, przed kompletnym
omdleniem wciskam na jezyk pol tabletki przeciwlekowego
medykamentu i... wszystko jak za dzialaniem czarodziejskiej
rozdzki wraca do normy. Jak gdyby nigdy nic. Zadne wiec
cisnienie, a narastajacy, kumulujacy sie lek. Do diabla, i skad
ten lek?!
Mimo wszystkich moich watpliwosci i braku chocby
najmniejszych psychicznych przejawow depresji, postanawiam
kontynuowac antydepresyjne leczenie zaproponowane mi przez moja
lekarke. Ryzyko jest jednak zbyt duze, moje obawy przed
nawrotem depresji zbyt silne, bym na tym poprzestala.
Postanawiam skonsultowac specjaliste. Do tego glupka, ktory
prawie wyrzucil mnie za drzwi na pewno juz nigdy nie wroce.
Wybieram z ksiazki telefonicznej pierwszego psychiatre jak
leci.
Jest to pani w srednim wieku. Grubiutka, sympatyczniutka,
z glosikiem slodziutkim jak melasa lub melba z bita smietana,
sluchajaca uwaznie, lecz denerwujaco milczkowato. Gadam i
gadam, juz sama nie wiem, co by tu jeszcze wyciagnac. A ona
slucha i milczy. O, do cholery, mysle sobie - to na nic!
Przypieram pania doktor do muru, atakuje pytaniami - no to co
mi wreszcie jest?! Spazmofilia, depresja, jesli jest za
podtrzymaniem, a nawet udziela pelnej aprobaty w tak trudnym, a
tak trafnym wyborze, co podkresla, antydepresyjnego leczenia
zaproponowanego mi przez zwykla, nie majaca nic wspolnego z
psychiatria lekarke?! A ona na to, ze nie jest pewna. O, kurcze
blade - mysle sobie - ona nie wie, ja nie wiem. Nic z tego nie
wyniknie, trzeba szukac dalej.
cdn.
Magda N
