http://forum.vidovdan.org/viewtopic.php?f=48&t=8992
ЕPISKOP ARTEMIJE - SA HRISTOM KROZ ŽIVOT
ZBORNIK RADOVA - Izdanje Eparhija raško-prizrenske i kosovsko-metohijske
SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA I SVETSKI SAVET CRKAVA
Izvršavajući odluku Svetog Sinoda br. 3128/Zap. 1601 od 17. novembra
1994. godine, podnosim Svetom arhijerejskom Sinodu za SABOR ovaj kratki
pregled istorije nastanka Svetskog Saveta crkava, i odnosa prema njemu,
tj. uključenja u njega Srpske pravoslavne Crkve.
Stvaranje SSC
1. U samom nazivu „Svetski Savet crkava" sadržana je sva jeres ove
psevdocrkvene organizacije. Jer sveti Oci II Vaseljenskog Sabora
odogmatiše veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katoličansku) i
apostolsku Crkvu, a ne u „MNOGE" od kojih bi se mogao graditi ili
stvarati nekakav „savet" ili „savez", što bi bila neka „NADCRKVA".
Crkva je jedna i saborna, u njoj je sabrana sva istina, sva blagodat,
sve ono što je Bog sobom doneo na zemlju i darovao ljudima, i ostavio
među ljudima da se njime spasavaju. Ona je jedna i saborna jer sabira
sve one koji žele spasenje u jednu celinu, u Telo Hrista Bogočoveka.
Otuda i sama ideja „saveta" ili „saveza" crkava je nemisliva,
nedopustiva i neprihvatljiva za svest i savest pravoslavnog čoveka.
2. Istorija Svetskog Saveta crkava ima svoju predistoriju u modernoj
jeresi - svejeresi koja se naziva EKUMENIZAM. Fenomen ekumenizma nije
danas nešto novo i nepoznato. O njemu se decenijama dosta piše i govori,
te se s pravom može reći da se radi o jednoj veoma složenoj pojavi.
Ekumenizam je, pre svega, eklisiološka jeres, jer udara na sam koren
pravoslavne vere - na svetu Crkvu, nastojeći da je pretvori u jednu
„ekumensku" organizaciju, lišenu svih bogočovečanskih epiteta Tela
Hristovog, pripremajući time put samom Antihristu.
Temelji ekumenizma udareni su još krajem prošloga veka, upravo 1897.
godine na Konferenciji sto devedeset i četiri anglikanska biskupa u
Lambetu. Na tom skupu su formulisani osnovni principi buduće ekumenske
unije hrišćanskih „crkava". Ova Lambetska konferencija afirmiše
dogmatski minimalizam, koji polazi od činjenice da jedinstvo treba
tražiti u minimumu zajedničke sličnosti bogoslovskih učenja. Tu
minimalnu zajedničku osnovu trebalo je da čine: Sveto Pismo (ali van
konteksta Svetog Predanja), Nikeocarigradski Simvol vere i samo dve
svete tajne - Krštenje i Evharistija. Pored toga, istaknut je i tzv.
princip tolerantnosti prema učenju drugih „crkava" i spremnost na
kompromis ljubavi. Treći izum Lambetske konferencije jeste čuvena
Teorija GRANA (Branch Theory), koja polazi od tvrdnje da je Hristova
Crkva kao jedno razgranato drvo čije su grane međusobno ravnopravne i
samo zajednički predstavljaju manifestaciju jedne Crkve.
Zlo seme jednom posejano, naglo se razraslo. Već početkom dvadesetog
veka, 1910. god. u Edinburgu je, u organizaciji protestantskih „crkava"
održana „Svetska misionarska konferencija" na kojoj je odlučeno da se
organizuje svetski pokret hrišćana za pitanja vere i crkvenog
ustrojstva. Istovremeno sa ovim pokretom delovao je i pokret „Život i
rad", čiji je zadatak bio da ostvari jedinstvo hrišćana kroz njihovu
saradnju u pitanjima praktičnog života. Od ova dva, isključivo
protestantska pokreta, stvara se njihovim ujedinjenjem 1948. godine na
Prvoj generalnoj skupštini u Amsterdamu „Svetski Savet crkava" sa
sedištem u Ženevi. Na toj skupštini bile su prisutne, nažalost, i neke
Pravoslavne Crkve, kao: Carigradska Patrijaršija, Kiparska
Arhiepiskopi-a, Grčka Arhiepiskopija i ruska Mitropolija u Americi
(danas Pravoslavna Crkva u Americi).
3. Pravoslavlje, nažalost, nije dugo odolevalo ovom iskušenju modernizma
i sekularizma, nego je brzo njime inficirano. Od strane Pravoslavnih
Crkava prva je učinila ustupak ekumenizmu Carigradska Patrijaršija, još
u januaru 1920. godine svojom Enciklikom „svim Crkvama Hristovim". U
njoj se ne samo pomesne Pravoslavne Crkve nazivaju „Crkvama", već je taj
naziv sasvim ravnopravno po prvi put pridodat i raznim jeretičkim
konfesijama.
Tako, na samom početku se kaže: „...međusobno približavanje raznih
hrišćanskih Crkava i njihovo opštenje ne može biti odbačeno zbog
dogmatskih razlika koje postoje među njima..." Enciklika apeluje da
treba raditi na „pripremi i omogućavanju potpunog jedinstva"; razne
jeretičke grupe naziva „Crkvama koje nam nisu strane i tuđe, već srodne
i bliske u Hristu" i koje su nam „sanaslednici i satelesnici obećanja
Božijih u Hristu" (Ef. 3,5). Kao prvi praktičan korak u izgradnji
međusobnog poverenja i ljubavi smatra se potreba da Pravoslavne Crkve
usvoje novi (Grigorijanski) Kalendar „radi istovremenog proslavljanja
velikih hrišćanskih praznika od strane SVIH Crkava", što je uskoro
Carigradska Patrijaršija, (a kasnije i još neke Pomesne Pravoslavne
Crkve) i učinila plativši to skupom cenom (unutrašnjim raskolom u Crkvi
i narodu).
Druge Pravoslavne Crkve jedno vreme su odolevale ovom opakom iskušenju.
Naročito je Moskovska Patrijaršija pokazivala izvesne znake opreznosti
prema ekumenizmu. O tome svedoči i sabor (sovješčanije) Episkopa
Pomesnih Pravoslavnih Crkava održan u Moskvi od 8-18. jula 1948. godine,
a povodom petstogodišnjice proglašenja autokefalnosti Ruske pravoslavne
Crkve. Na tom Saboru su predstavnici Aleksandrijske, Antiohijske, Ruske,
Srbske, Rumunske, Gruzijske, Bugarske, Poljske, Čehoslovačke i Albanske
Crkve odbacili učešće u svetskom ekumenskom pokretu i u SSC, koji je
upravo bio formiran, osudivši ga kao jeres.
4. Ova revnost Pravoslavnih u odstojavanju Istine Božije o Crkvi,
nažalost, nije dugo trajala. Samo četiri godine nakon formiranja
Svetskog Saveta crkava, carigradski Patrijarh Atinagora izdao je
Encikliku 1952. godine kojom poziva sve poglavare Pomesnih Pravoslavnih
Crkava da se pridruže Svetskom Savetu crkava. Iako su razlozi za takav
poziv bili sasvim banalni i necrkveni (recimo: „približavanje naroda i
nacija" u cilju „suočavanja sa velikim problemima sadašnjice"), pojedine
Pravoslavne Crkve još iste te 1952. godine hitaju da se uključe u SSC.
Vaseljenska Patrijaršija šalje svoje stalne predstavnike u centralu SSC
u Ženevi. Godine 1959. Centralni Komitet SSC sastaje se na Rodosu sa
predstavnicima svih Pravoslavnih Crkava, od kada je praktično ekumenizam
ušao među zidove Pravoslavlja i počeo, poput raka, iznutra da ga
razjeda. Posle Rodosa, Pravoslavni se prosto takmiče međusobno ko će se
pokazati većim ekumenistom.
Pravoslavni ekumenisti su, počev od 1961. godine, sazivali niz
konferencija u cilju realizovanja ekumenističkih ciljeva. Tako je 1964.
godine održana Treća konferencija na Rodosu, gde je odlučeno da se vode
„dijalozi" sa jereticima „na ravnopravnoj osnovi", kao i da svaka
Pomesna pravoslavna Crkva neguje samostalno „bratske odnose" sa
jereticima. Kolovođa u svim ovim ekumenskim igrama bio je carigradski
Patrijarh Atinagora, koji je započeo seriju susreta sa rimskim papom,
međusobno skidanje anateme iz 1054. godine, zajedničke molitve itd. a
kasnije, njegovi naslednici i njihovi saradnici, kao što su Jakovos
Američki, Stilijanos Australijski, Damaskin Ženevski i mnogi drugi.
Taj rad na ekumenskom planu prate i nekontrolisane izjave pojedinih
predstavnika Pravoslavnih Crkava, ne samo onih sa carigradskog trona,
koje nemaju ništa zajedničko sa stavovima i učenjem Svetih Otaca.
Pomerene su međe koje postaviše Oci naši između istine i laži, svetlosti
i tame, Hrista i Velijara. Osnovni zadatak svih tih izliva sentimentalne
(u suštini obostrano licemerne) ljubavi koja se u tim izjavama tobože
projavljuje, jeste da se kod pravoslavnih hrišćana razvije svest o tome
da su sa nepravoslavnima braća u Hristu, i članovi jedne i istinske
Crkve Hristove.
To se govorilo u susretima, na konferencijama, štampalo se u časopisima
i knjigama, prenošeno je preko radija i televizije. I sve to trebalo je
da dovede do „zajedničke Čaše", do zajedničkog pričešća (intercommunio),
koje i jeste osnovni cilj takozvanog „dijaloga ljubavi". A to je, po ocu
Justinu Popoviću, „najbezočnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo
judinsko i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove."
Pristup SPC Svetskom Savetu crkava
Po ugledu na ostale pomesne Pravoslavne Crkve, a posebno na Carigradsku
Patrijaršiju, i Srpska pravoslavna Crkva od samog početka trudila se da
„uhvati korak" sa vremenom. Iako formalno još nije bila član SSC, ona je
počela da tesno i često kontaktira sa tim „savezom jeresi", kako bi
rekao otac Justin, da prima u zvanične posete predstavnike SSC, najpre
lica zadužena za slanje međucrkvene pomoći, kao g-dina Tobijasa,
Maksvela, g-đicu Majhofer, pa do generalnog sekratara Viserta Hufta.
Istina, Srpska Crkva nije imala zvaničnog predstavnika -posmatrača na II
Konferenciji SSC u Evanstonu u Americi,1) ali je zato na III Skupštini u
Nju Delhiju 1961. godine imala svoju tročlanu delegaciju (kojoj je na
čelu bio Episkop Visarion). Na ovoj Skupštini došlo je do suštinskog
zaokreta po pitanju učešća Pravoslavnih pomesnih Crkava. Izgleda, pod
pritiskom komunističke sovjetske vlasti, Moskovska Patrijaršija, a sa
njome i crkve u svim satelitskim zemljama, listom su se učlanile u SSC.
Tu su se učlanile: Moskovska Patrijaršija, Gruzijska Patrijaršija,
Rumunska Patrijaršija, Bugarska Patrijaršija, Poljska Arhiepiskopija i
Čehoslovačka Arhiepiskopija.
Srpska Crkva je postala član na „mala vrata", pomalo nečasno. Naime, u
posetu je došao generalni sekretar Visert Huft i zamolio da se i Srpska
Crkva učlani, bez obaveze na potpisivanje nekih teoloških dokumenata
koji bi bili dogmatski i kanonski neosnovani. Tadašnji Sveti Sinod (ne,
dakle, Sabor) SPC, sa Patrijarhom Germanom na čelu, odlučio je da se i
Srpska Crkva učlani. To je prihvaćeno i ozvaničeno na zasedanju
Centralnog Odbora SSC negde u Africi 1965. godine.
Od tada pa nadalje Srpska Crkva je, kao i ostale pomesne Pravoslavne
Crkve, postala organski deo SSC. Uzimali smo učešća preko zvaničnih
predstavnika (Episkopa ili teologa) na svim kasnijim ansamblejama,
konferencijama, simposionima, sastancima, molitvenim sedminama i svemu
onom što je SSC padalo na pamet, a na šta smo mi bespogovorno
pristajali. Rezultat tog učešća izražava se izvesnom materijalnom pomoći
koju je SPC povremeno dobijala od SSC u vidu lekova, lečenja ili
oporavka nekih lica u Švajcarskoj, studentskim stipendijama, ili
izvesnim novčanim prilozima za neke konkretne svrhe i potrebe SPC, kao
recimo za gradnju nove zgrade fakulteta. Te mrvice materijalnih dobara
plaćali smo gubljenjem na duhovnom planu u čistoti naše vere, kanonske
doslednosti i vernosti Svetom Predanju Crkve Pravoslavne.
Prisustvo naših (i uopšte pravoslavnih) predstavnika na raznoraznim
ekumenskim skupovima, nema kanonskog opravdanja. Nismo tamo išli da
smelo, otvoreno i nepokolebivo ispovedamo večnu i neizmenljivu istinu
pravoslavne vere i Crkve, nego da pravimo kompromise i pristajemo
manje-više na sve one odluke i formulacije koje nam nepravoslavni
ponude. Tako se stiglo i do Balamanda, i do Šambezija, i do Asizija, što
sve skupa predstavlja neverstvo i izdaju svete Pravoslavne vere.
Za sve to vreme padanja i propadanja u svakom pogledu Crkve svetoga
Save, jedino se čuo glas arhimandrita oca Justina Ćelijskog, koji je bio
i ostao budna i nepromenljiva savest SPC. On, duboko osećajući i
liturgijski preživljavajući duh apostolske i svetootačke istine, pisao
je povodom ekumenskih „podviga" patrijarha Atinagore: „A Patrijarh
carigradski? On svojim neopapističkim ponašanjem, svojim rečima i
delima, sablažnjava već decenijama pravoslavne savesti, odričući
jedinstvenu i svespasonosnu istinu Pravoslavne Crkve i vere,
priznavajući Rimskog vrhovnog prvosveštenika sa svom njegovom demonskom
gordošću..."
Ove reči jasno izražavaju jedan zreo, iskren i svetootački stav prema
Patrijarhu jeretiku, kao i preciznu dijagnozu osnovnih namera Carigrada,
koje naslednici Patrijarha Atinagore sve do danas sprovode na očigled i
prećutno odobravanje zvaničnika ostalih Pravoslavnih Crkava.
Šta li bi tek danas rekao otac Justin?
Jedino što je dobro u čitavoj ovoj stvari to je što naši zvanični
predstavnici i učesnici na raznim ekumenskim skupovima, po povratku
otuda ništa ne pišu i ne objavljuju u crkvenoj štampi, što bi trovalo
pravoslavni narod. Često i mi Arhijereji na Saboru sakupljeni ostajemo
uskraćeni za zvanične izveštaje od braće Arhijereja, kao naših
predstavnika, što je, smatram, nedopustivo.
Imajući u vidu sve napred rečeno s jedne strane, i večno i nepogrešivo
evanđelsko merilo „da se svako drvo po plodovima svojim poznaje" s druge
strane, jasno je kao sunce šta nam valja činiti.
Još na ovom Saboru doneti ODLUKU o istupanju Srpske pravoslavne Crkve iz
Svetskog Saveta crkava i svih drugih, njemu sličnih, organizacija (kao
KEK i dr.), i shodno tome prekinuti praksu svakog ekumenskog delovanja i
praktičnog učestvovanja u ekumenističkim bezbožnim manifestacijama.
To učiniti iz ovih razloga:
1.Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i naređuje:
„Čoveka jeretika posle prvog i drugog savetovanja, kloni se."
2.Što je to saglasno sa svim svetim kanonima Pravoslavne Crkve, o koje
smo se do sada silno pogrešili.
3.Što ne postoji ni jedan jedini među svetim Ocima Crkve koji bi nam
svojim učenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi
opravdao naše učlanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i
njoj sličnih.
4.Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve koju smo
dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i
radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja -
Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima će više
pomoći u traženju i nalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš
odlučan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje
sa njima.
Srpska Informativna Mreza
sim@antic.org
http://www.antic.org/
